Τι παιχνίδια παίζει πολλές φορές η μοίρα… ακόμα και για θρύλους όπως η Καίτη Γκρέυ, με την «ντίβα του πάλκου», τη «βασίλισσα του λαϊκού τραγουδιού», λες και περίμενε να ζήσει ξανά μια «δεύτερη» δόξα, με αφορμή την ταινία «Υπάρχω» για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, του μεγάλου και θυελλώδους έρωτά της (έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, με την ίδια να λέει πως ο Καζαντζίδης ήταν ο μόνος που την έκανε να νιώσει γυναίκα), για να κλείσει σε ηλικία εκατό ετών για πάντα τα μάτια της χθες στις δέκα το πρωί στην αγκαλιά της Βαλεντίνης, του φύλακα άγγελού της, στο διαμέρισμά της, στη Νέα Σμύρνη, εκεί όπου στο σαλόνι της ανάμεσα στις φωτογραφίες είχε και μία του Στέλιου της…
Και μπορεί η οικογένειά της και ο καλός συνάδελφός μας στην «Espresso» Νίκος Νικόλιζας να είχαν στείλει (ο δεύτερος με την ιδιότητα του επίσημου βιογράφου της) εξώδικο στην εταιρία παραγωγής για να μην έχει η ταινία στοιχεία που θα έβλαπταν την υστεροφημία της, όμως η Γκρέυ, που το τελευταίο διάστημα είχε ξεγελάσει τον θάνατο, περίμενε μες στη δική της σιωπή να βγει στους κινηματογράφους το «Υπάρχω» (με την Κλέλια Ρένεση να την υποδύεται στη μεγάλη οθόνη) για να κλείσει τα μάτια της και να συναντήσει στο πάλκο των ουρανών τον Στέλιο της! Γιατί η σχέση της με τον Καζαντζίδη, που έφτασε ως τον αρραβώνα και παραλίγο να καταλήξει σε γάμο, είχε κόντρες πάνω και κάτω από την πίστα, αλλά και πολύ παρασκήνιο…
«Ετσι όπως τα έζησε»
Η «Espresso», μέσα από τις αφηγήσεις της ίδιας της μυθικής τραγουδίστριας από τη βιογραφία της «Ετσι όπως τα έζησα», που είχε κυκλοφορήσει το 2005 από τις εκδόσεις Αγκυρα, με την υπογραφή του Νίκου Νικόλιζα, που η Γκρέυ τον είχε σαν ψυχοπαίδι της, είχε ρίξει φως στον μυθικό εκείνο έρωτα… «Το μαγαζί κάθε βράδυ ήταν γεμάτο. Ολη η ορχήστρα ήταν καθισμένη πάνω στο πάλκο και οι οικογένειες έρχονταν για να διασκεδάσουν με τα τραγούδια μας. Είχα παρατηρήσει, λοιπόν, πως κάθε Σάββατο βράδυ μια ηλικιωμένη γυναίκα ερχόταν στο μαγαζί και καθόταν σε ένα από τα πρώτα τραπέζια και περίμενε. Μόλις την έβλεπε ο Κλουβάτος, κατέβαινε από το πάλκο, πήγαινε κοντά της, της έδινε χρήματα και μετά έφευγε. Ενα από τα Σάββατα αυτά ρώτησα τον Γεράσιμο: “Βρε Γεράσιμε, ποια είναι αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα που της δίνεις χρήματα’’; ‘‘Καίτη, είναι μια ταλαιπωρημένη γυναίκα που έχει στη Μακρόνησο έναν γιο στρατιώτη και της δίνω λίγα χρήματα για να του πάρει τσιγάρα”» εξομολογούνταν στη βιογραφία της η Γκρέυ και συνέχιζε:
«Στενοχωρήθηκα έτσι όπως μου το είπε στην αρχή ο Γεράσιμος και θέλησα να τη βοηθήσω κι εγώ. “Γεράσιμε, μπορώ να της δώσω κι εγώ κάτι;” του λέω, και μου απαντάει “φυσικά”. Πράγματι, πήγαινα κοντά της όταν ερχόταν η γριούλα, την έβαζα να φάει και την κερνούσα και μια μπιρίτσα, της έδινα ένα πακέτο τσιγάρα και μετά έφευγε για να πάει στον γιο της. Οταν η κυρα-Γεσθημανή πήγαινε στη Μακρόνησο στον γιο της, τον Στέλιο, τα τσιγάρα, όλο ψέλλιζε: “Στέλιο μου, όταν έρθεις στην Αθήνα, θέλω να γνωρίσεις αυτό το κορίτσι που σου στέλνει τα τσιγάρα και τραγουδάει το “Βουνό”. Τι ωραίο κορίτσι και τι ψυχούλα…” Η επόμενη μέρα ήταν Παρασκευή, Σεπτέμβρης του ’53. Η μεγάλη έκπληξη έρχεται για μένα όταν με πλησιάζει ο Γεράσιμος, μπαίνοντας στο κέντρο, και μου λέει: “Καιτούλα, έλα να σε γνωρίσω με το παιδί που του στέλναμε τα τσιγάρα. Ηρθε να μας δει.
Πράγματι, πηγαίνω στο τραπέζι και βλέπω τον Στέλιο να έχει πλάι του μια κοπέλα, την Ελένη. Θυμάμαι έκανε ψύχρα και ο Στέλιος έριξε στην πλάτη της μια ζακέτα που της έφερα εγώ για να μην κρυώσει. “Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω από κοντά. Εχω ακούσει τόσο πολλά για σένα από τη μητέρα σου που νιώθω σαν να σε ξέρω” του λέω εγώ. Το επόμενο, λοιπόν, βράδυ ήταν Σάββατο και ο Στέλιος αποφάσισε να φέρει στο κέντρο όπου τραγουδούσα όλο το σόι του. Ο Στέλιος μόλις ακούει ένα ταγκό που παίζει η ορχήστρα, με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει: “Θες να σε χορέψω ταγκό;” Κοκκίνισα. “Γιατί όχι” του απαντάω. Χορέψαμε αγκαλιασμένοι το ταγκό και προς το τέλος μού λέει στο αυτί: “Αύριο μεσημέρι θα έρθεις να φάμε σπίτι μαζί…”» εξομολογούνταν η τεράστια Γκρέυ στις σελίδες της βιογραφίας της «Ετσι όπως τα έζησα», με την πρώτη τους γνωριμία να αποτελεί και την απαρχή ενός έρωτα που δύσκολα κανείς συναντά στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.
Η αποβολή
Εκείνη την εποχή η Γκρέυ είχε ήδη αποκτήσει έναν γιο, τον Φίλιππο, με τον γάμο της να γκρεμίζεται όταν ο άντρας της «σπιτώθηκε με κάποια γυναίκα». «Για να μην έχουν το φόρτωμα του παιδιού που είχε μαζί μου κάνει, τον Φίλιππο, έβγαλε ψεύτικα χαρτιά και έκλεισε το παιδί μου στο ορφανοτροφείο» έλεγε η Γκρέυ στη βιογραφία της, για να συνεχίσει: «Ηδη όμως εγώ ήμουν έγκυος από τον Στέλιο, που είχε φύγει για την Καβάλα. Υπέφερα για να τα βγάλω πέρα. Είχα φτάσει 4,5 μηνών. Η κοιλιά μου άρχιζε να φαίνεται. Μια μέρα, όμως, ένα ατυχές γεγονός μού προκάλεσε αιμορραγία. Τρέχοντας πανικόβλητη η πεθερά μου, με πηγαίνει σε έναν γιατρό στη γειτονιά μας. Αφήνει κάτω τα ακουστικά. Στέκεται σιωπηλός σε μια γωνιά. “Δυστυχώς το παιδί έχει πεθάνει. Θα πρέπει να τη χειρουργήσω, γιατί υπάρχει κίνδυνος και για την ίδια.
Παγώσαμε μόλις το ακούσαμε. Εγώ άρχισα να κλαίω. Η πεθερά μου κρατούσε το κεφάλι της. “Συμφορά μας. Τι θα πούμε στον Στέλιο; Θα αυτοκτονήσει έτσι και μάθει κάτι τέτοιο” έλεγε και ξανάλεγε εκείνη. “Οχι, γιατρέ, θα την πάω σπίτι”. Ετσι κι έγινε. Πηγαίνουμε σπίτι, κάπως είχα συνέλθει, και το βράδυ πήρα τον Στάθη από το χεράκι να πάμε στου Δερμιτζόπουλου. Σταματάμε το λεωφορείο και, όπως πάω να ανέβω, αισθάνομαι ένα μπούκωμα στην κοιλιά. Το λεωφορείο σταματάει μπροστά από το κέντρο και αμέσως πηγαίνω στην τουαλέτα. Μόλις πάω για την ανάγκη μου, πέφτει το παιδί. Ηταν αγόρι και ήταν νεκρό…» αποκάλυπτε, με τον Καζαντζίδη τζούνιορ και συνεχιστή του ονόματός του να μη γεμίζει ποτέ με γέλια του σπίτι τους. Ισως αυτό να ήταν και ένα αγκάθι που είχαν πάντα στην καρδιά τους και οι δύο…
Οι δυο τους θα συναντιούνταν δεκαετείες μετά τον χωρισμό τους στα δικαστήρια. Εκείνη είχε υποβάλει μήνυση εναντίον του εκδοτικού οίκου Λιβάνη και του Στέλιου Καζαντζίδη, ζητώντας την απαγόρευση της κυκλοφορίας του βιβλίου «Υπάρχω», του Βασίλη Βασιλικού, υποστηρίζοντας πως ορισμένα σημεία του βιβλίου, τα οποία αναφέρονταν στην προσωπική τους ζωή και στο διάστημα που ήταν αρραβωνιασμένοι, έθιγαν την υπόληψή της. Στο πλευρό της στάθηκε και ο Καζαντζίδης με το δικαστήριο να απορρίπτει το αίτημά τους.
Η… αταξία του Στέλιου με τη Σεβάς Χανούμ και η… εμφάνιση της Μαρινέλλας στη ζωή του
Γκρέυ και Καζαντζίδης αρραβωνιάζονται, με την ίδια να εξομολογείται πως παρακαλούσε τον Καζαντζίδη να της βάλει στεφάνι. «Ηταν η εποχή που δουλεύαμε στο Ροσινιόλ. Ο αδερφός μου, ο Γιάννης, ήθελε να με αποκαταστήσει και να με παντρέψει. Δεν άντεχε να με βλέπει να τυραννιέμαι και να παρακαλάω τον Στέλιο για γάμο. “Φυσικά, Γιάννη, και θέλω να παντρευτούμε με την Καίτη. Σιγά σιγά αρχίζουμε τις ετοιμασίες” του απαντούσε ο Στέλιος.
Φορέματα, στεφάνια και το νυφικό που το είχα παραγγείλει από έναν έμπορο, τον Τσεκούρα. Μια μέρα ο Στέλιος είχε πρόβα με τον Γιώργο Μητσάκη. Μου λέει λοιπόν: “Καίτη μου, φεύγω, πάω για πρόβα με τον Γιώργο. Δεν θα αργήσω”. Επειδή εγώ ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, του λέω: “Θες να έρθω μαζί σου, αγάπη μου;” “Οχι, κάτσε να ξεκουραστείς εσύ. Θα έρθω γρήγορα, δεν θα αργήσω”. Οι ώρες περνούσαν και ο Στέλιος δεν φαινόταν. Εμένα είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια. Παίρνω τον αδερφό μου, τον Γιάννη, τηλέφωνο για να ψάξουμε μαζί. Ανεβαίνουμε στο μηχανάκι και αρχίσαμε το ψάξιμο. Η πεθερά μου είχε τρελαθεί από την αγωνία. Τι είχε γίνει; Τον είχε πάρει η Σεβάς Χανούμ και, χωρίς να δώσουν σημεία ζωής, είχαν πάει μαζί στην Κόρινθο. Τρεις ολόκληρες μέρες ψάχναμε να βρούμε τον Στέλιο. Μετά από τρεις μέρες ο Στέλιος άνοιξε την πόρτα με κατεβασμένο το κεφάλι. “Σε παρακαλώ, αγάπη μου, συγχώρεσέ με. Αυτή η Σεβάς με μέθυσε που ήμασταν εκεί στου Μητσάκη και με παραπλάνησε…” Για μένα αυτό το παραστράτημα του Στέλιου μού στοίχισε» εξομολογούνταν.
Η… μαχαιριά
Αυτό το παραστράτημα και η γνωριμία του με τη Μαρινέλλα θα σημάνουν την αντίστροφη μέτρηση της σχέσης τους! «Ηταν Σεπτέμβρης και η Θεσσαλονίκη ετοιμαζόταν για τη Διεθνή Εκθεση. Τότε, λοιπόν, μας έκανε πρόταση ένας επιχειρηματίας να ανέβουμε στο κέντρο του. Ηταν οι μέρες που είχαμε τσακωθεί πάλι. “Δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Αμα θες, πήγαινε μόνη σου” μου απαντούσε. Η πόρτα του σπιτιού μας πίσω του κλείνει με δύναμη. Αλλος ένας καβγάς, άλλη μια στενοχώρια και ένα αγκάθι στη σχέση μας. Ο Στέλιος εξαφανίστηκε και πάλι. Είχε πάρει την κιθάρα του, δυο ρούχα και είχε ανέβει μόνος στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει. Μάλιστα είχε κάνει και συμφωνία να πάρει αυτός ως επιχειρηματίας το μαγαζί να το δουλέψει.
Εκεί λοιπό πρωτογνώρισε και μια νεαρή κοπέλα, καλλίγραμμη, η οποία χόρευε πολύ ωραία και έλεγε και μερικά τραγούδια. Είχε πολύ ωραία φωνή, αλλά δεν είχε εξοικειωθεί ακόμα. Δεν είχε κάνει επιτυχίες. Ηταν η Μαρινέλλα, την οποία είχε συστήσει στον Καζαντζίδη ο Στέλιος ο Ζαφειρίου. Εγώ δεν ήξερα τίποτα όμως. Η δουλειά δεν πήγαινε καλά και ο Στέλιος πήγαινε να χρεοκοπήσει. Ομως από αυτό το σημείο αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για τον χωρισμό μας…» θα πει η ίδια στον Νίκο Νικόλιζα όταν του αφηγούνταν καρέ καρέ, στιγμή στιγμή όλη την κινηματογραφική της ζωή… Μια ζωή που, σαν την καριέρα της, είχε τα πάντα: Δόξα, αναγνώριση, επιτυχίες, μα και στιγμές μοναξιάς…
Πηγή: Espresso
Δείτε επίσης:
- Βάσω Καζαντζίδη για Καίτη Γκρέυ: «Θα συναντηθούν με το Στέλιο και θα τα πουν…»
- Καίτη Γκρέυ: Το «αντίο» της εγγονής της, Αγγελικής Ηλιάδη – Πώς τίμησε την μεγάλη ερμηνεύτρια ο Χρήστος Μάστορας
- Η Κλέλια Ρένεση αποχαιρετά την Καίτη Γκρέυ: «Η φωνάρα, η μαγκιόρα, η μάγισσα, η μερακλού. Φώτισε τους ουρανούς»
