Μια ελληνική παροιμία λέει: «γείτονα έχεις, θεό έχεις» θέλοντας να πει ότι οι γείτονες αλληλοβοηθούνται, κάτι που σε εμάς και εδώ αναφέρομαι σε κρατικές οντότητες δεν ισχύει. Με αρκετά γειτονικά μας κράτη λίγο πολύ τα έχουμε τα βρει, ένα από όλα όμως επιμένει να λειτουργεί προβοκατόρικα, όχι μόνο απέναντι της χώρας μας αλλά και στον ευρύτερο περίγυρο. Όσο για τις σχέσεις του μαζί μας προσπαθεί με χίλιους τρόπους δόλιους και μη, να μας σύρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αλλά για σταθείτε εδώ, θα ήθελα να θυμηθούμε τον μεγάλο κρητικό, τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος όταν διαπραγματευόταν σε πολύ δυσκολότερες εποχές από σήμερα χρησιμοποιούσε μια φράση «Ντουφέκι και παζάρι» και αποδείχτηκε στην πράξη ότι με αυτήν την λογική κέρδιζε. Για να δούμε λοιπόν τι από τα δύο και αν έχει υιοθετήσει η σημερινή η Ελλάδα.
Το «ντουφέκι» που θα έπρεπε να είναι καθαρό και λαδωμένο για να είναι σε συνεχή λειτουργία, έμεινε στη άκρη αχρησιμοποίητο. Βλέπετε πέρασαν τόσες κυβερνήσεις και το «ντουφέκι» έμεινε να σκουριάζει (για να είμαι ειλικρινής έγινε μια φιλότιμη προσπάθεια από την προηγούμενη κυβέρνηση που συνέβαλε στην ενίσχυση του δυναμικού των ενόπλων δυνάμεων, αλλά φτάνει;). Σήμερα βλέπουμε ότι τρέχουν να θωρακίσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις με τι νομίζετε; Με τον εκσυγχρονισμό των F-16 που θα τελειώσει το 2028!
Ας διεκδικήσουμε επιτέλους!
Όταν όλα μπορεί να είναι παρελθόν. Όσο για το «παζάρι»; Που το είδατε; Υπογράψαμε βιαστικά ΑΟΖ με την Ιταλία και κατόπιν τρέξαμε ασθμαίνοντας λόγω Τουρκολυβικού συμφώνου να βάλουμε υπογραφές κάτω από μία όχι και τόσο συμφέρουσα για τα εθνικά μας θέματα συμφωνία (μερική ΑΟΖ) με την Αίγυπτο. Όσο για τον περιβόητο διάλογο με τους γείτονες, περιμένουμε από την φιλοτουρκική Γερμανία να μεσολαβήσει στα ελληνοτουρκικά! Καλώς θυμόμαστε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μήπως όμως η θύμηση δεν φτάνει και πρέπει πλέον να ακολουθηθεί η επιτυχημένη πολιτική του «Ντουφέκι και παζάρι», που τότε είχε συνδυάσει με θαυμαστή επιτυχία, τον εξοπλισμό της χώρας και την ενεργή και επιθετική διπλωματία και να σταματήσει επιτέλους αυτή η καραμέλα που έχει μεγαλώσει δύο γενιές Ελλήνων, μπορεί και περισσότερες οι οποίες άκουγαν να τους λένε: «η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα από την Τουρκία». Ατυχές δόγμα που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζει τις σχέσεις της πατρίδας μας με την γείτονα, και δείχνει μιας συμπλεγματική συμπεριφορά που ελπίζω να απαλειφθεί.
Η Ίμβρος και η Τένεδος
Έξω από τα Δαρδανέλια υπάρχουν δύο ελληνικότατα νησιά η Ίμβρος και η Τένεδος, τα οποία δόθηκαν στους Τούρκους με την συνθήκη της Λοζάνης το 1923. Στην συγκεκριμένη συνθήκη υπάρχει ειδικό καθεστώς για τα δύο νησιά στο οποίο προβλεπόντουσαν τα εξής:
· Αυτονομία στην τοπική αυτοδιοίκηση.
· Σεβασμό του θρησκεύματος.
· Σεβασμό της περιουσίας των Ελλήνων κατοίκων.
· Λειτουργία ελληνικών σχολείων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης
Ας δούμε λοιπόν ποσό σεβαστή έγινε η υπογραφή που έβαλε το Τουρκικό κράτος. Σε βάθος χρόνου και σταδιακά, προχώρησε ύπουλα και σιωπηλά στον αφελληνισμό των δύο αυτών νησιών. Ας θυμηθούμε ότι το 1923 υπήρχαν στην Ίμβρο 9.207 Έλληνες κάτοικοι με σχεδόν μηδενικούς Τούρκους, αντίστοιχα στην Τένεδο 3.752 Έλληνες και 1.403 Τούρκοι. Στην δεκαετία του 1960, πάνω στην πρώτη Κυπριακή κρίση, η Τουρκία βρήκε τις ιδανικές συνθήκες να ολοκληρώσει το σχέδιό της εξαφάνισης του Ελληνικού στοιχείου. Για να δούμε λοιπόν το σεβασμό προς τις υπογραφές τους:
· Κατήργησαν το αυτοδιοίκητο βάζοντας Τούρκους επικεφαλής.
· Έκλεισαν όλα τα ελληνικά σχολεία.
· Καταργήθηκε η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας.
· Απαλλοτριώθηκαν οι περιουσίες τους.
· Η Ίμβρος στρατιωτικοποιήθηκε μιας και μετέφεραν στο νησί ένα σύνταγμα του τουρκικού στρατού.
· Δημιουργήθηκαν «ανοιχτές αγροτικές φυλακές» (agir ceza), όπου μεταφέρθηκαν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους κατάδικους. Στους εγκληματίες αυτούς παραχωρήθηκε το ελεύθερο να κυκλοφορούν στο νησί τρομοκρατώντας, λεηλατώντας, βιάζοντας και δολοφονώντας τους κατοίκους.
· Δημιουργήθηκε ένα είδος διδασκαλείου – οικοτροφείου για 800 σπουδαστές που μεταφέρθηκαν εκεί από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με κύριο «αντικείμενο σπουδών» την τρομοκράτηση του τοπικού πληθυσμού και τον βιασμό των γυναικών.
Δεν άφησαν άρθρο. για άρθρο της συνθήκης της Λοζάνης που να μην το ξεσκίσουν και αυτή η κατάσταση, που συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση της είχε και συνέχεια. Τα αποτελέσματα δραματικά για των ελληνισμό των νησιών. Έτσι, ενώ το 1960 στην Ίμβρο υπήρχαν 5.487 Έλληνες και 285 Τούρκοι, το 1990 έμειναν στο νησί 300 Έλληνες και 7.200 Τούρκοι. Στην δε Τένεδο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, μιας και εκεί ο ντόπιος Ελληνικός πληθυσμός έχει σχεδόν εξαλειφθεί.
Το φασιστικό τέρας της Τουρκίας
Και ποια η απάντηση της μητέρας πατρίδας όλον αυτόν τον καιρό; Πολύ από τίποτα και λίγο από καθόλου, μόνο έτσι μπορώ να το χαρακτηρίσω, μιας και οι οποίες διαμαρτυρίες έγιναν σε διάφορους οργανισμούς έπεσαν στις καλένδες και οι γείτονες συνέχιζαν ανενόχλητοι το καταστροφικό τους έργο. Την ίδια στιγμή που στην Δυτική Θράκη οι συμπατριώτες μας μουσουλμανικού θρησκεύματος αυξανόταν και καλός, γιατί μιλάμε για Έλληνες πολίτες που πάρα τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του τουρκικού προξενείου στην περιοχή (ακόμη δεν έχουμε καταλάβει γιατί υπάρχει εκεί), που προσπαθεί προβοκατόρικα να τους προσεταιριστεί, παραμένουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία πιστοί στην πατρίδα τους. Θυμάμαι τους Έλληνες μουσουλμανικού θρησκεύματος που άφησαν τα κόκαλά τους στα οχυρά Ρούπελ, αδελφωμένοι στην μάχη και στο θάνατο μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, ενάντια στο φασιστικό τέρας των ναζί που σήμερα η ίδια λογική αναζωπυρώνεται στην διπλανή μας χώρα.
Με όλα αυτά τα δεδομένα και την λογική του «δεν διεκδικούμε», αν και όταν ξεκινήσει διάλογος με την Τουρκία είμαστε χαμένοι από χέρι, γιατί η Ελλάδα κατά ένα παράξενο τρόπο που γεννά ερωτήματα, έχει παραιτηθεί από μόνη της από υπαρκτές και νόμιμες διεκδικήσεις της. Η Τουρκία από την άλλη διεκδικεί, με αποτέλεσμα ο διάλογος να έχει ετεροβαρή χαρακτήρα και να αφορά αποκλειστικά του τι θα δώσουμε εμείς.
Σημειώστε πως οι απαιτήσεις της Τουρκίας συνεχώς διευρύνονται και υπάρχει η άποψη σε μεγάλο μέρος της πολιτικής και πνευματικής ελίτ της πατρίδας μας, πως η Τουρκία συνεχώς θέτει καινούργια ζητήματα στο πλαίσιο του βάζω δέκα να κερδίσω πέντε, πιστεύω πως κάνουν μεγάλο λάθος. Η σημερινή Τουρκία πλέον ότι απαιτεί το εννοεί και θα κάνει ότι μπορεί να το πετύχει. Μην ξεχνάμε ότι η πολιτική της εθνικής ασφάλειας δεν χαράσσεται από ένα άτομο, αλλά από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (Milli Güvenlik Kurulu, MGK) και ακολουθείται πιστά από όλους τους πολιτικούς της γείτονας. Η πολιτική τάξη της Ελλάδος πρέπει πλέον να αλλάξει τροπάρι, όπως και η ελληνική διπλωματία που βρίσκεται σε χρόνια ραστώνη και να κοιτάξουν πλέον προς την Ίμβρο και την Τένεδο. Να διεκδικήσουν επιτέλους την εφαρμογή των όσων προβλέπει η Συνθήκης της Λοζάνης για τα δύο νησιά. Ο καιρός των υποχωρήσεων των «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», του γκριζαρίσματος Ελληνικών περιοχών, του «σημαία ότι την πήρε ο αέρας» έχει περάσει. Από εδώ και πέρα πρέπει να μάθει επιτέλους η πολιτική τάξη της Ελλάδας και ο λαός της να απαιτεί. Δεν είναι διάλογος ή συνομιλίες μόνον για το τι θα δώσουμε – ΤΈΛΟΣ, από εδώ και πέρα εφαρμόστε την πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου «Ντουφέκι και παζάρι» που έκανε την πατρίδα μας μεγάλη.
Γιώργος Βενετσάνος
