Μπορεί η Μαίρη Αυγερινοπούλου να σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων, ωστόσο η δημοσιογραφία ήταν ο επαγγελματικός δρόμος που έμελλε να διαβεί τελικά. Ενας δρόμος που οδήγησε τα βήματά της σε εφημερίδες και περιοδικά, στην τηλεόραση αλλά και στο ραδιόφωνο, όπου βίωσε μεγάλες στιγμές, καθώς υπήρξε ο «φυσικός της χώρος», όπως λέει χαρακτηριστικά, παραπάνω από 25 χρόνια.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Τη φετινή σεζόν μάς καλημερίζει μέσα από την εκπομπή «Πρωινό ΣουΣου» στο Open, ενώ μαζί με την αδελφή της, Γωγώ Αυγερινοπούλου, διατηρούν το δικό τους site, το Asisters. Παράλληλα ασχολούνται με την επικοινωνία συναυλιών, θεατρικών παραγωγών, κινηματογραφικών ταινιών, τηλεοπτικών σίριαλ και άλλων εκδηλώσεων.
«Μέσα από τη δουλειά μου νιώθω σαν να έχω ζήσει πολλές ζωές. Εχω γνωρίσει σπουδαίους ανθρώπους, ταξίδεψα πάρα πολύ, έζησα στιγμές και καταστάσεις που έδωσαν πλούτο στην ψυχή μου. Εχω βιώσει όμως και πολλά προβλήματα, έχω χάσει δεδουλευμένα, αντιμετώπισα τρικλοποδιές, όμως θέλω να κρατώ τα θετικά, γιατί πραγματικά αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Τόσο η δημοσιογραφία όσο και η στρατηγική επικοινωνίας έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την επαφή μου με τον κόσμο» αναφέρει η ίδια, καθώς αρχίζει να ξετυλίγει το νήμα της προσωπικής της διαδρομής.
Αν έμπαινες σε μια μηχανή του χρόνου και ταξίδευες πίσω, στα παιδικά σου χρόνια, ποιες εικόνες θα αντίκριζες πρώτα;
Εμένα ως αεικίνητο κοριτσάκι να παίζω όλη μέρα, από λάστιχο μέχρι μήλα, να κολυμπάω με τις ώρες το καλοκαίρι, να κάνω βόλτες με το ποδήλατο, να μαζεύω τα παιδιά της γειτονιάς και να τους κάνω γυμναστική, ταυτόχρονα να τους παίρνω και συνεντεύξεις…(γέλια), να ανεβοκατεβαίνω στα δένδρα, ενώ δεν υπήρχε παιδική χαρά που να μην την είχα «κατακτήσει».
Στο σχολείο πώς τα πήγαινες;
Ημουν πάντα πολύ καλή μαθήτρια, μου άρεσε να διαβάζω κάτι, που δεν έχω σταματήσει άλλωστε μέχρι σήμερα. Είχα σύστημα και πρόγραμμα. Πρόσεχα στην τάξη και απορροφούσα μέρος της ύλης από την παράδοση. Εκτός από το πολύ παιχνίδι, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξα και είμαι «τηλεορασόπληκτη». Παρακολουθούσα σίριαλ, παιδικά, ταινίες, παιχνίδια γνώσεων και τις ειδήσεις. Από μικρή είχα επίσης επαφή με την τέχνη, αφού η μητέρα μου μας πήγαινε τακτικά στο θέατρο, στο σινεμά, σε εκθέσεις. Επίσης, υπήρχε πάντα στη ζωή μου και ο Παναθηναϊκός, καθώς από τριών χρόνων πήγαινα γήπεδο με τον πατέρα μου.
Σπούδασες Διοίκηση Επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη, αλλά βρέθηκες να ασχολείσαι με τη δημοσιογραφία. Πώς έγινε αυτή η στροφή;
Καμία στροφή δεν έγινε. Καθώς με το που μπήκα στο πανεπιστήμιο, λίγο αργότερα ξεκίνησα τη δημοσιογραφία. Πριν από αυτό πέρασα για τρεις μήνες και από το Δημόσιο. Τότε είχε βγει ένας νόμος που έλεγε ότι οι αριστούχοι φοιτητές που ήταν και ορφανοί (σ.σ.: είχα χάσει τον πατέρα μου) μπορούσαν να απασχοληθούν σε φορείς του Δημοσίου. Εγώ τότε μπήκα στην ΚΕΔ (Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου), αλλά έμεινα μόνο τρεις μήνες. Δεν άντεξα παραπάνω, γιατί πήγαινα για δουλειά στις 7 το πρωί και στις 7.15 δεν είχα τίποτα να κάνω. Είπα μέσα μου ότι «Μαίρη, αν μείνεις εδώ, θα πεθάνεις. Εγώ με το Δημόσιο είμαστε… αντίθετοι πλανήτες! Στη συνέχεια, μέσω μιας φίλης και επειδή γνωρίζω ιταλικά, έπιασα δουλειά στην εφημερίδα «Η Πρώτη», που είχε φτιάξει τότε ο Καλογρίτσας. Αρχικά επρόκειτο να εργαστώ ως γραμματέας, αλλά επειδή ήταν καλοκαίρι και χρειάζονταν βοήθεια στην εφημερίδα, άρχισα να ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, η οποία, ως γνωστόν, είναι… μικρόβιο!
Και το… κόλλησες!
Ακριβώς! Εμεινα στην «Πρώτη» για λίγο και στη συνέχεια, όταν έμαθε η αδελφή μου, η Γωγώ, ότι ζητούσαν άτομο στο ραδιόφωνο του Λαμπράκη, τον Top Fm, μου είπε να πάω να μιλήσω! Εγώ όμως δεν ήξερα κανέναν εκεί και τότε ο αθλητικογράφος Νίκος Κατσαρός (καλή του ώρα!) πήρε τηλέφωνο τον διευθυντή του σταθμού και κανόνισε να πάω για μία συνέντευξη. Πήγα, λοιπόν, χωρίς να ξέρω τίποτα από ραδιόφωνο και όταν με ρώτησε εκείνος αν γνώριζα κάτι σχετικό, εγώ βλέποντας ένα computer της Apple που είχε στο γραφείο του, του είπα ότι ξέρω να το χειρίζομαι. Απόρησε, γιατί τότε τα κομπιούτερ ήταν σπάνια (γέλια) και μου είπε: «Τρίτη ξημερώματα ξεκινάει μια νέα εκπομπή με τίτλο “Οι άγγελοι του Top FM” και μας λείπει ο “άγγελος” που ξέρει να χειρίζεται το computer».
Ετσι ξεκίνησες στο ραδιόφωνο;
Ναι και δούλευα 3 με 7 τα ξημερώματα, εφτά ημέρες την εβδομάδα: 7.30 με 9 κοιμόμουν, στις 9.30 ήμουν στην ΕΡΤ, στο πρώτο πρωινό που έκανε τότε η Ειρήνη Νικολοπούλου, όπου «έκλεινα» τους καλεσμένους, μετά πήγαινα σε ρεπορτάζ του υπουργείου Πολιτισμού που κάλυπτα τότε, επί Μελίνας Μερκούρη, σε συνεντεύξεις Τύπου, έκανα ρεπορτάζ… κι έπειτα στην εφημερίδα «Επικαιρότητα», όπου είχα πιάσει δουλειά μετά την «Πρώτη». Δούλευα συνολικά 22 ώρες την ημέρα για έναν χρόνο. Στο μεταξύ όμως, επειδή στο ραδιόφωνο καθόμουν δίπλα στον ηχολήπτη, έμαθα να χειρίζομαι την κονσόλα και όλα τα μηχανήματα, με αποτέλεσμα, αφού πέρασε εκείνη η χρονιά, να κάνω μεταγραφή στον Σκάι, έξι με οχτώ Σαββατοκύριακα, με σχεδόν τα διπλάσια χρήματα. Επέστρεψα για λίγο μετά στον Top FM και από την 1η Οκτωβρίου του 1989 πήγα στον ΑΝΤ1, απ’ όπου έφυγα το 2012.
Ποιες on air ραδιοφωνικές στιγμές έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη σου;
Τρεις ήταν οι περιπτώσεις που με συγκλόνισαν: Η πρώτη όταν με πήρε ένα μεσημέρι που έκανα εκπομπή μια κυρία ζητώντας μου να της βάλω τον «Αετό» του Σφακιανάκη για να το αφιερώσει στον γιο της, που ήταν ο πιλότος ενός F16 που είχε πέσει εκείνες τις μέρες. Εκεί η καρδιά μου έγινε… κομμάτια. Αλλη πολύ δυνατή στιγμή μου ήταν στον σεισμό του 1999. Θέλοντας τότε ο ΑΝΤ1 να στηρίξει τον κόσμο που είχε πληγεί κοντά στην Πάρνηθα, πήραμε τη μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων του σταθμού και πήγαμε μαζί με τον αξέχαστο Αντώνη Βαρδή και κάναμε μια μουσική εκπομπή στην πλατεία, ανάμεσα στα γκρεμισμένα σπίτια. Ηταν πολύ συγκινητικό, γιατί είχε έρθει κόσμος που κοιμόταν στα αντίσκηνα και του κάναμε παρέα έως τα ξημερώματα. Η τρίτη πολύ ζόρικη στιγμή ήταν όταν μαζί με τον Θάνο Σιαφάκα χειριστήκαμε live την υπόθεση ομηρίας της Αμαλίας Γκινάκη από τον Σορίν Ματέι.
Με την αδελφή σου, τη Γωγώ, είστε δεμένες και συνεργάζεστε στενά. Εχετε περάσει συγκρούσεις στη σχέση σας;
Κάθε μέρα! (γέλια) Οντως, είμαστε πολύ δεμένες και ενωμένες. Οι χαρακτήρες μας βέβαια είναι διαφορετικοί, αλλά έχουμε κοινό κώδικα αξιών και μεγάλη αγάπη και σεβασμό η μία προς την άλλη. Μεγαλώσαμε με μία μητέρα που δεν ανακατεύτηκε ποτέ στη μεταξύ μας σχέση, ενώ με τον θάνατο του πατέρα μας ενωθήκαμε ακόμη περισσότερο. Μας ένωσε, βέβαια, και ο χώρος. Εγώ, αν και είμαι μικρότερη, ασχολούμαι περισσότερα χρόνια με τη δημοσιογραφία, γιατί η Γωγώ ασχολείτο πριν με το μάρκετινγκ και τη φωτογραφία, μπαίνοντας αργότερα κι εκείνη στη δημοσιογραφία. Εχουμε περάσει και τις… σκοτεινές μας μέρες, αλλά δεν υπάρχει ζήλια μεταξύ μας.
Φέτος είσαι στο «Πρωινό ΣουΣου» στο Open, επιστρέφοντας έτσι στην τηλεόραση έπειτα από χρόνια. Τι γεύση σού αφήνει αυτή η συνεργασία;
Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη που μου συνέβη και μάλιστα με τη συγκεκριμένη ομάδα, με τον Ποσειδώνα Γιαννόπουλο, που ξεκινήσαμε μαζί το ραδιόφωνο, με τον Νίκο Γεωργιάδη, που ήμασταν «αντίπαλοι» στα περιοδικά, με τον Δημήτρη Μηλιόγλου, που τον ήξερα επίσης, και με την Ελένη Τσολάκη, που τη γνώρισα τώρα, αλλά ήταν από τις παρουσίες που εκτιμούσα. Και χαίρομαι πάρα πολύ που απέκτησα μια καινούργια φίλη, με την οποία μας ενώνουν οι αλήθειες μας. Θεωρώ πως επέστρεψα στην τηλεόραση υπό πολύ καλές συνθήκες. Και χαίρομαι πολύ.
Πώς είδες γενικά την τηλεόραση αυτήν τη σεζόν;
Τόση αυτοαναφορικότητα, τέτοιο άγχος μη χαθεί η «καρέκλα» και τόση γκρίνια δεν το είχα καταλάβει ότι υπήρχαν, προτού ξαναμπώ στον τηλεοπτικό χώρο. Αισθάνομαι ότι φέτος είναι σαν να θέλουν οι άνθρωποι που συμμετέχουν να αναζητούν την απόλυτη αναγνώριση και δεν τους την έχει δώσει κανείς. Ολοι έχουν αποκλειστικά που δεν είναι αποκλειστικά, όλοι «σκοτώνονται» ποιος είναι πρώτος και αν δεις τα νούμερα, δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται με τόσες κατηγορίες κοινού που υπάρχουν. Ολοι θέλουν να είναι πρώτοι σε τηλεθέαση, δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει πως θέλει να είναι ο καλύτερος σε αυτό που προσφέρει. Το δέχομαι ότι τα κανάλια είναι επιχειρήσεις και θέλουν μερίδιο από τη διαφημιστική πίτα, θα ήθελα όμως να υπήρχε μια πιο όμορφη τηλεόραση. Να μη βλέπω ανθρώπους να λύνουν τις διαφορές τους μέσω των εκπομπών, αυτό δεν προσφέρει κάτι στον τηλεθεατή.
Εχεις έναν γιο, τον Αλέξη. Πώς είναι η σχέση σας;
Είναι το άλφα και το ωμέγα μου ο Αλέξης. Χωρίς να θέλω να του γίνομαι συναισθηματικό βάρος, από τη σύλληψη του παιδιού μου και μετά ήξερα ότι… έπομαι, ότι νούμερο ένα στη ζωή μου δεν είμαι εγώ. Και το λέω με πλήρη συνείδηση αυτό. Δεν έχω κανένα θέμα ότι είμαι δεύτερη στη ζωή μου, ότι προέχει ο Αλέξης. Θυμάμαι να τρέχουμε τελευταίοι στα παιδικά πάρτι, γιατί η μαμά δούλευε πολύ, να κάνουμε πολλά ταξίδια μαζί, να βλέπουμε ταινίες, παραστάσεις, συναυλίες, να λύνουμε παρέα ασκήσεις από το τηλέφωνο. Θέλω να είναι υγιής και χαρούμενος, να ανοίξει τα φτερά του και όπως επιθυμεί τη ζωή του, έτσι να τη ζήσει.
