Έργα και ημέρες ενός πρώην Πρωθυπουργού. Η περήφανη άνοδος και ο ηθικός κατήφορος του ανθρώπου που πρωτοβγήκε βουλευτής πριν από 43 χρόνια και έγινε αρχηγός της Ν.Δ. πριν από 11 χρόνια.
Φλασμπάκ στο 1989: Ο τότε βουλευτής Μεσσηνίας της Ν.Δ. και σίγουρος μελλοντικός υπουργός Αντώνης Σαμαράς συναντάται με έναν Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία. Θέμα συζήτησής τους, οι μεγάλες επενδύσεις στη χώρα μετά την πτώση του Ανδρέα Παπανδρέου και την αναμενόμενη εκλογική νίκη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οταν όμως ο Ελληνοαμερικανός του λέει ότι, αν αναλάβει οικονομικό υπουργείο, θα έχει συγκεκριμένα οικονομικά ανταλλάγματα και του τα εξηγεί σε πολλά εκατομμύρια, ο Σαμαράς τον πετάει έξω από το γραφείο του.
Φλασμπάκ στο 1999: Ο Σαμαράς έχει μείνει εκτός Βουλής από το 1996 και το κόμμα που έχει ιδρύσει φεύγοντας από τη ΝΔ και ανατρέποντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993, η Πολιτική Ανοιξη, δεν καταφέρνει ούτε να εκλέξει ευρωβουλευτή. Θεωρείται ξεγραμμένος πολιτικά, αλλά ακόμα και οι πιο φανατικοί αντίπαλοι τού αναγνωρίζουν μεγάλες ικανότητες, προσωπική ακεραιότητα, ειλικρινές ενδιαφέρον για τον απλό, μέσο πολίτη και περήφανη στάση στα εθνικά θέματα.
Φλασμπάκ στο 2009: Σαν σήμερα, στις 29 Νοεμβρίου, ο Σαμαράς θριαμβεύει στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. με ρεκόρ προσέλευσης ψηφοφόρων και με ποσοστό άνω του 50%. Τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σχολιάζουν τη «μεγάλη επιστροφή» και εκφράζουν έκπληξη για την ήττα της αντιπάλου του Ντόρας Μπακογιάννη. Ωστόσο την πολιτική εξήγηση του θριάμβου Σαμαρά θα τη δώσει λίγο αργότερα με εύστοχο τρόπο ο Λάκης Λαζόπουλος. Θα πει ότι ο Σαμαράς νίκησε «επειδή ήταν το πιο καθαρό πουκάμισο που είχε η Ν.Δ».
Επιστροφή στο 2019-2020: Τι ισχύει από όλα αυτά; Τίποτα! Καμία σχέση με τον άνθρωπο και πολιτικό των περασμένων δεκαετιών! Η πρωθυπουργική θητεία του Αντώνη Σαμαρά και η υστεροφημία του ταυτίζονται με τη φορολογική εξόντωση και τις μειώσεις μισθών του μέσου Ελληνα, την αδιαμαρτύρητη αποδοχή όλων των αξιώσεων των ξένων δανειστών και τη συγκάλυψη της διαφθοράς. Κορυφαίο παράδειγμα, το κουκούλωμα της «λίστας Λαγκάρντ» και η απόλυτη ταύτιση του Σαμαρά με τους πρωταγωνιστές της, τον Ελληνα δικηγόρο (ειδικευμένος σε offshore) Σταύρο Παπασταύρου και τον Ελληνοϊσραηλινό Σάμπυ Μιωνή. Κατά την πρωθυπουργία του (Ιούνιος 2012 – Ιανουάριος 2015) κάλυψε με κάθε μέσο τη δράση των Παπασταύρου – Μιωνή και τώρα φτάνει στο σημείο (μέσω του συνεργάτη του Χρύσανθου Λαζαρίδη) να εγγυάται τη γνησιότητα ακόμα και παράνομων ηχογραφήσεων, πριν αποφανθούν οι εμπειρογνώμονες.
Η αρχή της πολιτικής πορείας – Το Harvard, η προίκα του θείου, ρουσφέτια, ίντριγκες και νυχτοπερπατήματα
Ποια είναι η πορεία του ανθρώπου που ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία και περήφανη άνοδό του ως προστατευόμενος ενός από τους πιο «καθαρούς» Ελληνες πολιτικούς, του Ευάγγελου Αβέρωφ, αλλά κατάντησε να αποδέχεται και να συγκαλύπτει τη βρόμα του ξεπλύματος χρημάτων μέσω offshore εταιριών και μυστικών λογαριασμών στην Ελβετία και όχι μόνο;
Ο τότε 26χρονος Αντώνης Σαμαράς εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας στις 20 Νοεμβρίου 1977. Δηλαδή (αν και μεσολάβησε η περίοδος 1996-2004 που βρισκόταν εκτός Βουλής) συμπληρώνει 43 ολόκληρα χρόνια στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Είναι πια ένας «δεινόσαυρος»! Φέρει τον χαρακτηρισμό που τόσο του άρεσε για τους άλλους, στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν οι εφημερίδες χαρακτήριζαν δεινόσαυρους τον Κων. Καραμανλή, τον Κων. Μητσοτάκη και τον Ανδρ. Παπανδρέου.
Διέθετε τα εφόδια της νεότητας και των καλών σπουδών (από τους ελάχιστους Ελληνες με μεταπτυχιακό από το Harvard εκείνα τα χρόνια), καθώς και μία μικρή «προίκα» παλαιών ψηφοφόρων του θείου του, Γεωργίου Σαμαρά, που εκλεγόταν στον ίδιο νομό μέχρι το 1967. Καθοριστική αποδείχτηκε για την εκλογή του, με λίγες ψήφους διαφορά από τον πρώτο επιλαχόντα, η έμμεση βοήθεια από τις Ενοπλες Δυνάμεις. Κάποιοι λένε ότι ο Ευ. Αβέρωφ είχε δώσει ανεπίσημη γραμμή να ψηφιστεί ο νεαρός υποψήφιος, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι απλώς κάποιοι ανθυποσμηναγοί και υποσμηναγοί της Πολεμικής Αεροπορίας, που υπηρετούσαν στην περιοχή και ψήφιζαν σε ειδικό κατάλογο (αφού είχαν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε άλλους νομούς), σκέφτηκαν να ψηφίσουν «το νέο το παιδί» αντί για τους παλαιότερους βουλευτές.
Στην πρώτη θητεία του (1977-81) ο Σαμαράς δεν διακρίθηκε για το κοινοβουλευτικό έργο του. Είναι δύσκολο φυσικά για έναν νέο βουλευτή συμπολίτευσης να διακριθεί, αφού δεν μπορεί να καταθέσει αυστηρές ερωτήσεις και επερωτήσεις για τους υπουργούς. Διακρίθηκε πάντως σε τρεις τομείς.
Ο πρώτος τομέας ήταν τα ρουσφέτια για τους συμπατριώτες του ψηφοφόρους. Ο Σαμαράς διευκολύνθηκε από τον Αβέρωφ στα αιτήματα μεταθέσεων και προαγωγών αξιωματικών (αν και ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας τον ανακαλούσε στην τάξη όταν το παρατραβούσε) και στις μεταθέσεις Μεσσήνιων φαντάρων «για να βοηθήσουν στις ελιές, στα σύκα και τα χωράφια» (αν και στο Πεντάγωνο γελούσαν, επειδή οι διευθύνσεις κατοικίας των περισσοτέρων ήταν στην Αθήνα).
Ο Σαμαράς διευκολύνθηκε, επίσης, από τον τότε υφυπουργό Συγκοινωνιών και αργότερα υφυπουργό Προεδρίας (και μετέπειτα πρόεδρο της Βουλής) Αθανάσιο Τσαλδάρη που είχε προσβάσεις σε όλα τα υπουργεία και μπορούσε να ικανοποιήσει τα λεγόμενα «κοινωνικά αιτήματα» εκ Μεσσηνίας. Χρήσιμος για τον Σαμαρά ήταν και ο ρόλος μιας κυρίας που τότε υπηρετούσε στο Γραφείο του πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή και αργότερα έγινε γνωστή για το κοινωνικό της έργο δίπλα στον ισχυρό οικονομικό παράγοντα που παντρεύτηκε.
Ο δεύτερος τομέας στον οποίο διακρίθηκε ο Σαμαράς ήταν η εσωκομματική ίντριγκα. Ως ανταπόδοση στην καθημερινή υποστήριξη που είχε από τον Αβέρωφ, ο Σαμαράς ήταν ένα από τα βασικά πρόσωπα που καλλιεργούσαν το έδαφος, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στον κομματικό μηχανισμό της Ν.Δ., για την ανάληψη της αρχηγίας του κόμματος από τον υπουργό Εθνικής Αμυνας μετά την -αναμενόμενη- μετάβαση του πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Μπορεί ο Αβέρωφ, τον Μάιο του 1980, να έχασε από τον Γ. Ράλλη, αλλά η ίντριγκα της εποχής αποδείχτηκε για τον Σαμαρά «μεγάλο σχολείο», ακόμα καλύτερο και από το Harvard για τα επόμενα χρόνια. Ο Σαμαράς βοήθησε τον Αβέρωφ για την εκλογή του τον Δεκέμβριο 1981 και τον Κων. Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο του 1984 και τον Αύγουστο του 1985 και, με την ίντριγκα, βοήθησε πάνω από όλα τον εαυτό του τα κατοπινά χρόνια.
Ο τρίτος τομέας στον οποίο διακρίθηκε στα πρώτα χρόνια της πολιτικής του καριέρας ο Αντ. Σαμαράς ήταν η νυχτερινή ζωή. Το αρχικό του κίνητρο ήταν πολιτικό, αφού πολλοί Μεσσήνιοι της Αθήνας ήταν ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων -κάθε είδους- στην πρωτεύουσα. Για το μεταγενέστερο κίνητρό του, αναζητήσατε τη γυναίκα! Το όνομά της, Αννα Βίσση, με την οποία ο Σαμαράς συνδέθηκε από τις αρχές του 1979 ως τις εκλογές του Οκτωβρίου 1981 παρά τις αντιρρήσεις της δικής του οικογένειας και παρά την καχυποψία του πατέρα της τραγουδίστριας, του σκληραγωγημένου αγωνιστή της κυπριακής ΕΟΚΑ Νέστορα Βίσση. Ο Σαμαράς συνέχισε τις νυχτερινές περιηγήσεις του ανά την Ελλάδα μέχρι τις αρχές του 1989, όταν γνώρισε τη σύζυγό του Γεωργία Κρητικού. Βέβαια, παρά τη ζεστασιά που γνώρισε τα χρόνια που συνδεόταν με τη Βίσση, ο Σαμαράς στη συνέχεια -οποία έκπληξις!- την απαρνήθηκε. Οταν η -πανελληνίως αγαπημένη- τραγουδίστρια αναφέρθηκε (λακωνικά και με ευπρέπεια) στη σχέση τους σε μια συνέντευξη το 1995, ο εκπρόσωπος της Πολιτικής Ανοιξης δήλωσε «δεν έχουμε σχέση με την κυρία»!
Τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ (1981-89) – Οι πολιτικοί θεατρινισμοί και η καπηλεία της «σκληρής» πτέρυγας
Το 1981 η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και του Αβέρωφ στην προεδρία της Ν.Δ. αποτελούσαν ιδανική ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά, ώστε να καπηλευτεί την πιο «σκληρή» πτέρυγα της μεγάλης συντηρητικής και φιλελεύθερης παράταξης.
Αν και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι όργωσε ολόκληρη την Ελλάδα με ομιλίες σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά και στάθηκε δίπλα στους απλούς ανθρώπους της παράταξης (συχνά βοηθώντας τους και οικονομικά) την περίοδο 1981-89, φαίνεται πως ο Σαμαράς είχε έφεση και στους πολιτικούς θεατρινισμούς προς εσωκομματική αξιοποίηση.
Τον Ιούλιο του 1983 ισχυρίστηκε ότι ο διευθυντής της τότε Χωροφυλακής της Μεσσηνίας τον έσπρωξε σε μία πόρτα, σπάζοντας τα γυαλιά της έπειτα από μία ομιλία του Αβέρωφ στην Καλαμάτα από την οποία δεν έλειψαν και οι πυροβολισμοί με κυνηγετικά όπλα. Τον Ιούνιο του 1984 ο Σαμαράς υποστήριξε πως ο διοικητής των ειδικών δυνάμεων της τότε Αστυνομίας Πόλεων τον έπιασε από τον λαιμό, όταν πήγε στο κτίριο της Γενικής Ασφάλειας, στην αρχή της Μεσογείων, για να απαιτήσει την απελευθέρωση συλληφθέντων μελών της ΟΝΝΕΔ. Και στα δύο περιστατικά υπήρξε ένταση, αλλά, παρά τις απειλές για μηνύσεις, ο Σαμαράς δεν αναμετρήθηκε στα δικαστήρια με τους δύο αξιωματικούς.
Στις αρχές του 1983 ο Αβέρωφ αντιμετωπίζει σοβαρό καρδιακό πρόβλημα και χειρουργείται στο εξωτερικό, οπότε ο Σαμαράς αρχίζει να σκέφτεται πια την επόμενη μέρα. Ποντάρει -σωστά- στο αντίπαλο δέος του Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος εκλέγεται πρόεδρος της Ν.Δ. το 1984 και -μαζί με τη σύζυγο Μαρίκα- καλοδέχεται τον Σαμαρά, αναδεικνύοντάς τον σε «Μεσσηνιάρχη» μετά την αποχώρηση του πανίσχυρου Ιωάννη Μπούτου από τη Ν.Δ. το 1985. Ο Μπούτος αντιπαθούσε βαθύτατα τον ανερχόμενο νεαρό Σαμαρά καθ’ όλη την περίοδο 1977-85. Κατά περίεργο τρόπο, οι κληρονόμοι του Μπούτου θα είναι από τους ελάχιστους που θα διωχθούν από το ΣΔΟΕ, επί πρωθυπουργίας Σαμαρά το 2013, επειδή ο πατέρας τους είχε αδήλωτες καταθέσεις στη «λίστα Λαγκάρντ». Εκδίκηση, επιλεκτική εφαρμογή του νόμου ή απλή σύμπτωση;
Στα τέλη του 1986 ο Μητσοτάκης προωθεί ακόμα περισσότερο τον Σαμαρά, ορίζοντάς τον στις -τότε επίζηλες- θέσεις του γενικού εισηγητή για τον Προϋπολογισμό και του τομεάρχη Οικονομικών της Ν.Δ. Ο Σαμαράς προσθέτει σε αυτές τις θέσεις -και στο ισοζύγιο των σχέσεών του με τον Μητσοτάκη- τις καλές σχέσεις του με την αμερικανική πρεσβεία. Σε μία περίοδο που ο Μητσοτάκης δεν μιλούσε με τον πρέσβη Ρ. Κίλι και η Μαρίκα Μητσοτάκη ήταν έξαλλη με την -όπως την αποκαλούσε- «κόκκινη πρέσβειρα» Λουίζ Κίλι, ο Σαμαράς εντυπωσίαζε την υπόλοιπη Ν.Δ. Δείπνησε το 1986 στην πατρική του οικία, στην οδό Μουρούζη, στο κέντρο της Αθήνας, με τη βοηθό υπουργό Εξωτερικών Ρ. Ρίτζγουεϊ (παλιά του καθηγήτρια στην Αμερική), η οποία εκείνη την εποχή ήταν η μόνη από την Ουάσινγκτον που συνομιλούσε με τον Ανδρ. Παπανδρέου και τον υπουργό Εξωτερικών Κάρ. Παπούλια, αλλά όχι με τον Κων. Μητσοτάκη.
Σύντομα ο Σαμαράς πραγματοποιούσε «ειδικές αποστολές», εκπροσωπώντας τον Μητσοτάκη, στις ΗΠΑ για να συναντήσει επιφανείς Ελληνοαμερικανούς παράγοντες, ενώ στην Αθήνα βρέθηκε κοντά με τους Μίνωα Κυριακού, Δημήτρη Κοντομηνά, Βαρδή Βαρδινογιάννη και Ελένη Κόκκαλη και, στη Θεσσαλονίκη, με τον Κων. Χαΐτογλου του Μακεδονικού Χαλβά.
Από τον Αβέρωφ στον «κοριό» Σάμπυ Μιωνή της «λίστας Λαγκάρντ»
Ο νεότερος υπουργός Οικονομικών της Ιστορίας, τα μυστικά κονδύλια, τα πέτρινα χρόνια της Πολιτικής Ανοιξης, το Μνημόνιο και οι υπόγειες διαδρομές
Η περίοδος 1989-1996 – Επίδειξη ισχύος στη Μεσσηνία και η ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Ο Σαμαράς σάρωσε στις τρεις αλλεπάλληλες εκλογές εκείνης της ταραχώδους περιόδου (Ιούνιος και Νοέμβριος 1989 και Απρίλιος 1990), κερδίζοντας μόνος του σχεδόν το 70% των «σταυρών» όλων των βουλευτών της Ν.Δ. στη Μεσσηνία. Ο Μητσοτάκης τον αντάμειψε διορίζοντάς τον ως τον νεότερο υπουργό Οικονομικών της Ιστορίας στην συγκυβέρνηση Τζαννετάκη (με το ΚΚΕ) από τον Ιούλιο ως τον Σεπτέμβριο 1989 και ως τον νεότερο υπουργό Εξωτερικών στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (Νοέμβριος 1989 – Φεβρουάριος 1990) και στη δική του κυβέρνηση (Απρίλιος 1990 – Απρίλιος 1992).
Στο υπουργείο Οικονομικών ο Σαμαράς ακολούθησε (με την έγκριση πάντως του Μητσοτάκη) πολιτική γενναίων παροχών προς τους πολίτες, που αύξησαν την πανελλήνια δημοτικότητά του και, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, συνέβαλαν στο δημοσιονομικό χάος που αντιμετώπισε η χώρα το 1989-90. Στο υπουργείο Εξωτερικών η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς εργάστηκε πολύ σκληρά και κατάφερε να αποτρέψει την ελληνική υποχώρηση στο Μακεδονικό, ενώ θετικό έργο είχε και στο Κυπριακό και στη γενικότερη πολιτική της Ελλάδας σε σχέση με τις ΗΠΑ, την τότε ΕΟΚ (νυν Ε.Ε.) και τα Βαλκάνια.
Η σκιά εκείνης της περιόδου αφορά, φυσικά, τη γνωστή ιστορία των μυστικών κονδυλίων που πολλαπλασιάστηκαν επί της θητείας του και το μεγαλύτερο μέρος τους το διαχειριζόταν μόνο το γραφείο του υπουργού Εξωτερικών. Κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Σαμαράς διασπάθισε τα μυστικά κονδύλια για την οικοδόμηση της προσωπικής του εικόνας και μεγάλης δημοτικότητας μέσω των μέσων ενημέρωσης και πολιτικά φίλιων δυνάμεων ανά την Ελλάδα. Ο Σαμαράς επικαλείται, από την πλευρά του, ότι όλα έγιναν κανονικά και ότι η ανάκριση του Αρείου Πάγου και η έρευνα της ΕΣΗΕΑ το 1995 δεν απέδειξαν κάτι μεμπτό.
Όσοι γνωρίζουν τα γεγονότα της εποχής σημειώνουν ότι υπέρ του κατέθεσαν οι συνεργάτες του στο υπουργείο Φρ. Βέρρος, Εμ. Καλαμίδας, Στ. Λυκίδης, Αλ. Τάρκας αλλά και ο Ι. Φιλιππάκης, εκδότης τότε του έγκυρου περιοδικού «Αμυνα & Διπλωματία», ενώ αδιευκρίνιστο παραμένει γιατί ένα από τα «πρωτόκολλα έγκρισης δαπανών και καταστροφής αποδείξεων», που παρουσίασε ο Σαμαράς, ήταν γραμμένο σε διαφορετική γραφομηχανή από τα προηγούμενα. Αδιευκρίνιστο παραμένει και πού κατέληξαν κάποιες χειρόγραφες σημειώσεις του Σαμαρά σχετικά με τους αποδέκτες των κονδυλίων.
Ο Σαμαράς, μετά την αποπομπή του από το υπουργείο Εξωτερικών από τον Μητσοτάκη τον Απρίλιο του 1992, προχώρησε στην ίδρυση της Πολιτικής Ανοιξης τον Ιούνιο του 1993 και στην ανατροπή της κυβέρνησης τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Στις εκλογές του Οκτωβρίου μπήκε στη Βουλή ως τρίτο κόμμα με 5%, το οποίο ίσως φαίνεται μικρό σήμερα, αλλά ήταν σημαντικό επίτευγμα για την εποχή, επειδή πρώτη φορά υπήρξε μια «σφήνα» ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ των πανίσχυρων Μητσοτάκη και Παπανδρέου.
Η Πολιτική Ανοιξη πλησίασε το 10% στις ευρωεκλογές του 1994 και από τότε άρχισε η πτώση της λόγω της σκιάς της υπόθεσης των μυστικών κονδυλίων και της μη τήρησης της υπόσχεσης του Σαμαρά ότι θα έριχνε από την εξουσία και τον Παπανδρέου, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές μέσω της μη ανάδειξης Προέδρου Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 1995. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, και μαζί με την αντιφατική πολιτική του Σαμαρά (άλλοτε με προσωπείο κεντρώου και άλλοτε με πατριωτική ρητορική) οδήγησαν την Πολιτική Ανοιξη σε ποσοστό 2,99% το Σεπτέμβριο 1996.
Η περίοδος 1996-2009 – Η απομόνωση, η Ευρωβουλή και η επιστροφή στο Πολιτισμού το 2009
Από το 1996 έως τις εκλογές του Απριλίου 2000, όταν η Πολιτική Ανοιξη δεν κατέβηκε στις εκλογές και στήριξε τη Ν.Δ., ούτε ψυχή δεν μιλούσε στον Σαμαρά. Μόνο μερικοί φίλοι του τον επισκέπτονταν στο σπίτι του στην Κηφισιά και συζητούσαν τις προοπτικές μελλοντικής αξιοποίησής του από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κώστα Καραμανλή.
Ωστόσο ο Καραμανλής ήξερε καλά το πολιτικό προφίλ και τις υπονομευτικές τακτικές του Σαμαρά, αφού οι δυο τους γνωρίζονταν από την εποχή της ΟΝΝΕΔ το 1975. Γι’ αυτό ο Καραμανλής δεν τον έβαλε υποψήφιο στη Μεσσηνία στις εκλογές του Μαρτίου 2004 και δέχθηκε να τον εντάξει (δεύτερο, μετά τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη) στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. τον Ιούνιο και μόνον αφότου συνεργάστηκαν οι Ανδρ. Ανδριανόπουλος και Στ. Μάνος με το ΠΑΣΟΚ.
Ο Σαμαράς δεν μπορεί να πει κανείς (δεν το ισχυρίζεται ούτε ο ίδιος) ότι «ίδρωσε τη φανέλα» στην Ευρωβουλή. Είχε τον νου του να επιστρέψει στην εσωτερική πολιτική σκηνή και πράγματι εξελέγη στη Μεσσηνία τον Σεπτέμβριο του 2007, αλλά δεύτερος, πίσω από τον τότε υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Ι. Λαμπρόπουλο, ο οποίος στο παρελθόν ήταν στο πολιτικό γραφείο του Σαμαρά.
Σύντομα πάντως ο Σαμαράς ανέκτησε δυνάμεις και άρχισε να κάνει, με ζήλο, όσα ήξερε από το παρελθόν. Ιντριγκα με τους βουλευτές στο καφενείο της Βουλής και με κομματικά στελέχη ανά την Ελλάδα με διακριτικό τρόπο και τη φράση «καλός, καλός ο Κώστας (Καραμανλής), αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να μην ξαναγυρίσει το ΠΑΣΟΚ».
Οι συγκυρίες αλλά και οι πιέσεις φίλων του Σαμαρά, τους οποίους στη συνέχεια επίσης «πούλησε», έφεραν τελικά τον Καραμανλή να αναθέσει το υπουργείο Πολιτισμού στον Σαμαρά μετά τον ανασχηματισμό του Ιανουαρίου 2009. Ο ίδιος ο Σαμαράς επεδίωκε να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών μη έχοντας επίγνωση της παγκόσμιας και της -επερχόμενης- ελληνικής κρίσης. «Σώθηκε» με το υπουργείο Πολιτισμού και κέρδισε πανελλήνια και παγκόσμια δημοσιότητα με τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης. Το περίεργο πάντως είναι τόσο μετά την ένταξή του στη λίστα της Ευρωβουλής όσο και μετά την υπουργοποίησή του δεν έπαψε να κατηγορεί και να προσπαθεί να υπονομεύσει τον «ευεργέτη» του Κώστα Καραμανλή.
Μετά την ήττα της Ν.Δ. και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 ο Σαμαράς στάθηκε στη γραμμή της αφετηρίας για την ηγεσία του κόμματος. Η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε το θανάσιμο λάθος να δεχτεί (όπως ήταν το σωστό βέβαια) να γίνουν εκλογές με ψήφο από τη βάση και όχι από την Κεντρική Επιτροπή της Ν.Δ., όπου θα κυριαρχούσε εύκολα. Ο Σαμαράς, με τη στήριξη και του δημοφιλούς Δημήτρη Αβραμόπουλου, που αποσύρθηκε από την κούρσα διαδοχής, έπιασε το αίσθημα του μέσου δεξιού ψηφοφόρου και γύρισε όλους τους νομούς της χώρας, ενώ η Ντ. Μπακογιάννη έκανε μια εκστρατεία «πολυτελείας» με τηλεοπτικές εμφανίσεις από την πρωτεύουσα.
Η υποταγή στην τρόικα, η κυβέρνηση Παπαδήμου και η συντριβή του 2012 με ποσοστό 18,85%!
Η εντολή που πήρε από τη βάση της Ν.Δ. στις 29 Νοεμβρίου 2009 ο Σαμαράς ήταν «να τα αλλάξει όλα». Στην αρχή της θητείας του ως πρόεδρος του κόμματος και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τίμησε την εντολή. Κυρίως με το «όχι» στο Μνημόνιο, εξηγώντας ότι το μείγμα πολιτικής που επέβαλαν οι ξένοι δανειστές θα ήταν καταστροφικό για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ο Σαμαράς δήλωσε -σωστά- ότι το μεγαλύτερο αστικό κόμμα της χώρας δεν μπορούσε να δεχτεί τα αντιλαϊκά μέτρα ούτε και να αφήσει το «πεζοδρόμιο» να είναι το μόνο αντίθετο στο Μνημόνιο.
Το εντυπωσιακό και -σε μεγάλο βαθμό- ανεξήγητο είναι ότι ο Σαμαράς άλλαξε πολιτική όταν φάνηκε ότι δικαιωνόταν και ότι η Ν.Δ. θα μπορούσε να επιστρέψει στην εξουσία. Τον Νοέμβριο του 2011 στήριξε, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ, την κυβέρνηση του μοιραίου Λουκά Παπαδήμου, πιστεύοντας κιόλας (όπως έλεγε τότε σε συνομιλητές του) ότι «σιγά μη μου πουν ότι συγκυβερνώ και ότι θα υποστώ πολιτικό κόστος επειδή ο Αβραμόπουλος είναι στο Αμυνας και ο Δήμας στο εξωτερικό». Οι Ελληνες ψηφοφόροι δεν συμφώνησαν μαζί του και έδωσαν στη Ν.Δ. τον Μάιο του 2012 μόλις 18,85%! Το μικρότερο ποσοστό που έχει λάβει η παράταξη από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους!
Μπροστά στον κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ και ανόδου του ακραίου ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τα πράγματα άλλαξαν στις εκλογές του Ιουνίου 2012 και η Ν.Δ. ανέβηκε στο 29,66% (με τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ κοντά στο 26,89%).
Ο Σαμαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 20 Ιουνίου 2012 και -έπειτα από μια σοβαρή περιπέτεια υγείας με το δεξί μάτι του- αφοσιώθηκε στην πιστή τήρηση ενός χειρότερου Μνημονίου και στην πιστή υπακοή στη Γερμανία και στην καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ. «Ουδείς αλάνθαστος» απολογήθηκε για την παλαιότερη στάση του έναντι του Μνημονίου, σε συνέντευξη τύπου στο Βερολίνου, στα τέλη Αυγούστου 2012. Η «δημοκρατία» αποκάλυψε τότε ότι η Μέρκελ του ζήτησε να εξετάσει το ενδεχόμενο εθελοντικής και προσωρινής εξόδου από το ευρώ (ουδέν μονιμότερο του προσωρινού βέβαια), αλλά ο Σαμαράς μάς διέψευσε οργισμένα μέσω ειδικού αγγελιαφόρου. Τον Ιανουάριο του 2019 όμως, σε συνέντευξη στον Σκάι, παραδέχτηκε ότι όντως η Μέρκελ τον είχε ρωτήσει και πως ο ίδιος είχε απαντήσει αρνητικά.
Το φόβητρο της εξόδου από το ευρώ ήταν η βασική πολιτική γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά έως τον Ιανουάριο του 2015, ώστε να δικαιολογήσει τα μέτρα λιτότητας. Παρά τα διαμειφθέντα στο Βερολίνο πάντως, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμ. Μακρόν αποκάλυψε το 2019 ότι, σε δική του συνάντηση με τη Μέρκελ λίγες ημέρες πριν από εκείνη του Σαμαρά, το Παρίσι και το Βερολίνο είχαν συμφωνήσει η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, αν εφάρμοζε κάποια μέτρα. Παρά την αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη, η λιτότητα παρέμεινε το πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Σαμαρά μέχρι την ήττα της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014, οπότε το Μαξίμου άλλαξε γραμμή και άρχισε πλέον να κοροϊδεύει τους Ευρωπαίους.
Οι σύμβουλοι του Σαμαρά Χρ. Λαζαρίδης και Στ. Παπασταύρου προσπαθούν να πείσουν σχετικά τους συμβούλους της Μέρκελ, καλώντας τους για μπάνιο στο Σούνιο! Ο δε Σαμαράς βρισκόταν τόσο πολύ εκτός τόπου και εκτός χρόνου, ώστε έλεγε στον Σταύρο Ψυχάρη (και ο τελευταίος έγραφε στο «Βήμα» στα τέλη του 2014) ότι ο Παπασταύρου… σαν νέος Κίσινγκερ θα νικούσε την Ευρώπη!
Το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η στήριξη της λεγόμενης διαπλοκής. Ακολουθώντας έναν περίεργο πολιτικό μαζοχισμό ή φοβούμενος μήπως αποκαλύψουν πράγματα που δεν ήθελε, ο Σαμαράς στήριξε τον όμιλο Μπόμπολα, ο οποίος τον έβριζε σκαιότητα μέχρι τότε -ακόμα και με προσωπικής φύσεως υπονοούμενα- και τον ΔΟΛ (που είχε μετατραπεί σε συγκρότημα Ψυχάρη) με όλα τα μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, και οι δύο διαπλεκόμενοι κατέρρευσαν μέσω της απλής εφαρμογής της φορολογικής νομοθεσίας και των χρηστών τραπεζικών πρακτικών.
Όμως -περισσότερο και από τους Μπόμπολα και Ψυχάρη- ο Σαμαράς «τα έδωσε όλα» για να στηρίξει τον πρωταγωνιστή της «λίστας Λαγκάρντ» Σάμπυ Μιωνή. Πολλές ερμηνείες υπάρχουν γι’ αυτή τη στάση του τότε πρωθυπουργού έναντι ενός οικονομικού παράγοντα που δεν γνώριζε τα προηγούμενα χρόνια. Κατά μία εκδοχή, ο Σαμαράς φοβάται μέχρι σήμερα ότι ο Μιωνής έχει ηχογραφήσει τη συνομιλία που είχαν στα κεντρικά κομματικά γραφεία της Ν.Δ. τον Φεβρουάριο του 2012.
Κατά άλλη εκδοχή, ο Σαμαράς κάλυψε τον Μιωνή, επειδή ήταν ο διαχειριστής δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στους λογαριασμούς του Θεσσαλονικιού επιχειρηματία Κων. Χαΐτογλου. Οι Σαμαράς και Χαΐτογλου είναι στενοί φίλοι και κάνουν διακοπές μαζί κάθε καλοκαίρι, και φαίνεται πως προτιμούν ο Μιωνής να μείνει για πάντα στο απυρόβλητο.
Ο ίδιος ο Μιωνής πάντως δείχνει όχι μόνο να μην τους φοβάται, αλλά και να τους «καρφώνει» εν ψυχρώ, χωρίς ο πρώην πρωθυπουργός και ο φίλος του να τολμούν να απαντήσουν. Οταν η «δημοκρατία» αποκάλυψε την τριγωνική αυτή σχέση, ο Μιωνής ζήτησε να μην κηλιδώνεται και να μη συνδέεται «με σκοτεινές και αμφιβόλου νομιμότητας δραστηριότητες, οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές»… Η φράση που -μόνη της- περιγράφει την υστεροφημία του κ. Αντώνη Σαμαρά.
πηγή: «δημοκρατία»
