Όλο το Διαφάνι τρέχει στη Ρίζω για γιατροσόφια με βότανα, για ξεμάτιασμα, για γεννητούρια, αλλά και για προξενιά και προικιά.
Η εξαιρετική ηθοποιός Ελένη Καρακάση, η οποία έχει αγαπηθεί πολύ από το τηλεοπτικό κοινό, μιλά στο «ENJOY» και τη Μαρία Ανδρέου για τα πρωτόγνωρα γυρίσματα με τα τεστ, τις αποστάσεις και τις μάσκες, αλλά και τη μεγάλη μάχη που δίνουν για να μη χαθεί ούτε πόντος από το άρτιο αποτέλεσμα της παραγωγής πριν από την πανδημία.
Πώς είναι τα γυρίσματα στο Διαφάνι την εποχή του κορωνοϊού;
Ξεκινήσαμε όλοι με χαρά να γυρίσουμε στο Διαφάνι, αλλά, με το που βρεθήκαμε δεν μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε ούτε να φιληθούμε. Εκεί η χαρά είχε μια θλίψη. Ηταν Σάββατο όταν συναντηθήκαμε και μας έγινε το πρώτο τεστ για κορονοϊό σε όλη την παραγωγή. Ολοι είχαμε αγωνία να βγουν αρνητικά τα τεστ για να μπορέσουμε να αρχίσουμε. Αφού βγήκαν τα τεστ αρνητικά, αρχίσαμε τα γυρίσματα τη Δευτέρα και από τότε έχουμε κάνει και ένα δεύτερο τεστ όλοι οι συντελεστές και όλοι μας είμαστε καλά. Ο παραγωγός μας, ο κ. Καραγιάννης, ήταν πολύ ξεκάθαρος κι εμείς τον ακούγαμε σαν μαθητούδια στη γ΄ λυκείου πριν από την πενταήμερη… Πρέπει όλοι μας -ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τεχνικοί- να προσέχουμε πάρα πολύ τις επαφές μας, γιατί ένα τεστ να βρεθεί θετικό, θα σταματήσουν τα γυρίσματα. Ετσι, από τη δουλειά θα πηγαίνουμε στο σπίτι, θα περιορίσουμε τις βόλτες μας, άλλωστε ο χρόνος μας είναι ελάχιστος, αφού κάνουμε non stop γυρίσματα. Δεν θα σταματήσουμε ούτε τον Αύγουστο, εκτός από 10 μέρες την περίοδο της εορτής της Παναγίας μας. Πρέπει να κερδίσουμε χρόνο, να έχουμε στοκ επεισόδια, καθώς δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και, αν έρθει ένα δεύτερο κύμα κορονοϊού από τον χειμώνα, πράγμα που όλοι απευχόμαστε, να είμαστε έτοιμοι. Στα γυρίσματα καθένας έχει τα δικά του προσωπικά είδη για μακιγιάζ, μάσκες, γάντια, αντισηπτικά. Η σειρά δεν έχει πολλά φιλιά και αγκαλιές κι έτσι δεν έχουμε πρόβλημα με τις ερωτικές σκηνές. Ετσι κι αλλιώς η σειρά αυτή έχει τον ρομαντισμό και την αγνότητα της εποχής του 1958, μιας εποχής που αγαπάμε όλοι μας γιατί την ξέρουμε μέσα από τα μάτια των γονιών μας.
Πώς ήταν τα πράγματα για εσάς μέσα στην καραντίνα;
Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Εμεινα μέσα στο σπίτι, όπως είπαν οι ειδικοί γιατροί, γιατί ήξερα ότι πρόκειται για μια ασθένεια μεταδοτική και θανατηφόρα. Μπροστά μου, όπως και όλοι μας, είχα κάτι αβέβαιο και δύσκολο, αφού δεν έχει βρεθεί το φάρμακο. Από τη στιγμή που δεν πήγαινα στη δουλειά, ένιωθα λίγο πιο άνετα, γιατί φοβόμουν, κακά τα ψέματα, μην κολλήσω -όπου υπάρχει πολύς κόσμος τρέμεις για τη μετάδοση του ιού- και τον μεταδώσω στη μητέρα μου, στην ανιψιά μου, αλλά και στους γείτονές μου στην πολυκατοικία, που τους ξέρω και με ξέρουν. Στο σπίτι δεν ήθελα να αρχίσω να σκέφτομαι αρνητικά -και τώρα τι θα γίνει χωρίς δουλειά, πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα με την πανδημία, με την εργασία- γιατί θα έπεφτα ψυχολογικά. Ετσι, το έριξα στις δουλειές του σπιτιού, τα καθάρισα και τα ταξινόμησα όλα, τα ξεσκόνισα, έγινα ένα με την ηλεκτρική σκούπα, τόσο στο σπίτι το δικό μου όσο και στης μητέρας μου. Μιλάμε για δουλειές. Οταν χαλάρωσα, άρχισα να βλέπω ταινίες, να διαβάζω βιβλία, να ακούω μουσική.
Η πανδημία έπληξε πάρα πολύ τον κλάδο σας, αλλά και την τέχνη γενικότερα. Πώς είδατε τις πρωτοβουλίες της Πολιτείας;
Στην αρχή, όταν έβλεπα τον κόσμο συγκεντρωμένο σε πλατείες και θάλασσες, έλεγα από μέσα μου «κάποιος μου κάνει πλάκα. Δεν γίνεται να μας λένε ότι δεν μπορούν να γίνουν φεστιβάλ και παραστάσεις, να είναι κλειστά καφέ και εστιατόρια, και στη Νέα Σμύρνη όπου μένω εγώ η πλατεία να είναι γεμάτη από κόσμο». Σιγά σιγά είδα την Πολιτεία να αλλάζει, να ανοίγει η εστίαση, να γίνονται κινήσεις για τον τουρισμό και τον πολιτισμό. Πέρα από την υγειονομική κρίση θα έρθει και μεγάλη οικονομική κρίση και αυτό το έχουν καταλάβει και ο κόσμος και το κράτος. Οταν ακούς το υπουργείο Πολιτισμού να λέει ότι τα θέατρα τον χειμώνα θα λειτουργήσουν με 40% πληρότητα στις θέσεις, δεν ξέρω ποιοι θα είναι αυτοί οι παραγωγοί που θα πάρουν το ρίσκο και δεν θα ακυρώσουν παραστάσεις. Θα χαθούν πάρα πολλές θέσεις εργασίας και δεν ξέρω, αφού έχει περάσει το πρώτο κύμα της πανδημίας, αν όλοι έχουν συνειδητοποιήσει παγκοσμίως τι μεγάλη ύφεση μας περιμένει. Θεατρικές δουλειές ακυρώνονται για το καλοκαίρι, θεατρικές δουλειές ακυρώνονται για τον χειμώνα. Οι δήμοι, ακόμη και σε μεγάλους υπαίθριους χώρους, είναι επιφυλακτικοί να κλείσουν μια θεατρική παράσταση ή μια συναυλία, γιατί ο φόβος τούς έχει κυριεύσει. Αυτό που συμβαίνει στον καλλιτεχνικό χώρο είναι κάτι το τρομερό. Τα μέτρα της κυβέρνησης δεν ξέρω αν επαρκούν. Τι θα γίνει με μια σειρά από ειδικότητες, σκηνογράφους, ηχολήπτες, φωτιστές, διευθυντές φωτογραφίας; Δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές και οι μουσικοί. Είναι απίθανο αυτό που συμβαίνει. Οι Ελληνες δημιουργοί δεν επαιτούν βοηθήματα, αλλά τις δουλειές τους πίσω, γιατί έχουν μάθει να δημιουργούν και εργάζονται πολύ σκληρά.
Η δουλειά σας είναι πάρα πολύ σκληρή;
Ε, ναι. Κάποτε μια συνάδελφός σας με ρώτησε πόση είναι η αμοιβή μου στο θέατρο. Οταν της είπα τον μισθό μου, μου είπε «αξιοπρεπώς πληρώνεστε». Και της είπα «συγγνώμη, εγώ θα δουλέψω στο θέατρο έξι μήνες και μετά θα ψάξω για άλλη δουλειά μέσα στο καλοκαίρι». Δεν υπάρχει άλλη δουλειά με τόση μεγάλη ανασφάλεια. Μα, πώς της φάνηκαν πολλά, όταν εγώ, για να μελετήσω τον ρόλο μου, θέλω ώρες μέσα στο σπίτι μου να τον μάθω με ηρεμία και ησυχία, πώς της φάνηκαν πολλά, όταν για κάθε ρόλο μου στο θέατρο θα κάνω τρεις μήνες πρόβες στο θέατρο χωρίς να τις πληρώνομαι; Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μου, τη διάλεξα, είναι δημιουργική, με άγχος, έκθεση, αλλά την αγαπώ και από αυτήν έχω αποφασίσει να βγάζω τίμια το ψωμί μου. Εχει ευθύνη, είναι καθήκον, αλλά είναι η ζωή μου. Δεν είναι μια δουλίτσα πάνω στο σανίδι για τρεις ώρες, γιατί το έχω ακούσει κι αυτό. Είναι κατάθεση ψυχής. Ξέρετε πολλά επαγγέλματα που να είσαι άρρωστος και να πηγαίνεις στη δουλειά σου ή να έχει κλείσει η φωνή σου και να κάνεις ένεση κορτιζόνης για να παίξεις σε διπλές παρατάσεις;
Πραγματικά, όσα μας λέτε είναι ένα μάθημα και για τα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί και βλέπουν μόνο τη λάμψη και τα φώτα. Εδώ μιλάμε για ασκητική…
Θα σας πω κάτι… Στα 21 μου χρόνια έχασα τον πατέρα μου και πήγα στο Εθνικό Θέατρο και έπαιξα. Εχω δει ηθοποιούς να παίζουν με 40 πυρετό, με γύψο στο πόδι, με τα παιδιά τους ή τους γονείς τους στα νοσοκομεία. Και θα βγάλουν τον ρόλο τους και θα κάνουν τους θεατές να γελάσουν, γιατί έτσι πρέπει, και θα το κάνουν τέλεια. Γιατί ο κόσμος έρχεται να ψυχαγωγηθεί στο θέατρο και πρέπει να το απολαύσει και να κρατήσει την πιο ωραία ανάμνηση. Δεν τον ενδιαφέρει το προσωπικό πρόβλημα του καλλιτέχνη. Εχω παίξει στο θέατρο και ήμουν στα όρια της πνευμονίας, αλλά δεν διανοήθηκα να κρεμάσω τους συναδέλφους μου και να ακυρωθεί η παράσταση. Ολοι αυτοί που λένε δουλίτσα τη δουλειά του ηθοποιού ας έρθουν να παίξουν μια σκηνή δέκα φορές μέσα στον καύσωνα με χειμωνιάτικα ρούχα, ας καθίσουν με υπομονή να βγάλουν τη σκηνή τους και να περιμένουν τη σειρά τους μέσα σε 12ωρα καθημερινά γυρίσματα. Ο γιατρός πολεμάει τον θάνατο, αλλά κι εμείς δίνουμε ζωή. Πόσοι άνθρωποι στην καραντίνα είχαν συντροφιά σειρές και ταινίες για τις οποίες δούλεψαν μια σειρά από ειδικότητες; Ο άνθρωπος μέσα από την τέχνη παίρνει τεράστια χαρά.
Η αλήθεια είναι ότι πριν από την πανδημία μάς είχαν μαντρώσει οι «Αγριες μέλισσες» στο σπίτι μας. Πώς πήρατε τον ρόλο της Ρίζως;
Στην τηλεόραση ό,τι δουλειά κι αν έχω κάνει είναι με τον παραγωγό, τον κ. Καραγιάννη. Ηξερα ότι ήθελε να γυρίσει μια σειρά εποχής και πραγματικά ήθελα με όλη μου την καρδιά να συμμετέχω σε αυτήν. Οταν με πήρε τηλέφωνο για τη σειρά η casting director Μιράντα Ρωσταντή, πέταξα από τη χαρά μου, αλλά είχα κλείσει καλοκαιρινή περιοδεία με τη θεατρική παράσταση «Μάλιστα, κύριε Ζαμπέτα» από 30 Ιουνίου μέχρι 14 Αυγούστου. Ηταν αδύνατον να πάρω μέρος. Η περιοδεία όμως ακυρώθηκε λόγω εκλογών και έτσι πήρα αμέσως τηλέφωνο την παραγωγή και τους είπα «από τις 7 Ιουνίου κιόλας είμαι ελεύθερη, να περάσω να με δείτε για ακρόαση και για τον ρόλο της Ρίζως». Ετσι κι έγινε. Ο Θεός με πήγε εκεί που έπρεπε.
Από πού αντιγράψετε την κυρία Ρίζω, αυτή τη γυναίκα που ξέρει να τα κάνει όλα;
Στην οικογένειά μου όλες οι γυναίκες είναι δυναμικές. Μητριαρχικές οικογένειες, αφού οι άνδρες από τα σόγια μου ήταν ναυτικοί και καπετάνιοι. Αρα έχω ζήσει μόνο με δυναμικές γυναίκες, που η ζωή τις έκανε να τα μάθουν όλα. Δεν έχω εικόνες από γυναίκες του χωριού, αλλά η μητέρα της μάνας μου είναι από τη Σμύρνη, του πατέρα μου από την Πόλη και όλες ήταν αεικίνητες. Λόγω της καταγωγής μου, χωριό έκανα την Αίγινα, όπου οι δικοί μου έφτιαξαν το εξοχικό τους, και εκεί παρατήρησα πολλές γυναίκες. Αλλά και το θέατρο με βοήθησε πάρα πολύ να βρω τα πατήματα της Ρίζως, καθώς είναι ένας ρόλος που έχει να κάνει με ηθογραφία. Αλλά γενικότερα το Διαφάνι θα έλεγα έχει ανεξάρτητες δυναμικές γυναίκες, όπως η Ελένη, που δεν καταλαβαίνει τίποτα, η Ουρανία η μοδίστρα, η Βιολέτα στον καφενέ, η Ρίζω. Ακόμη και η Παγώνα είναι αυτή που επηρεάζει τον κοινοτάρχη και η Μυρσίνη τον Δούκα Σεβαστό. Για τη Ρίζω, παρόλο που δεν έχω στοιχεία για το παρελθόν της, και αυτό θα είναι μια έκπληξη για το μέλλον, έχω περιγραφές για το περπάτημά της, την κορμοστασιά της, την ηλικία της και αυτό με βοήθησε. Είναι μια λαϊκή γυναίκα, δουλευταρού, που θέλει να τα μαθαίνει όλα, αλλά είναι και έμπιστη. Εχει πλάκα, γιατί η Ρίζω μπορεί σε κάποια επεισόδια να μην παίζει, αλλά συνεχώς αναφέρεται. «Να φωνάξουμε τη Ρίζω» λένε οι πάντες… Η Ρίζω δικαιολογεί τους ήρωες, όταν ακούσει τις ιστορίες τους. Φαντάζει συντηρητική, ότι δεν συμπαθεί τις γυναίκες που είναι ελευθερίων ηθών, αλλά παραμένει βαθιά ανθρώπινη και θέλει το δίκιο και το καλό.
Εχει καλή σχέση με τα γιατροσόφια και τα βότανα. Εσείς με την ομοιοπαθητική πώς τα πάτε;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Πριν καταφύγω στη χημεία, μου αρέσει να δω τι μπορώ να κάνω με τα φυτικά προϊόντα. Το καλύτερο φάρμακο για την κλεισμένη φωνή, και αυτό μου το έχει μάθει η Αννα Βίσση, είναι το φασκόμηλο με μέλι. Αυτό έπαιρναν για να έχουν φωνές αηδόνι και οι μοιρολογίστρες στη Μάνη. Οπως και για το στομάχι το χαμομήλι είναι πολύ καλό ή το τίλιο για τον ύπνο. Τα άνθη μολόχας κάνουν καλό στο αναπνευστικό και για το σπάσιμο των φλεμάτων. Είχα πάει μια φορά σε ένα μαγαζί με βότανα, γιατί μου αρέσουν πάρα πολύ, με παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή, και ο ιδιοκτήτης με ρώτησε: «Κυρία Ρίζω, εσείς που ξέρετε, θα μου μάθετε τα μυστικά σας;» Γελάσαμε πάρα πολύ. Ο άνθρωπος μου είπε πόσο έχει αγαπηθεί ο ρόλος της Ρίζως, γιατί θυμίζει κάτι από την ελληνική ταινία «Η κυρά μας η μαμή» με τη Γεωργία Βασιλειάδου, που από τη μια ξεγεννούσε μωρά, από την άλλη ξεμάτιαζε και έκανε προξενιά. Η κυρα-Ρίζω, όπως ο κουρέας, ο μπουφετζής στον καφενέ, είναι η ζωή του χωριού και τα ξέρουν όλα. Χτίστηκε ένας ρόλος μέσα από το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη χωρίς υπερβολή, αλλά με πολλή αγάπη, ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα.
Πώς θα τη χαρακτηρίζατε τη Ρίζω;
Εναν ηθικό άνθρωπο. Και γι’ αυτό θέλει να βοηθήσει και τη Δρόσω με το παιδί της. Γι’ αυτό θα κάνει τα πάντα για να τα φτιάξει η μικρή με έναν νέο, ωραίο υφασματέμπορα που θα ενδιαφερθεί για εκείνη. Δεν είναι η σωτηρία της Δρόσως να δώσει το παιδί της στην Ασημίνα. Η Ρίζω δεν θέλει τέτοια αμαρτία πάνω της και δεν την ενδιαφέρουν τα χρήματα των Σεβαστών. Δεν κοιτάει το οικονομικό της συμφέρον μπροστά στο δίκιο και δεν αγοράζεται με το χρήμα.
Ο κόσμος θέλει τη Ρίζω μαζί με το ενωμοτάρχη. Του προξενεύει πολλές γυναίκες, αλλά δεν έχει σκεφτεί ότι αυτοί οι δυο ίσως ταιριάζουν; Ακόμη και η κυρα0Δέσπω πιστεύω ότι τη συμπαθεί…
Πολλές φορές έχουμε τον έρωτα της ζωής μας δίπλα μας και δεν τον βλέπουμε. Ετσι είναι οι άνθρωποι. Δεν ξέρω τι έχει σκεφτεί η σεναριογράφος Μελίνα Τσαμπάνη για μένα και τον ενωμοτάρχη, αλλά μέχρι τώρα δεν υπάρχει υπόνοια φλερτ. Δεν έχουν κάνει καμία συζήτηση. Δεν μας έχει αφήσει να τους δούμε ως ζευγάρι. Πάντως εγώ τρελαίνομαι να παίζω με τον Γιώργο Σουξέ και την Αλίκη Αλεξανδράκη, δυο ηθοποιούς που τους εκτιμώ πολύ θεατρικά, αλλά δεν είχα κάνει παρέα κοινωνικά. Είναι εξαιρετικοί. Αλλά ποτέ μη λες πότε για τη Ρίζω και τον ενωμοτάρχη. Περίμενε κανείς η Θεοδοσία, μια τρελά ερωτευμένη γυναίκα, που λιώνει για τον Λάμπρο, να απατήσει τον άνδρα της, ο Κλεομένης να έχει άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό, η Ουρανία, μια ηθική γυναίκα, μετά την απάτη του Κυριάκου να δώσει ένα πεταχτό φιλί με τον κοινοτάρχη, η Μυρσίνη με τα τέσσερα παιδιά να είχε φλερτάρει τον αδελφό του Δούκα; Η Μυρσίνη είναι πολύ μοιραίο πρόσωπο. Η αχίλλειος πτέρνα του Δούκα. Μηχανεύεται μέχρι και ψεύτικη εγκυμοσύνη για την Ασημίνα, για να μη χάσει τον γιο της, τον Νικηφόρο. Κάνει τα πάντα για την οικογένειά της. Κι όμως η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια και τους ήρωες τους δικαιολογείς. Η σειρά αυτή, αν και καθημερινή, είναι πάρα πολύ δυνατή ως εβδομαδιαίο σίριαλ. Αυτό σημαίνει δραματουργία. Ολοι οι ρόλοι έχουν το παρελθόν και το μέλλον τους. Δομημένοι ρόλοι. Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον. Πρόκειται για μια σειρά με πολύ πυκνό σενάριο. Μόνο στο πρώτο επεισόδιο έχουμε έναν γάμο και έναν φόνο… Η ιστορία καλπάζει σε κάθε επεισόδιο πολύ γρήγορα και αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας.
Θα ήθελες τη Λενιώ και τον Λάμπρο μαζί;
Αυτό θα ήταν πολύ όμορφο, σαν παραμύθι. Αλλά η ζωή συνήθως γράφει δραματικά φινάλε. Δεν ξέρω πραγματικά τι σκέφτεται η σεναριογράφος μας. Προς το παρόν, στη ζωή της Ελένης υπάρχει ο Κυπραίος, που είναι έτοιμος για όλα τα σχετικά με την αγάπη αυτής της γυναίκας.
Ποιοι είναι οι πιο φανατικοί τηλεθεατές σου;
Η μητέρα μου. Γυρίζω από τη δουλειά, της λέω «έλα να πούμε μια κουβέντα», μου λέει «μη με ενοχλείς βλέπω το σίριαλ». Πάω να πάρω ένα τηλέφωνο, μου λέει «πιο σιγά, θέλω να ακούσω τι λένε οι ήρωες». Της αρέσει η σειρά πάρα πολύ, δεν είναι ότι παίζει η κόρη της, αλλά συμβάλλει και αυτό, νομίζω (γέλια).
Δυστυχώς δεν θα δούμε το «Your face sounds familiar» στον ΑΝΤ1…
Είναι πολύ δύσκολη παραγωγή. Εγώ έκανα μαθήματα υποκριτικής στους διαγωνιζομένους. Με τον κορονοϊό είναι ακατόρθωτο ο μακιγιέρ, ο ενδυματολόγος, η κομμώτρια να είναι τόσες ώρες πάνω από έναν παίκτη. Επειδή έχω πάρει μέρος σε αυτό το σόου ως διαγωνιζόμενη, έχω να πω ότι, για να βγει αυτή η μεταμόρφωση στον καθρέφτη και να τη χαρούν ο παίκτης και ο τηλεθεατής στο γυαλί, θέλει πολλή δουλειά με τα χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη, τη φωνή του, τη χορογραφία, την κίνηση. Αυτό το σόου είναι μια πρόκληση και προχωράει όλους τους καλλιτέχνες, τους εξελίσσει, τους πάει ένα βήμα μπροστά. Το περιμένουμε ξανά.
Θεατρικά πού θα σας δούμε;
Αν όλα πάνε καλά, και εύχομαι ότι θα πάνε, στο θέατρο Βέμπο με την παράσταση «Κάποτε στον Βόσπορο» με τον Δάνη Κατρανίδη, την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, τον Δημήτρη Πιατά, τον Στέλιο Μάινα, σε μουσική επιμέλεια του Λάμπρου Λιάβα και με μια πλειάδα γνωστών συντελεστών. Είναι ένα ταξίδι στις χαμένες πατρίδες.
