Μεταχρονολογημένες «μάχες» εναντίον των «συμφερόντων»

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπόρεσε να κυριαρχήσει πολιτικά επί πενταετία επειδή συνέδεσε τα συμφέροντά του με εκείνα που η κυβέρνησή του αυτές τις ημέρες ισχυρίζεται ότι την… πολεμούν. Το σχήμα είναι οξύμωρο και θα μπορούσε να προκαλέσει θυμηδία στους παρατηρητές. Ωστόσο, προκαλεί θλίψη, διότι αφορά την πατρίδα μας και επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών.

Είναι εμφανές ότι τον τελευταίο καιρό ο πρωθυπουργός έχει χάσει αυτό το αίσθημα της σιγουριάς -έως αλαζονείας- που τον χαρακτήριζε. Το γεγονός ότι αισθανόταν πως έπαιζε χωρίς αντίπαλο και η ομόθυμη στήριξή του από τα συστημικά ΜΜΕ τον έκαναν να πιστεύει ότι το σύστημα εξουσίας που έχει δημιουργήσει θα μακροημέρευε ανενόχλητα. Διαψεύδεται. Ειδικά με το ζήτημα του εγκλήματος που διεπράχθη στα Τέμπη, η αντιμετώπιση της κυβέρνησης από τον λαό, αλλά και από τμήμα του «συστήματος», έχει αλλάξει.

Είναι αυτονόητο, γιατί ο λαός χρεώνει στην κυβέρνηση και κακούς χειρισμούς αλλά και προθέσεις κουκουλώματος των ευθυνών για ό,τι συνέβη στα Τέμπη. Δεν έχει περάσει ούτε ημέρα που να μη βγαίνει στο φως κάτι που κάνει ολοένα πιο δύσκολα υπερασπίσιμη τη θέση όσων κυβερνητικών ενεπλάκησαν σε αυτή τη φρικτή υπόθεση.

Η αλλαγή στάσης, όμως, τμήματος του «συστήματος» (και σε αυτό περιλαμβάνονται και μεγάλα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ) απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στους συν αυτώ δεν είναι εύκολα ερμηνεύσιμη. Για να εξηγηθεί πλήρως θα έπρεπε να γνωρίζει κάποιος το σύνολο των υπόγειων διαδρομών και των ένοχων μυστικών που ένωναν και τώρα χωρίζουν την κυβέρνηση από τμήμα της οικονομικής εξουσίας.

Πάντως, ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά πείθουν για την αγαθότητα των προθέσεών τους. Ούτε εκείνοι που ανακάλυψαν πρόσφατα το δημοσιογραφικό καθήκον να ελέγχουν την εξουσία και να αποκαλύπτουν τις πράξεις και τις παραλείψεις της ούτε οι πολιτικοί που καταγγέλλουν τα «συμφέροντα» τα οποία τους υπονομεύουν.

Οι μεταχρονολογημένες μάχες εναντίον των «συμφερόντων» δεν έχουν ήρωες. Μόνο θύματα έχουν: τον λαό και την πατρίδα.