Στην απόφαση που έλαβε το Πολιτικό Συμβούλιο την περασμένη Τετάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα σε άλλα ηρωικά, όπως η επαναφορά της εβδομάδας 35 εργάσιμων ωρών και η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ, υπόσχεται και «την κατάργηση όλων των αντεργατικών ρυθμίσεων της Ν.Δ.».
- Από τον Γιώργο Χατζηδημητρίου
Σαν ποτέ να μην κυβέρνησε τη χώρα η «πρώτη φορά Αριστερά»… Ακούγονται όλες αυτές οι υποσχέσεις ελκυστικές. Αλλά κάποιος θα έπρεπε να πει στην Κουμουνδούρου ότι δεν αγαπάς δύο φορές τα ίδια πράγματα… Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η αξιωματική αντιπολίτευση δεσμευόταν στους ιθαγενείς που την πίστεψαν ότι ο πρώτος νόμος που θα έφερνε στη Βουλή θα ήταν η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Στην πράξη διατήρησε επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια την ελεημοσύνη του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ μεικτά, όπως και την επαίσχυντη επινόηση, το όνειδος του «υποκατώτατου» των 511 ευρώ μεικτά για τους νέους κάτω των 25 χρόνων, παραχωρώντας ευχερώς τη δυνατότητα στην εργοδοσία να συμπιέσει σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα τους μισθούς των εργαζομένων.
Αντίθετα από τη «φιλολαϊκή» ρητορική του, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε και βάθυνε την αντεργατική επίθεση των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, διαψεύδοντας οικτρά το παραμύθι που σερβίριζε εν γνώσει της η Κουμουνδούρου στους διψασμένους για προσδοκίες άνεργους και φτωχούς εργαζομένους της χώρας.
Ο,τι συμβαίνει σήμερα μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, όπου ο μηδέποτε εργασθείς στη σκληρή αγορά υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης, επιχειρεί να μετατρέψει τη χώρα σε μια ασήμαντη κινεζική επαρχία, έχει στρωθεί νωρίτερα (και) από την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα υπόσχεται και πάλι πως θα προστατεύσει τους μισθούς και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Υπενθυμίζουμε ότι σε ένα περιβάλλον που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε διθυραμβικά «μεταμνημονιακό» τέθηκε σε εφαρμογή (Φεβρουάριος του 2019) ένας από τους σκληρότερους μνημονιακούς νόμους. Ηταν ο διαβόητος νόμος Βρούτση (ο 4172/2013) για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλούσε «νόμο-δολοφόνο» και διαβεβαίωνε, όπως σήμερα, πως θα τον καταργούσε, προτού καταλήξει να τον «αναβαθμίσει» σε νόμο Βρούτση – Αχτσιόγλου. Με τις πρόνοιες του επίμαχου νόμου καταργήθηκαν μόνιμα οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό και ο καθορισμός ανατέθηκε στην απόλυτη επιλογή του αρμόδιου υπουργού με κριτήρια την «ανταγωνιστικότητα» και την «παραγωγικότητα». Ηταν τόσο «αριστερή» αυτή η επιλογή, ώστε συγκινημένος ο νεοφιλελεύθερος πρώην υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης, ευχαρίστησε δημόσια από τη Βουλή τη διάδοχό του, Έφη Αχτσιόγλου, και τον ΣΥΡΙΖΑ για την τιμή που του έκαναν!
«Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ και επαναφορά της δυνατότητας καθορισμού του κατώτατου μισθού στους κοινωνικούς εταίρους μέσω της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας» υπόσχεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, με ποιον νόμο; Και γιατί, όπως διερωτάται η πολιτική αγορά, δεν αναγνωρίζει το μερτικό του στην εξαθλίωση των εργαζομένων; Παρουσιάστηκε ύστερα από θυελλώδεις συμβιβασμούς ένα πολυσέλιδο κείμενο-αποτίμηση της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντρική Επιτροπή του περασμένου Νοεμβρίου από τους Θ. Δρίτσα, Γ. Δραγασάκη και Αρ. Μπαλτά. Ηταν κατά γενική ομολογία μια στρογγυλεμένη εκδοχή της ιστορίας, στην οποία δεν πίστεψαν ούτε καν οι ίδιοι… Δεν είναι τυχαία η σταθερή θέση πολλών «ανώνυμων» βασικά στελεχών της Κεντρικής Επιτροπής, τα οποία από τις στήλες της «Αυγής» υποστηρίζουν ότι το κομματικό ιερατείο υπό τον Αλέξη Τσίπρα ουδέποτε έκανε μια αυτοκριτική της προκοπής, διότι δεν επιθυμεί δυσάρεστα συναπαντήματα με το υπόλογο κυβερνητικό παρελθόν του.
Ακόμα και όταν καταργήθηκε η αναίδεια του υποκατώτατου μισθού, όλοι θυμούνται ότι αυτή συνοδεύτηκε από ακόμα μία φιλική προσφορά από τη θεωρητικά μόνο αριστερή κυβέρνηση προς τους εργοδότες, με την επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για τους νέους εργαζομένους από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και από τα πλεονάσματα που σε προηγούμενες εποχές για τον ΣΥΡΙΖΑ (όπως και για όλους εμάς φυσικά) ήταν «ματωμένα»!. Διασφάλισε έτσι η «αριστερή» κυβέρνηση τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να αντικαθιστούν «ακριβούς» εργαζομένους μεγαλύτερης ηλικίας με νέους και φτηνότερους, συμπιέζοντας στο τέλος τους μισθούς για το σύνολο του κόσμου της εργασίας.
Εξίσου απατηλή ήταν και η διακήρυξη περί επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν ότι επανέφερε από τον Αύγουστο του 2018. «Κούφια λόγια», σχολιάζουν στη συνδικαλιστική πιάτσα αφ’ης στιγμής σχεδόν το 90% των εργαζομένων συνεχίζει να εργάζεται χωρίς να καλύπτεται από καμία συλλογική σύμβαση εργασίας, αφού τίποτα δεν υποχρεώνει τις εργοδοτικές ενώσεις ακόμα και να προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις με τα συνδικάτα για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης.
Στα «φιλεργατικά» μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνονται, εξάλλου, «αμελητέες» διατάξεις για την υπονόμευση του απεργιακού δικαιώματος, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τη γενίκευση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και τη διευκόλυνση λειτουργίας των γραφείων ευρέσεως εργασίας που προωθούν νέες μορφές δουλεμπορίου.
Στα δύο και για τις δηλώσεις Δένδια στην Αγκυρα
Η αξιοπρεπής παρουσία του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, στην κοινή συνέντευξη με τον ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου κατάφερε να διχάσει την Κουμουνδούρου. Απέναντι στους λίγους (μειοψηφικούς είναι αλήθεια…) που δήλωναν με ικανοποίηση ότι «Ο Δένδιας είπε όσα έπρεπε», στήθηκε το γνωστό (πλειοψηφικό εντός κόμματος) μέτωπο εκείνων που θεωρούν ρεαλισμό τον ενδοτισμό και την υποταγή. Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας, που ταλαντεύεται ανάμεσα σε έναν ετοιματζίδικο, φθαρμένο και ασταθή διεθνισμό αλλά και μια διαπιστωμένη ημιμάθεια περί την εξωτερική πολιτική, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Τελικά, ακούγοντας τη φωνή του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ που ενδημεί μόνιμα πλέον στο κόμμα του, αποφάσισε ότι σωστότερο είναι να στηρίξει τις θέσεις του Ελληνα ΥΠΕΞ…
