Για εμάς, που τον γνωρίζουμε εξ απαλών ονύχων, Πειραιώτες γαρ, ο Γιάννης Νικολάου είναι ένας σπουδαίος, ευαίσθητος μουσικός, που μιλάει στην ψυχή τού ακροατή και που, πριν απ’ όλα, σέβεται τον χώρο τον οποίο αποφάσισε να υπηρετήσει.
- Συνέντευξη στον Δημήτρη Καπράνο για το περιοδικό «Enjoy»
Εκεί, στη γειτονιά μας, στη μουσική σκηνή «Πέτρα και Φως» τον ακούσαμε παρέα με τον Παντελή και από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι «κάτι συμβαίνει».Το 1987, όταν ήμουν «οδηγός» στο πρωινό πρόγραμμα του ραδιοφώνου στη ζώνη 7-10, στο «Κανάλι Ενα» του Πειραιά, το τραγούδι «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε» έγινε η Νο1 επιτυχία της εποχής!
Φυσικά δεν ήταν μόνο η πειραιώτικη καταγωγή των «Λαθρεπιβατών» που με έκανε να «λειώνω» το βινύλιό τους κάθε μέρα στα πικάπ του σταθμού. Ήταν ένα τραγούδι που «μίλησε» αμέσως στο κοινό και που το ζητούσαν συνεχώς οι ακροατές. Με το που το άκουσα, είπα στην ηχολήπτριά μου Μαρία Κρητικού: «Ετοιμάσου να παίξεις το “hit” της εποχής»! Με τον Γιάννη βλεπόμαστε συχνά σε στέκια και εκδηλώσεις στον Πειραιά. Εχουν περάσει πια πολλά χρόνια (κι άλλα τόσα κιλά) από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε. Και μόλις τώρα σκέφτηκα να του κάνω συνέντευξη! Ωραίος φίλος είμαι, ε;
Κατ’ αρχάς, μη γελάς, σοβαρά στο λέω, θα σου κάνω ερωτήσεις (γέλια) και αρχίζω με τα τυπικά: «Πότε άρχισες να ασχολείσαι με το τραγούδι;»
Εντάξει, σε πιστεύω (γέλιο δυνατό!). Λοιπόν, με το τραγούδι αποφάσισα να ασχοληθώ από παιδί. Τα πρώτα μου μαθήματα κιθάρας τα πήρα στα 12 μου χρόνια, με τον σπουδαίο μουσικό και συνθέτη Γιάννη Συνοδινό. Τα πρώτα μου τραγούδια τα έγραψα με το που ανακάλυψα τις βασικές συγχορδίες. Τα ηχογραφούσα σε κασετοφωνάκι. Στα 16 μου έκανα το πρώτο μου συγκρότημα με το γειτονάκι συμμαθητή Αντώνη Μιτζέλο. (Σημ: Πρόκειται για έναν από τους σπουδαίους μουσικούς της γενιάς μας, που έπαιξε στους «Τερμίτες» με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και έχει συνθέσει σπουδαία τραγούδια). Στα 18 μου χρόνια έστειλα το demo μου στην ΕΡΤ, στον μουσικό παραγωγό Γιώργο Μητρόπουλο, ο οποίος και με παρουσίασε στην εκπομπή του «Σκηνές από τραγούδια προσεχώς». Εκείνη την εποχή γνώρισα τον Σκωτσέζο πολύ μουσικό Howe Stewart, που με μύησε στην αγγλόφωνη ροκ. Γυρίζαμε στα νησιά, κυρίως τη Σαντορίνη, τα καλοκαίρια και τον χειμώνα στα μπαράκια του Πειραιά. Παίξαμε και στη Γλυφάδα στο «Bobie’s Bar» για μια σεζόν. Το 1985 γνώρισα τον Παντελή Θαλασσινό στη μουσική σκηνή «Πέτρα και φως» στην Πειραϊκή, όπου του έδειξα τα τραγούδια που ‘χα γράψει στη Σαντορίνη, μεταξύ των οποίων το «Ανησυχώ», «Ταξιδιάρικο πουλί», «Το ρεμάλι» και κάποια ακόμη… Αυτά έγιναν αφορμή να κάνουμε τον πρώτο μας δίσκο «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε», τον Νοέμβριο του 1987 με τη «Μinos EMI»…
Ο δίσκος που έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Τον είχα τρελάνει στο ραδιόφωνο!
Είναι αλήθεια ότι η επιτυχία ήρθε ανέλπιστα με το «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε» και νιώσαμε απερίγραπτα συναισθήματα, καθώς η Χάρις Αλεξίου μας ενέταξε στο πρόγραμμά της με τον Χάρρυ Κλυνν και τον Διονύση Θεοδόση, στον «Ζυγό» στην Πλάκα. Αμέσως μετά όλα κύλησαν γρήγορα κι ευνοϊκά για μας. Σπουδαίες συνεργασίες όπως με τον Γιάννη Σπανό, τη Δήμητρα Γαλάνη, με τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Μάριο Τόκα, τον Βασίλη Καζούλη και άλλους εκλεκτούς συναδέλφους. Ηταν χαρακτηριστικοί σταθμοί της πορείας μας… Η περίοδος των «Λαθρεπιβατών» ήταν ιδιαίτερη. Κερδίσαμε αρκετά χρήματα για να ζούμε και να δημιουργούμε αξιοπρεπώς.
Τι γίνεται σήμερα; Πώς βλέπεις τα πράγματα στον χώρο στην περίοδο του κορωνοϊού;
Σήμερα το μουσικό γίγνεσθαι είναι τουλάχιστον νεφελώδες. Ταλέντα πάντα υπάρχουν όμως δεν υπάρχουν πλέον οι παραγωγοί στα ραδιόφωνα να τα αναδείξουν, καθώς το playlist έχει πάρει τη θέση τους. Εσύ, ως παλαιός μουσικός και τόσα χρόνια παραγωγός στο ραδιόφωνο, έχεις καταλάβει τι γίνεται. Το διαδίκτυο είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς αδαείς και αυτόκλητοι τραγουδοποιοί κατακλύζουν το διαδικτυακό περιβάλλον, καθιστώντας δύσκολη την επιβίωση των ταλαντούχων, αφού τα χλωρά καίγονται μαζί με τα ξερά. Οσον αφορά στην περίοδο του κορονοϊού, όπως κατέστρεψε την καθημερινότητά μας για τις μικρές αλλά γλυκές συνήθειες, όπως ένας καφές, ένα ούζο στην Πειραϊκή, προκάλεσε βαθύτατο τραύμα και στις τέχνες, αφού απαγορεύτηκαν οι παραστάσεις και οι συναθροίσεις…
Και τι θα γίνει στη μετα-κορωνοϊό εποχή;
Στη μετα-κορωνοϊό εποχή, τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά, όσον αφορά τις τέχνες μα και τη ζωή μας… Κάποιοι φροντίζουν με επιμονή γι’ αυτό. Βλέπουμε την απαγόρευση της μουσικής στα beach bar και άλλες αποφάσεις που δεν έχουν λογική. Επίσης την απαξίωση και τον σνομπισμό εκ μέρους του υπουργείου και της υπουργού Πολιτισμού, της Πολιτείας γενικώς απέναντι στους καλλιτέχνες. Οι μέρες της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ας αντισταθούμε όπως μπορούμε…
Ετοιμάζεις κάτι αυτό τον καιρό; Αισθάνεσαι ακόμα δημιουργικός;
Εκτός από τα τραγούδια που έχω δώσει σε φίλους τραγουδιστές όλα αυτά τα χρόνια και τον προσωπικό μου δίσκο το 2016 «Εγώ θα μείνω εδώ», που πάνε καλά, ετοιμάζω έναν δίσκο με τίτλο «Χαρακιά στο χρόνο», με τον Βασίλη Λέκκα, τον Βασίλη Σκουλά, τον Νίκο Στρατάκη, τον Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη, τη Βάσια Βουγιουκλή, τον Σπύρο Πετρουλάκη και άλλους αξιόλογους σολίστες… Το έργο αυτό βασίζεται στην κρητική ποίηση και είναι σχεδόν έτοιμο…
Τι λες για τα talent shows της τηλεόρασης;
Νομίζω πως είναι στημένα για την παραγωγή και τους κριτές, αφού μόνον αυτοί ωφελούνται ουσιαστικά. Τα παιδιά που συμμετέχουν δεν ωφελούνται, αν εξαιρέσουμε ότι παίρνουν «μια τζούρα» απ’ τη δόξα και την αναγνώριση, μια στιγμιαία αναλαμπή, και μετά εξαφανίζονται. Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν τα βλέπω, δεν με ενδιαφέρει, χώρια που «τα παίρνω» με τους κριτές καμιά φορά που κάνω ζάπινγκ…
Και το ελληνικό τραγούδι; Υπάρχει σήμερα;
Ελληνικό τραγούδι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, απλώς δεν το ευνοούν οι συγκυρίες, οι συνθήκες. Και νέους τραγουδιστές και δημιουργούς καλούς έχουμε και μουσικούς καλούς έχουμε. Απλώς όλοι και όλα αφομοιώνονται από τον χαμό που ζούμε. Και κάτι αισιόδοξο: Μετά το σκοτάδι, είναι το φως…
