Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ τρέχει πίσω από την ουρά του Τσίπρα

Όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή στον προοδευτικό χώρο υπερβαίνουν τις επιθανάτιες μπουρμπουλήθρες του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν καταφέρνει να βρει καν έναν πολιτικά αξιοπρεπή τρόπο για να διαλυθεί συντεταγμένα.

• Γιώργος Χατζηδημητρίου

Στον πραγματικό κόσμο καταγράφεται, όπως παρατηρούν εμπειροπόλεμα στελέχη, η αναντιστοιχία ανάμεσα στη διάχυτη κοινωνική δυσφορία και την πολιτική της εκπροσώπηση. Κομματικός παράγοντας από την πλευρά των συμμάχων σχολιάζει απαξιωτικά στην εφημερίδα τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, υποστηρίζοντας ότι οι μετρήσεις που βγάζουν δεν οφείλονται απλώς σε εξόφληση γραμματίων.

«Είναι συστημική εντολή» υπογραμμίζει με βεβαιότητα, βλέποντας ότι επιχειρείται να επιβληθεί από τα «αληθινά αφεντικά» μια «νέα» πολιτική χωροταξία, στην οποία θα λειτουργούν συμπληρωματικά κόμματα-δορυφόροι σε μια κυρίαρχη πολιτικά άποψη για τη διανομή των πόρων και την αδιατάρακτη λεηλασία της χώρας.

Τα πολιτικά διλήμματα, όπως επισημαίνουν όλο και περισσότεροι τις μέρες αυτές στον ΣΥΡΙΖΑ -νυν και πρώην μέλη-, μοιάζει να μετατοπίζονται από τη σύγκριση εναλλακτικών κυβερνητικών σχεδίων στην αναμέτρηση «ελκυστικών» προσώπων. Ορισμένοι μάλιστα, εκ των υστέρων, αναγνωρίζουν το δίκιο του Στέφανου Τζουμάκα, ο οποίος στην εσωκομματική αναμέτρηση κάγχαζε κάθε φορά που άκουγε την υπόσχεση του Κασσελάκη «εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη», απαντώντας «ο Μητσοτάκης είναι ένας απλός ντελιβεράς. Το θέμα είναι να ηττηθεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική του».

Τις απόψεις αυτές φαίνεται ότι προσεγγίζει τελευταία κι ο Αλέξης Τσίπρας, με έναν πιο νεωτερικό λόγο και μια «ωριμότητα» που αποκαλύπτουν ότι παρήλθε οριστικά η εποχή που αποτελούσε «συστημικό κίνδυνο».

Η εμφάνισή του στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την περασμένη Τρίτη αναπτέρωσε το ηθικό του καταρρακωμένου κόμματος και επιβεβαίωσε ότι ο ίδιος είναι θέμα χρόνου να ξαναμπεί στο παιχνίδι, ζητώντας πολιτικά δικαιώματα. Οχι για την πολιτικά χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία και μια άχρωμη Κεντροαριστερά, που δεν ξεχωρίζει από τη Δεξιά, αλλά προβάλλοντας εθνικούς στόχους και μιλώντας αμυδρά και ακροθιγώς προσωρινά για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, τον οποίο προφανώς έχει στα σκαριά, αλλά ακόμα ταλαντεύεται να προτείνει, γιατί επιθυμεί να είναι παράκλητος.

Στη βαριά σκιά όσων υποτιμητικών φαινομένων συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, η ημερίδα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά του Ινστιτούτου «Αλέξης Τσίπρας» με θέμα «Αντιμετώπιση της ακρίβειας, οι προκλήσεις και οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας» για πολλούς στο κόμμα του ήταν μια όαση. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκε το κυβερνητικό του έργο και έδειξε πιο καθαρά αυτή τη φορά ότι παραμένει ενεργός στο παιχνίδι.

«Η σημερινή ανισορροπία του πολιτικού συστήματος, αν δεν αποκατασταθεί από τα αριστερά, ο κίνδυνος είναι να αποκατασταθεί ακόμη δεξιότερα» προειδοποίησε, για να προσθέσει: «Το μόνο παρήγορο και ουσιαστικά ελπιδοφόρο είναι ότι κάτι αρχίζει σιγά σιγά να κινείται. Οχι σε επίπεδο πολιτικής αντιπολίτευσης. Εκεί, ο Κανένας συνεχίζει να προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Αλλά σε επίπεδο κοινωνικής αντιπολίτευσης».

Στο σημείο αυτό έδειξε ότι προσβλέπει σε κάτι περισσότερο από «τεχνητές συγκολλήσεις κορυφής», περιμένοντας να εκφραστεί μια «απαίτηση της κοινωνικής αντιπολίτευσης στις γειτονιές, στα συνδικάτα, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς», αφού, όπως υπογράμμισε, «χωρίς κοινωνικές διεργασίες δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό υποκείμενο αλλαγής». Φαίνεται, όπως εκτιμούσαν ακροατές, ότι κάθε άλλο παρά εγκαταλείπει την ιδέα για τη μεγάλη Κεντροαριστερά, με τον ίδιο επικεφαλής.

Η συμμετοχή στελεχών του κόμματος ήταν πυκνή, αλλά ο Τσίπρας απέφυγε αναφορές στη σημερινή παρακμιακή κατάσταση, τηρώντας, όπως λέχθηκε, ευδιάκριτες αποστάσεις -όσο κι αν τον προκαλεί με αποκαλύψεις ο Κασσελάκης- από την τρέχουσα νοσηρότητα. Υποστήριξε όμως -και αυτό έχει τη σημασία του- τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του (η οποία, παρεμπιπτόντως, μετά την ακύρωση της λαϊκής θέλησης με το δημοψήφισμα μας έβαλε στο τρίτο Μνημόνιο), υποστηρίζοντας ότι κατάφερε να αντιμετωπίσει επιτυχώς την ελληνική χρεοκοπία.

«Το 2015-2019, η χώρα -κόντρα στις προβλέψεις της εποχής- παρέμεινε στην ευρωζώνη, ρύθμισε το δημόσιο χρέος της, ανέκτησε την αξιοπιστία της στις αγορές και η οικονομία της επανήλθε σε μονοπάτια δημοσιονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης» είπε.

Ταυτόχρονα, συνέχισε, ξεχνώντας τον νόμο Κατρούγκαλου, «τα πιο ευάλωτα μέλη του πληθυσμού της προστατεύτηκαν με μια σειρά νέων μόνιμων εργαλείων στήριξης που δημιουργήθηκαν. Αν μου ζητούσε κανείς με δυο φράσεις να περιγράψω την κληρονομιά αυτής της περιόδου, θα απαντούσα: σταθεροποίηση με δικαιοσύνη, ανάκτηση αξιοπιστίας με συμπερίληψη. Και, νομίζω, κανείς δεν αμφιβάλλει πως, χωρίς τη διόρθωση των μακροοικονομικών ανισορροπιών, χωρίς τη μείωση των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας μέσω της ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους τον Ιούνιο του 2018 και χωρίς τη δημιουργία ενός σημαντικού ταμειακού αποθέματος το 2016-2018, που τόσο λοιδορήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία όταν ήταν αντιπολίτευση, καμία προϋπόθεση ανάκαμψης δεν θα υπήρχε μετά το 2019».

Στα «χαρακώματα» για ένα πουκάμισο αδειανό

Στο μεταξύ, στον ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν για ένα πουκάμισο αδειανό… Το καταληκτικό όριο της περασμένης Πέμπτης για την επικύρωση των υποψηφιοτήτων στον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε απολύτως αδιάφορο. Ο Στέφανος Κασσελάκης (φωτό) «δεν έκανε τα χαρτιά του», αλλά τυπικά μόνο είναι εκτός κούρσας. Στην πραγματικότητα, ο εκπεσών πρόεδρος μεταθέτει τη μάχη στο επικείμενο συνέδριο (8-10 Νοεμβρίου), όπου θα επιχειρήσει την ανακατάληψη του κόμματος, αμφισβητώντας τις δημοκρατικές αποφάσεις με τις οποίες παύθηκε από τα καθήκοντά του.

Στην πλειοψηφία έχουν πειστεί ότι σκοπεύει να ζωστεί με εκρηκτικά και να τα τινάξει όλα στον αέρα, δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα. Αυτό, όμως, λέει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» εμπειροπόλεμο στέλεχος, «δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να πάρει την πλειοψηφία και να διαλύσει το κόμμα ένας τυχάρπαστος δεξιός».

Οθεν, η σκληρή μάχη, σύμφωνα με έναν «παλαιό των ημερών» που βρίσκεται στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, μετατοπίζεται με όρους ζωής ή θανάτου στις οργανώσεις για τους συσχετισμούς. Μπορεί η Αριστερά να επικαλείται τον πολιτικό της πολιτισμό; Στην κυτταρική της μνήμη πάντα θα υπάρχουν τα γεγονότα της Τασκένδης.

Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία