Αλλο Ορνέλα Μούτι, άλλο Ορνέλα Λούτη. Η πρώτη έκανε καριέρα στη γειτονική Ιταλία αγγίζοντας τα όρια του μύθου στην τέχνη της υποκριτικής. Η δεύτερη είναι δικιά μας, με ρίζες στην ακριτική Ορεστιάδα και έχει χαράξει αξιόλογη πορεία στα εγχώρια καλλιτεχνικά δρώμενα.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η «Espresso» συνάντησε την ταλαντούχα ηθοποιό στο θέατρο Πτι Παλαί, όπου παίζει φέτος στην παράσταση «Τριαντάφυλλο στο στήθος», και μας μίλησε εφ’ όλης της ύλης: Για το γεγονός που έκανε τους δικούς της να της δώσουν το μικρό όνομα της Ιταλίδας σταρ και τις «επαναστατικές» στιγμές των σχολικών της χρόνων, τις συναντήσεις της στο σανίδι με τη Μαρία Καβογιάννη και τη Βέρα Κρούσκα, οι οποίες είναι για την ίδια φίλες ζωής και τα τηλεοπτικά της «χτυπήματα» σε δημοφιλή σίριαλ, όπως τα «Μαύρα μεσάνυχτα», οι «Αγριες μέλισσες» και φέτος το «Grand Hotel».
Πού γεννήθηκες, Ορνέλα;
Στην Αλεξανδρούπολη, διότι εκεί ήταν το μαιευτήριο. Μέναμε ωστόσο στην Ορεστιάδα με τους γονείς μου και τον αδελφό μου, που είναι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος. Εκεί ήταν το σπίτι μας μέχρι που πήγα τριών ετών. Κατόπιν μετακομίσαμε μόνιμα στην Αθήνα. Θυμάμαι αμυδρά κάποια πράγματα από την Ορεστιάδα, όπως ότι είχαμε στην αυλή μας παιδική χαρά με κούνιες, τραμπάλα και τσουλήθρα, κάτι πρωτότυπο για εκείνα τα χρόνια. Ερχονταν για παιχνίδι όλα τα παιδιά της γειτονιάς.
Γιατί μετακομίσατε στην Αθήνα;
Οι γονείς μας, δικηγόροι και οι δύο, σκέφτηκαν ότι εδώ θα είχαμε ένα καλύτερο μέλλον. Αρχικά μείναμε σε ενοίκιο στη Γλυφάδα και μετά αγοράσαμε το σπίτι μας στην ίδια περιοχή. Ετσι, λοιπόν, θα έλεγα πως είμαι όχι γέννημα, αλλά θρέμμα Γλυφαδιώτισσα.
Πώς και σε βάφτισαν Ορνέλα;
Καταρχάς, άρεσε πολύ και στους δύο γονείς μου η Ορνέλα Μούτι – στον μπαμπά μου λίγο περισσότερο, εντάξει. Και η μαμά μου όμως σιγοντάριζε. Επειδή, λοιπόν, το επώνυμό μας είναι Λούτη, είπαν να με βγάλουν και Ορνέλα, πέρα από Βασιλική, που είναι το πρώτο μου βαφτιστικό όνομα. Για καιρό απλά το συζητούσαν. Η απόφαση όμως πάρθηκε στη Σκιάθο, όπου είχαμε πάει διακοπές και έτυχε να παραθερίζει εκεί και η Μούτι. Πρέπει να ήμουν περίπου δύο ετών τότε… Ημασταν μέσα σε μια βάρκα όλη η οικογένεια και καθώς πλησίαζε ο μπαμπάς μου σε μια παραλία για να δει καλύτερα την Ορνέλα Μούτι, η οποία έκανε ηλιοθεραπεία γυμνή, έφυγε απότομα η βάρκα και αναποδογύρισε. Ετσι βρεθήκαμε όλοι μέσα στη θάλασσα. Κάπου εκεί το αποφάσισαν οι δικοί μου να με βγάλουν Ορνέλα. Βασιλική ήταν η γιαγιά μου κι εγώ βαφτίστηκα Βασιλική, Ορνέλα Λούτη. Ο μπαμπάς μου λεγόταν Δημήτρης (τον έχω χάσει), ο αδελφός μου Αλέξανδρος και η μαμά μου Δανάη.
Δέχτηκες bullying στο σχολείο λόγω του ιταλικού ονόματος;
Στο σχολείο ήμουν Βασούλα, Βάσω, Βασιλική, ακόμη και Βάσια στην Αλεξανδρούπολη. Να κρατήσω το Ορνέλα το αποφάσισα στη δραματική σχολή. Φαντάσου, η μαμά μου ακόμη Βασούλα με φωνάζει. Στη σχολή όμως σκέφτηκα πως το Ορνέλα είναι πιο εύηχο, πιο ιδιαίτερο… Και το υιοθέτησα μόνιμα.
Ησουν ήσυχη μαθήτρια ή είχες και τις «επαναστατικές» στιγμές σου;
Και βέβαια τις είχα. Μπορεί να ήμουν καλή μαθήτρια -όχι αυτό που λένε «φυτό», πιο κάτω-, αλλά ήμουν και «διάολος», συνέχεια με πετούσαν έξω από την τάξη. Δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου κοπάνα, αλλά από ωριαίες αποβολές άλλο τίποτα. Με έσωζε βέβαια το ότι ήμουν καλή στα μαθήματα, αλλά η μαμά μου βρισκόταν συνέχεια στο γραφείο του διευθυντή, τη φώναζαν επειδή ήμουν άτακτη. Πάντα είχα μια δύναμη και μια ενέργεια, και τώρα. Τη ζωή θέλω να τη γεύομαι, δεν θέλω να αφήνω τίποτα να περνάει.
Η υποκριτική ήταν επαγγελματικός μονόδρομος για σένα ή είχες σκεφτεί να κάνεις κι άλλα πράγματα;
Ολα αυτά τα τα στοιχεία της σκηνής, το να χορεύω, να τραγουδάω, να παίρνω πόζες, τα είχα από μικρή. Πρώτα όμως σπούδασα, μπήκα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας. Την ημέρα που έδωσα το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο και το πέρασα, προτού ακόμη κάνω την πτυχιακή μου, πήγα κι έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη, γιατί πια το είχα αποφασίσει πως ήθελα να σπουδάσω και ηθοποιός. Ηθελα όμως να έχω και το πτυχίο μου από το Πάντειο, αχρείαστο να ‘ναι…
Πώς βρήκες τα πράγματα στη δραματική σχολή;
Στο πρώτο έτος ζορίστηκα, γιατί δεν είχα συμμετάσχει ποτέ ως παιδί σε σχολικές θεατρικές ομάδες ούτε ήξερα από αυτοσχεδιασμούς. Ετσι ήμουν «μαζεμένη» στην αρχή. Μετά όμως, στο δεύτερο και τρίτο έτος, πήρα… μπρος και πήγαν όλα τέλεια. Εκανα φίλους και, βέβαια, πήρα μαθήματα από σπουδαίους ανθρώπους. Με κάποιους έχω ακόμα επαφές. Πρόσφατα έκλεισα εισιτήριο στον κύριο Κοντογιάννη, που έχει τη σχολή Θεοδοσιάδη, να έρθει να δει την παράστασή μας. Αγαπώ πολύ τη σχολή μου και τους καθηγητές μου, τον Νίκα, τον Ζούλια, την Ψάλτη, μόνο καλές αναμνήσεις έχω…
Βγαίνοντας στην αγορά εργασίας βρήκες αμέσως δουλειά;
Επειδή στο τελευταίο έτος της σχολής είχαμε τον Πάνο Κοκκινόπουλο στο μάθημα του κινηματογράφου, ήμουν τυχερή, γιατί με διάλεξε και έκανα αμέσως μαζί του την πρώτη μου δουλειά. Ηταν τα «Μαύρα μεσάνυχτα», όπου έπαιζα τη λουλουδού. Ηταν «σχολείο» που ξεκίνησα την τηλεόραση με τον Κοκκινόπουλο και τη σειρά αυτή, που θεωρείται πια εμβληματική. Προχθές ήρθε μια 20χρονη κοπέλα στο καμαρίνι και μου έδειξε στην πίσω πλευρά του κινητού της αυτοκόλλητο από τα «Μαύρα μεσάνυχτα». Τον Μάκη Παπαδημητρίου, με τον οποίο συνεργαζόμαστε φέτος στο θέατρο, τον ξέρω από τότε. Περάσαμε πολύ ωραία χρόνια. Ενα αστείο που θυμάμαι ήταν στα γυρίσματα του πρώτου επεισοδίου, που κάναμε τις σκηνές της κηδείας στο νεκροταφείο και τραγουδούσαμε. Παραδίπλα όμως γινόταν κανονική κηδεία και, όπως καταλαβαίνεις, μας έκαναν παρατήρηση.
Πες μου δύο δυνατές στιγμές που ξεχωρίζεις από τη θεατρική πορεία σου…
Θα ξεχωρίσω την πρώτη μου δουλειά με τη Βέρα Κρούσκα στο έργο «Πού είναι η μάνα σου, μωρή». Και την ξεχωρίζω όχι μόνο γιατί ήταν πολύ ωραία δουλειά, αλλά επειδή για μένα είναι οικογένεια πια η Βέρα. Νιώθω τιμή που έχω συνεργαστεί μαζί της. Μένουμε στο ίδιο οίκημα, πάνω εγώ, κάτω εκείνη. Είναι σαν δεύτερη μαμά μου. Γνωριστήκαμε μέσω του Πέτρου Ζούλια και μετά με πήρε στην παράσταση που σου είπα. Κάποια στιγμή φτιάξαμε εμείς τον από κάτω όροφο κι επειδή έψαχνε η Βέρα σπίτι, μετακόμισε εκεί. Επίσης, ξεχωριστό για μένα είναι και το έργο «Elizabeth», που έγραψε ιστορία στο Vault.
Φέτος είσαι στο Πτι Παλαί, που ανακαινίστηκε και από σινεμά έγινε θέατρο. Εδώ ανεβαίνει το «Τριαντάφυλλο στο στήθος», η πρώτη παράσταση της νέας εποχής του οικήματος…
Ναι, εμείς το εγκαινιάσαμε. Μαρία Καβογιάννη, Μάκης Παπαδημητρίου, πρωταγωνιστές. Εμένα με πρότεινε η Μαρία στον Γιώργο Τσουρή, που υπογράφει την πρώτη του σκηνοθεσία σε αυτό το έργο, το οποίο έχει κάνει και πιο κωμικό. Επιλέχθηκα για τον ρόλο της Φλώρας και είμαι τυχερή, γιατί αντεπεξήλθα και είμαι σε αυτόν τον θίασο, που είναι υπέροχα όλα τα παιδιά. Προσωπικά θεωρώ απόλαυση το να δουλεύω με τη Μαρία Καβογιάννη, μας έχει πιάσει πολλές φορές φέτος νευρικό γέλιο πάνω στη σκηνή. Με τη Μαρία γνωριστήκαμε από τη Βέρα Κρούσκα. Είχαν συνεργαστεί αυτές σε μια ταινία και με πήγε η Βέρα διακοπές στο σπίτι της Μαρίας, στο Πήλιο, κάποια Χριστούγεννα. Ετσι ήρθαμε πιο κοντά. Εχουμε κάνει κι άλλες δουλείες μαζί της, το «Τρίτο Στεφάνι» στο θέατρο, όπου παίζαμε και με τη Μαρία Κίτσου και τηλεοπτικά τη σειρά «Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα…». Με τη Μαρία είμαστε πάρα πολύ φίλες. Κάνουμε παρέα, βλέπουμε Netflix ώρες ατελείωτες.
Κεφάλαιο «Αγριες μέλισσες». Τι γεύση σού άφησε η «Λέτα»;
Η «Λέτα» ακόμη και τώρα έχει πέραση. Με σταματάνε στον δρόμο και μου λένε για εκείνη, ενώ η σειρά έχει τελειώσει χρόνια. Οντως ήταν πολύ έντονο όλο αυτό, αν κι εγώ πέρασα λίγο δύσκολα στην αρχή. Οταν μπήκα στον δεύτερο κύκλο της σειράς, ήταν η καραντίνα και δεν μπόρεσα να το απολαύσω. Ηταν τότε που βγαίναμε έξω με το… σταγονόμετρο και έπρεπε να κάνουμε συγκεκριμένες διαδρομές. Αλλά στα γυρίσματα ήταν πολύ ωραία. Και, βέβαια, μας έβλεπε πολύς κόσμος που ήταν στα σπίτια του, είχε τεράστια απήχηση το σίριαλ. Θυμάμαι να κάνουμε πρόβες στο σπίτι με τη Μαρία Κίτσου, τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο και βέβαια με τον Γιώργο Ηλιόπουλο, το αγόρι μου, τον «Προκόπη».
Και τώρα παίζεις στο «Grand Hotel»…
Λέγομαι «Μαρίτσα» και έχω ένα πανδοχείο. Τώρα, ύποπτη είναι κι αυτή; Εχω κάνει κάποια γυρίσματα, δολοφονίες γίνονται πάλι… δεν ξέρω τι να σου πω. Θα δούμε τι θα γίνει με τη «Μαρίτσα» μου. Μακάρι να συνεχιστεί και του χρόνου η σειρά, όπως ακούγεται. Και μακάρι να είμαι κι εγώ, να μη… σκοτώνομαι δηλαδή. Μη σκοτώσετε τη «Μαρίτσα», σας παρακαλώ. (γέλια)
Τι κάνει η Ορνέλα στην καθημερινότητά της, όταν δεν δουλεύει;
Πολλά πράγματα. Ας πούμε, κάνω μπάνιο στη θάλασσα χειμώνα καλοκαίρι. Αγαπώ τον ήλιο και τη θάλασσα, δεν ζω χωρίς αυτά. Κάνω επίσης γυμναστική καθημερινά με το που θα ξυπνήσω, τη θεωρώ απαραίτητη. Μετά θα μαζευτούμε σε φίλους, θα παίξουμε χαρτιά ή επιτραπέζια. Θα πάω με τον ανιψιό μου να παίξουμε μπάσκετ. Επαιζα κι εγώ μπάσκετ μικρότερη, στον Πρωτέα Βούλας. Γι’ αυτό έχω γράψει στην ίδια ομάδα και τα παιδιά του αδελφού μου. Θα πάω για καφέ, θα βγω για ψώνια…
Ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημά σου και ποιο το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;
Για προτέρημα θα πω ότι είμαι δοτική κι έχω υπομονή. Ως ελάττωμα θεωρώ το ότι ασκώ κριτική εύκολα. Δεν είναι καλό αυτό και προσπαθώ να το εξομαλύνω. Επίσης, κάποιες φορές είμαι λιγάκι απότομη… δεν έχω δηλαδή τον σωστό τρόπο.
Τι σε θυμώνει;
Πολλά πράγματα. Ας πούμε, ορισμένοι οδηγοί. Εχω πολύ εύκολο τον τσακωμό στον δρόμο, έχω μοιάσει στη μαμά μου μάλλον και είμαι λίγο οξύθυμη. Η αδικία με θυμώνει επίσης για τον άλλον περισσότερο. Θα υπερασπιστώ πάντα τον αδύνατο. Ακόμη τσακώνομαι πολύ εύκολα για τα ζώα, αν διαπιστώσω παραμέληση ή κακοποίηση, φέρνω αστυνομίες και γίνεται χαμός. Για τα ζώα φτάνω στα όριά μου.
Πηγή: Espresso
