Τέσσερα παιδιά, δυο γιαγιάδες, ένα φιλικό ζευγάρι και εκείνοι μαζί και μικροπαντρεμένοι. Οι δυο γονείς η Μαίρη (Ιωάννα Ασημακοπούλου) και ο Γιάννης (Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης) θα ζητούν, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00 από την μικρή οθόνη του ΑΝΤ1, την βοήθεια ψυχολόγου και εμείς θα κλείνουμε ραντεβού μαζί τους. Ένα εκρηκτικό μείγμα οικογενειακής τρέλας και γέλιου παίρνει θέση στο νέο πρόγραμμα του ΑΝΤ1σε καλές στιγμές τηλεοπτικής κωμωδίας.
Το «ENJOY» και η Μαρία Ανδρέου μίλησαν με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ο οποίος νιώθει τυχερός που μέσα σε αυτήν την ανεργία που μαστίζει τον καλλιτεχνικό χώρο του δόθηκε η ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει σε μια σειρά στολίδι.
Πώς είναι τα τηλεοπτικά γυρίσματα την εποχή του κορωνοϊού;
Πολύ δύσκολα τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για το συνεργείο. Στα γυρίσματα φοράμε μάσκα, έχουμε αντισηπτικά, κρατάμε αποστάσεις όλοι μας, τεχνικοί και ηθοποιοί. Κάνουμε τεστ για τον κορονοϊό πολύ τακτικά, αλλά έχουμε περιορίσει και τις εξόδους μας στην καθημερινότητά μας, ώστε να μη δημιουργήσουμε κανένα πρόβλημα στη ροή των γυρισμάτων. Παίρνουμε όλα τα μέτρα για την ασφάλειά μας, για να είναι καλά και οι δικοί μας άνθρωποι, οι γονείς μας, οι οικογένειές μας, γιατί πάνω από όλα είναι η υγεία. Το πιο πολύτιμο αγαθό. Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας το πρόβλημα, η πανδημία είναι γύρω μας, ο Covid-19 είναι εδώ και δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Το κομμάτι της υγείας είναι πολύ σημαντικό και δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση που αντιμετωπίζει όλος ο πλανήτης, η οποία γεμίζει τον κόσμο με αβεβαιότητα και ανασφάλεια πρώτα από όλα για την ίδια του τη ζωή. Δεν είναι μόνο μια τεράστια οικονομική κρίση, έχει να κάνει με το θέμα της υγείας και αν θα καταφέρεις να μην αρρωστήσεις, τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί το κατάλληλο φάρμακο και εμβόλιο. Το έχετε καταλάβει ότι κυκλοφορούμε όλοι με μάσκες; Δείτε το ως εικόνα. Εχει αλλάξει η ζωή στον πλανήτη. Εχει μπει ο φόβος στη ζωή μας και ο φόβος δεν είναι ωραίο συναίσθημα.
Πώς νιώθετε που σε τέτοιους καιρούς έχετε δουλειά;
Τυχερός, γιατί δουλεύω στον ΑΝΤ1, σε ένα κανάλι που μου δημιουργεί ασφάλεια, ξέρει τι σημαίνει ποιότητα και μου δίνει τη δυνατότητα να παίξω σε μια γλυκιά οικογενειακή κομεντί σαν τη «Φαμίλια». Καλή ελληνική μυθοπλασία. Ο ήρωάς μου, ο Γιάννης, λατρεύει τη γυναίκα του, την οικογένειά του, αλλά συχνά πνίγεται μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας και είναι λίγο αμελής με τις οικογενειακές υποχρεώσεις του. Λόγω της πολύχρονης σχέσης τους και φροντίζοντας τέσσερα παιδιά το ζευγάρι περνά κρίση. Το βλέπω πολύ τρυφερό που συναινεί να πάνε σε έναν ψυχολόγο, αφού το θέλει η γυναίκα του, και νιώθει ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να μην οδηγηθούν σε χωρισμό και σε διαζύγιο, όπως πολλά ζευγάρια στο κοντινό περιβάλλον τους.
Πιστεύω ότι θα ταυτιστούν πολλά ζευγάρια με τον Γιάννη και τη Μαρία…
Ναι, γιατί ο Γιάννης και η Μαρία έχουν φτάσει σε ένα αδιέξοδο από τις πολλές ευθύνες, αναγνωρίζουν ότι έχει επέλθει ένας κορεσμός στη σχέση τους, αλλά δεν θέλουν να οδηγηθούν σε ρήξη, αφού υπάρχει αγάπη μεταξύ τους. Θέλουν να κρατήσουν όρθια την οικογένειά τους και γι’ αυτό πάνε σε έναν ειδικό. Και επειδή ξέρω τι θα με ρωτήσετε, και βέβαια θα πήγαινα σε ψυχολόγο, αν με τη γυναίκα μου δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Θα προσπαθούσα να λύσω το πρόβλημα, γιατί δεν μιλάμε πια. Πιστεύω ότι τα περισσότερα ζευγάρια φτάνουν στον χωρισμό από εγωισμό και γιατί δεν εκφράζονται. Η σχέση γίνεται δυσλειτουργική όταν δεν υπάρχει επικοινωνία. Στην Ελλάδα ο θεσμός της οικογένειας είναι πολύ ψηλά, αλλά το ζευγάρι, με το που παντρεύεται, βάζει σε προτεραιότητα τα παιδιά και η σχέση μοιραία πηγαίνει πίσω. Το θέμα είναι να μην επιλέγεις μια ζωή που δεν ονειρεύτηκες. Είναι λάθος αυτό. Γι’ αυτό χρειάζεται μια συμβουλή. Δεν γίνεται ένα ζευγάρι να ζει τις ζωές των άλλων. Και ακόμη και ως μονάδα καθένας μας. Πρέπει να δίνει χώρο στον εαυτό του για να έχει τη δύναμη να δώσει και στους άλλους.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό συναίσθημα για εσάς;
Η αγάπη. Το να αγαπάς αληθινά και άνευ όρων. Οι άνθρωποι που είναι σημαντικοί για εμάς πρέπει να λούζονται από την αγάπη μας. Να προσπαθούμε γι’ αυτούς. Η ζωή θα ήταν έτσι πολύ καλύτερη. Η συγχώρεση είναι σπουδαίο πράγμα, η αποδοχή. Ενας άνθρωπος έχει τα καλά του, έχει και τα στραβά του. Τα ωραία και τα άσχημά του. Τα σωστά και τα λάθη του. Δεν θα γίνουμε αυστηροί κριτές του. Ούτε θα βάλουμε στόχο να τον αλλάξουμε. Θα τον αγαπάμε γι’ αυτό που είναι, θα θέλουμε το καλύτερο για εκείνον και για εμάς και να είναι ο εαυτός του.
Η τηλεόραση έχει αγκαλιάσει τον κλάδο των ηθοποιών και τους δίνει μεροκάματο μέσα στην πανδημία. Με το κράτος τι γίνεται;
Το θέατρο δεν λειτουργεί, πώς να δώσει δουλειά; Χρειάζεται, όχι τώρα με την πανδημία, αλλά χρόνια πριν από αυτήν, μια θεμελιώδης αλλαγή στον τρόπο που βλέπει η Πολιτεία τον πολιτισμό αλλά και τα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα των ηθοποιών. Πλέον οι συνθήκες λειτουργίας των θεατρικών σκηνών έχουν γίνει πιο αυστηρές και χρειάζεται η αρωγή του κράτους για να μη βάλουν λουκέτο. Γιατί πώς θα τα βγάλει εις πέρας ένας θιασάρχης με τις μισές θέσεις να είναι γεμάτες, με τα μισά εισιτήρια; Λογικό είναι όλο αυτό, να κρατηθούν αποστάσεις με τον κορωνοϊό, αλλά ποιος θα καλύψει τη χασούρα; Αν δεν λειτουργήσουν τα θέατρα και δεν σκεφτεί κάτι άμεσα και τάχιστα η κυβέρνηση για τον πολιτισμό, θα πεινάσουν οικογένειες. Χρειάζεται ένα σχέδιο από το υπουργείο Πολιτισμού για να μας βγάλει από την κρίση.
Τι βλέπετε να γίνεται στη χώρα μας τον χειμώνα, την περίοδο των γιορτών;
Το οικονομικό τσουνάμι που πήρε και σήκωσε το καλοκαίρι τον τουρισμό θα επηρεάσει με τα απόνερά του και άλλους κλάδους. Η ανεργία θα εκτοξευθεί σε μεγάλο βαθμό. Με αυτήν την ψυχολογία δεν ξέρω πώς θα πάει ο κόσμος να διασκεδάσει σε κλειστούς χώρους. Ποιος θα πάει σε κάποιο μπαρ, κέντρο εστίασης, μουσική σκηνή, αν βάλει στο μυαλό του ότι τα κρούσματα κάθε ημέρα αυξάνονται; Τώρα βγαίνουμε σε ανοιχτούς χώρους, μετά τι θα γίνει; Εδώ σου λένε να φοράς σε ανελκυστήρα μάσκα. Πώς θα πας να ψωνίσεις σε ένα κλειστό εμπορικό κέντρο; Πιστεύω ότι όλοι οι κλάδοι χρειάζονται πλέον κρατική μέριμνα με την πανδημία. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και ο αθλητισμός. Πώς θα ξαναγυρίσει ο κόσμος, οι φίλαθλοι στα γήπεδα να δουν έναν αγώνα; Χρειάζεται πολύ σοβαρή και βαθιά σκέψη από τους ιθύνοντες.
Η ζωή μας έχει αλλάξει…
Μιλάμε πλέον για μια διαφορετική ζωή σε όλα τα επίπεδα, από τον τρόπο που επικοινωνούμε, δεν φιλιόμαστε, δεν δίνουμε τα χέρια, δεν αγκαλιαζόμαστε, μέχρι τον τρόπο που δουλεύουμε, που διασκεδάζουμε, που σπουδάζουμε. Ο καλλιτέχνης δεν γίνεται να μην επικοινωνεί με τον κόσμο και δεν μπορεί να περπατά σε παράλληλη διαδρομή. Πρέπει να είναι δίπλα του ακόμη και τώρα που αλλάζει η ανθρωπότητα.
Και μια και μιλάμε για τέχνη και την κοινή διαδρομή της με τον άνθρωπο… Πόσα ευχαριστώ σας οφείλουμε για την ταινία «Ευτυχία»; Μας κάνατε και δακρύσαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε, ονειρευτήκαμε, μάθαμε για τη ζωή μιας αξιόλογης και μοναδικής στιχουργού. Ησασταν υπέροχος ως σύζυγος της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου. Ο γλυκός Γιώργος που δεχόταν με υπομονή όλα τα καπρίτσια της και καμάρωνε για το μεγάλο ταλέντο της…
Αυτή η ταινία αγαπήθηκε πάρα πολύ, γιατί μέσα από αυτήν περνά όλη η ιστορία της χώρα μας μουσικά, καλλιτεχνικά. Είδαμε προσωπικότητες που έγραψαν με το έργο τους την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Ηταν μια ταινία αληθινή διαδρομή πραγματικών ηρώων μέσα από μια αγνή και καθαρή κινηματογραφική ματιά. Η σύμπραξη τόσων αξιόλογων καλλιτεχνών ήταν μια ευτυχής στιγμή. Σπουδαίο σενάριο, σκηνοθεσία, φωτογραφία, μουσική, σκηνικά, κοστούμια, λαμπροί ηθοποιοί. Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι κομμάτι της. Ενιωσα σε αυτήν την ταινία πόσο ωραίο πράγμα είναι ο πολιτισμός, ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης. Είμαι υπερήφανος που είμαι Ελληνας ηθοποιός, είμαι τυχερός που ζω στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να ζήσω και στη Βρετανία, η μητέρα μου και η αδερφή μου ζουν εκεί, αλλά δεν θα έφευγα ποτέ από την Ελλάδα, δεν θα μπορούσα να ζω πουθενά εκτός της Ελλάδας. Ο τόπος μου είναι η Ελλάδα με τα καλά και τα άσχημά της, με τις χαρές της και τις αξίες της.
Ζούμε εδώ και 10 χρόνια μια τεράστια οικονομική κρίση. Είναι και κρίση πολιτισμού;
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα γιγαντώθηκε με τα Μνημόνια. Δεν ξέρω αν ήταν και παράλληλα κρίση αξίων. Αυτή υπήρχε πάντα. Θεωρώ, όμως, ότι σε αυτήν την κρίση η ψυχή μας ήρθε πιο κοντά με το λάθος και το σωστό, έγινε μια σχετική αυτοκριτική, αναμετρηθήκαμε με τα δύσκολα, με την ηθική μας. Αλλά και στη Γαλλία και την Αγγλία υπήρχε μεγάλη οικονομική στενότητα και οι πολίτες των χωρών έζησαν φτώχεια. Αν δεν είχαν σοβαρές κοινωνικές δομές, θα αντιμετώπιζαν μεγαλύτερα προβλήματα. Η Ευρώπη κλυδωνίστηκε πολύ άσχημα με τη λιτότητα που επέβαλαν η Γερμανία και οι χώρες του Βορρά. Για να μη μιλήσουμε για το Προσφυγικό, που είναι ένα μεγάλο πολιτικό θέμα και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.
Τις προκλήσεις του Ερντογάν πώς τις βλέπετε; Φοβάστε για θερμό επεισόδιο;
Δεν θέλω να ζω με τον φόβο. Να είμαι και εθνικά ένας φοβισμένος άνθρωπος. Δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι, δεν το επιλέγω. Δεν θέλω αυτήν τη συνδιαλλαγή. Δεν θέλω να σκέφτομαι άσχημα για τον τουρκικό λαό. Αυτός περνάει πιο δύσκολα. Δεν έχω κάτι με τον απλό Τούρκο πολίτη που ζει στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα. Αυτά είναι πολιτικά παιχνίδια που παίζονται από τους πολικούς και όχι από τον κόσμο. Ιστορικά είχαμε προβλήματα με τους ηγέτες της Τουρκίας. Δεν μου φταίει σε τίποτα ένας Τούρκος καλλιτέχνης. Μόνο η παιδεία και η γνώση καλλιεργούν την ελπίδα και την αγάπη ανάμεσα στους λαούς.
Χρειάζεται γνώση ώστε ένας τηλεθεατής να μην επιλέγει ριάλιτι αλλά σειρές, παραγωγές, εκπομπές που έχουν κάτι να του πουν;
Σίγουρα. Τα κανάλια δημιουργούν παραγωγές για όλα τα γούστα, εσύ επιλέγεις τι θα πάρεις… Τι αξίες έχεις; Πού θα πας; Θα χαθείς στο ανούσιο; Τι θέλεις τελικά από όλη αυτήν την ποικιλία να αγοράσεις; Είναι θέμα δημοκρατίας να υπάρχουν διαφορετικά προγράμματα. Αν εσύ, φέτος, που έχει τόσες ωραίες σειρές η τηλεόραση, εκφράζεσαι μέσα από το ριάλιτι και τις ζωές των άλλων, κάτι συμβαίνει μαζί σου. Δεν λειτουργείς καλά. Σε μια δημοκρατία λέμε και τα όχι μας, λέμε και τα ναι μας. Υπάρχουν οι «Αγριες μέλισσες», η «Αγγελική», η «Μουρμούρα», το «Παρουσιάστε», η «Φαμίλια», εσύ τι θέλεις να δεις; Χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια και από τους δημιουργούς και από τα κανάλια για να γίνονται ωραία πράγματα. Είναι ένας συνεχής αγώνας, που δεν τελειώνει ποτέ, αρκεί να είμαστε αισιόδοξοι, εργατικοί, θετικοί. Οφείλουμε και γενικότερα ως Ελληνες να παλέψουμε ακόμη και στα πιο δύσκολα, ως γενική στάση ζωής, για τους συνανθρώπους μας και για τη νέα γενιά.
