Η «δημοκρατία» γεννήθηκε στα πιο σκληρά χρόνια της κρίσης, για να παλέψει στο μέτωπο της ενημέρωσης στο πλευρό του ελληνικού λαού. Ενός λαού που δεν έλεγε να προσκυνήσει τους αιμοσταγείς δανειστές που εκτελούσαν τις ρητές διαταγές του Βερολίνου και της Frau Μέρκελ.
Στήριξη θεσμική δεν περιμέναμε ποτέ από κανέναν. Κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα πριν από περίπου τρεις μήνες όταν πράξαμε το καθήκον μας. Όταν εκφράσαμε αυτό που συζητιόταν σε όλα τα ελληνικά σπίτια για τον «σουλτάνο», ο οποίος έπειτα από ένα καλοκαίρι προκλήσεων συνέχιζε στη νεοοθωμανική, προσβλητική για το έθνος και την πατρίδα μας, ρητορική. Ο λόγος για το πρωτοσέλιδό μας με τον τίτλο «Siktir Git Mr. Erdogan», που έκανε έξαλλο τον «σουλτάνο», ο οποίος, συνηθισμένος να φιμώνει τον Τύπο της χώρας του, έσπευσε να… επικηρύξει τη «δημοκρατία» και τέσσερις δημοσιογράφους της.
Προφανώς δεν σκύψαμε το κεφάλι. Ακόμη και όταν η ΕΣΗΕΑ δεν μπήκε καν στον κόπο να βγάλει έστω και μια τυπική ανακοίνωση υπεράσπισης της εφημερίδας και της ελευθερίας έκφρασης. Ή όταν επικράτησε συστηματική σιγή ιχθύος από τα άλλα μέσα ενημέρωσης. Δεν σκύψαμε το κεφάλι ούτε μετά τη στάση που κράτησε η ελληνική κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, ο οποίος, σκανδαλωδώς τότε, είχε πάρει ουσιαστικά το μέρος του Ερντογάν, καταφερόμενος επισήμως εναντίον της «δημοκρατίας»!
Τελικά η δικαίωσή μας ήρθε από αλλού, καθώς το Harvard International Review, η επιθεώρηση του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων του κορυφαίου πανεπιστημίου, με άρθρο-φωτιά και χωρίς να μασά τα λόγια του, τάσσεται αναφανδόν υπέρ της «δημοκρατίας» και της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων της, όπως σας το παρουσιάσαμε την Τρίτη.
Η διεθνής επιθεώρηση ισοπεδώνει τον «σουλτάνο» για την άθλια επίθεσή του στην εφημερίδα, εξομοιώνει τη δίωξή μας με την παρανοϊκή του δράση στο γεωπολιτικό πεδίο και ασκεί σκληρή κριτική στην ελληνική κυβέρνηση για την ανοχή της στις τουρκικές προκλήσεις.
Πώς προσεγγίζει λοιπόν την υπόθεση δίωξης της εφημερίδας μας το Harvard International Review (HIR);
«Στις 18 Σεπτεμβρίου 2020, η εφημερίδα ‘δημοκρατία’ κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Siktir Git Mr. Erdogan”. Σε απάντηση, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπέβαλε μήνυση εναντίον των τεσσάρων ‘εμπλεκόμενων’ δημοσιογράφων της εφημερίδας. Η μήνυσή του και ο «αγώνας» από την Ελλάδα και την Ευρώπη να ανταποκριθούν σε αυτή (!!) αποκαλύπτουν τον βαθμό στον οποίο έχει επεκταθεί πια η επιθυμία του Τούρκου προέδρου για πλήρη έλεγχο της δημόσιας εικόνας του πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας.
Αυτή η διπλωματική ένταση, που εκτυλίσσεται στο πλαίσιο της επανέναρξης των συνομιλιών της Τουρκίας με την Ελλάδα σχετικά με τον ενεργειακό έλεγχο στην ανατολική Μεσόγειο, υπογραμμίζει τη χρήση των δημοσιογράφων από τον Ερντογάν ως μοχλό στον ευρύτερο αγώνα του για περιφερειακή ηγεμονία. Με όπλο τη φίμωση της ελευθερίας του Τύπου για να εξυπηρετήσει τη διεθνή ατζέντα του, ο Ερντογάν σηματοδοτεί την αυξανόμενη προθυμία του να ωθήσει τα όρια των διεθνών κανόνων στη συνολική εκστρατεία του για περισσότερη γεωπολιτική εξουσία» έγραφε το HIR.
«Η σχέση του Ερντογάν με τον Τύπο στην Τουρκία επιδεινώθηκε από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, τα διεθνή ΜΜΕ όμως παρέμειναν εκτός της σφαίρας επιρροής του. Η πρόσφατη διαμάχη του με τη “δημοκρατία” φαίνεται να αλλάζει τον κανόνα: Αν και το πρωτοσέλιδο κυκλοφόρησε μόνο στην Ελλάδα, ο Ερντογάν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις ίδιες νομικές μεθοδεύσεις που του έδωσαν τον πλήρη έλεγχο του τουρκικού Τύπου για να φιμώσει δημοσιογράφους άλλης χώρας. Αντί να απευθύνει λοιπόν την αντίδρασή του απευθείας στην εφημερίδα, προσπάθησε να επιλύσει το ζήτημα μέσα από την τουρκική γραφειοκρατία, προβαίνοντας σε μια σημαντική προσβολή της ελληνικής κυριαρχίας.
Αναβαθμίζοντας λοιπόν τη βαρύτητα της ‘προσβολής’ μέσω του πρωτοσέλιδου από μία απλή προσωπική διαφορά σε ένα ‘διεθνές έγκλημα’, η καταγγελία του Ερντογάν υποβλήθηκε απευθείας στον εισαγγελέα της Άγκυρας. Αν και οι μόνοι ‘ύποπτοι’ που αναφέρονται στην καταγγελία ήταν οι τέσσερις δημοσιογράφοι που συμμετείχαν στη δημοσίευση του άρθρου (Δημήτρης Ριζούλης, Ανδρέας Καψαμπέλης, Γιώργος Πατρουδάκης και Μανώλης Κοττάκης), η καταγγελία επηρέασε και την ελληνική κοινωνία, καθώς ο Ερντογάν ισχυρίστηκε ότι ‘λαμβάνοντας υπόψη τη σιωπή του ελληνικού κοινού, γίνεται κατανοητό ότι αυτή η ηθική κατάρρευση δεν περιορίζεται σε περιθωριακά τμήματα (του ελληνικού λαού)’»!
Ακόμη μία επιθετική κίνηση κατά της Ελλάδας
Συνεχίζοντας στο άρθρο της, η επιθεώρηση του Χάρβαρντ σημείωσε πως ο Ερντογάν επιχείρησε να αντικρούσει το δημοσίευμα χαρακτηρίζοντάς το «προσβολή για ολόκληρη την Τουρκία παρά για τον ίδιο ως ιδιώτη». Για να τεκμηριώσει μάλιστα τη θέση του, το HIR υπενθύμιζε στους αναγνώστες του τις επιστολές Τούρκων αξιωματούχων που υιοθετούσαν την ερντογανική ρητορική, όπως εκείνες των Φαχρεντίν Αλτούν, διευθυντή επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας, και του Αμπντουλχαμίτ Γκιουλ, του υπουργού Δικαιοσύνης της γείτονος, προς τους ομολόγους τους Στέλιο Πέτσα και Κων/νο Τσιάρα, αντίστοιχα.
Υπογράμμιζε όμως στη συνέχεια πως «αν και δεν αποδέχτηκαν τον ευρύτερο ισχυρισμό της Τουρκίας ότι η προσβολή του Ερντογάν πρέπει να είναι διεθνώς παράνομη, η προθυμία (!!“) των Ελλήνων αξιωματούχων να καταδικάσουν τον τίτλο της εφημερίδας αποκαλύπτει την επιρροή του Ερντογάν στα ελληνικά θέματα. Ο Ερντογάν πέτυχε στον στόχο του λοιπόν να μεγαλώσει τα όρια της τουρκικής επιρροής, καταπατώντας την ελληνική κυριαρχία».
Σύμφωνα με το HIR, «η απόφαση του Ερντογάν να χρησιμοποιήσει την τουρκική Δικαιοσύνη για να πολεμήσει την εφημερίδα “δημοκρατία” έχει νόημα, καθώς στην έγκλησή του υποστήριξε ότι «ο στόχος αυτής της απεχθούς πράξης δεν ήταν μόνο ο πρόεδρος, αλλά και το συμφέρον του τουρκικού έθνους που υπερασπίζεται ο Ερντογάν με αποφασιστικότητα στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος»!
«Η πρόσφατη μήνυση εναντίον της εφημερίδας ‘δημοκρατία’ είναι η τελευταία στη σειρά των επιθετικών κινήσεων του Ερντογάν κατά της Ελλάδας» υπογράμμιζε η επιθεώρηση. Ως εκ τούτου, «η απόφαση του Ερντογάν να στοχεύσει Ελληνες δημοσιογράφους, είτε ως στρατηγική επιλογή για να κερδίσει πλεονέκτημα στις ενεργειακές διαπραγματεύσεις είτε απλώς για την προστασία του εγώ του (…) προάγει το μοτίβο των προκλητικών του ενεργειών προς την Ελλάδα, αλλά και προς την Ευρώπη» κατέληγε το άρθρο του HIR.
