Οταν έπαιζε τον ρόλο του Λουκά στα «Μυστικά της Εδέμ» πολλές τηλεθέατριες έβλεπαν στο πρόσωπό του έναν ιδανικό γαμπρό για τις κόρες τους. Την περίοδο της συνεργασίας του με τη Μαρινέλλα, μόλις τελείωνε το πρόγραμμά του καθόταν στην άκρη της κουίντας και τη θαύμαζε.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Λίγες ημέρες πριν από την πρεμιέρα του με την Αννα Βίσση στους «Δαίμονες» είχε ένα άσχημο τρακάρισμα με το αυτοκίνητό του, ενώ όταν κατέβηκε νωρίτερα το έργο «Funny Girl», όπου έπαιζε με τη Μιμή Ντενίση, βρέθηκε να δουλεύει barman σε μαγαζί του Λάμπη Λιβιεράτου. Ο Παναγιώτης Πετράκης, από τα πλέον ταλαντούχα πλάσματα του καλλιτεχνικού χώρου, ξεκίνησε την πορεία του στην υποκριτική και στο τραγούδι πριν από 26 χρόνια κι έχει πολλές ιστορίες να μοιραστεί μαζί μας.
Ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σου από τα παιδικά σου χρόνια;
Ενα ατελείωτο παιχνίδι στο Χαλάνδρι, την περιοχή όπου γεννήθηκα και ζω μέχρι σήμερα. Είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε ένα συγκρότημα πολυκατοικιών που τις ένωνε ένας μεγάλος κήπος με μια παιδική χαρά. Εκεί παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα και αγαλματάκια ακούνητα αγέλαστα, ενώ αναπαριστούσαμε και αγαπημένα μας κινούμενα σχέδια, όπως τον αστυνόμο Σαΐνη.
Τι θυμάσαι από την περίοδο των σπουδών σου στη σχολή Βεάκη;
Την αφιέρωσή μου σε αυτό το πράγμα. Σκέψου ότι ήμασταν στη σχολή δέκα ώρες την ημέρα, και τα Σάββατα, καθώς υπήρχε πολύ εντατικό πρόγραμμα μαθημάτων, μελέτης και προβών. Αυτά τα τρία χρόνια ήταν μόνο δραματική σχολή, δεν υπήρχε χώρος για τίποτε άλλο. Ομως, πήρα πολλά από τους δασκάλους μου, που ήταν εξαιρετικοί, όπως η Αννα Μακράκη.
Ετυχε να κάνεις άλλες δουλειές παράλληλα με τις σπουδές σου ή μετά;
Οταν σπούδαζα στην Ελλάδα, όχι. Μετά που έφυγα στη Νέα Υόρκη, όπου είχα πάρει μια υποτροφία για να σπουδάσω μιούζικαλ, εκεί τα χρήματα δεν ήταν αρκετά και, ναι, δούλεψα barman. Φοίτησα πρώτα σε μια σχολή για δύο εβδομάδες, ώστε να μάθω τα κοκτέιλ, και έπιασα δουλειά. Ως barman χρειάστηκε να εργαστώ κάποια στιγμή αργότερα και στην Αθήνα. Ημουν τότε στο έργο «Funny Girl» με τη Μιμή Ντενίση και τον Λάμπη Λιβιεράτο και, λόγω ενός ατυχήματος που είχε η Μιμή, σταματήσαμε νωρίτερα τις παραστάσεις, με αποτέλεσμα να μείνω χωρίς δουλειά σε μια περίοδο που δεν με έπαιρνε. Τότε, ο Λάμπης Λιβιεράτος, καλή του ώρα, ο οποίος είχε εκείνη την εποχή ένα μπαρ στην Αγία Παρασκευή, μου πρότεινε να δουλέψω εκεί στο μπαρ και ευτυχώς με… ξελάσπωσε. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, που λένε (γέλια).
Συνεργάζεσαι σταθερά τα τελευταία 13 χρόνια με τη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης». Τι αναμνήσεις έχεις από τον σπουδαίο συνθέτη;
Νιώθω μεγάλη ευλογία που τον γνώρισα προσωπικά και συνεργάστηκα μαζί του. Την πρώτη φορά που τον συνάντησα διά ζώσης ήμουν παιδάκι και είχαμε πάει με τον πατέρα μου να τον δούμε σε μια συναυλία, στο Βεάκειο. Εκείνο που μου έκανε τεράστια εντύπωση στον Μίκη Θεοδωράκη, όταν πια τον επισκέφθηκα στο σπίτι του, όπου με κάλεσε πολύ καιρό αργότερα, ήταν η διαύγεια που είχε στα 87 του χρόνια. Μου μιλούσε για πρόσωπα και πράγματα με ημερομηνίες και λεπτομέρειες. Μάλιστα, με το που μπήκα στο σαλόνι του με ρώτησε: «Ο πατέρας σου, ο Γιάννης, τι κάνει;» Ντράπηκα. Εγώ δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες, που λέει ο λόγος, και εκείνος θυμόταν τον πατέρα μου. Με συνεπήρε επίσης η αγωνιστικότητα του πνεύματος αυτής της μουσικής και πολιτικής ιδιοφυΐας.
Ο Μίμης Πλέσσας πώς ήταν ως συνεργάτης και άνθρωπος;
Τρομερά ευγενής και οξυδερκής, με πολύ εύστοχο χιούμορ. Δουλεύοντας με τον Μίμη Πλέσσα ένιωσα το μέγεθος της αξιοπρέπειας που μπορεί να υπάρξει σε αυτή τη δουλειά και του σεβασμού, που πρέπει να αποδίδουμε ο ένας στον άλλον. Αν δεν υπάρχει σεβασμός για εσένα και τους γύρω σου, δεν νομίζω πως μπορείς να λειτουργήσεις σωστά. Αυτό ήταν ένα μάθημα που πήρα από τον μαέστρο.
Κεφάλαιο Μαρινέλλα. Τι έμαθες δίπλα της κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας στον «Βοτανικό»;
Τεράστιο «σχολείο». Θυμάμαι, τελείωνα το μικρό πρόγραμμα που είχα και καθόμουν μετά στην άκρη της κουίντας παρατηρώντας αυτή τη γυναίκα. Παρατηρούσα τη μαεστρία με την οποία οδηγούσε τις ψυχές των θεατών σε κάτι ανώτερο μέσω της τέχνης της. Ενα βράδυ είχε κλείσει τελείως η φωνή της και παρότι θα μπορούσε να πει «παιδιά, δεν έχω το όπλο μου, δεν θα δουλέψουμε σήμερα», εκείνη αποφάσισε να ανοίξουμε κανονικά για μη στερηθεί κανείς το μεροκάματό του. Βγαίνει, λοιπόν, στη σκηνή και ξεκινούσε, θυμάμαι, το πρόγραμμά της με το «Καμιά φορά». Βγάζει τότε μια βραχνή φωνή η Μαρινέλλα λέγοντας «καμιααααά» και απαντά ο κόσμος «φοραααά». Αυτό ήταν! Με περισσότερη ενέργεια από τις άλλες παραστάσεις της, αρχίζει να αλωνίζει τη σκηνή και ουσιαστικά να προζάρει τα τραγούδια, αντί να τα τραγουδάει, με τέτοια χαρά, σαν να μην της έλειπε τίποτα. Ο κόσμος πέρασε τόσο καλά εκείνο το βράδυ, δεν τον ένοιαξε αν είχε κλείσει η φωνή της. Αυτό σημαίνει καλλιτεχνικό μεγαλείο για εμένα. Εύχομαι από καρδιάς η Μαρινέλλα μας να συνέλθει και να επιστρέψει σύντομα κοντά μας.
Η μεγαλύτερη τηλεοπτική σου επιτυχία ήταν «Τα μυστικά της Εδέμ». Πόσο επιδραστικός στο κοινό ήταν ο ρόλος που υποδυόσουν;
Η σειρά αυτή μου άνοιξε πολλές πόρτες και της χρωστάω πολλά για τη μετέπειτα πορεία μου. Ο Λουκάς που υποδυόμουν ήταν ένα αυθεντικά καλό παιδί και, σε συνδυασμό με το υπέροχο χιούμορ του, που είχε επιμεληθεί προσωπικά η σεναριογράφος ελενα Ακρίτα, βάζοντας στον χαρακτήρα του πινελιές από το δικό της χιούμορ, έγινε πάρα πολύ αγαπητός στους τηλεθεατές, ειδικά στις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες, που τον έβλεπαν ως ιδανικό γαμπρό για τις κόρες τους!
Σταθμός στην πορεία σου υπήρξε και η ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα «Δαίμονες» με την Αννα Βίσση. Είχες περάσει καλά τότε;
Είχα περάσει εξαιρετικά ως προς τη συνεργασία μας, αλλά ταλαιπωρήθηκα κιόλας στην αρχή με διάφορα που μου συνέβησαν. Ας πούμε, είχα ένα άσχημο τρακάρισμα με το αυτοκίνητό μου λίγο πριν από τη γενική πρόβα, χωρίς ευτυχώς να τραυματιστώ. Επειτα κουράστηκε πολύ η φωνή μου από τις εντατικές πρόβες και τους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε, με αποτέλεσμα πολλές από τις πρώτες παραστάσεις να τις βγάλω με κορτιζόνη. Ακόμη, επειδή ο ρόλος μου ήταν αρκετά απαιτητικός και σωματικά, είχα πάθει αρθρίτιδα στο γόνατο, που από ένα σημείο και μετά με εμπόδιζε να είμαι όπως έπρεπε στο κομμάτι της κινησιολογίας. Ετσι, ο πρώτος μήνας με τις πρόβες και τις παραστάσεις ήταν δύσκολος. Οταν πέρασαν όλα αυτά και επανήλθε το σώμα μου το απόλαυσα πολύ. Ηταν από τις παραστάσεις που μου επέτρεψαν να βγω από τον εαυτό μου και να αγγίζω κάτι άλλο, πιο υψηλό, καλλιτεχνικά.
Με την Ελένη Φουρέιρα μοιραστήκατε μια νίκη στο πρώτο «J2US». Εχετε κρατήσει επαφή από τότε;
Δυστυχώς, όχι συχνή. Ξέρεις, σε αυτή τη δουλειά μάς παίρνει η μπάλα και πιο πολύ συναναστρεφόμαστε ανθρώπους που συνεργαζόμαστε ανά περιόδους. Ετσι έγινε και με την Ελένη και χαθήκαμε. Βέβαια, ανταλλάσσουμε μηνύματα σε γιορτές και την έχω πάντα σε μια γλυκιά θέση στην καρδιά μου. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα, πολύ σωστή επαγγελματίας και δουλευταρού, είχαμε μια εξαίρετη συνεργασία.
Διανύουμε την εποχή της πολιτικής ορθότητας. Νιώθεις να σε περιορίζει αυτό;
Εγώ δεν τη δέχομαι την πολιτική ορθότητα, αυτό που δέχομαι είναι η ευγένεια και ο σεβασμός στο πρόσωπο του άλλου. Οχι ότι πρέπει να προσέχω κάθε μου λέξη μήπως και χτυπήσω μια ευαίσθητη χορδή κάποιου. Ο καθένας μας έχει τις ευαίσθητες χορδές του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να προσέχουμε πώς θα συμπεριφερθούμε σαν να πατάμε πάνω σε αβγά. Θα σεβαστούμε τον άλλον, θα είμαστε ευγενικοί, αλλά δεν γίνεται να αρνηθούμε στοιχεία της προσωπικότητάς μας και τις πεποιθήσεις μας για να μη θιχτεί κάποιος. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: έτυχε ν’ ακούσω στο γυμναστήριο μια κουβέντα που είχε μια κυρία δίπλα μου με έναν γυμναστή, ήταν την περίοδο μετά το Πάσχα. Λέει, λοιπόν, αυτή η κυρία: «Είναι αγένεια να εύχεται κάποιος Χριστός Ανέστη, γιατί ο άλλος μπορεί να μην πιστεύει στον Χριστό, οπότε τον φέρνουμε σε δύσκολη θέση, πρέπει να λέμε μόνο χρόνια πολλά». Αυτό τώρα δεν είναι παράλογο; Δεν θα πω εγώ Χριστός Ανέστη αν η ζωή μου έχει μέσα τον Χριστό, για να μην προσβληθεί ο άλλος; Είναι δυνατόν; Οχι, δεν μπορώ να το δεχτώ.
Αυτή την περίοδο βρίσκεσαι στο Lux Athens και στη μουσικοθεατρική παράσταση «Αθήνα είναι» που δημιούργησε η Ευσταθία.
Ακριβώς, είμαστε εκεί κάθε Κυριακή, στις 15.00, μαζί τη Ζωή Ναλμπάντη, αυτή τη φοβερή ηθοποιό και τραγουδίστρια, που με εντυπωσιάζει κάθε φορά με την καλλιτεχνική της δεινότητα, και με τον εξαιρετικό μουσικό Χάρη Μπότση, ο οποίος είναι άφταστος στο πιάνο. Αυτή η πολύ γλυκιά παράσταση που έγραψε η Ευσταθία αναπολεί την παλιά Αθήνα με τους σημαντικούς ανθρώπους που τη σημάδεψαν, προσωπικότητες όπως η Καλλιρρόη Παρρέν, ο Κωστής Παλαμάς και ο Μίλτος Λιδωρίκης, οι οποίοι συνέβαλαν μέσα από το έργο τους ώστε να γίνει καλύτερη και ομορφότερη η Αθήνα. Μέσα σε αυτή την αναπόληση μπαίνουν και κάποια εύστοχα τραγούδια της Ευσταθίας που αναφέρονται στη Αθήνα τού σήμερα, με το πρόγραμμα να δένει αρμονικά και τον κόσμο να διασκεδάζει.
Επόμενα καλλιτεχνικά πλάνα;
Μια συνεργασία με τη Μαντώ, αυτή την εξαίρετη φωνή, σε μια σειρά συναυλιών με θέμα την τζαζ πλευρά του Μίμη Πλέσσα, με τον υπέροχο μαέστρο Ανδρέα Βουτσικάκη. Αυτό θα γίνει από τη νέα χρονιά. Προσεχώς έχω και κάποιες συναυλίες με μια συμφωνική ορχήστρα που διευθύνει ο Θοδωρής Λεμπέσης, ένα χριστουγεννιάτικο γκαλά που θα παρουσιάσουμε σε Μυτιλήνη, Αθήνα και άλλους τόπους με τραγούδια από μιούζικαλ και κάποια χριστουγεννιάτικα.
Πηγή: Espresso
