Η κοινωνία «βράζει», τα κόμματα σε ύπνωση!

Την ώρα που το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να βρίσκεται σε περιδίνηση και οι πρωταγωνιστές του παίζουν το κρυφτούλι σχετικά με τις (μελλοντικές) συνεργασίες τους, το κοινωνικό καζάνι κοχλάζει και με την είσοδο της νέας χρονιάς το ένα μέτωπο ανοίγει ξανά μετά το άλλο…

• Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν πάρει τη μεζούρα των ποσοστών και προσπαθούν, ει δυνατόν και με προσέγγιση… εκατοστού, να υπολογίσουν κέρδη και ζημιές από τις αυξομειώσεις του τελευταίου διαστήματος. Αλλά αυτό που, στρουθοκαμηλίζοντας, παριστάνουν σχεδόν άπαντες ότι δεν βλέπουν είναι ότι η γενική στάθμη παραμένει πολύ χαμηλή. Ενώ μάλιστα, με αφορμή τις δημοσκοπήσεις που κατακλύζουν την επικαιρότητα, η συζήτηση εξαντλείται στη σειρά κατάταξης των πολιτικών δυνάμεων ή στο προβάδισμα της Ν.Δ. που μικραίνει ή μεγαλώνει από τη μια εβδομάδα στην άλλη, μένει σε δεύτερο πλάνο το μεγάλο χάσμα που χωρίζει οριζοντίως την κοινωνία από τα κόμματα.

Η επανεμφάνιση του «κανένα» ως του… δημοφιλέστερου «καταλληλότερου πρωθυπουργού», μάλιστα, υποδηλώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο όχι απλώς την απαρέσκεια του εκλογικού σώματος, αλλά και την εντυπωσιακή απόρριψη του σημερινού πολιτικού προσωπικού. Με 33%, για παράδειγμα, κερδίζει κατά κράτος, στην τελευταία μέτρηση της Metron Analysis, ακόμη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος κινείται όσον αφορά τον δείκτη αυτόν στο 28%. Και μπορεί οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του Μεγάρου Μαξίμου να επιχαίρουν ότι έχει χαώδη διαφορά από τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ο πρωθυπουργός έχει χάσει εντελώς την παλαιά λάμψη του και η εικόνα του έχει θαμπώσει πλήρως.

Είναι ενδεικτικό, επιτρέποντας να γίνουν και οι συγκρίσεις, ότι μόλις πριν από 14 μήνες το αντίστοιχο ποσοστό για τον κ. Μητσοτάκη -από την ίδια εταιρία- ήταν στο 41%, χωρίς να πέσει όλη εκείνη την περίοδο κάτω από το 37%. Ακόμη και αυτόν τον Δεκέμβριο, ο κ. Μητσοτάκης ήταν στην πρώτη θέση ως καταλληλότερος πρωθυπουργός με 32,4%, για να κάνει μέσα σε λίγες εβδομάδες σημαντική «βουτιά» και να βρεθεί στο χαμηλότερο σημείο της τελευταίας πενταετίας. Η κατάρρευση της εικόνας του κ. Μητσοτάκη δεν αντισταθμίζεται, μάλιστα, από τις ακόμη πιο τραγικές επιδόσεις του Νίκου Ανδρουλάκη. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θεωρείται καταλληλότερος για πρωθυπουργός μόλις από το 7%, που δεν αντιστοιχεί σχεδόν ούτε στο μισό των ποσοστών του κόμματός του, ενώ τον ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής τόσο ο Κ. Βελόπουλος με 6% όσο και η Ζωή Κωνσταντοπούλου με 5%, ο δε πρόεδρος του ΣΥΡΖΑ Σωκράτης Φάμελλος καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα του 3% με τον Στέφανο Κασσελάκη.

Πολιτικό σύστημα

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά, εκτός από την ανταγωνιστική πτυχή μεταξύ των αρχηγών, αποτυπώνουν αθροιστικά και τη συνολική χρεοκοπία του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, ταυτόχρονα με τις έντονες φυγόκεντρες τάσεις που οδηγούν ακόμη και σε δεκακομματική Βουλή, αλλά και την ισχυρή απονομιμοποίηση από πλευράς της κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι το ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική παραμένει χαμηλά, και μάλιστα σε αντιστρόφως ανάλογη σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Είναι ένα στοιχείο που δείχνει ότι δεν αισιοδοξούν πως μπορεί να δοθούν λύση στα προβλήματα αυτά από τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες, τροφοδοτώντας έτι περαιτέρω τον κύκλο της παρακμής και της κόπωσης, που φαίνεται ότι θα χρειαστεί πολύ ακόμα για να κλείσει.

Η συντριπτική πλειονότητα (61%) θεωρεί, άλλωστε, ότι τα πράγματα στη χώρα πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση, ενώ το 31% που έχει θετική γνώμη δεν ξεπερνά το ποσοστό της Ν.Δ. Αυτό περιγράφει και τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο κ. Μητσοτάκης να βρεθεί ενώπιον ενός ρεύματος «μαυρίσματος», εάν στην πορεία προς τις επόμενες εκλογές η υπάρχουσα δυσαρέσκεια αποκτήσει δυναμική και το αίτημα για πτώση της σημερινής κυβέρνησης αποδειχθεί ισχυρότερο -όπως έχει συμβεί αρκετές φορές και στο παρελθόν- από το ποιος θα τη διαδεχθεί. Επίσης, αυτό εξηγεί και τις επιθέσεις που άρχισε να εξαπολύει η κυβέρνηση -όπως έκανε προσωπικά και ο κ. Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής την Παρασκευή, στη συζήτηση για τα αγροτικά- κατά της «συνεργασίας» ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι θα ενεργοποιήσει ανακλαστικά φόβου και συσπείρωσης, που θα αποτρέψουν τη δημιουργία ενός τέτοιου εκλογικού ρεύματος εν όψει του 2027.

Ωρολογιακές βόμβες η ακρίβεια, το κοινωνικό αδιέξοδο, η διαλυμένη Υγεία και τα εθνικά θέματα

Το κοινωνικό αδιέξοδο επισφραγίζεται από τη διατήρηση της ακρίβειας και της οικονομίας ως των δύο σημαντικότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Ελληνες μακράν όλων των υπολοίπων, ακόμη και της εξωτερικής πολιτικής, μολονότι η είσοδος στην εποχή Τραμπ πρόκειται να επηρεάσει καθοριστικά την πορεία των εθνικών θεμάτων και των διεθνών σχέσεων της χώρας. Παράλληλα, οι κινητοποιήσεις που σημειώνονται, επί του πεδίου, στον αγροτικό τομέα και η οργή που συσσωρεύεται για τη διάλυση της δημόσιας υγείας σε κάθε εμφάνιση και επίσκεψη του αρμόδιου υπουργού Αδωνη Γεωργιάδη σε νοσοκομεία αποτελούν εστίες που -έστω κι αν δεν υπάρχουν πλειοψηφικές εναλλακτικές λύσεις στον ορίζοντα- μπορεί να αποδειχθούν εύφλεκτες και να πυροδοτήσουν προϊόντος του χρόνου εντελώς απρόβλεπτες εξελίξεις και ανατροπές στον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη. Και καθώς η πρόταση και η διαφαινόμενη εκλογή του Κ. Τασούλα στο προεδρικό αξίωμα χρησιμοποιήθηκε από τον κ. Μητσοτάκη ως συσπειρωτικό εργαλείο για το εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, το βραχυπρόθεσμο της επιλογής σκιαγράφησε σε ανάλυσή του ένας (φίλα προσκείμενος στην κυβέρνηση!) επικοινωνιολόγος, ο Ευτ. Βαρδουλάκης, γράφοντας: «Οι επόμενες εκλογές, πάντως, δεν θα κριθούν από το ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Λίγες εβδομάδες μετά την εκλογή, το θέμα θα έχει φύγει από την επικαιρότητα και ο νέος Πρόεδρος θα κριθεί από τον τρόπο που θα ασκήσει τα καθήκοντά του. Αυτό που θα κρίνει τις επόμενες εκλογές, στα δύο και πλέον χρόνια που μεσολαβούν έως τότε, είναι τα κλασικά πολιτικά προτάγματα.

Η πορεία της χώρας, η κατάσταση των νοικοκυριών, οι προσδοκίες και οι ψυχικές ταυτίσεις των ψηφοφόρων, το αφήγημα κάθε κόμματος, η σύγκριση των πολιτικών πρωταγωνιστών.
Αυτά θα αποτελέσουν κυρίως το πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού. Τα υπόλοιπα τα περιγράφει μια άλλη γνωστή φράση: “Κάθε θαύμα τρεις μέρες και το μεγάλο τέσσερις”»!

Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία