Στο τσουνάμι αυτοδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο χρόνο, ο Φάμελλος αποτέλεσε μια από τις σταθερές του κόμματος. Μέσα από τις διασπάσεις, τις αμφισβητήσεις όλων προς όλους και τα εκατέρωθεν χτυπήματα κάτω από τη μέση, κατάφερνε πάντα να εκπροσωπεί αξιοπρεπώς τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και να διατηρεί ένα μετριοπαθές προφίλ. Ηταν μια από τις ελάχιστες επιτυχημένες επιλογές προσώπων από τον Κασσελάκη στον έναν χρόνο ηγεσίας του.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Η καρατόμηση του Φάμελλου από την προεδρία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας προκάλεσε την αντίδραση του ενοχλημένου και αιφνιδιασμένου βουλευτή. Στην πραγματικότητα, όλοι πλέον αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Απλά, δυσκολεύονται να αποδεχτούν αυτό που βλέπει κάθε αντικειμενικός παρατηρητής: ότι για οποιοδήποτε κόμμα που επί 14 μήνες θα εξακολουθούσε να διχάζεται και να διασκορπίζεται, ανοίγοντας διαρκώς νέα εσωκομματικά μέτωπα, θα έπαυε να υπάρχει διακύβευμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται σταθερά από την κοινωνία από το 2019 και με ταχύτερους ρυθμούς από το 2023. Το ίδιο, όμως, κάνει πλέον και η κοινωνία. Απομακρύνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ κι αδιαφορεί, αφού ο μέσος πολίτης, που καλείται να αντιμετωπίσει τη ζοφερή καθημερινότητα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι «ορφανός» από αξιωματική αντιπολίτευση!
Ακόμα και ύστερα απ’ αυτή την απόφαση, ο Φάμελλος δηλώνει στρατιώτης του ΣΥΡΙΖΑ: «Είμαι ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ένας βουλευτής εκλεγμένος από την ελληνική κοινωνία που θα τιμήσω οπωσδήποτε την εντολή των πολιτών, αλλά και την απόφαση του κόμματός μου», προσθέτοντας πως «θα κάνω τον δικηγόρο του Διαβόλου και θα σας πως ότι η διαδικασία της εκλογής προεδρείου Κ.Ο. είναι δημοκρατική. Εκλογή έγινε. Οτι δεν υπήρξε αιτιολόγηση και ότι ταυτόχρονα αυτό ανοίγει ένα εσωτερικό ζήτημα που δεν υπήρχε μέχρι τώρα είναι πολιτικό λάθος».
Κατά τον Κασσελάκη, ο Φάμελλος ήταν ενήμερος για την αντικατάστασή του έναν μήνα πριν, όμως αυτό πλέον μικρή σημασία έχει. Αντίθετα, στο κάδρο βρίσκεται σήμερα η επιλογή του Νίκου Παππά. Το ουσιώδες ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ένα τόσο έμπειρο στέλεχος αποδέχθηκε τον ρόλο, γνωρίζοντας ότι η αποδοχή εκ μέρους του για το αξίωμα θα λειτουργήσει διχαστικά.
Με τον Νίκο Παππά ο Κασσελάκης θέλησε να βάλει ένα ανάχωμα στις φιλοδοξίες του Παύλου Πολάκη, όμως, αν γυρίσουμε τον χρόνο στον περασμένο Σεπτέμβριο, ο ομογενής εξ Αμερικής είχε τότε δίπλα του και τον Παππά και τον Πολάκη και τον Τσίπρα, αλλά και τον Φάμελλο. Σήμερα, από τα τότε ισχυρά στηρίγματά του, του έχει απομείνει μόνο ο Παππάς.
Ο Καισαριανιώτης πολιτικός είναι ο πιο μυημένος στους μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και γνωρίζει το παρασκηνιακό παιχνίδι καλύτερα απ’ όλους στην Κουμουνδούρου, όμως το αποτύπωμά του έχει μειωθεί κατά πολύ με τα χρόνια. Επί Τσίπρα ήταν πανίσχυρος και αναλάμβανε όλες τις δύσκολες αποστολές, αλλά χωρίς επιτυχία πάντα, με τον τότε πρωθυπουργό να φτάνει να απολογείται για τα πεπραγμένα του πιο έμπιστου συνεργάτη του.
Ο Παππάς εξελίχθηκε τελικά σε αδύναμο κρίκο για τον ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικά μετά την καταδίκη του από το Ειδικό Δικαστήριο η επιστροφή του σε πρώτο πλάνο έμοιαζε από δύσκολη έως απίθανη. Ομως, ο Κασσελάκης τον έχει τώρα ανάγκη για να μη χάσει την αρχηγία του στο «μαγαζί». Αναπόφευκτα, η επιλογή του Παππά για την προεδρία της Κ.Ο., και με γνωστή την αχίλλειο πτέρνα του, προσφέρει απλόχερα στον Μητσοτάκη και στους βουλευτές του σημαντικά όπλα αντιπαράθεσης στη Βουλή.
Ο Φάμελλος από την πλευρά του μπορεί να αισθάνεται αδικημένος, αλλά στο έργο που ανέλαβε πέτυχε. Μάλιστα, σε ένα αλλόκοτο διάστημα που όλο το υπόλοιπο κόμμα αποτύγχανε, κατάφερε να έχει συγκροτημένο λόγο ως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δίχως αχρείαστες κραυγές εντυπωσιασμού. Ηταν δυναμικός κι ευπρεπής ταυτόχρονα. Και προσπάθησε να λειτουργήσει ενωτικά, χωρίς τάσεις δελφινισμού.
Εδειξε κατάρτιση και ουσία στις τοποθετήσεις του τόσο στη Βουλή όσο και στις τηλεοπτικές παρουσίες του, αποφεύγοντας τις υπερβολές, και ο απολογισμός του είναι στο «συν». Πήρε, δηλαδή, μια καυτή πατάτα και επί έναν χρόνο μπόρεσε να κάνει τη δουλειά του δίχως να προσθέσει ένα ακόμα πρόβλημα στα τόσα της Κουμουνδούρου.
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο για ρόλους και πρόσωπα τον έχουν πάντα οι ηγέτες των κομμάτων. Αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι ότι ο Κασσελάκης δεν δείχνει να διαθέτει την αρχηγική ικανότητα να βρίσκει τρόπο συνεννόησης με τους ανθρώπους που εξαρχής βρέθηκαν δίπλα του για να τον στηρίξουν. Εμφανίζει μια αδυναμία να χτίζει συνεργασίες με ορίζοντα, επιλέγοντας τις ευκαιριακές και εν τέλει την πόρτα της εξόδου.
Κάποτε του έκανε ο Πολάκης, τώρα τον μετέτρεψε σε εχθρό του. «Εφαγε» τον Πολάκη λόγω Λινού, τώρα «καθαρίζει» κι αυτήν. Αποθέωνε τον Τσίπρα, αλλά σήμερα τον θεωρεί τον μεγαλύτερο αντίπαλό του. Παρέδωσε στον Φάμελλο τη «βαριά» προεδρία της Κ.Ο., προχθές τον καρατόμησε όμως, χωρίς να έχει αποτύχει στο έργο του ο βουλευτής.
Ο Κασσελάκης, για να νιώσει ξανά ασφαλής, παίζει το πιθανότατα τελευταίο του χαρτί, αυτό του Παππά. Ομως, το κάποτε alter ego του Τσίπρα ξέρει πολύ καλύτερα από καθέναν πώς δουλεύουν οι μηχανισμοί εξουσίας του κόμματος. Επιδεικνύει αδιαμφισβήτητα υψηλή ικανότητα πολιτικής επιβίωσης και σίγουρα δεν είναι αφελής. Γνωρίζει, δηλαδή, ότι ο Κασσελάκης έχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του την αποπομπή για τους ευκαιριακούς «χρήσιμους».
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΦΑΜΕΛΛΟΣ
Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο ΑΠΘ, με μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ. Είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής τον Ιανουάριο του 2015. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ανέλαβε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος. Το 2016 ορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Από τις 3 Ιουλίου 2023 έως και προχθές διετέλεσε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: Εφημερίδα «δημοκρατία»
