Ο Χατζηδάκης είναι ένας πολιτικός του «θερμοκηπίου». Στην καριέρα του δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο εκτός από την παρουσία του σε ένα κόμμα. Είναι ένα… γνήσιο παιδί του «κομματικού σωλήνα».
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Εχοντας ζήσει 58 ολόκληρα χρόνια έτσι, δεν διανοείται καν ότι μπορεί να «επαναστατήσει» κατά του αρχηγού του, ούτε να μετατραπεί ξαφνικά σε ψάρι «δραπέτη», που θα αποζητά να κολυμπήσει έξω από τα γνώριμα νερά της «γυάλας», με τον… κίνδυνο να χρειαστεί να κολλήσει κι αυτός κανένα ένσημο στην «αγαπημένη» του ελεύθερη αγορά.
Για τον Χατζηδάκη καριέρα ίσον κόμμα και, μετά το κόμμα, το χάος. Είναι λογικό να νιώθει ασφάλεια μόνο εντός ορίων του «μαγαζιού». Γι’ αυτό και επέλεξε τον άνευ προηγούμενου αυτοδιασυρμό από μια έντιμη, όσο και εύλογη, παραίτηση. Δίνοντας το δικαίωμα από χθες στην αντιπολίτευση να τον χλευάζει: «Ποιος ξέρει, άραγε, με τι τον κρατά ή με τι τον εκβιάζει ο κ. Μητσοτάκης για να φθάσει σε αυτό το σημείο…»
Μετά την αποκάλυψη των επίσημων στοιχείων της ΑΔΑΕ ότι παρακολουθούνταν επί τουλάχιστον οκτώ μήνες η προσωπική και οικογενειακή του ζωή από την πρωθυπουργική ΕΥΠ, ο Χατζηδάκης είχε δύο επιλογές: ή να παραιτηθεί ή να παραμείνει. Επέλεξε το δεύτερο. Και αυτό τελικά θα είναι το αποτύπωμα του Χατζηδάκη στην πολιτική ζωή του τόπου, η ουσία της διαδρομής του. Είναι τελικά και το μόνο που θα μείνει στη μνήμη όλων: ότι έβαλε πάνω από την αξιοπρέπειά του τη λαιμαργία του για την καρέκλα και τα προνόμια της εξουσίας, αρνούμενος να αποδεχθεί μια αλήθεια που θα τον ξεβόλευε και θα τον έθετε εκτός μικροκλίματος Μαξίμου.
Κλαίγεται
Σύμφωνα, βέβαια, με έγκυρες πληροφορίες της «δημοκρατίας» και παρά όσα λέει δημοσίως ο Χατζηδάκης, αυτό που κάνει είναι να κλαίγεται δεξιά κι αριστερά ότι «ναι, με παρακολουθούσε ο Μητσοτάκης». Αυτό, όμως, που ξέρει πια με ατράνταχτες αποδείξεις όλη η Ελλάδα ο υπουργός αρνείται να το παραδεχθεί στηνΒουλή. Πόση σιωπή θα χρειαστεί να αντέξουν υπουργοί και βουλευτές για τις υποκλοπές Μαξίμου;
Χθες ο Κωστής Χατζηδάκης μίλησε στη Βουλή. Επί οκτώ μήνες τού στερήθηκε κάθε στοιχειώδες δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, στην ελευθερία και την αξιοπρέπεια. «Ούτε ένας Ελληνας δεν έχει ενοχληθεί περισσότερο από εμένα από τις υποκλοπές» ανακοίνωσε. Κι έπειτα δεν παραιτήθηκε.
Δεν είπε καν ότι θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη, όπως άλλα θύματα. Ο Χατζηδάκης δήλωσε ότι δεν χρειάζεται, αφού «η Δικαιοσύνη διερευνά ήδη την υπόθεση». Εστω κι αν η Δικαιοσύνη επί τόσους μήνες δεν έχει παρουσιάσει καμία απτή απόδειξη-εύρημα ότι πράγματι διερευνά το σκάνδαλο. Για να καταλήξει ότι «είμαι απολύτως πεπεισμένος πως ο πρωθυπουργός δεν έχει προσωπικά καμία σχέση με αυτή την υπόθεση».
Η θλιβερή στάση Χατζηδάκη ήταν βαθιά ανησυχητική, έως και ανατριχιαστική. Οσα προνόμια, όσες καρέκλες κι αν εξασφαλίζει μια πολιτική καριέρα, υπάρχει για όλους μια κόκκινη γραμμή. Η ηθική αυτοκτονία ενός πολιτικού σε δημόσια μετάδοση δεν είναι καθημερινό θέαμα, κι ο Χατζηδάκης την έκανε πρόθυμα. Γιατί;
Οι δικαιολογίες που χρησιμοποίησε για να αθωώσει τον πρωθυπουργό -και, σύμφωνα με τις αποδείξεις της ΑΔΑΕ, θύτη του- ήταν νηπιακές: Οι υποκλοπές έγιναν από «πράκτορες 000», από «Κλουζό», κι ας επρόκειτο για επίσημες παρακολουθήσεις της πρωθυπουργικής ΕΥΠ με εντολή, αιτιολογία και την «εύκολη» σφραγίδα της Βλάχου.
«Τη δύσοσμη υπόθεση των υποκλοπών τη χρησιμοποιούν κάποιοι εις βάρος του πρωθυπουργού», ήταν η διάγνωση «συνδρόμου Στοκχόλμης» του Χατζηδάκη, χωρίς όμως να μας αποκαλύψει ούτε καν τώρα ποια είναι αυτά τα καινούργια, αδιάσειστα στοιχεία που αθωώνουν τον διά νόμου υπεύθυνο της ΕΥΠ. Ο Χατζηδάκης, όπως όλοι, έχει το δικαίωμα να διαθέτει τον εαυτό του όπως επιθυμεί, αλλά ως υπουργός μιας χώρας έχει μεγαλύτερες ευθύνες.
Ψέματα, θρασυδειλία και περιφρόνηση για τη νομιμότητα και το Σύνταγμα
Σε κάθε αρχαία τραγωδία υπάρχει η στιγμή που όλα τα στοιχεία έχουν πια αποκαλυφθεί και το κοινό περιμένει την κάθαρση. Αυτό, υποτίθεται, θα γινόταν στην Εξεταστική Επιτροπή, στην Επιτροπή Διαφάνειας, στην τωρινή τριήμερη συζήτηση της πρότασης μομφής. Αντίθετα, αυτό που μας σερβίρει η κυβέρνηση συνεχίζει να είναι ένα κουβάρι από ψέματα, θρασυδειλία και περιφρόνηση για τη νομιμότητα και το Σύνταγμα.
Ο Μητσοτάκης αρχικά μας παρουσιάστηκε ως φιλελεύθερος, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι με καθαρόαιμες παρακρατικές μεθόδους θα πήγαινε πολύ πιο μακριά. Η μέθοδός του έκανε θαύματα για τον ίδιο, αλλά κατέστρεψε όλο το τοπίο τριγύρω του.
Με υπουργούς-ζόμπι καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να πράξει αυτό που πρέπει για τον λαό. Στελέχη που δεν κινούν ουρανό και γη για να μάθουν ποιος παρακολουθεί τη ζωή τους και δεν απαιτούν την τιμωρία του είναι βλαβερά για τον δημόσιο βίο.
Η στάση του Χατζηδάκη είναι καταστροφή, αλλά δεν είναι ατύχημα. Κάτι πάει προφανώς ριζικά στραβά όταν ένας υπουργός σκύβει με τέτοια δουλικότητα το κεφάλι και παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Η έλλειψη ντροπής είναι μια υπερδύναμη που ο πρωθυπουργός μάς έχει ήδη αποδείξει ότι τη διαθέτει. Χθες ήταν η σειρά του πιστού Χατζηδάκη να μπει στο κλαμπ με τους σούπερ ήρωες του Μαξίμου.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1965 στο Ρέθυμνο. Φοίτησε στη Νομική Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επικοινωνία στο Κεντ της Αγγλίας. Εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ και το 1987 έγινε γενικός γραμματέας της. Το 1992 αναδείχθηκε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και από το 1994 εξελέγη τρεις φορές ευρωβουλευτής. Στο ελληνικό Κοινοβούλιο είναι από το 2007. Εχει διατελέσει υπουργός Ανάπτυξης δύο φορές (το 2009 και το 2012), υπουργός Περιβάλλοντος το 2019 και υπουργός Μεταφορών το 2007. Είναι παντρεμένος με τη γιατρό Πόπη Καλαϊτζή, πρώην υποψήφια βουλευτή Θεσσαλονίκης.
