Ύστατη προσπάθεια αποτροπής της εθνικής μειοδοσίας

Η ηχηρή παρέμβαση Δένδια, έγινε ακριβώς για τον λόγο που περιγράφει η εφημερίδα Εστία στο σημερινό της πρωτοσέλιδο. Πρακτικά, ο υπουργός εθνικής άμυνας σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, προειδοποεί ότι οποιαδήποτε Ελληνική υποχώρηση από τα αυστηρά πλαίσια που θέτει το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας και το πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, συνιστά εθνική μειοδοσία που θα έχει ολέθριες συνέπειες όχι μόνο για την πατρίδα, αλλά και για τους εμπνευστές της.

Εδώ δεν μιλάμε για «θεωρία συνωμοσίας». Έπειτα από το αποκαλυπτικό άρθρο του Reuters που έσκασε σαν βόμβα, είναι βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να εξυπηρετήσει τις τουρκικές επιδιώξεις, πριν τελειώσει η θητεία του. Όχι μόνο για την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, αλλά ακόμα και για την πόντισή του καλωδίου Ελλάδας – Κύπρου!

Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το περιεχόμενο της παρέμβασης Δένδια, η οποία στηρίζεται στην νομική άποψη του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, που γνωρίζει το διεθνές δίκαιο, όσο ελάχιστοι.

Δείτε τι έγραφε ο Προκόπης Παυλόπουλος πριν από λίγες εβδομάδες, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, είχε άψογη συνεργασία με το Νίκο Δένδια το βραχύ χρονικό διάστημα που συνεργάστηκαν επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Να σημειωθεί ότι Παυλόπουλος και Δένδιας είχαν προτείνει την άμεση επέκταση των χωρικών υδάτων στην Κρήτη, στα 12 ναυτικά μίλια για να ακυρωθεί στην πράξη το παράνομο μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον αντικατέστησε με την πρόθυμη Κατερίνα Σακελλαροπούλου

Ο Προκόπης Παυλόπουλος για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στα 12 ν.μ.

Την ανάγκη  -έστω και με μεγάλη καθυστέρηση-  άμεσης επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στα 12 ν.μ. ιδίως στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο επισήμανε πολύ εύστοχα ο τ. ΠτΔ Προκόπης Παυλόπουλος στο εντελώς πρόσφατο άρθρο του με τίτλο: «Το νομικό καθεστώς της αμυντικής θωράκισης των Νησιών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τις διατάξεις του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου» (βλ. στον νομικό ιστότοπο constitutionalism.gr, 20.9.2024).  Και την συνδύασε ιδίως με το νομικώς ανυπόστατο «τουρκολιβυκόμνημόνιο» του 2019.  Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:

«2. Τα από πλευράς της Τουρκίας προκλητικά «δείγματα γραφής» που τεκμηριώνουν πλήρως την συνδρομή των προϋποθέσεων «επικείμενης απειλής» ή και «απειλής χρήσης βίας» εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας των Νησιών της Ελλάδας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο

Συνοψίζοντας τα όσα ήδη εκτέθηκαν πρέπει να γίνει, περαιτέρω, δεκτό  -στην βάση του συνδυασμού των προμνημονευόμενων δύο κανονιστικών συνιστωσών αφενός του Διεθνούς Εθιμικού Δικαίου και, αφετέρου, των διατάξεων των άρθρων 1 παρ. 1, 2 παρ. 4 και 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ-  ότι η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να θωρακίζει αμυντικώς όλα, ανεξαιρέτως, τα Νησιά της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο  -και δη ανεξάρτητα από επιμέρους διατάξεις ειδικών Διεθνών Συνθηκών-  επειδή η Τουρκία τα απειλεί καταδήλως, ακόμη και με προσφυγή στην χρήση βίας.  Τα ειδικότερα, και πιο προφανή, παραδείγματα μιας τέτοιας «επικείμενης απειλής» ή και «απειλής χρήσης βίας» από την πλευρά της Τουρκίας εναντίον των Ελληνικών Νησιών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι, όπως τονίσθηκε εν μέρει και προηγουμένως για συγκεκριμένα από αυτά, τα εξής:

α) Πρώτο παράδειγμα είναι, όπως ήδη επισημάνθηκε, εκείνο της συνεχιζόμενης επί 50 ολόκληρα χρόνια κατοχής του ενός τρίτου και πλέον του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά την βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας τον Ιούλιο του 1974. Και ναι μεν η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ανεξάρτητο Κράτος-Μέλος της Διεθνούς Κοινότητας και, μετά την 1ηΜαΐου του 2004, και πλήρες Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του «στενού πυρήνα» της, της Ευρωζώνης, γι’ αυτό δε και το Κυπριακό Ζήτημα θεωρείται  -και ορθώς-  Διεθνές και Ευρωπαϊκό Ζήτημα.  Πλην όμως η μακραίωνη ιδιαίτερη σχέση της Κύπρου με την Ελλάδα, η οποία την είχε καταστήσει «έκπαλαι» αναπόσπαστο μέρος του «κορμού» του lato sensu Ελληνισμού, καθώς και οι συνθήκες υπό τις οποίες συντελέσθηκε το βάρβαρο έγκλημα της τουρκικής εισβολής, το 1974,  καταδεικνύουν δίχως αμφιβολία ότι κατ’ ουσία  μέσω της κατοχής  στην Κύπρο η Τουρκία «υποβλέπει», ευθέως και διαρκώς, και την Ελλάδα. Οπότε η κατάσταση της μακροχρόνιας τουρκικής κατοχής στην Κύπρο έχει και χαρακτηριστικά μιας εις βάρος της Ελλάδας «επικείμενης απειλής»  ή και  της «απειλής χρήσης βίας».

β)​Δεύτερο παράδειγμα, το οποίο επιβεβαιώνει  και το προηγούμενο, είναι, όπως επίσης ήδη επισημάνθηκε, εκείνο της οργάνωσης της λεγόμενης τουρκικής «Στρατιάς του Αιγαίου». Η «Στρατιά του Αιγαίου»σχηματίσθηκε τον Ιούλιο του 1975 –ήτοι ένα χρόνο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και, αναμφιβόλως, σε συνέχεια αυτής- διαθέτοντας, μεταξύ άλλων, και πολυάριθμες αμφίβιες δυνάμεις. Ακριβέστερα δε η ως άνω «Στρατιά του Αιγαίου» συνιστά,  καταφανώς, μετεξέλιξη –με συνακόλουθη μετονομασία- της 4ης Στρατιάς (4. Ordu) της Τουρκίας η οποία έχει την έδρα της στην Σμύρνη. Και στην πραγματικότητα έχει οργανωθεί προκειμένου να εκπαιδεύει σημαντικό μέρος του τουρκικού στρατού ώστε να είναι έτοιμο, ανά πάσα στιγμή, για ενδεχόμενη ξαφνική επίθεση εναντίον των Ελληνικών Νησιών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η κατά τ’ ανωτέρω σκοπιμότητα της Τουρκίας καθίσταται ολοένα και περισσότερο εμφανής όταν αναπτύσσει την «σουλτανικών φαντασιώσεων» «ρητορική» της περί «Γαλάζιας Πατρίδας», με την ιταμή απειλή «θα έρθουμε νύχτα». Για όλους αυτούς τους λόγους η δημιουργία και συντήρηση της «Στρατιάς του Αιγαίου» από την Τουρκία λειτουργεί στην πράξη ως «επιτομή» της «απειλής χρήσης βίας» εναντίον της Ελλάδας, και συγκεκριμένα εναντίον των Νησιών της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

γ)​Τρίτο παράδειγμα, προς την ίδια κατεύθυνση, είναι εκείνο του κατά τα προεκτεθέντα «casus belli»,  το οποίο «κραδαίνει»  η Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας από το 1995. Πρόκειται για την καταφώρως  προβαλλόμενη από την Τουρκία ευθεία απειλή πολέμου, σε περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της να επεκτείνει, υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις του Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ (Σύμβαση του Montego Bay, του 1982) την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της έως τα 12 ν.μ. Το προαναφερόμενο «casus belli»αποφασίσθηκε, με προφανώς μάλιστα παράνομο τρόπο, από την παντελώς αναρμόδια εν προκειμένω σύμφωνα με το Σύνταγμα της Τουρκίας τουρκική Εθνοσυνέλευση, στις 8.6.1995, αμέσως μετά την έναρξη της ισχύος της Σύμβασης του Montego Bay, του 1982. Στην οποία η Τουρκία δεν έχει έως τώρα προσχωρήσει, πλην όμως την επικαλείται, αυθαιρέτως και κατά βούληση, όπως προκύπτει και από την σύναψη του λεγόμενου «τουρκολυβικού μνημονίου», για το οποίο γίνεται λόγος και στην συνέχεια. Ουδείς μπορεί, υπό τα προεκτεθέντα δεδομένα, να θέτει υπό αμφισβήτηση το ότι αυτό το «casus belli» της Τουρκίας συνιστά διαρκή και άκρως επικίνδυνη «απειλή χρήσης βίας» εναντίον της Ελλάδας, κατά παράβαση κάθε έννοιας του Διεθνούς Δικαίου.

δ)​Τέλος, το τέταρτο παράδειγμα είναι εκείνο του κατά τ’ ανωτέρω «τουρκολυβικού μνημονίου», το οποίο έχει «συναφθεί» από τον Νοέμβριο του 2019, επίσης κατά πρόδηλη παράβαση, και δη τουλάχιστον διπλή, του Διεθνούς Δικαίου. Και τούτο διότι από την μια πλευρά η σύναψή του έγινε μέσω συμφωνίας της Τουρκίας με μια προσωρινή και πλήρως αμφισβητούμενη –ακόμη και μέσα στην Λιβύη- κυβέρνηση. Και, από την άλλη πλευρά, οι «προβλέψεις» του έρχονται σε κατάδηλη αντίθεση με καίριες και κρίσιμες διατάξεις της Σύμβασης του Montego Bay,  του 1982. Διότι,  μεταξύ άλλων,  κατά την οριοθέτηση ΑΟΖ  αγνοούν ως και τους «γεωγραφικούς όγκους»της Ρόδου και της Κρήτης. Άρα, το λεγόμενο «τουρκολυβικόμνημόνιο» δεν είναι απλώς παράνομο και άκυρο αλλά παντελώς ανυπόστατο νομικώς, γεγονός το οποίο συνεπάγεται και ότι δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. Τούτο δε έγινε δεκτό ρητώς και στα συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 10 Δεκεμβρίου 2019, αφού οι «προβλέψεις» του «μνημονίου» αυτού πλήττουν την Ελλάδα, ήτοι Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα και την ίδια  την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπό τις συνθήκες αυτές, και με δεδομένο το ότι έκτοτε η Τουρκία παραβιάζει, συνεχώς και ασυστόλως, το καθεστώς των Θαλάσσιων Ζωνών  της Ελλάδας –άρα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης- στην Ανατολική Μεσόγειο, αυτό τούτο το λεγόμενο «τουρκολυβικό μνημόνιο»  αποτελεί αδιαλείπτως όχι μόνον « επικείμενη απειλή» αλλά και «απειλή χρήσης βίας» εις βάρος της Ελλάδας. Όλα τ’ ανωτέρω δε συνηγορούν υπέρ του ότι η Ελλάδα, έπρεπε από το 2019 να έχει επεκτείνει την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της στα 12 ν.μ. σε όλη την έκταση των Νησιών της ιδίως στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αμφισβητώντας και ακυρώνοντας στην πράξη το νομικώς ανυπόστατο «τουρκολυβικό μνημόνιο».»