Ο Κώστας Καραμανλής βρέθηκε στα Τέμπη ώρες μετά τη μαρτυρική νύχτα. Όφειλε να είναι εκεί από την πρώτη στιγμή, όπως κι άλλα υπουργικά μέλη της κυβέρνησης. Σαν τον Πλεύρη, που όλο ακούγαμε στα κανάλια ότι καταφτάνει «από στιγμή σε στιγμή», αλλά ξημέρωσε κι ακόμα δεν ήταν στον τόπο της τραγωδίας, ή τον «άκαπνο» κι «ατσαλάκωτο» Στυλιανίδη, που για μια ακόμα φορά από την άνετη καρέκλα ενός γραφείου… συντόνιζε, άγνωστο τι.
- του Βασίλη Γαλούπη
Στις δηλώσεις του από τα Τέμπη ο Καραμανλής ακούστηκε σαν να σπάει η φωνή του, όταν έλεγε «ό,τι πούμε τώρα είναι πρώιμο, και με αυτόν τον τρόπο θα σας έλεγα ότι βεβηλώνουμε τους νεκρούς που χάθηκαν».
Ο παραιτηθείς υπουργός, με την εμφάνιση μιας συγκινησιακής φόρτισης, ήθελε να πει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν είναι ώρα αναζήτησης ευθυνών. Ίσως επειδή έχει και ο ίδιος σημαντικές πολιτικές ευθύνες γι’ αυτό που συνέβη.
Αργότερα μέσα στη μέρα, και νιώθοντας να αυξάνεται το βάρος στις πλάτες του κάθε ώρα που περνούσε, εν τέλει παραιτήθηκε. Αναλαμβάνοντας, αυτονόητα, την πολιτική ευθύνη για μια εθνική τραγωδία που εφάπτεται με το υπουργείο του: «Είναι αυτό που νιώθω καθήκον μου να πράξω ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος».
Με όσα έγιναν ήταν αδύνατον ο Καραμανλής να σηκωθεί σήμερα το πρωί και να πάει ξανά στο γραφείο του, παριστάνοντας ακόμα τον υπουργό. Χθες έπραξε ό,τι θα έκανε οποιοσδήποτε υπουργός στη θέση του σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ομως, το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός επί κυβέρνησης Ν.Δ. που επέδειξε μια πολιτική ευθιξία δεν τον απαλλάσσει απ’ όσα όφειλε να κάνει ως υπουργός και δεν έκανε.
Ο Καραμανλής ήταν διορισμένος υπουργός από τον Μητσοτάκη για σχεδόν τέσσερα χρόνια. Παρέμενε ακλόνητος στη θέση του, αν και οι επιδόσεις του ήταν από κακές έως μέτριες. Στο διάστημα αυτό δεν διόρθωσε καμιά από τις παθογένειες που μας οδήγησαν στη συμφορά των Τεμπών. Δεν άκουσε καμιά από τις φωνές όσων γνώριζαν τι συμβαίνει στους ελληνικούς σιδηροδρόμους και εκλιπαρούσαν για λίγη σημασία. Δεν διάβασε καμιά από τις επιστολές που προειδοποιούσαν για την επερχόμενη τραγωδία.
Αδιαφόρησε ακόμα και για την πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε. να παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «λόγω μη τήρησης των κανόνων για τις σιδηροδρομικές μεταφορές στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Ήξερε ή δεν ήξερε για την επιστολή παραίτησης του Χρήστου Κατσιούλη τον περασμένο Απρίλιο; Τότε ο πρόεδρος της επιτροπής για τα έργα σηματοδότησης και ασφάλειας στο σιδηροδρομικό δίκτυο είχε στείλει στη διοίκηση της ΕΡΓΟΣΕ όλα τα κενά και τις κακοδιαχειρίσεις που υπήρχαν. Είχε επισημάνει όσα έπρεπε να γίνουν για να αποφευχθεί το κακό και να πάψουν τα τρένα να κινούνται στα τυφλά.
Λόγω θέσης ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει ο Καραμανλής για μια επιστολή-SOS, που έτσι κι αλλιώς είχε διακινηθεί εκείνη την εποχή. Δεν έπραξε κάτι, όμως. Δεν παρενέβη ώστε να διευθετηθούν οι δυσαρμονίες, οι παραλείψεις και χρονίζοντα προβλήματα που μετέτρεπαν τα τρένα σε κινητές καρμανιόλες.
Πράγματι, ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα δεν φανέρωσε χθες τον παχυδερμισμό άλλων συναδέλφων του υπουργών σε δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι κάτι που καθένας οφείλει να του πιστώσει, αν θέλει να είναι δίκαιος.
Ομως, η παραίτησή του κουβαλάει λάθη και παραλείψεις. Αστοχίες και ευθύνες. Η πολιτική βούλησή του και μόνο αρκούσε για να λειτουργήσουν όλα τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας που είχαν αγοραστεί εδώ και χρόνια, αλλά έμεναν ανενεργά. Αν την είχε επιδείξει, δεν θα υπήρχαν ούτε «κακές στιγμές» ούτε περιθώρια για ανθρώπινα λάθη. Η τραγωδία δεν θα συνέβαινε.
Ο Καραμανλής δεν μπάλωσε καμία από τις μαύρες τρύπες που πράγματι παρέλαβε, δεν απενεργοποίησε καμία από τις κινούμενες βόμβες που παραμόνευαν στα Τέμπη, αν και υπήρχαν οι προειδοποιήσεις.
Τα «δεν» της θητείας του ήταν, τελικά, περισσότερα. Κι αυτά δεν αποτελούν βεβήλωση νεκρών, όπως έδωσε χθες «γραμμή» ώστε να υπάρξει χρόνος στην αναζήτηση ευθυνών, πρακτικά μέχρι να καταλαγιάσει το εθνικό πένθος, αλλά οδηγούν σε συμφορές. Σε μαύρες μέρες, που δεν ξεχνιούνται ποτέ και από κανέναν.
Η υπουργική θητεία του Κώστα Καραμανλή έκλεισε με δεκάδες θανάτους. Με το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα χρονικά της χώρας. Η πολιτική του καριέρα σέρνει βάρη ασήκωτα πια. Ομως, σε έναν δυο μήνες έχουμε εκλογές. Και θα περίμενε κανείς ότι ο Καραμανλής θα αποσυρθεί και από τα ψηφοδέλτια, ως ελάχιστο φόρο τιμής για τις οικογένειες που βυθίστηκαν στο αιώνιο πένθος.
Λόγω του ονόματός του και μόνο, και όχι φυσικά των πολιτικών του ικανοτήτων, δεν είναι απίθανο να εκλεγεί ξανά. Κάτι τέτοιο, όμως, θα μετέτρεπε σε υποκριτική και εκ του ασφαλούς τη χθεσινή του παραίτηση. Στο χέρι του είναι να ολοκληρώσει έστω αυτή την ελάχιστη δουλειά και να σώσει ό,τι σώζεται. Αν σώζεται κάτι πια…
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Εχει καταγωγή από την Πρώτη Σερρών και είναι γιος του Αχιλλέα Καραμανλή, αδερφού του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σπούδασε Ιστορία και Οικονομικά στη Νέα Υόρκη, με μεταπτυχιακά στη Βοστόνη. Το 2002-2004 εργάστηκε σε επενδυτική τράπεζα στο Λονδίνο. Το 2012 ήταν υποψήφιος με τη Ν.Δ., αλλά δεν εξελέγη. Βουλευτής στον νομό Σερρών έγινε το 2015 και την επόμενη χρονιά ανέλαβε καθήκοντα υπευθύνου Τομέα Υποδομών – Μεταφορών. Από τις 9 Ιουλίου 2019 διατελούσε υπουργός Υποδομών και Μεταφορών. Χθες, μετά την πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη, υπέβαλε την παραίτησή του.
