Οι αποκαλύψεις για τον τρόπο με τον οποίο πολιτικά πρόσωπα συνδιαλέγονται μεταξύ τους, παραμερίζοντας δομικές, ιδεολογικές διαφορές, όχι για το καλό της πατρίδας αλλά για την προάσπιση των προσωπικών τους συμφερόντων, είναι ίσως το πρώτο σοκαριστικό στοιχείο στο νέο βιβλίο του Ανδρέα Λοβέρδου, με τίτλο «Απόπειρα Δολοφονίας», ακόμη και για τον πιο υποψιασμένο αναγνώστη.
Το ίδιο και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται και εμπλέκονται οι δημοσιογράφοι και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε αυτά τα συμφέροντα. Και τις δύο αυτές πτυχές παρουσίασε χθες αναλυτικά η «κυριακάτικη δημοκρατία», καταγράφοντας τον χάρτη των διαπλεκόμενων σχέσεων όπως τουλάχιστον ο ίδιος ο βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. ομολογεί στο πόνημά του, το οποίο εξέδωσε κυρίως για να αθωώσει τον εαυτό του από το σκέλος του σκανδάλου Novartis που τον αφορά και για το οποίο του έχει ασκηθεί δίωξη.
Κι όλα αυτά, βέβαια, προτού αποφασίσει περί της αθωώτητας ή της ενοχής του η ελληνική Δικαιοσύνη, που είναι και η μόνη αρμόδια για να αποφανθεί.
Υπάρχει, όμως, άλλη μια ομολογία στο βιβλίο αυτό, που δεν είναι απλώς σοκαριστική αλλά εγκληματική. Αφορά όχι απλά τον τρόπο με τον οποίο συνασπίζονται διάφορες πολιτικές και δημοσιογραφικές δυνάμεις για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους αλλά και τον τρόπο που δρουν προκειμένου να κατασκευάσουν στοιχεία εναντίον όσων δημοσιοποιούν τη διαπλεκόμενη και πιθανότατα έκνομη δράση τους.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, γράφοντας ένα βιβλίο για να αποκαλύψει τη δήθεν σκευωρία εναντίον του, αποκάλυψε τελικά την πραγματική σκευωρία. Αποκάλυψε την τεράστια επιχείρηση που στήθηκε, από τον ίδιο κι άλλα πολιτικά πρόσωπα αλλά και δημοσιογράφους, για να συσταθεί Προανακριτική Επιτροπή, με αντικείμενο τις τυχόν ποινικές ευθύνες, του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, στους χειρισμούς γύρω από το σκάνδαλο Novartis, κι εν συνεχεία να διευρυνθεί το κατηγορητήριό της. Ο τρόπος μεθόδευσης κι εκτέλεσης του σχεδίου αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά σκάνδαλα και τους ενόχους τους υπερβαίνει, πραγματικά, κάθε φαντασία.
Στον δρόμο για την κατασκευή κακουργηματικών πράξεων
Την ιδέα σύστασης Προανακριτικής κι όχι Εξεταστικής Επιτροπής για τη δήθεν πολιτική σκευωρία ο Ανδρέας Λοβέρδος την αποδίδει υπερήφανα κυρίως στον εαυτό του και στον υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη.
Μία Εξεταστική Επιτροπή που θα ενέπλεκε και τον Αλέξη Τσίπρα ήταν για τον βουλευτή του ΚΙΝ.ΑΛ. ένα απευκταίο σενάριο, γιατί έτσι ο πρώην πρωθυπουργός «θα αποκτούσε λόγο». Κι αυτό ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν σίγουρος πως ήθελε να το αποφύγει. Όπως ακριβώς ήταν σίγουρος και για το γεγονός ότι οι εισαγγελείς Ελένη Ράικου και Ιωάννης Αγγελής θα πήγαιναν να καταθέσουν, χωρίς να μας εξηγεί ακριβώς γιατί.
Ετσι… «έπρεπε, λοιπόν, εγώ, ο Αδωνις και όποιοι άλλοι επιχειρηματολογούσαμε υπέρ της Προανακριτικής να υπερπηδήσουμε τα εξής εμπόδια: πρώτον, να πείσουμε αυτούς που ήθελαν και τον Τσίπρα στο κάδρο και συνεπώς πρότειναν εξεταστική, ώστε η πολιτική έρευνα να φτάνει και σε αυτόν, και στη συνέχεια να γίνει Προανακριτική».
Κι αυτό δεν ήταν το μόνο εμπόδιο που έπρεπε να υπερπηδήσουν. Το κυριότερο ήταν «να ξεπεράσουμε τους προβληματισμούς εκείνων που έλεγαν “ίσως δεν προκύψει κακούργημα κι έτσι θα κάνουμε Προανακριτική για πλημμελήματα, άρα δώρον άδωρον”».
Αλήθεια, υπάρχει τρόπος να διαβεβαιώσει κανείς τους άλλους, ότι θα προκύψει κακούργημα, πριν καν ξεκινήσει η όποια δικαστική διαδικασία; Προφανώς, μόνο ένας… Να γνωρίζει ότι μπορεί να κατασκευαστεί. Κι από αυτό ακριβώς το σημείο μοιάζει να εκκινά το χτίσιμο της διεύρυνσης του κατηγορητηρίου, χωρίς το οποίο ο κ. Παπαγγελόπουλος θα παραπεμπόταν -εάν παραπεμπόταν- μόνο για πλημμελήματα και χωρίς το οποίο δεν θα είχαν σε καμία περίπτωση συμπαραπεμφθεί και μη πολιτικά πρόσωπα, προκειμένου να προσφερθεί ως δώρο σε κάποια οικονομικά κέντρα το ξέπλυμα του σκανδάλου της «λίστας Λαγκάρντ» παράλληλα με αυτό του σκανδάλου Novartis. Με αντάλλαγμα, προφανώς, ένα κακούργημα… για τους δύσπιστους που δεν ήθελαν να εκτεθούν με… πλημμεληματάκια!
Και κάπως έτσι καταλαβαίνουμε σήμερα, χάρη στο βιβλίο του βουλευτή του ΚΙΝ.ΑΛ., πως όταν ο Αδωνις Γεωργιάδης τού φώναζε από το βήμα της Ολομέλειας της Βουλής, στη συνεδρίαση όπου θα αποφασιζόταν η διεύρυνση του κατηγορητηρίου, «έτσι μας την έστησαν, Ανδρέα» εκείνο που πραγματικά εννοούσε ήταν «έτσι, Ανδρέα, τους τη στήσαμε».
Οι σχετικές κουβέντες, λοιπόν, για την ακριβή κατάστρωση του σχεδίου είχαν ξεκινήσει, όπως με άνεση παραδέχεται ο Ανδρέας Λοβέρδος, «τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου» του 2019. Δηλαδή, προτού καν οι αντιεισαγγελείς του Αρείου Πάγου Ευάγγελος Ζαχαρής και Λάμπρος Σοφουλάκης αρχίσουν το ανακριτικό τους έργο για τους εισαγγελικούς χειρισμούς στο σκάνδαλο Novartis, που θα έδειχνε εάν προέκυπταν ή όχι ευθύνες.
Φυσικά, υπήρχαν και κάποια άλλα… μικροεμποδιάκια που έπρεπε να λυθούν, προκειμένου να στηθούν και η διεύρυνση και το κακούργημα. «Από τότε και έως την άσκηση ποινικής δίωξης κατά του Δ. Παπαγγελόπουλου, στις 22 Ιουλίου 2020, μετά από απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής, ανέκυψαν και επιλύθηκαν μια σειρά ζητήματα, ορισμένα εκ των οποίων ήταν πολύ σοβαρά. Ενδεικτικώς αναφέρω τα εξής: την κατάθεση και την ψήφιση της τροπολογίας για την άδεια δικαστικής αξιοποίησης αποδεικτικού μέσου που αποκτήθηκε με μη νόμιμο τρόπο προκειμένου να αποκαλυφθεί κακούργημα» γράφει χαρακτηριστικά ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Αναφέρεται στη διάταξη με την οποία δίνεται η δυνατότητα στη Δικαιοσύνη (ή εν προκειμένω στα μέλη της Προανακριτικής που έχουν τον ρόλο εισαγγελέα) χρήσης αποδεικτικών μέσων, που αποκτήθηκαν με παράνομο τρόπο, η οποία καταργήθηκε με την ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα το καλοκαίρι του 2019 κι επανήλθε τον Νοέμβριο του 2019.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, από το βιβλίο του βουλευτή του ΚΙΝ.ΑΛ., πως η συγκεκριμένη διάταξη επανήλθε επειδή ήταν ένα από τα θέματα που έπρεπε να επιλυθούν στον δρόμο προς την Προανακριτική.
Μας θυμίζει ακόμη ο βουλευτής πως ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας δεν εισηγήθηκε την ενεργοποίησή της, κι έτσι αποφάσισε το ΚΙΝ.ΑΛ., με την έγκριση της Φώφης Γεννηματά, να καταθέσει τη σχετική τροπολογία. Το πιο ωραίο; «Την τροπολογία συντάξαμε από κοινού με τον βουλευτή της Ν.Δ. Θανάση Πλεύρη». Για όσους δεν θυμούνται, ο Πλεύρης ήταν μέλος της Προανακριτικής Επιτροπής.
Αλήθεια, για ποιο λόγο έπρεπε να επανέλθει με κάθε τρόπο η διάταξη και μάλιστα κάθισαν το μάλλον προκλητικό (ιδίως για τους ψηφοφόρους του ΚΙΝ.ΑΛ.) δίδυμο Λοβέρδος – Πλεύρης να τη συντάξουν; Το μόνο στοιχείο που παρουσιάστηκε στην Προανακριτική Επιτροπή και είχε αποκτηθεί με παράνομο τρόπο ήταν η υποκλαπείσα συνομιλία μεταξύ του πρώην υπουργού Νίκου Παππά και του επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή. Άρα τόσο ο Ανδρέας Λοβέρδος όσο και ο Θανάσης Πλεύρης -και παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος ήταν μέλος της Προανακριτικής, ήξεραν ήδη από το φθινόπωρο του 2019 γι’ αυτή τη συνομιλία, η οποία κατατέθηκε στην Προανακριτική τον Ιούνιο του 2020 και γι’ αυτό επανέφεραν τη διάταξη;
Κι ας υποστήριζαν το αντίθετο. Απίθανα πράγματα…
Το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο!
Ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν έχει πρόβλημα να παραδεχτεί πως το όνομα του Ελληνοϊσραηλινού επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή συμπεριλαμβανόταν στη «λίστα Λαγκάρντ» μαζί με αυτό του επιχειρηματία Άγγελου Μεταξά. Δεν το σχολιάζει, όμως, περαιτέρω. Προφανώς, ως πολιτικός… που νοιάζεται γι’ αυτόν τον τόπο, θεωρεί υπολεπτομέρεια το γεγονός ότι ο Σάμπυ Μιωνής έλεγχε ή διαχειριζόταν, άμεσα ή έμμεσα, το 55% της «λίστας Λαγκάρντ», δηλαδή βοηθούσε κάποιους από τους Έλληνες που αναφέρονται στη «λίστα Λαγκάρντ» να φοροδιαφύγουν ή να φοροαποφύγουν, φορτώνοντας αντίστοιχα τα φορολογικά βάρη στους Έλληνες πολίτες.
Πάντως, ο ίδιος υποστηρίζει πως το 2017 ο Ελληνοϊσραηλινός επιχειρηματίας δεν του ήταν γνωστό πρόσωπο και πως άκουσε στα τέλη του 2018 «πάλι από τον Άδωνι για έναν επιχειρηματία, τον Μιωνή, που έχει συντριπτικά στοιχεία για τον Παπαγγελόπουλο». Τότε «άρχισα να ασχολούμαι με το θέμα». Κι επειδή αυτό το θέμα τού φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση, αποφάσισε να το συζητήσει και με τον Γιάννη Πρετεντέρη, «που γνωρίζει τόσο τον επιχειρηματία όσο και τον δικηγόρο του και πρώην σύμβουλο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, Σταύρο Παπασταύρου».
Κι εν συνεχεία και με τον ιδιοκτήτη του «Πρώτου Θέματος» Τάσο Καραμήτσο και με τον Χρήστο Ράπτη, εκδότη του σάιτ iefimerida. Και κάπως έτσι φαίνεται πως ο Ανδρέας Λοβέρδος πείστηκε ότι το αφήγημα του Ελληνοϊσραηλινού επιχειρηματία περί δήθεν εκβιασμών θα μπορούσε να προσφέρει την πολυπόθητη διεύρυνση του κατηγορητηρίου κι ένα κακούργημα για τους… δύσπιστους. Ο Σάμπυ Μιωνής, από την άλλη, θα απολάμβανε το ολοκληρωτικό ξέπλυμα των υποθέσεών του.
«Σαμαράς, Βενιζέλος, Γεωργιάδης, Αβραμόπουλος, Στουρνάρας, Μιωνής, Παπασταύρου και -ας μου επιτραπεί να πω, και παρακαλώ να μην παρεξηγηθώ- πάνω από όλους εγώ, ή έστω το ίδιο με όλους κι εγώ, δεν το βάλαμε κάτω. Δεν αναδιπλωθήκαμε. Ορκιστήκαμε να κατανικήσουμε τη συμμορία. Δεν έγινε βέβαια από κοινού η ορκωμοσία, ούτε συντονισμένα. Τον Μιωνή, παραδείγματος χάριν, δεν τον γνώριζα καν. Στις μετέπειτα συζητήσεις μας, όμως, το υποσχόμασταν αυτό ο ένας στον άλλο» αφηγείται ο Ανδρέας Λοβέρδος. Προφανώς, για να ορκίζεται ένας Έλληνας πολιτικός να συμπορευτεί με έναν επιχειρηματία που το όνομά του συνδέθηκε με τη «λίστα Λαγκάρντ» ο στόχος θα είναι πιο ιερός. Και βαθιά προσωπικός.
Σχεδιασμός υπό το φως… μόνο των κεριών
Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες έναρξης της Προανακριτικής Επιτροπής, δηλαδή στις αρχές Νοεμβρίου του 2019, όταν κατά τον Ανδρέα Λοβέρδο οργανώνεται η πρώτη μυστική συνάντησή του, σε δικηγορικό γραφείο του Κολωνακίου, με τον Σάμπυ Μιωνή και τον συνεργάτη του επιχειρηματία Σταύρο Παπασταύρου, ο οποίος ήταν και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Τον ρόλο της… προξενήτρας κλήθηκε να παίξει ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης. «Παρακάλεσα τον Γ. Πρετεντέρη να με φέρει σε επαφή και με τους δύο (Μιωνής – Παπασταύρου) κι εκείνος ανταποκρίθηκε χωρίς καθυστέρηση» αφηγείται ο βουλευτής. (Σ.σ.: Δυστυχώς ο κ. Πρετεντέρης αυτές τις αποστολές ξέχασε να τις συμπεριλάβει στο εγχειρίδιο που έγραψε στη στήλη του, με όσα δεν πρέπει να κάνει ένας κανονικός δημοσιογράφος. Όπως, δηλαδή, να οργανώνει ραντεβού σε κέντρα και παράκεντρα εξουσίας.)
Όπως γλαφυρά αφηγείται ο βουλευτής, λίγες ώρες πριν από τη συνάντηση βρισκόταν στο εξωτερικό, καθυστέρησε να επιστρέψει, έτρεξε σε συνεδρίαση που πραγματοποιούσε η Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του στην Πειραιώς, αλλά δεν προλάβαινε να μιλήσει γιατί έπρεπε να φτάσει εγκαίρως στη συνάντηση του Κολωνακίου. «Η Γεννηματά ήξερε τη συνάντηση αυτή, κατάλαβε το άγχος μου και μου πρότεινε να με πάει ένας συνεργάτης της με μοτοσικλέτα.[…] Δεν έπρεπε να αργήσω γιατί ο Μιωνής έφευγε ταξίδι κι εγώ, όπως ήδη έγραψα, δεν μπορούσα νωρίτερα» θα εξηγήσει προφανώς για να βεβαιωθεί ότι έχουμε όλοι καταλάβει ότι όσα διεμείφθησαν είχαν τις ευλογίες της προέδρου του ΚΙΝ.ΑΛ.
Μεταξύ αυτών και η διαβεβαίωση που ζήτησε ο Μιωνής, ότι «υπήρχε η θέληση των μελών της Επιτροπής να αξιοποιήσουν όσα θα καταθέσει ενόρκως». Ο Λοβέρδος τον διαβεβαιώνει για το Κίνημα Αλλαγής αλλά «σύμφωνα με πληροφορίες και προσωπικές εκτιμήσεις και για τη Ν.Δ. σε ένα βαθμό». Επρόκειτο για μια διακομματική συνεργασία που ο βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. δεν βρίσκει κανένα λόγο να κρύψει. Τότε ο Μιωνής τού δείχνει για πρώτη φορά -θεωρητικά- τη συμφωνία συμβιβασμού που αναγκάστηκε να υπογράψει η «δημοκρατία» μαζί του, καθώς προσπαθούσε να την εξοντώσει διά του οικονομικού στραγγαλισμού, πάνω στο οποίο βασίζει το γνωστό μυθιστορηματικό σενάριο περί εκβιασμού.
Εκείνο που ξεχνά να του πει -ή μάλλον ξεχνά ο Λοβέρδος να αναφέρει- είναι ότι το συμφωνητικό είχε στην πραγματικότητα συνταχθεί από τον δικηγόρο του επιχειρηματία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στην Προανακριτική Επιτροπή… ξέχασαν να καλέσουν τον συγκεκριμένο δικηγόρο, ο οποίος θα μπορούσε να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Μνημείο αποκαλύψεων αλλά και ψεύδους
Ο κυνισμός με τον οποίον ο Λοβέρδος ομολογεί στο βιβλίο του και μάλιστα με υπερηφάνεια, σκοτεινές συνωμοσίες και σχεδιασμούς μεταξύ πολιτικών και δημοσιογράφων είναι πραγματικά ανατριχιαστικός, όταν μάλιστα όλα αυτά συμβαίνουν υπό τη σκέπη ενός κράτους που θέλει να αποκαλείται κράτος δικαίου.
Οπως ανέφερε και η «κυριακάτικη δημοκρατία», σε αυτή τη φάση δεν μπορεί κανείς να ξέρει εάν ο βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. είναι τόσο εμποτισμένος με αυτή τη διαπλοκή, την οποία θεωρεί… κανονικότητα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να δείξει πόσο δυνατός και πόσο κατάλληλος για αυριανός ηγέτης (του ΚΙΝ.ΑΛ.) είναι. Ή εάν απλά αποφάσισε να δείξει τον βαθμό εμπλοκής όλων σε αυτό το σύστημα, ώστε αύριο – μεθαύριο να μη μείνει μόνος;
Εξίσου ανατριχιαστική είναι όμως και η ευκολία με την οποία καταφεύγει σε ψέματα, όπως ότι τα έγγραφα του FBI δεν κάνουν λόγο για εμπλεκόμενο Ελληνα πολιτικό, ενώ στην πραγματικότητα αναφέρουν σαφέστατα εμπλεκόμενο υπουργό. Ή η άνεση με την οποία περιγράφει συναντήσεις του με υπόδικους, όπως ο καθηγητής Νίκος Μανιαδάκης, με τον οποίο κοιτάζεται όλο νόημα και χαμογελά.
«Με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου επιχειρώ να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη των ανθρώπων που θα το διαβάσουν, όσο περισσότερο γίνεται» επισημαίνει ο Ανδρέας Λοβέρδος στο τέλος του κεφαλαίου που ονομάζει «Επίλογος». Κι έχει για πρώτη φορά δίκιο. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα ξεχάσει τα παράκεντρα εξουσίας τα οποία περιγράφει και στα οποία -όπως ομολογεί- συμμετέχει. Αυτά αποτελούν εδώ και χρόνια, εξάλλου, το πραγματικό παρακράτος που απομυζά τον ελληνικό λαό. Εκείνο που δεν είναι βέβαιο είναι πως ο πραγματικός επίλογος σε αυτή την υπόθεση θα γραφτεί από τον ίδιο.
πηγή: «δημοκρατία»
