Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Είναι εξαιρετικά δυσάρεστος ο διασυρμός της χώρας μας, που αφορά την ανελευθερία του Τύπου, και που η έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα την εμφανίζει να κατρακυλά κατά 38 θέσεις το 2022, σε σχέση με το 2021. Η Ελλάδα έχει έτσι καταποντιστεί στην 108η θέση σε σύνολο 180 χωρών, και δυστυχώς βρίσκεται στον πάτο της λίστας των ευρωπαϊκών οικονομιών. Ενδεχομένως, η προσοχή στα αποτελέσματα της έκθεσης, να μην είχε επικεντρωθεί στο ελληνικό αυτό κατάντημα, αν δεν είχε φροντίσει να καυτηριάσει το γεγονός, με άρθρο του, το έγκριτο περιοδικό Economist. Πιθανότατα, το επικριτικό αυτό ενδιαφέρον τού εν λόγω περιοδικού για την Ελλάδα, να είναι τυχαίο, αλλά ωστόσο θυμίζω ότι το περί ου άρθρο αποτελεί συνέχεια ενός άλλου, που τον περασμένο χρόνο είχε ειρωνευτεί τον κ. Μητσοτάκη, για την απόλυτη υποτέλειά του στις επιταγές της ΕΕ, εμφανίζοντάς τον ως τον «καλύτερο μαθητή της».
Υπάρχουν, όμως και άλλης μορφής ανελευθερίες του Τύπου
Οι αναφορές που αποδεικνύουν την έλλειψη ελευθερίας Τύπου στην έκθεση και στο άρθρο του Economist είναι πολλές, συγκεκριμένες και συντριπτικές, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την πατρίδα μας. Ωστόσο, το άρθρο παραβλέπει μια άλλη πλευρά ανελευθερίας του Τύπου, με συνέπειες ιδιαιτέρως δυσμενείς για την Ελλάδα. Και τούτο, διότι καταλήγει στην αδυναμία μεγάλου τμήματος των πολιτών να διαμορφώσουν ορθή γνώμη για τις εκάστοτε εξελίξεις και να αντιδράσουν αναλόγως.
Πρόκειται για ανελευθερία που είναι συνεχής, που διενεργείται με ύπουλο τρόπο και γι’ αυτό δεν γίνεται ευρέως αντιληπτή, και γι’ αυτό δεν ξεσηκώνει αντιδράσεις. Αναφέρομαι, ωστόσο, σε αυτήν, στο πλαίσιο της γενικότερης κατακραυγής, που υφίσταται η χώρα μας, διότι πιστεύω ότι σωρεύει υψηλούς κινδύνους για την πορεία, αλλά και για την επιβίωση μας. Αυτή η μορφή ανελευθερίας του Τύπου επιλέγει πολιτικές αποσιώπησης, συγκάλυψης, υποβάθμισης ή ακόμη και δαιμονοποίησης ατόμων, δραστηριοτήτων, κινήσεων, ιδεών, απόψεων, συγγραμμάτων, άρθρων, ομιλιών, περιοδειών, πρωτοβουλιών κ.ά. που διαφωνούν ή και που εναντιώνονται στην εκάστοτε κυβερνητική γραμμή. Το σύνολο αυτών των υπόγειων επιδιώξεων καταλήγει σε μια ιδιότυπη προπαγάνδα, που γίνεται δύσκολα αντιληπτή, που διαχέεται με συνδυασμένες μεθοδεύσεις από τα συστημικά ΜΜΕ (αυτά λειτουργούν σε καθεστώς «ανελεύθερης δημοκρατίας», που αποκλείει την δυνατότητα ανεξάρτητης επιλογής πληροφοριών, αλλά αντιθέτως επιβάλλει συσκότιση σε οτιδήποτε κριθεί ανεπιθύμητο).
Αυτού του τύπου η μεθόδευση διακίνησης ή αποσιώπησης επιλεγμένων ειδήσεων δεν αποτελεί ασφαλώς μονοπώλιο της χώρας μας, αλλά όμως φοβούμαι ότι εμείς κατέχουμε τα πρωτεία στην Ευρώπη. Οι τακτικές αυτές, που υπάγονται στην κατηγορία της άνωθεν κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας, εμπεριέχουν σοβαρότατους κινδύνους, για την επιβίωση της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, η γενικευμένη πολιτική αλλοίωσης πληροφοριών, παρότι δεν εξισώνεται με ψευδείς ειδήσεις, στοχεύει ωστόσο στη διατάραξη της ομαλής εναλλαγής και διαδοχής των εκάστοτε κυβερνήσεων. Για την επίτευξη αυτού του στόχου υιοθετείται από τον συστημικό Τύπο, πλήθος εκλεπτυσμένων μεθοδεύσεων, που καταδικάζει κάθε νέα πολιτική πρωτοβουλία, σε μόνιμη παραμονή της στο χώρο της ευρύτερης αντιπολίτευσης, ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο τα δύο κόμματα εξουσίας. Παράλληλα, καταρτίζονται χρονοδιαγράμματα, που ρυθμίζουν το χρόνο εναλλαγής στην εξουσία, των δύο κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων. Για περιπτώσεις, που προβλέπεται επιβολή δύσκολων λύσεων, και που αφορούν κυρίως σε εθνικά θέματα, τα συστημικά ΜΜΕ ενθαρρύνουν το σχηματισμό πολυκομματικών κυβερνήσεων (συνεργασίας), προκειμένου να επιμεριστούν οι ευθύνες.
Η συνέχιση αυτής της μορφής σκιωδών αποκλεισμών της λαϊκής βούλησης, από το δικαίωμα ανάδειξης στην εξουσία πολιτικών κομμάτων της επιλογής της, κινδυνεύει τώρα από τα μηνύματα των τελευταίων γαλλικών εκλογών. Οι Γάλλοι, με τη ψήφο τους, αλλά και με τη σημαντική τους απουσία από την ψηφοφορία, φαίνεται να απορρίπτουν το σύνολο των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων. Παρότι είναι πρόωρα τα όποια σχετικά συμπεράσματα, είναι επιπλέον προς το παρόν αβέβαιο το κατά πόσον οι γαλλικές εξελίξεις θα επηρεάσουν τα κρατούντα στην Ελλάδα.
Συνέπειες ανελευθερίας του Τύπου και υποτέλειας στην Ελλάδα
Οι μεθοδεύσεις αυτές του ελληνικού, ειδικότερα, Τύπου οφείλουν να συνδυαστούν και με το καθεστώς υποτέλειας, το οποίο κυριαρχεί στην Ελλάδα. Έτσι εξηγείται το πως τα εγκληματικά μνημόνια, που κατέστρεψαν την Ελλάδα, μπόρεσαν ωστόσο να συγκεντρώσουν αδιαμαρτύρητα τις υπογραφές των ελληνικών κυβερνήσεων, μετά το 2010. Η Ελλάδα αποδέχθηκε πειθήνια τη συνέχιση των δεινών της, την πτώχευση και την καταστροφή της οικονομίας της, το αλύπητο ξεπούλημα των υπηρεσιών της κοινής ωφέλειας, ακόμη και όταν αποδείχθηκε περίτρανα ότι έχει αδικηθεί, ότι έχει θυσιαστεί, και ότι συνεπώς μπορεί να εγείρει διεκδικήσεις. Η υποτέλεια ευθύνεται επίσης, για την περίπτωση πάντοτε της πατρίδας μας, όπου οι μεθοδεύσεις αποσιώπησης και αποπροσανατολισμού, σε συνδυασμό προφανώς και με έξωθεν πιέσεις, κατόρθωσαν το αδιανόητο. Δηλαδή, το ότι επί 81 συναπτά έτη, η Ελλάδα δεν απαίτησε, τουλάχιστον με τρόπο στοιχειωδώς αποτελεσματικό, την επιστροφή των τεραστίων γερμανικών χρεών προς αυτήν, από το κατοχικό δάνειο, τις επανορθώσεις για τις ναζιστικές αγριότητες που κατέστρεψαν την οικονομία και την κοινωνία της, καθώς και την επιστροφή των αμύθητης αξίας αρχαιοτήτων, που λεηλατήθηκαν από τους Ναζί. Όντως απίστευτη η συμπεριφορά της, καθώς τα ποσά που δικαιούται η πατρίδα μας, θα μπορούσαν να την έχουν σώσει, στις πολλές δραματικές περιόδους που βίωσε, στο διάστημα των τελευταίων 81ετών. Τα ποσά αυτά, που σύμφωνα με εκτιμήσεις αγγίζουν το τρισεκατομμύριο (με τους τόκους 81 ετών) θα είχαν εξασφαλίσει στην Ελλάδα διαρκή και ταχύρρυθμη ανάπτυξη, θα την είχαν απαλλάξει από την κατάταξή της ως αποικία χρέους, όπου την πέταξαν τα μνημόνια, και δεν θα υπέκυπτε στον παραλογισμό να αιμορραγεί η ίδια για χρέη απείρως χαμηλότερα από τα αντίστοιχα αυτών που της οφείλει η Γερμανία.
Στην επικράτηση και στη διαιώνιση της απίστευτης αυτής κατάστασης, η συμβολή της ανελευθερίας του Τύπου υπήρξε, δυστυχώς, σημαντική. Αλλά, ούτε και τώρα, που θα έπρεπε να σημάνει συναγερμός, ενόψει των νέων μαρτυρίων, που δρομολογούνται εναντίον της Ελλάδας, διαφαίνονται σημεία αφύπνισης των ΜΜΕ. Αναφέρομαι πρώτον, στην προετοιμασία ενός τέταρτου μνημονίου, για τη χώρα μας, την ανάγκη του οποίου υπαινίχθη ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Λίντερ, με δηλώσεις του στους Financial Times. Αυτές, αποκαλύπτουν την πρόθεση επανόδου του αυστηρού Συμφώνου Σταθερότητας, παρότι δεν ονοματίζεται με σαφήνεια. Το περιεχόμενο της καταιγίδας συμπληρώνεται με την απόρριψη του αιτήματος του ευρωπαϊκού Νότου, για εξαίρεση από τη λιτότητα των κρατικών δαπανών για άμυνα και κλίμα.
Η τραγική αυτή εξέλιξη, για την Ελλάδα, ήταν δυστυχώς αναμενόμενη, όπως το πρόβλεψα σε αρκετά άρθρα μου, ακόμη και πριν ο στασιμοπληθωρισμός οδηγήσει την Fed σε αύξηση των επιτοκίων. Και αναφέρομαι, δεύτερον, στην απόφαση της Fed για άνοδο των επιτοκίων, που φυσικά θα ακολουθηθεί από όλες τις τράπεζες της υφηλίου. Από κοινού με το 60% των υπερχρεωμένων αναπτυσσόμενων οικονομιών της υφηλίου, η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το χρέος της, ιδίως αν αυτό συνδυαστεί και με τις συνέπειες του στασιμοπληθωρισμού. Ωστόσο, αν παρακολουθήσει κανείς τα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ, οι αναλύσεις τους για την οικονομία διαβεβαιώνουν ότι θα ισχύσουν για την Ελλάδα «ελαστικά μέτρα» και όχι πολιτική σκληρής λιτότητας. Εύλογη η απορία, από που αντλούν αυτές τις ανυπόστατες πληροφορίας.
Και, όμως, υπάρχουν λύσεις
Οι επαναλήψεις είναι, γενικώς, κακόγουστες και κουραστικές. Ωστόσο, το μειονέκτημα αυτό παραμερίζεται, όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο, ενώ υπάρχουν περιθώρια σωτηρίας της. Να επαναλαμβάνω, συνεπώς, ότι συστάθηκε νέα επιτροπή, που μάχεται με όλα τα μέσα που διαθέτει, και σχεδόν σε καθημερινή βάση, για την απόδοση των γερμανικών χρεών. Αποτελείται από το ΙΗΑ, το HANC, το ελληνοκαναδικό Κογκρέσο και το Ίδρυμα Δελιβάνη. Περιττό να σημειώσω ότι τα συστημικά ΜΜΕ αγνόησαν παντελώς την περί ης Επιτροπή, και το ίδιο φυσικά έπραξε, μέχρι στιγμής, και η Κυβέρνηση.
Το πρόβλημα δεν είναι, ασφαλώς, η προσέλκυση ενδιαφέροντος, από την Κυβέρνηση και τα συστημικά ΜΜΕ, σχετικά με τη σύσταση και τις δραστηριότητες της παραπάνω Επιτροπής. Αντιθέτως, το πρόβλημα συνίσταται στην κατεπείγουσα πια ανάγκη αξιοποίησης, από την Κυβέρνηση, όλων των δυνατοτήτων, που υπόσχονται την επιβίωση της πατρίδας μας, με τη συνδρομή και των ΜΜΕ. Και αυτές είναι:
*Πρώτον, η απαίτηση των γερμανικών χρεών, που επιβάλλεται να γίνει με αποφασιστικότητα, συνέχεια και συνέπεια. Η νεοσυσταθείσα προς τούτο Επιτροπή μπορεί να συμβάλλει με την προεργασία της, καθώς και με τις προγραμματιζόμενες ενέργειές της.
*Δεύτερον, η Ελλάδα έχει δικαίωμα αποζημίωσης, για τα δεινά που υπέστη, που συνεχίζει να υφίσταται και που θα τα υφίσταται επ’αόριστον, αν δεν διακοπεί η πορεία θανάτου. Δηλαδή, το χρέος πρέπει να διαγραφεί ή να τύχει δραστικής μείωσης. Η δικαιολογία, προς τούτο, δεν είναι απλώς η αποδεδειγμένη καταστροφή της Ελλάδας, από τα λάθη και τα αναποτελεσματικά μέτρα των μνημονίων, που διπλασίασαν το χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ, μετά από 11 χρόνια εφαρμογής τους. Είναι ακόμη και κυρίως η διάχυτη πια παραδοχή, και μέσα από τα Απομνημονεύματα του Μπαράκ Ομπάμα, ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες.
*Τρίτον, η άμεση εγκατάλειψη της παθητικής αναμονής λύσεων από έξω. Η οικονομία μας δεν είναι νοητό να εξαρτάται, σε τόσο απαγορευτικό βαθμό, από τον τουρισμό, που είναι εξαιρετικά ευάλωτος τομέας, όσο ικανοποιητικά και αν εξελίσσεται κατά περιόδους. Αλλά ούτε είναι σοβαρή η συνεχής επίκληση αναμονής ξένων επενδύσεων. Αντιθέτως, η πατρίδα μας πρέπει άμεσα να σπεύσει σε τροχιά ταχείας ανασυγκρότησης του αποδεκατισμένου πρωτογενούς, από την ΚΑΠ, καθώς και του δευτερογενούς που υπέκυψε στις πληγές της παγκοσμιοποίησης, και τέλος
*Τέταρτον, να αναζωογονήσει τη δεύτερη υπόστασή της, που έχει περιέλθει σε καχεξία, δηλαδή αυτήν της Ανατολής, δίπλα στην γιγαντωμένη Δυτική της. Αυτό είναι απαραίτητο, καθώς σε ελάχιστο χρόνο από σήμερα, φθάνει καλπάζουσα η νέα διεθνής τάξη, με τα χρώματα και τις αξίες της Ανατολής. Και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ελλάδα να έχει εξασφαλίσει αξιόλογη, κατά το δυνατόν, θέση σε αυτήν.
