Καταξιωμένη ηθοποιός, γυναίκα με μεγάλη ψυχή και πρόσωπο γελαστό, η Μαίρη Ραζή συνεχίζει να μας χαρίζει υπέροχες θεατρικές στιγμές. Περήφανη ιδρύτρια της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης Μαίρης Ραζή «Η Πρόβα», όπου διδάσκει υποκριτική από το 2001, από τις 6 Ιανουαρίου παρουσιάζει στην Κεντρική Σκηνή τις «Σιωπηλές κραυγές», σε σκηνοθεσία του συζύγου της Σωτήρη Τσόγκα, με τον οποίο παίζουν μαζί.
- Από τη Σπυριδούλα Τριάντου
Είναι μια θεατρική σύνθεση που βασίζεται σε έργα της συγγραφέως Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, συνδυάζοντας τις θεματικές της κοινωνικής ευαισθητοποίησης και της ψυχολογικής διερεύνησης, με έντονο συναισθηματικό και δραματουργικό φορτίο.
«Εχουμε κάνει τρεις μήνες πρόβα, μέσα στην πιστή αφοσίωση στο ελληνικό έργο θέλαμε πάλι να ανεβάσουμε ένα ελληνικό έργο. Πολλές φορές λέμε ότι η σιωπή είναι χρυσός, αλλά δεν πρέπει να σωπαίνουμε… Και οι δύο ήρωες είναι οι κραυγές που δεν βγαίνουν, που αποσιωπούμε. Πρέπει να αντιστεκόμαστε, να μιλάμε, να διεκδικούμε, να ακούγεται η φωνή μας για να μπορούμε να ψάχνουμε δικαίωση. Οι ήρωες είναι δύο άτομα κατατρεγμένα, που προσπαθούν να δικαιωθούν. Είναι ένα συγκλονιστικό κείμενο, διαμάντι. Το αποτέλεσμα είναι ποιητικό, γλυκό, τρυφερό, καθόλου στενόχωρο» λέει στην «Εspresso» η γνωστή ηθοποιός. Μαζί της πάνω και κάτω από τη σκηνή ο σύζυγός της, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης και ηθοποιός Σωτήρης Τσόγκας. Πολλά τα χρόνια συνεργασίας.
Συνηθίζεται η συνύπαρξη αυτή; «Είμαι ευχαριστημένη καλλιτεχνικά, τώρα στη συνύπαρξη δύο ατόμων που είναι και στη ζωή μαζί, έχει και τις δυσκολίες του αυτό σε διαπροσωπικό επίπεδο, αλλά σε καλλιτεχνικό είναι πάρα πολύ καλό, μου αρέσει πολύ και περνάμε και οι δυο πολύ καλά» λέει. Τηλεόραση φέτος δεν κάνει, όμως θα ήθελε να είναι μέρος της, γιατί την αγαπά πολύ. «Είναι καλά τα πράγματα στην τηλεόραση, γίνονται πολλά σίριαλ… Βέβαια, υπάρχει δράμα, λείπουν οι κωμωδίες, να χαρεί λίγο κόσμος. Εκείνο που έχω να πω είναι ότι ηλικίες οι δικές μας λείπουν… Θα μπορούσα να παίξω κάποιον ρόλο, για παράδειγμα, τώρα όμως τους παίζουν πιο νέοι άνθρωποι, βλέπουμε 40άρες και 50άρες, για παράδειγμα, να κάνουν τις μανάδες 30άρηδων, ακόμα και γιαγιάδες. Εχει μετατοπιστεί λίγο αυτό. Υπάρχουν, ωστόσο, και καλά κείμενα και καλοί σκηνοθέτες και καλή ηθοποιοί» εξηγεί.
Για τα τηλεοπτικά αστέρια που λάμπουν ξαφνικά έπειτα από μια μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση ποια είναι η γνώμη της; «Υπάρχουν εξαιρετικοί νέοι ηθοποιοί, με ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Οσο για εκείνους που ξαφνικά γίνονται σταρ από τη μια μέρα στην άλλη, θα πω ότι όπως “φουσκώνουν”, έτσι “ξεφουσκώνουν”. Mόνο αυτοί που αξίζουν πραγματικά αυτοί παραμένουν!» τονίζει. Συχνά γυρίζει στο παρελθόν και θυμάται τις υπέροχες στιγμές που έζησε στην τηλεόραση. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου τής άνοιξε τον δρόμο για την τηλεόραση, καθώς έπαιξε στις σειρές «Η αλεπού και ο μπούφος», «Τα επτά κακά της μοίρας μου» «Και οι τέσσερις ήταν υπέροχες». Συνέχισε, δε, με πολλά guests και ρόλους σε πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές, όπως «Η ώρα η καλή», «Μπαμπά, μην τρέχεις» και τα δύο τελευταία χρόνια στο «Καφέ της Χαράς» του Χάρη Ρώμα.
«Μου έχει αφήσει απίστευτη γεύση η τηλεόραση! Ηταν καταπληκτικές στιγμές. Μόνο καλά έχω να θυμάμαι, περνάγαμε πολύ ωραία τότε, ήταν και διαφορετικές οι συνθήκες, ήταν πιο δύσκολες, αλλά πιο ανθρώπινες, πιο αγαπησιάρικες, πιο συντροφικές, υπήρχε μεγαλύτερη αλληλεγγύη. Τώρα υπάρχει ανταγωνισμός, είναι διαφορετικά! Τότε ήταν πιο αθώα όλα, υπήρχε ανιδιοτέλεια, αξίες που νομίζω ότι έχουν χαθεί. Ηταν πολύ ωραίες εποχές, βγαίναμε μετά την παράσταση ή τα γυρίσματα και διασκεδάζαμε. Εχω να θυμάμαι πολύ ωραίες στιγμές» εξηγεί. Τα παιδικά της χρόνια τα θυμάται πάντα με χαμόγελο. «Ημουν ένα κοριτσάκι άτακτο! Ημουν ένα παιδί ανήσυχο και έξυπνο. Πήγαινα σε γαλλικό σχολείο, στις καλόγριες, ήμουν άριστη μαθήτρια, αλλά δεν ήμουνα φύτουλας! Ημουν ένα παιδί που γέλαγε, έπαιζε, τραγούδαγε… παρακολουθούσε το μάθημα και μετά δεν χρειαζόταν να ‘χω πολλές ώρες μελέτης, γιατί τα καταλάβαινα και τα θυμόμουν από την παράδοση. Βέβαια, διάβαζα πολλά μυθιστορήματα, γιατί μας ανάγκαζαν κάθε εβδομάδα να διαβάζουμε ένα βιβλίο και να το αναλύουμε. Γαλλικά έμαθα μέσα σε έξι μήνες!
Η Μαίρη Ραζή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 18 Σεπτεμβρίου 1948 και σε ηλικία 14 ετών μετακόμισε στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς της και την αδελφή της. «Εχω πολύ καλές αναμνήσεις από την Κωνσταντινούπολη και τη ζωή μου εκεί. Τα πρώτα χρόνια όμως εδώ, στην Αθήνα, ήταν δύσκολα, αισθανόμουν ξένη. Υπήρχε πόλεμος ρατσιστικός, ιδεολογικός, όλα. Ηταν δύσκολα από κάθε άποψη. Ζούσαμε εκεί μια χαρά, με όλες τις ανέσεις, κι ήρθαμε εδώ και πουλούσα βιβλία τον πρώτο καιρό και παράλληλα σπούδαζα. Και αργότερα δυσκολεύτηκα, γιατί οι σκηνοθέτες έλεγαν: “Τι να την κάνουμε την Τουρκάλα”. Με ενοχλούσε και με πλήγωνε» παραδέχεται!
Από τότε που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με την οικογένειά της, η Ραζή πήγε μόνο μία φορά ξανά στην Κωνσταντινούπολη, το 2000. «Με έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα το ότι φύγαμε. Εχω μία στενοχώρια ακόμα και σήμερα. Είναι πολύ βαρύ. Πήγα το 2000 για μια παράσταση και δεν έχω ξαναπάει από τότε, και δεν θέλω να πάω, γιατί στενοχωριέμαι! Δεν το έχω ξεπεράσει όλο αυτό. Μάλιστα, τον πρώτο καιρό που δούλευα στο θέατρο στις συνεντεύξεις απαγόρευα να με ρωτήσουν, να μου μιλήσουν για την Κωνσταντινούπολη, γιατί έκλαιγα» καταλήγει.
Πηγή: Espresso
