Το τραγούδι έπαιζε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της Ολγας Βενέτη. Ακόμα κι όταν η ίδια δεν βρισκόταν επάνω σε κάποια σκηνή. Ξεκίνησε από τη Λυρική ως χορωδός πλάι σε ιερά τέρατα της όπερας σε παραστάσεις του Ηρωδείου, σπούδασε και δίδαξε τη γαλλική γλώσσα, δημιούργησε την οικογένειά της και όταν ο μονάκριβος γιος της έγινε επτά χρονών, «άνοιξε» τα φτερά της διαγράφοντας μια αξιόλογη σόλο καλλιτεχνική πορεία στο ελληνικό και το γαλλικό τραγούδι.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Μια πορεία με συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, δισκογραφικές στιγμές, όπως το τραγούδι «Αγάπης θαύματα», σε σύνθεση Νίκου Τερζή και στίχους Δημήτρη Τσάφα, που κυκλοφόρησε από την Panik Records, αλλά και το υπερθέαμα « Dalida la diva» που, όπως λέει, τη σφράγισε ως καλλιτέχνιδα και αποτελεί για εκείνη σταθμό. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο θέατρο Αλσος, κάθε Πέμπτη (έως τις 3/4) με τη μουσική παράσταση «Αγάπη μου πρώτη, τέλος και αρχή».
Αν μπαίνατε σε μια μηχανή του χρόνου και ταξιδεύατε στα παιδικά σας χρόνια, ποιες εικόνες θα αντικρίζατε πρώτα;
Την Ολγα να χαμογελάει ακούγοντας τραγούδια. Ισως να φτάνει στ’ αφτιά σας ως υπερβολή αυτό, αλλά δεν είναι, γιατί θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να βρίσκει τη χαρά μέσα από το τραγούδι. Στο σπίτι τραγουδούσε η μητέρα μου κυρίως, ενώ στο σχολείο ήμουν στη χορωδία όλα μου τα χρόνια. Το τραγούδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή μου και με κάνει να ξεδιπλώνω πτυχές του εαυτού μου. Τραγουδώ όταν χαίρομαι, όταν λυπάμαι, τραγουδώ πάντα.
Στην Αθήνα γεννηθήκατε;
Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια δεμένη και συντηρητική οικογένεια. Η καταγωγή μου είναι από την Ηπειρο, από την πλευρά του πατέρα μου, ο οποίος είναι δικηγόρος και υπήρξε χρόνια και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά. Η μητέρα μου είναι οδοντίατρος και κατάγεται από τη Μικρά Ασία. Γεννήθηκε ωστόσο στη Ρουμανία, όπου μετακόμισαν αρχικά οι παππούδες μου πριν έρθουν στην Ελλάδα. Εχω και μια αδελφή, δύο χρόνια μεγαλύτερη.
Ποιοι συνθέτες σάς επηρέασαν καλλιτεχνικά στην εφηβεία σας;
Οταν ήμουν μικρή, γύρω στα 13 με 14, είχε βγάλει ο Χατζηνάσιος την «Ενδέκατη Εντολή», έναν φανταστικό δίσκο με τη Νάνα Μούσχουρη. Αυτόν τον δίσκο τον έχω βαθιά μέσα στην ψυχή μου, γιατί μου ταίριαξε πολύ σαν νοοτροπία. Και η φωνή, και ο στίχος, και η σύνθεση. Πάντα μου άρεσαν οι μπαλάντες και γενικά οι συνθέτες που είχαν κάτι να πουν στην ψυχή μου.
Ξεκινήσατε ωστόσο από το λυρικό τραγούδι.
Ναι, γιατί, όπως σας είπα, προέρχομαι από μια συντηρητική οικογένεια και ίσως να μην άφησα κι εγώ τον εαυτό μου ελεύθερο να συνειδητοποιήσει αμέσως τι ακριβώς ήταν αυτό που ήθελε. Εκανα μαθήματα τραγουδιού στο Σύγχρονο Ωδείο Αθήνας με πρώτο μου δάσκαλο τον απίστευτο τενόρο της Λυρικής Σκηνής Γιώργο Ζερβάνο και επειδή πραγματικά είχα καλή φωνή και μου άρεσε η όπερα, μπήκα σαν χορωδός στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, για δέκα καλοκαίρια στο Ηρώδειο. Στη διάρκεια αυτής της «χρυσής» δεκαετίας συνάντησα ιερά τέρατα του λυρικού τραγουδιού. Το να είσαι σε αυτόν τον ιερό χώρο και να ακούς τον κραδασμό της φωνής της Ντιβιτρόβα, του Μαρτινούτσι και άλλων λυρικών καλλιτεχνών ήταν από μόνο του μια μυσταγωγία και πραγματικά νιώθω ευλογημένη που το έζησα.
Γιατί, λοιπόν, το αφήσατε πίσω σας;
Διότι η όπερα θέλει μια μοναστηριακή αφοσίωση και εμένα στο μεταξύ με είχε μαγνητίσει κάτι άλλο: το καλό ελληνικό και ξενόγλωσσο τραγούδι.
Σπουδάσατε Γαλλική Φιλολογία. Αυτό ήταν επιλογή ή έτυχε;
Οταν μεγαλώνεις σε ένα σπίτι με γονείς επιστήμονες, πηγαίνεις σε ελληνογαλλικό σχολείο και έχεις γαλουχηθεί με την «οδηγία» πως πρέπει να τελειώσεις κι ένα πανεπιστήμιο, η Γαλλική Φιλολογία έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο. Ετσι συνέβη και με εμένα. Φυσικά δεν μετάνιωσα καθόλου, γιατί με βοήθησε πολύ στο τραγούδι μου και θεωρώ πως είμαι μια πιστή γαλλόφωνη ερμηνεύτρια στην Ελλάδα. Το αγαπώ πολύ το γαλλικό τραγούδι και ταιριάζω, πιστεύω, και με τη γαλλική κουλτούρα. Ολες οι συνεργασίες μου στη μουσική με έχουν ωριμάσει, μεγαλώσει, εξελίξει και ως άνθρωπο και ως ερμηνεύτρια. Εκείνο ωστόσο που με έχει προσδιορίσει είναι το γαλλικό ρεπερτόριο.
Εσείς όμως εργαστήκατε και ως καθηγήτρια Γαλλικών;
Ναι, εργάστηκα για κάποια χρόνια. Ξέρετε, είναι μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι θέλεις κάτι άλλο τελικά. Ψάχνεσαι με τον εαυτό σου και κάποια στιγμή ανακαλύπτεις ότι αυτό που υπάρχει δεν σε γεμίζει.
Δύσκολος ο συνδυασμός της ιδιότητας της καθηγήτριας με εκείνον της χορωδού;
Οχι, γιατί τα δέκα χρόνια που ήμουν στη Λυρική τραγουδούσα την καλοκαιρινή περίοδο. Πάντα ξεκινούσαμε πρόβες μετά το Πάσχα. Κάθε χρόνο περίμενα να με καλέσουν, γιατί το απολάμβανα ιδιαίτερα. Και πάντα με καλούσαν. Ετσι απέκτησα σχέση «μάνας» και «κόρης» με τη Φανή Παλαμίδη, που ήταν για πάνω από 40 χρόνια μαέστρος στην ΕΛΣ. Τώρα βέβαια έχει αποσυρθεί, αλλά εξακολουθούμε να έχουμε επαφές. Τους χειμώνες, επειδή μου αρέσει η επαφή με τα μικρά παιδιά, τους έκανα μικρές συναυλίες με κάποια αφορμή, όπως τα Χριστούγεννα. Κάποια στιγμή ωστόσο συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι «έβραζε» μέσα μου σαν ηφαίστειο, ήταν ο κρυφός μου πόθος. Και αυτό με κέρδισε τελικά. Τότε κατάλαβα κιόλας ότι δεν συνδυάζεται η διδασκαλία με το τραγούδι, γιατί καταπονούνται οι φωνητικές χορδές.
Οταν ανοίξατε «φτερά» μόνη σας, μετά τη Λυρική, τα βρήκατε δύσκολα;
Αντιμετώπισα δυσκολίες, φυσικά. Θα πω ότι ήταν και οι συγκυρίες που δεν ευόδωσαν ίσως τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Μερικοί άνθρωποι το έχουν και στο κάρμα τους να τα καταφέρνουν με πολύ κόπο και αυτό ίσως να είναι και καλύτερο τελικά, γιατί όταν κοπιάζεις πρώτα και μετά απολαμβάνεις, είναι βάλσαμο. Οχι ότι μερικές φορές δεν αγανακτείς κιόλας, για όνομα του Θεού. Από τη στιγμή όμως που εγώ έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, ξέρω τι έχω δώσει και πόσο έχω εργαστεί σε όλη αυτή τη διαδρομή, θεωρώ ότι όλα γίνονται τελικά όταν είναι η ώρα τους. Οι δυσκολίες μάς κάνουν πιο δυνατούς. Εχω κλάψει, έχω αναρωτηθεί, έχω εναντιωθεί, γιατί είμαι κι ένας άνθρωπος που δεν είχα στον χώρο αυτό παρέες, ούτε κάποιον γνωστό να με βοηθήσει. Αλλωστε όταν άρχισα εγώ την πορεία μου, πριν από δέκα χρόνια, η δισκογραφία είχε σβήσει.
Τι ήταν για εσάς η Δαλιδά και η παράσταση «Dalida la diva» που παρουσιάσατε στο Παλλάς τον Οκτώβριο του 2023;
Ολη μου η ζωή. Τα πάντα όλα. Δεν ακυρώνω τα προηγούμενα. Αλλωστε ήταν αυτά που με οδήγησαν στο να οργανώσω το μυαλό μου, την ψυχή μου, το σώμα μου, τη φωνή μου για να κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα. Δεν το κάνεις αυτό από την αρχή της καριέρας σου. Ηταν μια ευλογημένη στιγμή που έγινε με πολλή δουλειά, με αφοσίωση και με τίμημα σε όλα τα επίπεδα. Ηταν η παράσταση που έφερε την Ολγα να αναγνωριστεί στο ευρύ κοινό και να αγαπηθεί από αυτό. Ξέρετε, είναι δύσκολο να φέρνεις ξανά στην επικαιρότητα έναν μύθο και μάλιστα ολίγον ξεχασμένο.
Δυσκολευτήκατε στην ενσάρκωση της Δαλιδά; Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Γιώργο Βάλαρη στο εν λόγω πρότζεκτ;
Η Δαλιδά ήταν μια διαμαντένια προσωπικότητα, τη θαύμαζα πολύ. Διάβασα, άκουσα, μελέτησα, χόρεψα, έκανα τα πάντα για να μπορέσω να την ενσαρκώσω. Με βοήθησε πολύ ο Γιώργος Βάλαρης με τη σκηνοθεσία του και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Είχαμε μια πολύ γλυκιά και ήρεμη συνεργασία. Με άκουσε και με κατηύθυνε σκηνοθετικά να υλοποιήσω το όραμά μου. Με βοήθησε να κάνω αυτό που έπρεπε, δίνοντας το 100% μου επί σκηνής ως Ολγα Βενέτη. Δεν πήγα δηλαδή να μιμηθώ τη Δαλιδά, δεν είμαι ηθοποιός έτσι κι αλλιώς. Αυτό ήταν ένα υπερθέαμα που συνδύαζε την ιστορία της Δαλιδά με τα τραγούδια της, που μέσα από αυτά έγινε γνωστή και αγαπητή. Ηταν μια πολύ πονεμένη προσωπικότητα και την αγαπώ πολύ. Υπήρξε καταθλιπτική και πάλευε τόσο πολύ με τους δαίμονές της, που όλη της η διαδρομή ήταν ένας αγώνας. Από τη στιγμή που αποφάσισα να κάνω τη Δαλιδά μέχρι που πραγματοποιήθηκε η παράσταση έτυχε να περάσουν εννέα μήνες ακριβώς, σαν ένα μωρό που ήρθε στον κόσμο. Η Δαλιδά θα είναι πάντα η σφραγίδα μου.
Αυτή την περίοδο πραγματοποιείτε live εμφανίσεις στο θέατρο Αλσος. «Αγάπη μου πρώτη, τέλος και αρχή» λέγεται η παράστασή σας. Τι περιλαμβάνει;
Είναι μια σύνδεση των τραγουδιών της Δαλιδά με το καλό ελληνικό και ποιοτικό τραγούδι. Για πρώτη φορά μάλιστα έχω βάλει στο πρόγραμμά μου και κάποια λαϊκά τραγούδια που δεν τα είχα πει ποτέ ως τώρα. Αλλά είναι τραγούδια που αγαπούσα πάντα από τη Διαμάντη, τη Μοσχολιού, τη Βάνου, τη Μαρινέλλα, την Αλεξίου… Είναι κομμάτια που λέω ως Ολγα, με το πάθος, την αγάπη, την αλήθεια και τον σεβασμό που έχω απέναντι στις μοναδικές ερμηνεύτριές τους, στους δημιουργούς τους και απέναντι στο κοινό μου στο φιλόξενο Αλσος.
Ποιο θεωρείτε το πλέον καθοριστικό προσόν για έναν καλλιτέχνη;
Την αλήθεια του! Δεν μιμούμαστε, δεν προσποιούμαστε, δεν θέλουμε να μοιάσουμε σε κανέναν. Η αλήθεια είναι αυτή που μένει.
Ο γιος σας είναι 17 χρονών. Πώς είναι η Ολγα Βενέτη ως μητέρα;
Είμαι λίγο υπερπροστατευτική με τον γιο μου, αλλά έχει καταλάβει το πάθος μου. Είναι καλό παιδί. Αυτό που του λέω πάντα είναι: «Βασίλη, αυτό που θέλω ως μητέρα σου είναι σε κάνω να έχεις στη ζωή σου ένα πάθος. Θέλω να υπηρετείς κάτι που αγαπάς πολύ και να κρατιέσαι από αυτό στις δυσκολίες σου». Εμένα, ας πούμε, το τραγούδι με έχει βοηθήσει πολύ στη ζωή μου να γίνομαι καλύτερη σε όλους τους τομείς. Πρέπει στη ζωή κάθε ανθρώπου να υπάρχει ένα πάθος!
Πηγή: Espresso
