Ο Χάρης Γρηγορόπουλος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς του θεάτρου και της τηλεόρασης, μετρώντας 40 χρόνια πετυχημένης πορείας. Ο ρόλος του Τρελαντώνη στο «Καφέ της Χαράς» τον «σημάδεψε», όπως λέει χαρακτηριστικά στην «Εspresso», γνωρίζοντας μεγάλη αναγνωρισιμότητα.
- Από τον Βαγγέλη Καράλη
Ο ηθοποιός είναι παντρεμένος εδώ και 30 χρόνια με την επίσης αγαπημένη ηθοποιό Φωτεινή Ντεμίρη, ένας έρωτας που άρχισε όταν οι δυο τους ήταν σπουδαστές στη Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χάρης Γρηγορόπουλος πρωταγωνιστεί στην πετυχημένη παράσταση «Μάρτυρας κατηγορίας», στο θέατρο Ανεσις.
Τι αναμνήσεις έχετε από τα παιδικά σας χρόνια;
Πιστεύω πως τα παιδικά χρόνια είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή κάθε ανθρώπου. Είναι τα χρόνια που καθορίζουν τον μελλοντικό μας εαυτό. Σαν ένα μεγάλο δωμάτιο στην ψυχή μας όπου έχουμε αποθηκευμένες γλυκές και πικρές αναμνήσεις. Ετσι, λοιπόν, κι εγώ από τα παιδικά μου χρόνια έχω γλυκές και πικρές αναμνήσεις. Ωστόσο, πάντα φροντίζω τον μικρό Χάρη που κρύβεται μέσα μου και προσπαθώ να τον έχω πάντα ευχαριστημένο και ξένοιαστο!
Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός; Ηταν όνειρό σας ή προέκυψε;
Πραγματικά αυτό είναι κάτι πολύ μυστήριο. Από πολύ μικρή ηλικία ήταν σαν να ήξερα ότι εγώ θα κάνω αυτή τη δουλειά. Αυτό το συνειδητοποίησα πια πολύ καθαρά στη β’ λυκείου, οπότε πήρα την απόφαση ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Από κει και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους.
Ποιο ήταν το τηλεοπτικό σας ντεμπούτο και τι θυμάστε απ’ αυτό;
Ξέρετε, όταν εγώ αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο στη Θεσσαλονίκη, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα παίξω στην τηλεόραση – άλλωστε, εκείνα τα χρόνια υπήρχαν μόνον δύο κρατικά κανάλια στην Ελλάδα: το Ελληνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (ΕΙΡΤ) και η Υπηρεσία Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ). Ονειρευόμουν πάντα τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Βέβαια, τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά, η έναρξη ιδιωτικής τηλεόρασης άλλαξε το τοπίο στους ηθοποιούς. Δύο πράγματα θυμάμαι ως ντεμπούτο στην τηλεόραση: Ενα διαφημιστικό, για το οποίο επιλέχθηκα ανάμεσα σε πάρα πολλούς ηθοποιούς και διαφήμισα γαριδάκια, και τη συμμετοχή μου σε ένα επεισόδιο από το «Τμήμα Ηθών» που σκηνοθετούσε ο Μανούσος Μανουσάκης.
Από τις πολλές σειρές στις οποίες είχατε συμμετάσχει, ποιες ξεχωρίζετε και γιατί;
Σίγουρα την πρώτη σειρά που έπαιξα στο πρωταγωνιστικό cast, και αυτή δεν είναι άλλη από τις «Βαρβαρότητες», που είχαμε κάνει για τον ANT1 το 1993. Οπωσδήποτε μετά είναι το «Καφέ της Χαράς», λόγω της μεγάλης δημοσιότητας που γνώρισε, το «Ελα στη θέση μου», το οποίο κράτησε πέντε χρόνια και στο οποίο έκανα έναν πολύ αγαπημένο ρόλο, αλλά έχω μία αδυναμία σ’ ένα guest που έπαιξα στον «Αστυνόμο Μπέκα» – εκεί υποδύθηκα έναν πολύ μυστήριο και περίεργο χαρακτήρα.
Ο ρόλος σας στο «Καφέ της Χαράς» μέχρι σήμερα είναι από τους πιο αγαπητούς στην τηλεόραση. Περιμένατε ότι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία;
Οχι, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν περίμενα αυτή την τόσο μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία. Το αντίθετο, μάλιστα! Φοβόμουν πως αυτό που κάνω είναι πολύ επικίνδυνο υποκριτικά. Βεβαίως, η σειρά βγήκε στον αέρα, έσκισε και εγώ έκανα προσωπική επιτυχία.
Σας ενοχλεί που κάποιοι μπορεί να σας ξέρουν ως «Τρελαντώνη»;
Τι εννοείς κάποιοι; Το 80% του ελληνικού πληθυσμού με γνωρίζει ως Τρελαντώνη. Αν είναι δυνατόν να με ενοχλούν η αναγνωρισιμότητα και η αγάπη που μου δείχνει ο κόσμος, κάτι το οποίο επιθυμεί κάθε ηθοποιός.
Ο ρόλος σας στη σειρά βοήθησε την καριέρα σας;
Θεωρώ πως ο ρόλος αυτός «σημάδεψε» την καριέρα μου περισσότερο, παρά τη βοήθησε. Ολα τα νομίσματα, εξάλλου, έχουν δύο όψεις.
Σήμερα την ελληνική τηλεόραση πώς τη σχολιάζετε; Θεωρείτε πως γίνεται καλύτερη ή χειρότερη;
Η ελληνική τηλεόραση αναπαράγει κάθε φορά τον εαυτό της. Οταν μια σειρά κάνει επιτυχία, θα γίνουν άλλες τέσσερις πέντε σαν κι αυτή. Με αποτέλεσμα αυτήν τη στιγμή να έχουμε σχεδόν αποκλειστικά σειρές με ανάπλαση εποχής. Λείπει το σύγχρονο στοιχείο. Το φρέσκο.
Είστε ενεργός για περισσότερα από 40 χρόνια ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Εχουν υπάρξει δύσκολες στιγμές στην καριέρα σας; Αν ναι, πώς τις αντιμετωπίσατε;
Ολα αυτά τα 40 χρόνια, λοιπόν, δυσκολεύτηκα δύο φορές! Τη μία όταν κατέβηκε στη μέση της σεζόν μια παράσταση και τη δεύτερη όταν κόπηκε μια σειρά στη τηλεόραση. Αντιμετώπισα τις δύσκολες αυτές στιγμές με ψυχραιμία και υπομονή.
Αναφορικά με το #MeToo, πιστεύετε ότι τα πράγματα στο θέατρο έγιναν καλύτερα; Υπήρξε κάποιου είδους «ξεσκαρτάρισμα»;
Αναμφίβολα έγινε κάποιο ξεσκαρτάρισμα και, κυρίως, είναι σαν να ξημέρωσε μια καινούργια μέρα στο επάγγελμα, κατά τη διάρκεια της οποίας κάποιος με κακοποιητικές διαθέσεις θα το σκεφτεί πολύ καλά προτού τις επιβάλει.
Για να αλλάξουμε κλίμα, πώς γνωριστήκατε με τη σύζυγό σας, Φωτεινή Ντεμίρη, και τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε;
Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε στη Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη, όπου φοιτούσαμε και οι δύο. Με εντυπωσίασε στην αρχή η ομορφιά της. Αλλά στη συνέχεια ερωτεύτηκα τον χαρακτήρα της και την ενέργειά της.
Το γεγονός ότι κάνετε την ίδια δουλειά βοήθησε τη σχέση σας;
Το γεγονός ότι κάνουμε την ίδια δουλειά μόνο βοήθησε τη σχέση μας. Τη σφυρηλάτησε και την έκανε πιο ισχυρή.
Ο έρωτας συνεχίζει να υπάρχει;
Ο έρωτας είναι το πιο βραχύβιο αίσθημα, γι’ αυτό και συναντάται μόνο σε μεγάλες εντάσεις. Φέτος κλείσαμε 30 χρόνια γάμου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθούμε στην πετυχημένη παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείτε, «Μάρτυρας κατηγορίας», σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, στο θέατρο Ανεσις, μια παράσταση που έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό.
Ο «Μάρτυρας κατηγορίας» είναι από τις πιο μεγάλες εμπορικές επιτυχίες που μου έχουν τύχει στην καριέρα μου. Κι όταν λέω εμπορικές, εννοώ αποκλειστικά και μόνο των αριθμό των εισιτηρίων που κόβει. Από την πρώτη μέρα που ανοίξαμε μέχρι και σήμερα, πέντε ολόκληρους μήνες μετά, το θέατρο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Και όλοι οι θεατές φεύγουν πολύ ευχαριστημένοι. Είναι ευλογία. Βέβαια, «έχουμε» μια μεγάλη star ανάμεσά μας, κι αυτή δεν είναι άλλη από την… Αγκαθα Κρίστι, τη συγγραφέα του έργου μας. Πρόκειται για ένα κλασικό αριστούργημα που, παρότι είχε γραφεί το 1952, στέκεται φρέσκο και μοντέρνο έως και σήμερα! Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων θα παίζουμε στο θέατρο Ανεσις και αμέσως μετά το Πάσχα θα το μεταφέρουμε στην προσωπική μου πατρίδα, τη Θεσσαλονίκη, για τρεις εβδομάδες, στο θέατρο Κολοσσαίον.
