Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είχε δηλώσει για το «σκάνδαλο» Νοβάρτις μέσα στην αίθουσα του ελληνικού Κοινοβουλίου το εξής χαρακτηριστικό:
«Οι σκευωροί έκαναν το κλασσικό σφάλμα που δεν κάνουν ποτέ πολιτικοί με στοιχειώδη δημοκρατική παιδεία. Έκαναν το κλασσικό λάθος που κάνουν τα κακομαθημένα παιδιά του κομματικού σωλήνα που νόμισαν ότι η πολιτική ασκείται όπως οι ίντριγκες ανάμεσα στα αριστερά γκρουμπούσκουλα και τις συνιστώσες. Ότι πάντα επιβραβεύεται ο πιο θρασύς και ο μηχανοράφος».
- του Εμμανουήλ Μπέζα (*)
Με τη Νέα Δημοκρατία να κατευθύνεται μάλλον προς τα αριστερά, με το εσωτερικό της να είναι κομμένο σε κομμάτια καθώς ένα 20% βρίσκεται δεξιότερα και με το σύννεφο της σκευωρίας να πλανάται πάνω από τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση παρενέβη στην εξέλιξη της υπόθεσης των Τεμπών, η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού δεν θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα στη σημερινή πολιτική κατάσταση. Παράλληλα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή για τα «παιδιά του κομματικού σωλήνα».
Τα κόμματα σύμφωνα με τον ορισμό του Μπέντζαμιν Κονστάν (Benjamin Constant) αποτελούν θεωρητικώς «συνάντηση ατόμων με κοινό πολιτικό πρίσμα». Παρόλα αυτά, στην πράξη αποδεικνύονται αρκετές φορές πνευματικές παγίδες αναστολής της αναζήτησης.
Το κόμμα ιδεολογικά σου παρέχει ένα έτοιμο «πακέτο ιδεών». Σου παρέχει μια έτοιμη ομάδα συνεργασίας και στην πορεία σε πολλές περιπτώσεις, προκύπτει και η ανάλογη επαγγελματική αποκατάσταση. Όταν όμως όλα αυτά έρχονται ως μια τυποποιημένη διαδικασία του να ακολουθείς συγκεκριμένες εντολές, χάνεται η αυθεντικότητα. Οι ιδέες δεν είναι «κτήμα» σου, η ομάδα δεν είναι «κομμάτι» σου, το επάγγελμά σου δεν είναι «επιλογή» σου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των 40άρηδων του νέου Υπουργικού Συμβουλίου, εκτός από το γεγονός πως έχουν υπάρξει ήδη Υπουργοί και επομένως δεν φέρουν από άποψη διοίκησης κάτι φρέσκο, είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα.
Με την κυβέρνηση να λαμβάνει χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά στο σύνολο του πληθυσμού, εκεί που ενδεχομένως δεν έχει την παραμικρή επιρροή είναι οι νέοι, οι περισσότεροι των οποίων έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό, είναι «ακομματίκ». Αυτός ο τεχνητός όρος περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο μια γενιά η οποία έχει άποψη αλλά δεν θέλει να έχει λόγο, γιατί ο λόγος της θα πρέπει να φιλτράρεται μέσα από τα κόμματα, τα οποία δεν έχει απλά βαρεθεί, την έχουν απογοητεύσει.
Ο πρωθυπουργός με την επικοινωνιακή του ομάδα να λειτουργεί περίφημα όλα αυτά τα χρόνια, εντόπισε δημοσκοπικά το συγκεκριμένο πρόβλημα και επιδίωξε να το ανατρέψει, επιλέγοντας μερικούς νέους και «προμοτάροντας» μια υποτιθέμενη νεανική κυβερνητική στροφή. Παρόλα αυτά, η επικοινωνιακή του ομάδα, κλεισμένη και αυτή στο δικό της δωμάτιο συγκεκριμένων ιδεοληψιών, απέτυχε να κατανοήσει πως νέοι δεν είναι τα «παιδιά του κομματικού σωλήνα» τα οποία φέρουν όλα τα ιδεολογικά κατάλοιπα του παρελθόντος, γιατί πολύ απλά αυτό έμαθαν να κάνουν, αλλά οι δεκάδες χιλιάδες νέοι άνθρωποι που βρέθηκαν στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη και που καμία σχέση δεν θέλουν να έχουν με τα κόμματα.
Αντί η κυβέρνηση να απλώσει χέρι σ’ αυτούς τους νέους, αποδεικνύοντας τους πως η πολιτική έχει ακόμα πολλά να τους προσφέρει και πολλά να της προσφέρουν, τους θύμισε απλά αυτό που τους απογοητεύει – ίσως και να το απεχθάνονται- πως η αυθεντικότητα του ατόμου χάνεται μέσα στη λειτουργία των κομμάτων, τα «συστήματα» των οποίων αποτελούν τον αποκλειστικό διαχειριστή των θέσεων εξουσίας.
Και αυτή η κυβέρνηση, χωρίς να πρωτοτυπεί, όπως θέλει να παρουσιάζεται ότι κάνει, καταφεύγει στα «παιδιά του κομματικού σωλήνα», πιστεύοντας ότι αυτά θα γεφυρώσουν το χάσμα της κυβέρνησης με τους νέους. Όμως τα «παλιά» μυαλά των «παιδιών του κομματικού σωλήνα» βρίσκονται από μόνα τους σε χάσμα με την κοινωνία.
(*)Ο Εμμανουήλ Μπέζας είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και αρθρογραφεί για θέματα γεωστρατηγικής, διεθνών σχέσεων, εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Πολύ σωστό καί αποκαλυπτικό το άρθρο σας αγαπητέ Κε Μπέζα!