Τι έκανε ως πρωθυπουργός για να αποτρέψει τα Μνημόνια; Πόσα ΟΧΙ είπε στη Γερμανίδα καγκελάριο; Ξεσήκωσε τους Ελληνες κατά του Βερολίνου;
- Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΤΡΑΓΚΑ
Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είναι παλιός φίλος μου. Τον γνώρισα στα πρώτα βήματα της πολιτικής σταδιοδρομίας του. Οσα ζήσαμε μαζί στην πολιτική διαδρομή αυτής της χώρας, όσα κάναμε ή κουβεντιάσαμε είναι ενδεχομένως ενδιαφέρουσα ύλη για πολυσέλιδο βιβλίο-κομμάτι της Μεταπολίτευσης. Πραγματικές και μυθιστορηματικές πτυχές πολιτικών γεγονότων.
Οπως και ο Μιλτιάδης Εβερτ, έτσι και ο Σαμαράς είχαν σφοδρή αντιπαλότητα με τη Σαγράδα Φαμίλια. Κάποτε, όταν απομονώθηκε για μεγάλο διάστημα σε τέσσερις λευκούς τοίχους, μου έδωσε απόρρητες εκθέσεις της ελληνικής πρεσβείας στη Λευκωσία και της γερμανικής στο Νησί της Αφροδίτης, που αποκάλυπταν ανθελληνική δράση και σχέδια των γειτόνων.
Δημοσίευσα τις εκθέσεις στην εφημερίδα «Η Χώρα» και κατηγορήθηκα για κατασκοπεία σε βαθμό κακουργήματος και διαταραχή των σχέσεών μας με κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ. Πέρασα πολύωρη διαδικασία σε γραφείο τακτικού ανακριτή. Φυσικά οι κατηγορίες που σκηνοθετήθηκαν με εντολές στελεχών του ΠΑΣΟΚ έπεσαν στο κενό. Οι εκθέσεις ήταν αυθεντικές και έπρεπε να ενημερωθεί η κοινή γνώμη στην πατρίδα μας, οι Ελληνες. Υπήρχε η προστασία του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος. Εγώ έκανα το χρέος μου και ο Σαμαράς το δικό του.
Είναι γνωστό ότι τον βοήθησα να κερδίσει την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας με αντίπαλο την Ντόρα Μπακογιάννη και την οικογένεια Μητσοτάκη. Παλιό και -μπορώ να πω- αιώνιο το μίσος μεταξύ τους. Τον ενίσχυσα γιατί πίστευα ότι θα ήταν καλύτερος ως πρόεδρος του κόμματος και αργότερα ως πρωθυπουργός. Ειδικά στα εθνικά θέματα. Ομολογώ ότι με έπεισαν και ορισμένα επιχειρήματα του Δημήτρη Αβραμόπουλου για την καταστροφική πολιτική και την εμπάθεια της Αγίας Οικογένειας προς όλους τους μη φίλους της. Ετσι υποστήριξα με τον ραδιοφωνικό και γραπτό λόγο μου τον Αντώνη Σαμαρά, με αποτέλεσμα ο Νίκος Χατζηνικολάου (που μάλλον προτιμούσε την άλλη πλευρά) να με χαρακτηρίσει σε εκπομπή του ως «Σαμαράς FM!».
Ακούγοντας τον Μεσσήνιο πολιτικό να αγορεύει εναντίον του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου σκέφτηκα ότι υπερασπίζεται δικαιολογημένα την τιμή και την υπόληψή του. Κάθε νουνεχής άνθρωπος αυτό θα έκανε. Μίλησε με πάθος αλλά ταυτόχρονα με ελεγχόμενη θερμοκρασία πολιτικού λόγου. Η συναρμολόγηση και παράθεση που έκανε σε στοιχεία και περιστατικά της δικογραφίας, έδειξαν πολύχρονη και προσεκτική μελέτη. Εκείνο όμως που μου απέσπασε την προσοχή ήταν η έμφαση που έδωσε στο «χρέος» του ιδίου και όλων των αστών-δημοκρατών (που σέβονται την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία) απέναντι στο παρακράτος, στα παραδικαστικά κυκλώματα και στην κατάχρηση εξουσίας, που πρέπει να πολεμηθούν μέχρι τέλους. Οπως και στο χρέος που έχουμε όλοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας από τους «πειρατές» του Αιγαίου. Δηλαδή, από τον Ερντογάν και τους Τούρκους.
Εδώ μου τα χάλασε ο Αντώνης. Οι Γερμανοί δεν είναι «πειρατές»; Η Ανγκελα Μέρκελ δεν έχει δράσει «πειρατικά» κατά της ελληνικής κοινωνίας και των συμφερόντων του ελληνικού λαού; Τι έκανε ως πρωθυπουργός για να αποτρέψει τα Μνημόνια; Πόσα ΟΧΙ είπε στη Γερμανίδα καγκελάριο; Ξεσήκωσε την ελληνική κοινωνία εναντίον του Βερολίνου;
Επειδή ο φίλος μου, ο πρώην πρωθυπουργός, στάθηκε πολύ στο «χρέος» όλων των αστών-δημοκρατών να υπερασπιστούν τη Δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, πρέπει να του θυμίσω και τις δικές του «κωλοτούμπες» σε ό,τι αφορά την άνοδό του στην εξουσία, την παραπλάνηση του ελληνικού λαού και των νεοδημοκρατών και τη δική του θητεία επί εποχής Ράιχενμπαχ και Φούχτελ στην Αθήνα. Πρέπει να αναρωτηθούμε αν και αυτός έπραξε το «χρέος» του απέναντι στην Κατοχή που εξακολουθούν να ζουν οι συμπατριώτες του.
Ο πρώην πρωθυπουργός με είχε ρωτήσει για το αν πρέπει να πει ΟΧΙ ή ΝΑΙ στο Μνημόνιο, παρουσία του Πάνου Παναγιωτόπουλου. Βρισκόμουν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης όταν δέχθηκα το τηλεφώνημα. Του είχα πει: «Δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει αστικό κόμμα που να αντιδρά στη γερμανική Κατοχή, με αποτέλεσμα να μονοπωλεί τον αντιμνημονιακό αγώνα μόνο το ΚΚΕ».
Επίσης, του είπα ότι πηγαίνοντας για περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, αναπόφευκτα θα έχει τις ίδιες θέσεις και τα ίδια συνθήματα με τον Γιώργο Παπανδρέου. Το βράδυ της ίδιας ημέρας βγήκε στην ΕΡΤ και δήλωσε προς τον ελληνικό λαό ότι τοποθετείται απέναντι στο Μνημόνιο και το καταδικάζει. Δηλαδή, δήλωσε ότι η Ν.Δ. μπαίνει στα αντιμνημονιακά χαρακώματα.
Μάλιστα, προτού βγει στο πανελλαδικό δίκτυο δέχθηκα και δεύτερο τηλεφώνημα από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, που μου ανέφερε ότι «ο πρόεδρος της Ν.Δ., εντός ολίγου τάσσεται επισήμως κατά του Μνημονίου». Το μόνο που δεν είπε ο Σαμαράς εκείνο το βράδυ στον πληγωμένο ελληνικό λαό είναι ότι προηγουμένως στενοί συνεργάτες του (Μπαλτάκος και άλλοι) τον είχαν συμβουλεύσει να επικοινωνήσει με τη Μέρκελ και να τη ρωτήσει εάν την ενοχλεί η θέση που πρέπει να πάρει, εξηγώντας της γιατί το κάνει. Η καγκελάριος απάντησε τότε ότι δεν έχει καμία αντίρρηση και ότι κατανοεί τους λόγους. Μόλις ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός λησμόνησε πλήρως τις αντιμνημονιακές θέσεις και δηλώσεις. Ηταν πρωθυπουργός… Επραξε το «χρέος» του; Τήρησε τις εθνικές θέσεις του;
Αυτά τα περιστατικά σκεφτόμουν, ακούγοντας τη «δεμένη» ομιλία του, το «κατηγορώ» του εναντίον του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου. Εχω την αίσθηση ότι δεν είναι μόνο χρέος των αστών-δημοκρατών να υπερασπίζονται το Σύνταγμα και τους νόμους από την κατάχρηση εξουσίας, το παρακράτος και τα παραδικαστικά κυκλώματα.
Το βασικό χρέος των Ελλήνων πολιτικών και πολιτών είναι η προάσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας. Οικονομικής, εδαφικής, εθνικής. Πράγματι, ο Αντώνης Σαμαράς πήγε στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν τόλμησε όμως να πει κουβέντα για την απουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Αγίας Οικογένειας. Η κατάκτηση της εξουσίας έβαλε το «αιώνιο μίσος» στον καταψύκτη. Ούτε ο πρώην πρωθυπουργός αποτόλμησε να πει δημόσια τίποτα εναντίον του Βερολίνου, της κυρίας Μέρκελ και γενικά της ανθελληνικής πολιτικής που εφαρμόζει η Γερμανία. Περιορίστηκε μόνο, να προειδοποιήσει τους «πειρατές» του Αιγαίου. Το ερώτημα είναι εάν θα εμποδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τα υπογράψει όλα…
Παρακράτος υπήρχε πάντα στην Ελλάδα. Διαχρονικά η εκάστοτε κυβέρνηση πίεζε αφόρητα και ήθελε τον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας. Μεταπολιτευτικά όλες οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τις φορολογικές Αρχές, τις αστυνομικές Αρχές, τις δικαστικές Αρχές για να πλήξουν τους αντιπάλους τους, να ελέγξουν τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης και να παραμείνουν όσο γίνεται περισσότερο στην εξουσία. Ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του δεν μπορεί ετεροχρονισμένα να παριστάνει τη «μυξοκλαίουσα» παρθένα. Εχει απόλυτο δικαίωμα, όπως κάθε πολίτης, να υπερασπίζεται την τιμή και την υπόληψή του.
Οι «αξίες» και το «χρέος» ετρώθησαν θανάσιμα από την υποταγή του πολιτικού προσωπικού της χώρας στο Βερολίνο. Και φυσικά και από το δικό του προσκύνημα στην κυρία Μέρκελ που στο τέλος τον ανέτρεψε, τη στιγμή που ήθελε, όπως και τον Γιωργάκη Παπανδρέου…
Πηγή: εφημερίδα «δημοκρατία»
