Από τον Νίκο Τσακανίκα
Η εκρηκτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τις εξωφρενικές αυξήσεις -πέρα από την ενέργεια– στο αλεύρι και στα σπορέλαια, δυναμιτίζεται πλέον ακόμη περισσότερο από τις αυξήσεις στη ζάχαρη, στο άμυλο, στις ζωοτροφές, αλλά ακόμη και στο τσίπουρο, καθώς επαγγελματίες της εστίασης καταγγέλλουν πως οι προμηθευτές τους δεν τους παρέχουν τις ποσότητες που ζητούν, για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση! Παράλληλα οι κτηνοτρόφοι καταγγέλλουν δυστοκία στον εφοδιασμό των ζωοτροφών, καθώς μέρα με τη μέρα οι τιμές αυξάνονται, με αποτέλεσμα οι προμηθευτές να καθυστερούν τις παραγγελίες για να αισχροκερδήσουν επιπλέον από αυτήν την αύξηση.
Το ράλι αύξησης των τιμών πραγματοποιείται, φυσικά, με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης, αφού παρακολουθεί το πάρτι της ακρίβειας, της αισχροκέρδειας και της έλλειψης αγαθών (είτε τεχνητά είτε «πραγματικά») χωρίς να λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο στήριξης για τη συντριπτική πλειονότητα του λαού, τόσο στην ενίσχυση των εισοδημάτων των πολιτών όσο και στην ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα της χώρας.
Η απουσία, μάλιστα, οποιουδήποτε ελέγχου της αγοράς από θεσμούς, όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού, της οποίας ηγείται ο Ιωάννης Λιανός, αλλά και αντίστοιχους ελεγκτικούς μηχανισμούς, κάνει την καθημερινότητα των Ελλήνων εφιαλτική. Αλήθεια, θυμάται ο πρόεδρος της Επιτροπής ότι είναι υπεύθυνος να διερευνήσει τις καρτελικές συμπράξεις, που πολλαπλασιάζονται καθημερινά στην αγορά, οδηγώντας τους πολίτες στην εξαθλίωση;
Το ντόμινο της καταστροφής στον πρωτογενή τομέα
Η εκρηκτική αύξηση των ζωοτροφών από τον περασμένο Σεπτέμβρη έχει προκαλέσει πολλαπλά εμφράγματα στους κτηνοτρόφους και στην αγορά, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται επικίνδυνα ο πρωτογενής τομέας στη χώρα και οι τιμές των προϊόντων στα γαλακτοκομικά και στο κρέας να ανεβαίνουν κατακόρυφα. Τα στοιχεία αδιάσειστα: Το καλαμπόκι από 22 λεπτά το κιλό έφτασε σήμερα τα 46. Το κριθάρι από 20 λεπτά το κιλό σκαρφάλωσε στα 42, η σόγια από 38 λεπτά το κιλό στα 64 και το τριφύλλι από 17 λεπτά το κιλό εκτοξεύτηκε στα 40 λεπτά!
Η κατάσταση αυτή οδήγησε μαθηματικά στην υπέρογκη αύξηση των τιμών, κυρίως των γαλακτοκομικών προϊόντων, καθώς και του κρέατος και των αλλαντικών. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι πως πολλοί κτηνοτρόφοι -αδυνατώντας να ανταποκριθούν στο κόστος διαβίωσης των ζώων- αναγκάστηκαν να σφάξουν πολλά από τα ζώα τους και μάλιστα κοψοχρονιά. Ζωντανά που η αξία τους φτάνει στα 200 ευρώ κατέληξαν να πουληθούν για 50 ευρώ στο σφαγείο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ανθρώπων της κτηνοτροφίας, περισσότερα από 17.000 ζώα σφαγιάστηκαν, τα οποία ήταν στην πιο παραγωγική ηλικία τόσο για την παραγωγή γάλακτος όσο και για την αναπαραγωγή.
Το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για την ελληνική οικονομία, καθώς θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο η εξάρτηση στις εισαγωγές γαλακτοκομικών προϊόντων και κρέατος από άλλες χώρες. Είναι χαρακτηριστικό πως η εγχώρια παραγωγή κρέατος συνεχώς φθίνει, με αποτέλεσμα σήμερα η κάλυψη στο αιγοπρόβειο κρέας να φτάνει στο 90%, στο χοιρινό 25% και στο βοδινό μόλις 20%!
Παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες και επιστολές που έχουν αποστείλει ακόμη και στον ίδιο τον πρωθυπουργό οι παραγωγικοί φορείς της αγροτιάς για την ενίσχυση των μονάδων τους και τη γενναία φοροελάφρυνση στο ρεύμα και το πετρέλαιο, η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να ικανοποιήσει στοιχειώδη αιτήματα των αγροτοκτηνοτρόφων για να μπορέσουν να παραμείνουν στον τόπο τους και στα χωράφια τους. Οι συσκέψεις στο Μαξίμου και οι επικοινωνιακές πομφόλυγες που ακολουθούν από κυβερνώντες και πρόθυμα παπαγαλάκια το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των πολιτών. Όμως, όπως λέει και ο λαός, με… επικοινωνιακές φούσκες δεν βάφονται αυγά…
Αλμυρή η… ζάχαρη, καθώς τελειώνουν τα αποθέματα
«Καμπανάκι», πλέον, έχει σημάνει και στη ζάχαρη, καθώς τα αποθέματα στις αποθήκες των σούπερ μάρκετ έχουν τελειώσει. Το θέμα είναι πως οι χονδρέμποροι που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά, σύμφωνα με στελέχη του χώρου, διατηρούν αποθέματα στις αποθήκες τους, τα οποία κρατούν, επιδιώκοντας να τα πουλήσουν στην υψηλότερη δυνατή τιμή αισχροκερδώντας σε βάρος των πολιτών, ενώ την ίδια στιγμή η Πολιτεία παραμένει απλός θεατής.
Μάλιστα, πρόκειται για χονδρεμπορικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν αγοράσει ποσότητες σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές από τις αρχές του έτους. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες η ζάχαρη ανατιμήθηκε κατά 0,35 ευρώ το κιλό και πλέον. Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, η τιμή της ανεβαίνει συνεχώς και ποτέ δεν είναι ίδια με την προηγούμενη.
Τα καρτέλ της Ευρώπης…
Πώς φτάσαμε, όμως, ως εδώ για το προϊόν της ζάχαρης; Είναι γεγονός ότι στην Ευρώπη υπάρχει έλλειψη στη ζάχαρη, με βάση τα αποθέματα που υπάρχουν. Και αυτό γιατί, ενώ η κατανάλωση ζάχαρης πανευρωπαϊκά σε ετήσια βάση κυμαίνεται στα 18.000.000 τόνους, η παραγωγή πέρυσι ήταν μειωμένη εξαιτίας και των καιρικών συνθηκών κατά 2.000.000 τόνους.
Η βασική παραγωγή τεύτλου στην Ευρώπη γίνεται κυρίως σε Γαλλία και Γερμανία, που είναι και οι βασικοί «παίκτες» στη διακίνηση και διάθεση του προϊόντος. Τρεις τέσσερις εταιρείες πανευρωπαϊκά «κρατούν» στα χέρια τους τη ζάχαρη και είναι φανερό πως επιδίδονται σε ένα παιχνίδι κερδοσκοπίας με χαρακτηριστικά καρτέλ. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που το κάνουν.
Πριν από μία δεκαετία, σε ανάλογη περίπτωση, οι κολοσσοί της ζάχαρης εναρμόνισαν με τη μέθοδο του καρτέλ τις τιμές στα ύψη και έβγαλαν επιπλέον υπερκέρδη κοντά στα 3 δισ. ευρώ. Τότε ήρθε σε ύστερο χρόνο η αρμόδια αρχή της Ε.Ε. να επιβάλει πρόστιμο της τάξης των 900.000.000 ευρώ. Μια απλή αφαίρεση κερδών και προστίμου καταδεικνύει ότι τα μεγαθήρια στον χώρο της ζάχαρης ενθυλάκωσαν επιπλέον 2 δισ. ευρώ! Τέλος, η λύση για την αναπλήρωση του ελλείμματος βρέθηκε με την αγορά ζαχαρότευτλων από τρίτες χώρες, έπειτα από ειδική άδεια που δόθηκε από την Ε.Ε. ώστε να αγοράσουν το προϊόν αδασμολόγητο και να καλύψουν τη ζήτηση.
… και η εγκληματική πολιτική των κυβερνώντων
Τι έκαναν οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια; Διέλυσαν την παραγωγική βάση της χώρας στην παραγωγή τεύτλων. Παράλληλα, η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ) ξεπουλήθηκε, με ευθύνη της κυβέρνησης και προσωπικά του Άδωνι Γεωργιάδη, χωρίς καμία μέριμνα για τους παραγωγούς και εγγυήσεις ότι η ΕΒΖ θα λειτουργεί ως βιομηχανία και όχι αποθηκευτικός χώρος που εκμεταλλεύεται η νέα διοίκησή της, η οποία επιδίδεται ουσιαστικά σε εισαγωγές. Το αποτέλεσμα είναι τα τελευταία χρόνια να μειωθεί ακόμη περισσότερο η παραγωγή, ενώ ένα κομμάτι της σάπισε στα χωράφια, καθώς η τιμή για τον παραγωγό ήταν τόσο εξευτελιστική που δεν κάλυπτε ούτε το κόστος παραγωγής.
