Η Ελλάδα αντιμέτωπη με κενό ηγεσίας!

Αρχικά, το φαινόμενο θεωρήθηκε παράδοξο και, κατά πάσα πιθανότητα, συγκυριακό. Περνώντας ο καιρός όμως η τάση μονιμοποιήθηκε και -εκτός από τη Ν.Δ.– βλέπουν σε ελεύθερη πτώση τα ποσοστά τους τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα έπρεπε, υπό άλλες συνθήκες, να καρπώνονται τουλάχιστον ένα τμήμα της κυβερνητικής φθοράς. Και ενώ ενισχύεται συγκριτικά, με όρους αντιπολίτευσης, ο αντισυστημικός χώρος ένθεν κακείθεν, η Ελλάδα συνολικά βρίσκεται αντιμέτωπη -κατά τρόπο πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά- με κενό ηγεσίας.

• Του Ανδρέα Καψαμπέλη, εφημερίδα «κυριακάτικη δημοκρατία»

Την ίδια ώρα, τα προβλήματα οξύνονται σε όλα τα -εσωτερικά και εξωτερικά- μέτωπα και η πορεία της χώρας προς τα «βράχια» συνεχίζεται, δίχως να είναι σε θέση να τη σταματήσει κανείς, αυξάνοντας κατακόρυφα τον δείκτη απαισιοδοξίας και αβεβαιότητας των πολιτών για το μέλλον, οι οποίοι δεν βλέπουν αυτή τη στιγμή δυνατό φως στο τούνελ από πουθενά.

Η εξήγηση, καταρχάς, για τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» είναι εκκωφαντική, καθώς περισσότεροι από τους μισούς Ελληνες δηλώνουν ότι είναι και τα τρία «τα ίδια», ενώ πολύ περισσότεροι τα θεωρούν απαξιωμένα και πολιτικώς χρεοκοπημένα, και σε συντριπτικά ποσοστά τονίζουν ότι κινούνται «σε λάθος κατεύθυνση».

Με αρνητική ανάκλαση και στις ηγεσίες των κομμάτων, οι απαντήσεις που περιλαμβάνονται στο τελευταίο, πολύ ενδιαφέρον και διαφορετικό, βαρόμετρο από την εταιρία Public Issue είναι αποκαλυπτικές για τις τάσεις που αναπτύσσονται στα έγκατα της ελληνικής κοινωνίας.

Δημοσκοπήσεις

Με όλες τις δημοσκοπήσεις να επιβεβαιώνουν ότι Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ καταγράφουν νέες σημαντικές απώλειες δυνάμεων σε σχέση με τις προηγούμενες μετρήσεις, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι το 53% των πολιτών απαντά πως τα κόμματα αυτά, αν και κατηγορούνται συνεχώς μεταξύ τους, στην πραγματικότητα είναι «τα ίδια», ενώ ούτε ένας στους τρεις (32%) δεν πιστεύει ότι οι διαφωνίες τους είναι υπαρκτές, με τους υπόλοιπους να είναι αδιάφοροι.

Και τα τρία λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» βρίσκονται πλέον σε ιστορικό χαμηλό, μη ξεπερνώντας αθροιστικά στην πρόθεση ψήφου το 40%. Η Ν.Δ. κινείται σταθερά κάτω από το 25%, που είναι και το όριο για το μπόνους των εδρών στο πρώτο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει την κατιούσα για το 10%-11%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει ολοταχώς σε ποσοστά της περιόδου του 2009.

Παράλληλα, επιμένουν οι πληροφορίες ότι στα αστάθμιστα δείγματα, χωρίς αναγωγές, των κυλιόμενων μετρήσεων -που κατά το παρελθόν είχαν αποδειχθεί πιο αξιόπιστα-, τα πράγματα είναι χειρότερα, με τη Ν.Δ. να πέφτει και κάτω από το 20%, το ΠΑΣΟΚ κάτω από το 10% και τον ΣΥΡΙΖΑ να απειλείται με εξαΰλωση.

Έχοντας συμπληρωθεί το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς, όλες οι προσπάθειες εντός του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος για ανάκαμψη διαπιστώνεται ότι έπεσαν στο κενό, δημιουργώντας νέο αδιέξοδο στον ορίζοντα. Η απαξίωση απλώνεται οριζόντια από το ένα άκρο στο άλλο και, όπως φαίνεται, η υπόθεση των Τεμπών αποτέλεσε απλώς τον καταλύτη για να εκδηλωθεί και να καταγραφεί η συσσωρευμένη κοινωνική οργή και αποδοκιμασία.

Η πορεία αυτή, άλλωστε, είχε αρχίσει να αποτυπώνεται μέσω και της μεγάλης αποχής σε σειρά εκλογικών αναμετρήσεων εδώ και μια διετία -διπλές εθνικές κάλπες, περιφερειακές, ευρωεκλογές-, αλλά οι «καμπάνες» που ήχησαν δεν ακούστηκαν από τα κόμματα και τις ηγεσίες τους.

Οι πρωτοφανείς σε συμμετοχή διαδηλώσεις για την πολύνεκρη τραγωδία, τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ολοκληρωτική αποσύνθεση του σημερινού κομματικού σκηνικού. Υπό το κράτος πανικού για την επερχόμενη διάλυση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρέθηκαν «στα σκοινιά», αδυνατώντας να ανασυνταχθούν και να αναζωογονηθούν. Αντιθέτως, κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η πτωτική πορεία τους.

Ολοένα περισσότεροι μάλιστα θεωρούν ότι, καθώς βρισκόμαστε εν όψει μιας νέας μεταπολίτευσης, τα σημερινά κόμματα έχουν κλείσει τον κύκλο τους, και ειδικά εκείνα που βαρύνονται την τελευταία δεκαπενταετία με το άγος των Μνημονίων, που αποτέλεσε την αφετηρία της πιο καταστροφικής περιπέτειας στη σύγχρονη ιστορία του τόπου.

Χωρίς να υπάρχει, τουλάχιστον προσώρας, πειστικό και πλειοψηφικό όραμα εξουσίας από καμιά πλευρά, η συνεχιζόμενη καταβύθιση των ποσοστών προκαλεί και έναν φαύλο κύκλο για την «επόμενη ημέρα», καθώς δημιουργείται αδιέξοδο ακυβερνησίας.

Με τους νέους συσχετισμούς που διαμορφώνονται, όχι μόνο θεωρείται άπιαστο όνειρο η αυτοδυναμία, αλλά ακόμα και ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης συνεργασίας από τα κόμματα του συστημικού μπλοκ, είτε δύο είτε και τρία: με τη Ν.Δ. να παίρνει περί τους 80 βουλευτές, το ΠΑΣΟΚ περί τους 35 και τον ΣΥΡΙΖΑ περί τους 25 -με βάση τα σημερινά ποσοστά τους-, το αναγκαίο άθροισμα των 151 εδρών στην επόμενη Βουλή δεν βγαίνει με τίποτα, ακόμα κι αν υποχρεώνονταν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμπράξουν.

Η εντελώς καταθλιπτική για τα ίδια προοπτική αυτή αυξάνει τον εκνευρισμό στο εσωτερικό τους και ενισχύει τις φυγόκεντρες τάσεις σε όλα τα επίπεδά τους, από τα χαμηλότερα έως την κορυφή. Ετσι, παρατηρείται γενική φυλλορροή κοινωνικής βάσης, ψηφοφόρων και στελεχών που, βλέποντας την εξουσία να απομακρύνεται, αναζητούν νέες διεξόδους και κομματικές στέγες. Αυτός είναι και ο λόγος που η κρίση μετατρέπεται ολοταχώς σε πρόβλημα ηγεσίας για τα κόμματα. Και αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής τους.

Οσο μάλιστα στη Ν.Δ., στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ βουλιάζουν δημοσκοπικά και κοινωνικά τόσο φουντώνει η εσωτερική αμφισβήτηση αντιστοίχως για τον Κ. Μητσοτάκη, τον Ν. Ανδρουλάκη και τον Σ. Φάμελλο.

Καθώς αδυνατούν να εγγυηθούν την ανάκαμψη των κομμάτων τους, τα υπόγεια ρεύματα μεγαλώνουν, πιέζοντας για τη «συνταξιοδότησή» τους και την αλλαγή ηγεσιών, με την ελπίδα της ανανέωσης και ενός νέου οραματικού πλαισίου. Ωστόσο, η μάχη αυτή δεν φαίνεται καθόλου εύκολη, καθώς είναι πολύ ισχυρές και οι αντιστάσεις.

Αγώνας επιβίωσης, απειλές και ίντριγκες

Ο Κ. Μητσοτάκης, παρά την απονομιμοποίησή του και στο εσωτερικό της Ν.Δ. και την αποτυχία ακόμα και του πρόσφατου ανασχηματισμού, επιμένει να παραμένει γαντζωμένος στην καρέκλα, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο -όπως έδειξε και με τις ομιλίες του αυτές τις ημέρες στη Βουλή και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα- μέχρι τη ΔΕΘ και το φθινόπωρο, οπότε λήγει η άτυπη διορία που, όπως αποκάλυψε από την περασμένη εβδομάδα η «κυριακάτικη δημοκρατία», έχει για να βελτιώσει την κατάσταση στο «γαλάζιο» στρατόπεδο.

Και μόνη πάντως η προχθεσινή του δήλωση, ότι οι εκλογές το 2027 θα γίνουν «με εμένα στην πρώτη γραμμή της μάχης», ήταν ομολογία του προβλήματος ηγεσίας και αμφισβήτησης που αντιμετωπίζει.

Στο ΠΑΣΟΚ, ο Ν. Ανδρουλάκης απειλεί ανοιχτά με διαγραφές και καταστατικά μέτρα για να φτάσει τουλάχιστον έως τις επόμενες εκλογές, ενώ έχει απομείνει εντελώς μόνος πια στο «κάστρο» της Χαριλάου Τρικούπη, βλέποντας τη… σκόνη της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Τέλος, στον ΣΥΡΙΖΑ, τα δεδομένα είναι μεν πιο περίπλοκα λόγω της επαπειλούμενης «επιστροφής» Τσίπρα υπό νέο κομματικό φορέα, αλλά ήδη οι ίντριγκες δίνουν και παίρνουν, είτε για να αντέξει ο κ. Φάμελλος είτε για να γίνουν «καπεταναίοι» στον μικρόκοσμο της Κουμουνδούρου το δίδυμο Παππά – Πολάκη…