Η ιστορική ομιλία του τότε Βουλευτή της ΝΔ Προκόπη Παυλόπουλου που αποκάλυψε το αίσχος του PSI και τις τεράστιες ευθύνες των Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και Ευ. Βενιζέλου για τους μικροομολογιούχους
Τα απομνημονεύματα του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα έφεραν στο φως -δηλαδή κυριολεκτικά «ξεμπρόστιασαν» – τον άθλιο ρόλο Μέρκελ και Σαρκοζί για το Ελληνικό δημόσιο χρέος. Αποκάλυψαν δηλαδή ότι Γερμανία και Γαλλία δάνειζαν «ασυστόλως» την Ελλάδα για ν’ αγοράζει γερμανικά και γαλλικά προϊόντα. Και όταν έφτασε στα όρια της να εκραγεί η «φούσκα» του Ελληνικού δημόσιου χρέους φρόντισαν να το «κουρέψουν», με το PSI, αφού όμως προηγουμένως είχαν το χρόνο να «ξεφορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα από τις τράπεζές τους στις Ελληνικές Τράπεζες. Έτσι «κατέρρευσαν» οι Ελληνικές Τράπεζες, αλλά ταυτόχρονα τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία και οι δύσμοιροι μικροομολογιούχοι.
Όπως έχουμε ξαναγράψει, ακόμη μεγαλύτερες από τις ευθύνες Μέρκελ και Σαρκοζί είναι οι ευθύνες των Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου, Ευ. Βενιζέλου και Αντώνη Σαμαρά, έστω για διαφορετικούς λόγους, ως προς τον πρώην Πρόεδρο της ΝΔ. Και αυτό γιατί Παπανδρέου, Παπαδήμος και Βενιζέλος ανέχτηκαν την καθυστέρηση του «κουρέματος» του Ελληνικού δημόσιου χρέους, για να φθάσουμε να το «πληρώσουν» μόνο οι Ελληνικές Τράπεζες, τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία και οι μικρομολογιούχοι, δηλαδή οι ομολογιούχοι φυσικά πρόσωπα. Και η ανοχή τους αυτή είναι τόσο περισσότερο επιβαρυντική γι’ αυτούς, όσο τον καιρό που Μέρκελ και Σαρκοζί «ξεφόρτωναν» ομόλογα από τις τράπεζές τους εκείνοι έλεγαν, με κάθε ευκαιρία, ότι όχι μόνο δεν χρειάζεται «κούρεμα» αλλά το Ελληνικό δημόσιο χρέος είναι «βιώσιμο»! Δηλαδή πραγματική «αβάντα» στο οικονομικό και πολιτικό «έγκλημα» της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Όσο για τον Α. Σαμαρά, οι ευθύνες του εντοπίζονται κυρίως στο εξής σημείο: Όταν αναγκάστηκε -γιατί πραγματικά αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά- ως Αξιωματική Αντιπολίτευση να ψηφίσει το νομοσχέδιο για το PSI όρισε ως εισηγητή στη Βουλή τον τότε Βουλευτή ακόμη Προκόπη Παυλόπουλο. Φυσικά δεν τον «χώνευε», αλλά δεν είχε άλλον στο ύψος του Προκόπη Παυλόπουλου για να χειριστεί το ζήτημα. Έτσι λοιπόν κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, κατέληξε στον Προκόπη Παυλόπουλο. Ο τελευταίος το δέχτηκε, αλλά με τον όρο να λεχθεί στη Βουλή όλη η αλήθεια για τις τεράστιες ευθύνες των Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και Ευ. Βενιζέλου για το πώς φθάσαμε στο PSI. Καθώς και με τον όρο της εξαίρεσης των μικρομολογιούχων από το «κούρεμα». Ο Α. Σαμαράς συναίνεσε, και μάλιστα έγινε συνάντηση με τους εκπροσώπους των μικροομολογιούχων στα γραφεία της ΝΔ στη Συγγρού και στη Βουλή και τους ανακοινώθηκε η δέσμευση της ΝΔ για την εξαίρεσή τους από το PSI.
Και οι μεν Παπαδήμος και Βενιζέλος έγραψαν στα «παλαιότερα των υποδημάτων τους» τους όρους της ΝΔ για τους μικροομολογιούχους, όπως τους εξέθεσε ο Προκόπης Παυλόπουλος στην ομιλία του. Αλλά και αργότερα ο Α. Σαμαράς, ως Πρωθυπουργός, «ξέχασε» όλες τις σχετικές προεκλογικές του δεσμεύσεις για τους μικροομολογιούχους. Οι οποίοι βεβαίως όχι μόνο δεν «ξέχασαν», αλλά τον «πλήρωσαν με το ίδιο νόμισμα» στις εκλογές του Μαΐου του 2012. Ήταν τότε που ο Α. Σαμαράς οδήγησε τη ΝΔ στο πιο ταπεινωτικό εκλογικό ποσοστό στην ιστορία της, στο 19%, και κάτι λιγότερο! Το ποσοστό που τον ακολουθεί πάντα και τον έχει ρίξει οριστικά στο περιθώριο της πολιτικής μας ζωής.
Για την ακρίβεια των όσων αναφέρουμε εδώ παραθέτουμε τα κυριότερα αποσπάσματα από την ιστορική, κυριολεκτικώς, ομιλία του Προκόπη Παυλόπουλου, ως εισηγητή της ΝΔ, στην κρίσιμη συνεδρίαση της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, στις 22 Φεβρουαρίου 2012.
«Ο κ. Βενιζέλος μας είπε ότι το νομοσχέδιο αυτό και ο λόγος που το ψηφίζουμε, όπως επίσης ο τρόπος με τον οποίο αποφασίσθηκε στο Eurogroup η αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους, είναι μια «οδός σωτηρίας» και ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Δεν είναι αλήθεια. Φθάσαμε ως εδώ και είναι αναγκαίο να γίνει τούτο εξαιτίας των λαθών της Κυβέρνησης. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πριν από λίγο καιρό η ίδια η Κυβέρνηση -για να καταλάβετε πόσο αναποτελεσματική είναι και πόσο η ίδια αλλάζει συνεχώς θέσεις- τον Μάιο του 2011, απέκρουε «μετά βδελυγμίας» ότι θα φθάναμε ως εδώ. Όμως φθάσαμε. Θα σας διαβάσω μερικές φράσεις του τότε Υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, στις 3 Μαΐου του 2011, που έλεγε τα ακόλουθα: «Επειδή ακούγονται διάφορα περί αναδιάρθρωσης θα είχε παρά πολύ μεγάλο κόστος και δεν θα είχαμε όφελος. Θα μέναμε εκτός αγορών για 10-15 χρόνια, θα απομειωνόταν η περιουσία των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και θα είχαμε προβλήματα το τραπεζικό σύστημα και άρα στην πραγματική οικονομία». Αυτά έλεγε ο κ. Παπακωνσταντίνου, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ιδίως του ΠΑΣΟΚ. Πουσημαίνει ότι αυτό που κάνουμε τώρα -και είναι αναγκαίο, αφού χωρίς αυτό χρεωκοπούμε ατάκτως- είναι μια λύση ανάγκης, στην οποία, όμως, φθάσαμε ακριβώς επειδή έγιναν λάθη. …………………………………………………………………………………………
Θα μου πείτε ότι εύκολα δίνει κανείς μαθήματα, όταν είναι στην Αντιπολίτευση. Διόλου, διότι η Κυβέρνηση Παπανδρέου, ιδίως όταν έπρεπε να τα έχει συλλογισθεί και να τα έχει δει όλα, δεν έκανε απολύτως τίποτα. Δεν είναι μόνο ότι έχασε χρόνο. Δεν είναι μόνο ότι μας οδήγησε στο Μνημόνιο όπως μας οδήγησε. Είναι και το ότι όταν έγινε το Μνημόνιο, τα όποια λίγα θετικά περιείχε, και μπορούσαν να μας οδηγήσουν στο να μη φθάσουμε στο χείλος το γκρεμού, δεν τα έκανε. Πάλι θα μου πείτε, μαθήματα εκ του ασφαλούς από πλευράς Αντιπολίτευσης; Όχι, γιατί η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, αντιμετώπισε τον Νοέμβριο του 2008 μια ιδιαιτέρως έκτακτη περίσταση. Ήταν όταν τα πρώτα επικίνδυνα «απόνερα» της παγκόσμιας κρίσης, από την κατάρρευση της «Leeman Brothers», έφταναν στην Ελλάδα. Η Κυβέρνηση εκείνη έδρασε μέσα σε 24 ώρες, όταν ακούσθηκε το πρώτο καμπανάκι. Και μέσα σε 20 μέρες έφερε τρία διαφορετικά νομοσχέδια, για τα οποία θυμίζω ότι το ΠΑΣΟΚ, την εποχή εκείνη, περίπου είχε κατηγορήσει την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι ήταν νομοσχέδια που οδηγούσαν σε Ειδικό Δικαστήριο! Οι φράσεις ήταν του κ. Παπανδρέου και των Κοινοβουλευτικών του Εκπροσώπων. Αλλά εμείς αντιδράσαμε μέσα σε 20 ώρες και μέσα σε 20 μέρες αντιμετωπίσαμε την κρίση. Σας θυμίζω τους νόμους, έτσι για την ιστορία: Ο ν.3714 για την εγγύηση του τραπεζικού συστήματος. Και θυμάσθε ότι εκείνη την εποχή ελέγετο ότι δίναμε δήθεν τα λεφτά στις τράπεζες, ενώ ήταν για την εξασφάλιση της ρευστότητας και της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος. Ο ν. 3723, ο νόμος με τον οποίο επιτεύχθηκε η εγγύηση των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ. Και ο μεταγενέστερος νόμος 3746, με τον οποίο δημιουργήθηκε το ΝΠΙΔ, το οποίο εγγυάτο πλέον αυτοτελώς όλο το «πακέτο» των καταθέσεων αλλά και των επενδύσεων. Μέσα σε 20 μέρες είχαμε αντιμετωπίσει ένα ζήτημα χωρίς να υπολογίσουμε κανένα πολιτικό κόστος. Φυσικά εμείς δίνουμε τηνσυμπαράστασή μας σήμερα για τη σωτηρία του Τόπου. Όταν ο Κώστας Καραμανλής,την εποχή εκείνη, προσπαθούσε να πείσει ότι χρειαζόταν μια στοιχειώδης ενότητα, την απάντηση του ΠΑΣΟΚ φυσικά νομίζω ότι όλοι την θυμάστε: «Λεφτά υπάρχουν»! Μας οδηγήσατε στο χείλος της καταστροφής ως Κυβέρνηση, κύριοι συνάδελφοι της Πλειοψηφίας. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και βάζουμε πλάτη για να σωθεί ο Τόπος,αλλά μην ωραιοποιείται τα πράγματα. Και για να είμαστε επίσης σαφείς, πρέπει να πούμε ότι, από πλευράς Νέας Δημοκρατίας, υπάρχει ένα μείζον ζήτημα που θέτουμε ως όρο στην Κυβέρνηση τούτη την κρίσιμη στιγμή. Διότι πρέπει να συλλογισθούμε ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες έκτακτης νομοθέτησης, δεν παύουν να ισχύουν ορισμένες αρχές που είναι πολιτικές και συνταγματικές μαζί. Μιλάω για τις αρχές της προστατευόμενης εμπιστοσύνης του πολίτη και του συναλλασσόμενου με το Δημόσιο και της ισότητας. Τι σημαίνει αυτό; Ξέρουμε ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι η προϋπόθεση για να λειτουργήσει, λόγω του ότι δεν συμπεριλαμβάνεται στο Ελληνικό Δίκαιο, η «Collective Action Clause», δηλαδή η ρήτρα της συλλογικής δράσης στο πλαίσιο του «κουρέματος»αυτού. Το μείζον ζήτημα το οποίο τίθεται είναι το εξής: Η ανάγκη προστασίας των φυσικών προσώπων ομολογιούχων. Διότι σκεφθείτε ποιους πρέπει να προστατεύσουμε. Είναι εκείνοι που εμπιστεύθηκαν το Ελληνικό Δημόσιο, που δεν πήραν τα λεφτά τους να τα βγάλουν στο εξωτερικό εκ του ασφαλούς, που έμειναν εδώ και επένδυσαν στην εμπιστοσύνη που έπρεπε να δείξει το Ελληνικό Δημόσιο. Είναι αδιανόητο αυτά τα φυσικά πρόσωπα, που εμπιστεύτηκαν την περιουσία τους διαφανώς στο Ελληνικό Δημόσιο, να την δουν κατά 50% και πάνω να καταρρέει χωρίς να έχουν φταίξει τίποτα. Δηλαδή ποιους θα επιβραβεύσουμε, τι μήνυμα θα δώσουμε; Αν δεν το πετύχουμε αυτό είναι σαν να δίνουμε το μήνυμα: «Όσοι έχετε ακόμα κεφάλαια, βγάλτε τα έξω». Γι’ αυτό «με νύχια και με δόντια» πρέπει να δοθεί μάχη, ώστε να εξασφαλιστούν και να εξαιρεθούν από το κούρεμα αυτοί οι οποίοι είναι ομολογιούχοι φυσικά πρόσωπα.
….. ……………………………………………………………………………………..
Απέτυχε εντελώς η πολιτική της Κυβέρνησης, αλλά και της Τρόικας φυσικά. Και τώρα φθάσαμε στο σημείο να κρέμεται η τύχη της Ελλάδας ως προς τον τρόπο, με τον οποίο θα μας δανείσουν. Επίσης, να κρέμεται η τύχη της Ελλάδας από την ψήφιση ρυθμίσεων,τις οποίες εμείς τουλάχιστον στη Νέα Δημοκρατία, δεν είχαμε ποτέ διανοηθεί ότι μπορούσαμε να ψηφίσουμε. Κληθήκαμε σήμερα, χωρίς καμία ευθύνη, να «βάλουμε πλάτη», κάτι το οποίο ήταν αδιανόητο στη νοοτροπία ενός ΠΑΣΟΚ, που σε πολύ ευκολότερες συνθήκες, και για πολύ λιγότερα πράγματα, δεν είπε ποτέ ούτε ένα «ναι». Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά εμείς δεν υπολογίσαμε ποτέ κανένα πολιτικό κόστος. Όμως, μιας και «βάζουμε πλάτη», μιας δεν υπολογίζουμε πολιτικό κόστος, έχουμε χρέος να πούμε την αλήθεια. Διότι με την μετάθεση της ευθύνης ακρίτως, προς πάσα κατεύθυνση, αυτό κάνει τον Ελληνικό Λαό, μέσα από την προπαγάνδα που επιχειρείται, να χάνει την ουσία. Δεν πρόκειται, «βάζοντας πλάτη», να αφήσουμε να πέσει τίποτα κάτω σε ό,τι αφορά το πώς φτάσαμε εδώ, γιατί φτάσαμε εδώ και τι υπέρβαση κάνει η Νέα Δημοκρατία τούτη την στιγμή ακριβώς για να σωθεί ο Τόπο».
Έτσι έχει η πραγματικότητα για την πολιτική αθλιότητα του PSI. Δεν χωρεί καμία ωραιοποίηση. Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος και, ειδικώς για τους μικροομολογιούχους, ο Α. Σαμαράς φέρουν ιστορικές ευθύνες για την οικονομική καταστροφή της εποχής που βασανίζει τον Λαό μας μέχρι τώρα. Για όλους αυτούς ένας χώρος υπάρχει στην πολιτική: Το περιθώριο και η περιφρόνηση της Ιστορίας.
