Πριν από μερικές ημέρες η κυβέρνηση φρόντισε να υπενθυμίσει αρμοδίως ότι συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από την υπογραφή της Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Μια συμφωνία η οποία είχε αναγνωριστεί τότε όντως ως θετική, αλλά δυστυχώς μεταβλήθηκε σε κενό γράμμα. Και όχι μόνο αυτό. Ενώ οι δικοί μας κυβερνώντες έμειναν στα λόγια, η Αγκυρα προχώρησε ακόμη παραπέρα. Μετά το τουρκολιβυκό σύμφωνο, το οποίο δημιούργησε μια νέα ντε φάκτο πραγματικότητα σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, τώρα η Τουρκία επεκτείνει εντυπωσιακά τη συνεργασία της με το καθεστώς της Λιβύης.
- Η θέση μας/
Εφημερίδα Δημοκρατία
Πατώντας στο Μνημόνιο Συνεργασίας για τη Στρατιωτική Εκπαίδευση που υπογράφηκε το 2012, καθώς και στο (άκυρο και παράνομο κατά τα λοιπά) μνημόνιο του 2019, η νέα συμφωνία που υπέγραψαν προβλέπει την «εμβάθυνση» της στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών και «παρέχει στις τουρκικές δυνάμεις ευρεία νομική προστασία και υλικοτεχνική υποστήριξη, ενώ επιχειρούν στο έδαφος της Λιβύης». Στην πραγματικότητα η Λιβύη μετατρέπεται σε «προτεκτοράτο» της Τουρκίας όχι μόνο στη θάλασσα και στον εναέριο χώρο, αλλά και στη στεριά.
Ηδη ο τουρκικός στρατός που εδρεύει εκεί έχει λάβει παράταση της παραμονής του και η συμφωνία «παρέχει επίσης στις τουρκικές δυνάμεις σημαντικές επιχειρησιακές ελευθερίες στη Λιβύη». Με άλλα λόγια, έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν και ένα στρατιωτικό «κράτος εν κράτει» αποτελεί γεγονός.
Αυτό που ευρύτερα συμβαίνει είναι ότι η Τουρκία ενισχύει τον ρόλο της ως περιφερειακής δύναμης και ο Ερντογάν γίνεται ισχυρότερος παίκτης και διαπραγματευτής όχι μόνο στον χώρο της Μεσογείου αλλά και σε ολόκληρη τη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, που λόγω των εξελίξεων τόσο στο μέτωπο της Ουκρανίας όσο και στη Μέση Ανατολή έχει πάρει φωτιά.
Η ελληνική πλευρά απέναντι σε όλα αυτά δεν στέκεται απλώς άφωνη και άβουλη. Συνεχίζει να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται ως «δεδομένη» για τις επιδιώξεις των γερακιών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, έστω κι αν αυτές τέμνονται ελάχιστα (πολλές φορές και καθόλου) με τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες του ελληνισμού.
Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από την υπογραφή της συμφωνίας με την Αίγυπτο, η Ελλάδα, αντί να αξιοποιήσει αυτό το πρώτο θετικό βήμα, κινήθηκε με την όπισθεν κάνοντας τη μία υποχώρηση και παραχώρηση μετά την άλλη. Αντίθετα, η Τουρκία έδρασε επιθετικά και αποφασιστικά σε όλα τα μέτωπα αποκομίζοντας κέρδη όχι μόνο διπλωματικά, αλλά, όπως στην περίπτωση της χώρας μας, ακόμη και σε βάρος της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας μας.
Εκτός από το «γκριζάρισμα» που έχει επιβάλει εδώ και χρόνια, ο Ερντογά πετυχαίνει σταδιακά τον ένα στόχο του -στο πλαίσιο της «Γαλάζιας Πατρίδας»- μετά τον άλλο, δημιουργώντας τους όρους ώστε η επόμενη ημέρα να είναι «δική του». Ο κ. Μητσοτάκης επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο και την ηθική…
