Τέτοιες μέρες ακριβώς πριν από έναν χρόνο ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝ.ΑΛ. Νίκος Ανδρουλάκης καθόταν αυτάρεσκα στο ταμείο και μάζευε ηγεμονικά εισπράξεις. Σήμερα δεν προλαβαίνει να ξεπληρώνει χρέη…
Ηταν οι εποχές όπου αδίστακτοι μιντιάρχες κι ένα αχόρταγο σύστημα συμφερόντων, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και εξακολουθεί εν πολλοίς να βρίσκεται «στα πράγματα», τον έφερναν «στα πρόθυρα της Ρώμης», να υποσκελίζει τον «μισητό ΣΥΡΙΖΑ» και να προβάλλει ως το αντίπαλον δέος στην -επικοινωνιακού τύπου- ηγεμονία Μητσοτάκη. Άργησε να αντιληφθεί ότι ο ρόλος που του επεφύλασσαν ήταν αυτός μιας πρόθυμης ορντινάντσας που θα σιγοντάριζε την κυβερνητική ορχήστρα σε περίπτωση που θα έχανε την αυτοδυναμία. Κατάφερε, πάντως, κατά γενική ομολογία, μέσα σε βραχύ διάστημα να πετύχει πολλά…
Αποδεικνύεται «λίγος» τώρα που τα «κάρβουνα» βρίσκονται στα… χέρια του
Εν πρώτοις, όπως τον επικρίνουν, εξανέμισε πολύ νωρίτερα από όσο θα περίμενε κανείς τον άνεμο αναγέννησης του άλλοτε κραταιού και απαξιωμένου ΠΑΣΟΚ από τις στάχτες και διέψευσε τις προσδοκίες ότι μπορεί πραγματικά να μπει «σφήνα» στον σημερινό ανθεκτικό, όπως προκύπτει, πολιτικό διπολισμό. Ο Ν. Ανδρουλάκης, λένε αρκετοί στο κόμμα του, τόκισε το πολιτικό μέλλον καθισμένος στην ασφάλεια της Ευρωβουλής, από όπου με άνεση μπορούσε να παριστάνει τον τιμητή. Τώρα που τα «κάρβουνα» βρίσκονται στα χέρια του αποδεικνύεται «λίγος» για να το διαχειριστεί. Παλαιά και έμπειρα από πολιτικές μάχες στελέχη σημειώνουν ότι καθοδηγεί το κόμμα με τη βοήθεια ενός κλειστού ομίλου προσωπικών του φίλων -έχοντας ουσιαστικά καταργήσει τις εσωκομματικές διαδικασίες-, οι οποίοι ενδιαφέρονται να χτίσουν την προσωπική τους καριέρα και γενικώς δεν διακρίνονται για την ικανότητά τους να παράγουν ενδιαφέρουσες πολιτικές θέσεις. Κάπως έτσι, «αναχαίτισε τις ευοίωνες διαθέσεις» λέει μελαγχολικά στην εφημερίδα κομματικός παράγοντας με ειδικό βάρος.
Από την άλλη, οι διαρκείς παλινδρομήσεις του στο φλέγον και στρατηγικής σημασίας ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών έχουν προκαλέσει σύγχυση για τις πραγματικές του προθέσεις. Είναι θεμιτό, αναγνωρίζουν στα άλλα κόμματα, να κρατά κλειστά τα χαρτιά του. Αλλά, στην πραγματικότητα, κανένας δεν ξέρει «πού το πάει ο Ανδρουλάκης» και τώρα θεωρείται αμφίβολο αν έχει ξεκάθαρη άποψη και ο ίδιος. Είναι γεγονός ότι η αποκάλυψη του παρακρατικού κυκλώματος που δρούσε υπό την αιγίδα του Μαξίμου και τον περιέλαβε στους μεγάλους στόχους των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων άνοιξε τάφρο στην πιθανότητα συνεργασίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ίδιος, όμως, αφού στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος διακήρυξε ότι προέχει να επιστρέψει η Ν.Δ. στην αντιπολίτευση, τώρα «τα μαζεύει» και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να συνεργαστεί μαζί της, υπό την προϋπόθεση να έχει άλλον αρχηγό.
Η ουσία είναι ότι από το σκάνδαλο των υποκλοπών το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να καρπωθεί σημαντικά κέρδη, δείχνοντας μια ακατανόητη εμμονή σε πλαδαρές κινήσεις «θεσμικού χαρακτήρα» που απονεύρωσαν την πολιτική βαρύτητα του θέματος. «Μα, τι θέλετε να κάνει ο πρόεδρος; Να αυτοπυρποληθεί στην πλατεία Συντάγματος;» ρωτούσαν οι συνεργάτες του. Οχι, βέβαια… Αλλά οφείλει να εξηγήσει πώς έγινε και σε ένα σκάνδαλο όπου πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος, οι εισπράξεις να καταλήγουν στο ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι έτσι, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα στη διαχείριση. Αλλά η ζωή, που συνήθως δεν είναι ευθύγραμμη, επιφυλάσσει αναπάντεχες εκπλήξεις. Το -ευρωπαϊκών διαστάσεων- σκάνδαλο Καϊλή προκαλεί στο ΠΑΣΟΚ βαθιά και ενοχική αναδίπλωση στον εαυτό του, ξυπνώντας όλους τους εφιάλτες από μια εποχή που ήθελε απεγνωσμένα να ξεχάσει. Το επιχείρημα ότι η ευρωβουλευτής του κόμματος «ήταν Δούρειος Ιππος» της Ν.Δ. είναι αστείο, από τη στιγμή που ο Ν. Ανδρουλάκης δηλώνει ότι γνώριζε τη στάση της, αλλά είχε αποφασίσει να της κόψει τον δρόμο στις… επόμενες ευρωεκλογές.
Ο μικρομεγαλισμός, όπου εκδηλώνεται, δεν φέρνει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένος τώρα να ζήσει με αυτήν την παραδοχή, βλέποντας να του γνέφουν υπαρξιακοί κίνδυνοι για το κόμμα του, τους οποίους επί ημερών Φώφης Γεννηματά είχε αφήσει πίσω. Η Ν.Δ. και τα φίλια συστήματα, υπό την ενορχήστρωση του Μαξίμου, επιδιώκουν τώρα μεθοδικά και συστηματικά την πολιτική του εξουθένωση, κάτι που έχουν αντιληφθεί καιρό τώρα στη Χαριλάου Τρικούπη. Αφετέρου, ο Α. Τσίπρας θέτει τον Ν. Ανδρουλάκη σε καθεστώς διαρκούς πίεσης. Είναι φανερό ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει στρατηγική πρώτου γύρου στις εκλογές, με την ανησυχία ότι τη δεύτερη Κυριακή θα στριμωχτεί στενάχωρα από τους δύο μεγάλους. Αν καταφέρει να συγκρατήσει τις διαρροές και να επαναπατρίσει ψηφοφόρους που «λοξοδρόμησαν» στη Ν.Δ., τότε πράγματι θα έχει αποκτήσει διαπραγματευτικό ίσκιο.
Η τρίτη εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης
Τι σκέπτεται να κάνει αν πάρει στα χέρια του την τρίτη εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης; Ο ίδιος τελευταία δηλώνει εμφατικά στους συνεργάτες του ότι δεν πρόκειται να την παραδώσει, αλλά θα διαπραγματευτεί σκληρά, με στόχο -αν μη τι άλλο- να εκθέσει στα μάτια των πολιτών την ιδιοτέλεια των βασικών παικτών.
Κάποιοι λένε ότι αυτό μπορεί να το καταφέρει, από τη στιγμή που ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε ότι θα επιστρέψει πάραυτα την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο δε Αλέξης Τσίπρας, υπονομεύοντας τη σοβαρότητά του, δηλώνει ότι αν έρθει δεύτερος δεν πρόκειται να σχηματίσει «κυβέρνηση ηττημένων», δείχνοντας ότι δεν πιστεύει στην αξία της απλής αναλογικής την οποία ο ίδιος ψήφισε και η οποία ουσιαστικά ευνοεί τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας.
Για την ώρα ο Ν. Ανδρουλάκης επιμένει ότι «ούτε ο Μητσοτάκης είναι φιλελεύθερος ούτε ο Τσίπρας σοσιαλδημοκράτης», προσθέτοντας ότι η χώρα «χρειάζεται μία σοβαρή κεντροαριστερή δύναμη με πρόγραμμα και στελέχη, για να κυβερνηθεί ο τόπος με αξιοπιστία και πρόοδο». Με ποιον κυβερνητικό εταίρο; Στο ερώτημα αυτό φαίνεται πως έχει περισσότερες από δύο απαντήσεις…
