Ο Τσίπρας ζητεί επιστροφή στο δίπολο Αριστερά-Δεξιά

Η επάνοδος του κ. Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα, έπειτα από έναν μήνα παραμονής στις ΗΠΑ για ακαδημαϊκούς λόγους, συνοδεύτηκε από ένα ακόμη βήμα του πρώην πρωθυπουργού στον μακρύ δρόμο της… επιστροφής. Αφορά την αρθρογραφία του στην ειδική έκδοση Turning Points (συνεργασία Euro2day με NYT) και στις επισημάνσεις του ίσως για πρώτη φορά με τόσο ευκρινή τρόπο σε σχέση με τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν μπροστά στην απειλή της ακροδεξιάς οι κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις.

• Από την Ουρανία Γαλανού

Στην πραγματικότητα ο πρώην πρωθυπουργός επαναφέρει με έμμεσο τρόπο μία πρόταση διπολισμού απορρίπτοντας το μοντέλο που έχει δημιουργήσει ο διαχωρισμός κέντρο-άκρα. Κατά τον κ. Τσίπρα αυτός ο διαχωρισμός, που εν πολλοίς καλλιέργησε και η Νέα Δημοκρατία του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη,- διότι την εξυπηρετούσε- συμβάλει στην υπονόμευση της Δημοκρατίας και στην άνοδο της ακροδεξιάς.

Τι προτείνει ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος σημειωτέον αναμένεται να παρουσιάσει το βιβλίο του για τα τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ το Φθινόπωρο; Την επαναφορά στο προσκήνιο του διαχωρισμού αριστεράς-δεξιάς, προφανώς με την απομόνωση των ακραίων πολιτικών δυνάμεων και την εναλλαγή στην εξουσία πολιτικών δυνάμεων που όπως στο παρελθόν έτσι και τώρα θα εκφράζουν τις δυνάμεις είτε της συντήρησης είτε της προόδου. Είτε της δεξιάς, είτε της Αριστεράς. Επί της ουσίας και ο ίδιος ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν αντιμετωπίζει την έννοια της αριστεράς με τους παλαιούς όρους αλλά την βλέπει ως κάτι ευρύτερο, κάτι που κινείται πιο πολύ προς το κέντρο στο οποίο όπως υπονοεί έχουν διεισδύσει σήμερα οι δυνάμεις της Δεξιάς κι εν προκειμένω η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη. Αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του: “Παράλληλα, πρέπει οι κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις αυτού του χώρου, που πάνε πέρα από τις κινηματικές διεργασίες, να υποστηρίξουν σταθερά την επιστροφή σε πολιτικά συστήματα που βασίζονται στην ισορροπία αριστεράς – δεξιάς, το μόνο πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να εγγυηθεί τις δημοκρατικές διαδικασίες, να απορροφήσει τις σημερινές εντάσεις και να παραγάγει τις πολιτικές που έχουμε ανάγκη σήμερα. Είναι σαφές ότι ο διαχωρισμός κέντρο – άκρα έχει συμβάλει στην υπονόμευση της Δημοκρατίας και στην άνοδο της ακροδεξιάς, καθώς μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών επιλογών όλο και περισσότεροι πολίτες επιλέγουν την δεύτερη”.

Αναλύοντας τη νέα παρέμβαση του κ. Τσίπρα διακρίνει κανείς μία μετατόπιση και της δικής του πολιτικής κατεύθυνσης προς το κέντρο αναγνωρίζοντας την ανάγκη μιας νέας προσπάθειας του λεγόμενου προοδευτικού χώρου στο να εκφράζει ευρύτερες μάζες σπρώχνοντας προς τα δεξιά τις πιο συντηρητικές δυνάμεις που γειτνιάζουν ακόμη και με την άκρα δεξιά. Εμφανίζεται επομένως ο ίδιος, προφανώς διαπιστώνοντας και την περιχαράκωση του ΠΑΣΟΚ στα όριά του, πρόθυμος να διευρύνει το ακροατήριό του και να ταυτιστεί με δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το κέντρο αποκλείοντας όμως αυτό που σήμερα χαρακτηρίζεται ως “καθαρή Αριστερά” καθώς αναφέρεται στις δυνάμεις της Αριστεράς “πού πάνε πέρα από κινηματικές διεργασίες”. Θεωρητικώς, αποκλείει και την Πλεύση Ελευθερίας της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου με την οποία άλλωστε δεν τον συνδέει πλέον απολύτως τίποτα κι ενδεχομένως κι ένα κομμάτι της Νέας Αριστεράς που πρεσβεύει ό,τι πρέσβευε και όσο βρισκόταν εντός ΣΥΡΙΖΑ, ήτοι την αντίληψη πως η Αριστερά δεν πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην κυβερνώσα δύναμη.

Είναι σαφές ότι αν και θα το επιθυμούσε ο πρώην πρωθυπουργός δεν εντάσσει στον σχεδιασμό του ούτε το ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη ο οποίος άπαντες γνωρίζουν ότι ακόμη και στο υποθετικό σενάριο ότι θα δεχόταν μία συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα συναινούσε στη συμμετοχή του σε ένα νέο σχήμα υπό τον κ. Τσίπρα. Άλλωστε και το 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτοεγκλωβίστηκε στην προσδοκία ότι το ΠΑΣΟΚ θα προστρέξει σε μία μετεκλογική συνεργασία με την Κουμουνδούρου αδιαφορώντας για τα ξεκάθαρα μηνύματα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ότι η μοναδική περίπτωση σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε να έχει τον κ. Τσίπρα στην εξίσωση και μάλιστα στη θέση του πρωθυπουργού!

Υπέρ της αυτόνομης πορείας του ΠΑΣΟΚ ο κ. Ανδρουλάκης

Πλέον, ο κ. Ανδρουλάκης δείχνει ότι έχει αποφασίσει την αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ με όποιο κόστος, τουλάχιστον έως τις εθνικές εκλογές. Σε συνέντευξή του τις προηγούμενες ημέρες παραδέχτηκε ότι ο ίδιος ως πρόεδρος έχει την κύρια ευθύνη για την εκλογική πορεία του ΠΑΣΟΚ για την οποία εξέφρασε την αισιοδοξία του καθότι πιστεύει, ότι ο κόσμος θα κατανοήσει ότι το κόμμα του έχει κυβερνητικό πρόγραμμα που μπορεί να πείσει για την αποτελεσματικότητά του.

Στο ΠΑΣΟΚ φέρονται να πιστεύουν ότι θα σταματήσει η δημοσκοπική πτώση και ότι μετά το “ξεφούσκωμα” της υπόθεσης Τέμπη θα επέλθει και το “ξεφούσκωμα” της Πλεύσης Ελευθερίας ώστε το κόμμα τους να σταθεροποιηθεί σε σχετικά καλά διψήφια ποσοστά. Εκτιμούν ότι ο πρωθυπουργός θα προκηρύξει εκλογές στο τέλος της τετραετίας, αυτό τουλάχιστον είπε προ ημερών ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης, κι ως εκ τούτου πιστεύουν ότι θα έχουν τη χρονική δυνατότητα να ανακάμψουν και να επικεντρωθούν στο βασικό στόχο, που είναι η πρωτιά στις εθνικές εκλογές. Αυτήν την αισιοδοξία ωστόσο λίγοι δείχνουν να τη συμμερίζονται εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι θεωρητικώς πολιτικοί αντίπαλοι του κ. Ανδρουλάκη δηλώνουν ότι δεν τίθεται ζήτημα αμφισβήτησης ενός προέδρου που έχει αναβαπτιστεί μόλις πριν από ένα εξάμηνο με την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα.

Στην πραγματικότητα ουδείς εξ αυτών επιθυμεί να χρεωθεί μία κατάσταση εσωστρέφειας που θα προσφέρει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ το ασθενές επιχείρημα πως κάποιοι δεν βοήθησαν στην προσπάθεια για την πολιτική αλλαγή. Το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν δίστασε να το χρησιμοποιήσει άλλωστε ο κ. Ανδρουλάκης μέσω διαρροών και στην πρόσφατη αντιπαράθεσή του με τον κ. Χάρη Δούκα όταν εκείνος διαμαρτυρήθηκε για την παραπομπή της κυρίας Κατερίνας Μπατζελή στην Επιτροπή Δεοντολογίας του ΠΑΣΟΚ. Εφόσον όμως συνεχιστεί η δημοσκοπική κάθοδος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποκλειστεί μία αιφνιδιαστική αμφισβήτησή του προέδρου ακόμη και από στελέχη που σήμερα δείχνουν ότι ταυτίζονται με την ακολουθούμενη στρατηγική, όπως η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου και ο κ. Παύλος Γερουλάνος.

Η μόνη σανίδα σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας

Στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι μάλλον χειρότερη αφού το κόμμα καταγράφει ιδιαίτερα χαμηλές επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις και η ηγεσία του βρίσκεται σε καταφανή αδυναμία να πείσει για την συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου απέναντι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Το αποτυχημένο εγχείρημα του κ. Σωκράτη Φάμελλου για επανένωση τουλάχιστον με τη Νέα Αριστερά βρίσκει σθεναρά εμπόδια που προδιαθέτουν σύμφωνα με γνώστες των όσων συμβαίνουν στην πλατεία Κουμουνδούρου για την πιθανότητα αμφισβήτησης του στο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ γύρω στα μέσα του Ιουνίου. Η μόνη σανίδα σωτηρίας που θα μπορούσε να υπάρξει για τον ΣΥΡΙΖΑ περνάει, λένε στελέχη του, μέσα από έναν νέο φορέα υπό τον κ. Τσίπρα, που ακόμη κι έτσι είναι άδηλο το κατά πόσο θα δημιουργούσε σημεία επαφής με το κομμάτι Φάμελλου.

Όσο τα αδιέξοδα των κομμάτων της Κεντροαριστεράς ευνοούν την ανάκαμψη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη τόσο η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου κερδίζει πέραν από πολιτικό έδαφος και πολιτικό χρόνο για να οργανώσει το ουσιαστικά μονοπρόσωπο κόμμα της. Η ίδια γνωρίζει καλά ότι δηλώσεις όπως ότι η ίδια κάνει για 100 βουλευτές δεν αντιστοιχούν σε ένα κόμμα με βάθος και συμπαγή χαρακτηριστικά γι’ αυτό ήδη έχει αρχίσει να υπόσχεται την κατάρτιση κυβερνητικού προγράμματος. Υπόσχεται επομένως ότι η Πλεύση Ελευθερίας θα αποκτήσει και πρόγραμμα με θέσεις και προτάσεις και το κυριότερο στελέχη και οργανώσεις που θα μπορέσουν να το υποστηρίξουν. Οι σημερινές της επιδόσεις δείχνουν ότι η κυρία Κωνσταντοπούλου έστω και ως “μονοπρόσωπο” σχήμα ήρθε για να μείνει, όμως για να διατηρήσει τα σημερινά της ποσοστά θα πρέπει να δείξει ότι έχει θέσεις, ομάδα και σχέδιο για το πού επιθυμεί να οδηγηθεί η χώρα. Η δήλωση ότι δεν κοιτάζει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά παρά μόνο μπροστά σύμφωνα με τις αναλύσεις που γίνονται δεν αρκεί για κάτι παραπάνω.

Πηγή: Εστία της Κυριακής