O Mιχάλης Σαράντης είναι από τους ταλαντούχους νέους βραβευμένους ηθοποιούς που αποφάσισαν φέτος να περάσουν με μαεστρία από το θέατρο στην τηλεόραση και να την ανανεώσουν. Ο ίδιος μίλησε στην Μαρία Ανδρέου και το περιοδικό «Enjoy» για την οικογενειακή κομεντί του ΑΝΤ1 «Η φαμίλια», την επέλεαση της πανδημίας στον πολτισμό και την άποψή του για την τηλεόραση της νέας εποχής.
Νέα χρονιά, νέες ελπίδες… Πιστεύεις ότι σε λίγους μήνες θα έχουμε νικήσει τη μάχη με την πανδημία και θα μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο ελεύθερα;
Ούτε επιδημιολόγος είμαι ούτε μάντης. Πιστεύω όμως ότι θα αργήσουμε να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Χρειάζεται λίγη υπομονή ακόμα. Το ξέρω ότι τα όρια όλων μας έχουν εξαντληθεί, αλλά λίγη ακόμα υπομονή. Γιατί μπορούμε και θα αντέξουμε. Νιώθω τυχερός που αυτή την περίοδο της δεύτερης καραντίνας δουλεύω στην τηλεόραση, στη σειρά «Η φαμίλια», και δεν υφίσταμαι όλη αυτή την ψυχολογική καταπίεση στον σπίτι. Μόλις μπαίνω στο πλατό, όλο αυτό το άγχος και ο φόβος που έχω μετασχηματίζονται σε κάτι δημιουργικό. Ελπίζω από το καλοκαίρι και έπειτα όλα να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Είσαι συγκρατημένα αισιόδοξος…
Ναι. Γιατί οι συνέπειες της πανδημίας, όπως οι οικονομικές και οι ψυχολογικές, είναι αναπόφευκτες και θα τις υποστούμε όλοι μας. Τώρα δίνουμε μια μάχη με την πανδημία. Τώρα δίνουμε έναν μεγάλο πόλεμο, αυτόν της επιβίωσης από τον Covid-19. Ανησυχώ για τους γονείς μου, για τις τρεις αδελφές μου. Οι σχέσεις μας έχουν δοκιμαστεί με την ασθένεια, γιατί δεν επιτρέπεται η στενή επαφή. Το παρήγορο είναι ότι όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση, που άλλαξε τη ζωή μας, την περνάμε όλοι μαζί και σε παγκόσμιο επίπεδο. Και λέω «όλοι μαζί», γιατί οι πληροφορίες που «σκάνε» στην τηλεόραση, στο κινητό, στο λάπτοπ είναι οι ίδιες την ίδια ακριβώς στιγμή για όλους τους ανθρώπους, σε απευθείας σύνδεση. Μια πανδημία live streaming. Μια ευχή, να βγούμε όλοι δυνατοί από αυτή την περιπέτεια.
Θα κάνεις το εμβόλιο;
Για να πάρω σαφή θέση, χρειάζομαι από τους γιατρούς περισσότερη πληροφόρηση. Δεν είμαι αρνητικός. Για να νικήσουμε την πανδημία, πρέπει να δράσουμε συλλογικά, ώστε να επιτευχθεί η ανοσία της αγέλης. Ξέρω ότι η δική μου γενιά, των 35άρηδων, θα αργήσει να εμβολιαστεί, άρα θα έχω χρόνο να μάθω περισσότερα. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι η Ε.Ε. έχει παραγγείλει ελάχιστα, όπως λένε, εμβόλια. Δεν ξέρω πόσο λανθασμένες εμπορικές συμφωνίες έγιναν με τις φαρμακοβιομηχανίες, αλλά όλο αυτό θα μας πάει ακόμα πιο πίσω. Τουλάχιστον εύχομαι να εμβολιαστούν τάχιστα αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, γιατροί και νοσηλευτές.
Το θέατρο μετρά τις πληγές του. Τουλάχιστον περιμένουμε όλοι μας το καλοκαίρι και τις θεατρικές παραστάσεις στα υπαίθρια θέατρα…
Δεν θέλω να μιλήσω πολιτικά, αλλά, στην τελική, όλα είναι πολιτική. Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι στην Ελλάδα ο πολιτισμός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ότι είναι πολυτέλεια και ότι δεν βρίσκεται τρόπος να λειτουργήσει η τέχνη σε όλες τις μορφές της. Είναι μέγα λάθος, γιατί στην καραντίνα όλοι στραφήκαμε στη μουσική, στα βιβλία, στις τηλεοπτικές σειρές, στις ταινίες, στο θέατρο από το διαδίκτυο. Μπορεί να παλέψει ο άνθρωπος τα δύσκολα χωρίς το οπλοστάσιο της τέχνης; Ακουσα με προσοχή τους ειδικούς, ότι σε κλειστούς χώρους ο ιός είναι πολύ επικίνδυνος και μεταδίδεται πολύ εύκολα. Και η Πολιτεία τι κάνει, λοιπόν, για τα κλειστά θέατρα, τις κλειστές μουσικές σκηνές, τις γκαλερί; Δεν οφείλει να προστατεύσει τους ανθρώπους του πολιτισμού και όσους εμπλέκονται με αυτόν; Αν δεν έπαιζα στη «Φαμίλια», θα ήμουν άφραγκος. Θα είχα πρόβλημα βιοπορισμού. Υπάρχουν συνάδελφοι που, αν δεν είχαν τη βοήθεια των δικών τους ανθρώπων, θα βρίσκονταν στον δρόμο. Είμαι πολύ θυμωμένος με τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Πολιτεία τους καλλιτέχνες της. Ο άνθρωπος δεν μπορεί χωρίς πολιτισμό. Ο άνθρωπος εμπεριέχει τον πολιτισμό μέσα του. Είναι συστατικό κομμάτι του πυρήνα μας. Ο πολιτισμός δεν αφορά την ελίτ. Πολιτισμός είναι και η κλασική μουσική αλλά και ο Καραγκιόζης. Πολιτισμός είναι το θέατρο αλλά και η σειρά «Φαμίλια», την οποία έχουν αγαπήσει τα παιδιά.
Πώς είναι για έναν 35χρονο καλλιτέχνη τα πράγματα στην Ελλάδα;
Γενικά θα σας έλεγα για έναν 35άρη νέο και όχι συγκεκριμένα για έναν καλλιτέχνη. Από τα 25 έως τα 35 έζησα μια απίστευτη οικονομική κρίση, όπως όλοι μας – αυτό κι αν ήταν μια εμπειρία ζωής, να ζεις με το άγχος της χρεοκοπίας. Οταν ξεφύγαμε από τα Μνημόνια μάς ήρθε το χαστούκι της πανδημίας. Και η δική μας γενιά, λοιπόν, γεύτηκε τα πολύ δύσκολα.
Πώς ένας ηθοποιός του θεάτρου, από τους καλύτερους της γενιάς του, απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, με βραβείο Χορν, με βραβείο από την Ακαδημία Κινηματογράφου, αποφάσισε να ενδώσει στην τηλεόραση;
Ελαβα ένα τηλεφώνημα από τον σκηνοθέτη Βασίλη Θωμόπουλο, που μου έλεγε ότι με θέλει σε μια οικογενειακή κωμωδία δίπλα στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Αυτό ήταν. Δεν έκανα δεύτερη σκέψη. Του είπα πολύ απλά και αβίαστα: «Κύριε Θωμόπουλε, ναι, θα είμαι μαζί σας». Με τον Πυγμαλίωνα είμαστε φίλοι, αλλά τον θαυμάζω ως ηθοποιό, είναι μοναδικός. Για μένα η «Φαμίλια» ήταν μια πρόκληση, γιατί το θεατρόφιλο κοινό με είχε δει -πώς να το πω;- σε μια συγκεκριμένη παραστασιολογία, σε ένα συγκεκριμένο θεατρικό ρεπερτόριο. Ηθελα να βάλω… τρικλοποδιά στον εαυτό μου. Να κάνω κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο από ό,τι με βλέπει το κοινό στο θέατρο, σε κλασικά έργα και σε αρχαίες τραγωδίες.
Και έκανες θαυμάσια επιλογή, γιατί έτσι έχει τη δυνατότητα να σε μάθει ένα ευρύτερο κοινό, καθώς οι άνθρωποι στην περιφέρεια δεν έχουν πολλές φορές τη δυνατότητα να έρθουν στην Αθήνα για να δουν θέατρο…
Ισχύει αυτό που λέτε, γι’ αυτό σε κάθε θεατρική περιοδεία το καλοκαίρι θέλω να επισκέπτομαι την περιφέρεια. Στην παράσταση «Αίας» του Σοφοκλή, με τον Γιώργο Νανούρη, κάναμε μια μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα και δεν κάναμε καμία έκπτωση σε σκηνικά, κοστούμια, στην όλη παραγωγή όταν βρεθήκαμε και στην πιο ακριτική περιοχή. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη. Οι κάτοικοι των επαρχιακών πόλεων αγαπούν βαθιά το θέατρο, εκφράζονται μέσα από αυτό.
Γιατί νέοι, σημαντικοί καλλιτέχνες του θεάτρου σνομπάρουν την τηλεόραση; Τουλάχιστον φέτος, μέσα από το «Κόκκινο ποτάμι», τις «Άγριες μέλισσες», την «Αγγελική», μάθαμε πολλούς…
Υπάρχουν διάφορα ενοχικά σύνδρομα με την τηλεόραση και τα θεωρώ μια μεγάλη χαζομάρα. Το θέμα είναι να μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου και να δίνεις το 100% του εαυτού σου, χωρίς εκπτώσεις, είτε στο θέατρο είτε στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση. Ο καλύτερος εαυτός σου μπορεί να γίνει εμφανής ακόμα και στην τηλεόραση, που απαιτεί γρήγορους χρόνους. Ο κόσμος έχει κριτήριο, τα σήματα που θα εκπέμπεις θα τα πιάσουν, αρκεί να έχεις καλές προθέσεις. Ο κόσμος είναι πανέξυπνος. Το μότο μου είναι: «Κάνε καλά ό,τι και αν κάνεις, όπου και αν το κάνεις». Ακόμα και αν οι επιλογές σου είναι ετερόκλητες.
Η «Φαμίλια» έχει κλέψει την καρδιά των τηλεθεατών, γιατί μιλά για κάτι όμορφο και πολύτιμο, όπως η οικογένεια και η φιλία. Η φιλία του ήρωα που υποδύεσαι, του Στάθη, με τον κουμπάρο του τον Γιάννη είναι σχέση ζωής… Πόσο μετρούν για σένα η οικογένεια και η φιλία;
Για μένα η οικογένεια είναι πολύ ψηλά ως αξία, όπως η φιλία και η συντροφικότητα. Είναι οι βασικοί πυλώνες της ζωής μου. Τρεις άξονες που παίζουν καθοριστικό ρόλο. Επενδύω σε αυτές. Εχω τρεις αδελφές και όλη αυτή η τρέλα που ζούμε στη «Φαμίλια», με τους καβγάδες, τις αγκαλιές, τις γιορτές, τους προβληματισμούς, μου είναι πολύ γνώριμα. Οταν είμαι στο γύρισμα, νιώθω ότι μπαινοβγαίνω στο δικό μου σπίτι. Εχω ζήσει σε ένα παρόμοιο σπίτι, στο οποίο τα πρόσωπα της οικογένειας αγαπιούνται πολύ, και όλα αυτά που ζουν οι ήρωες μου φαίνονται πολύ οικεία.
Η Μαίρη (Ιωάννα Ασημακοπούλου) και ο Γιάννης (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) πάνε σε σύμβουλο γάμου για να σώσουν τη σχέση τους, η οποία έχει βαλτώσει με τέσσερα παιδιά. Θα ζητούσες τη γνώμη ενός ψυχολόγου προκειμένου να βελτιώσεις έναν προβληματικό δεσμό;
Θεωρώ ότι το πιο ωραίο πράγμα στη ζωή μας είναι η στιγμή που παραδεχόμαστε ότι υπάρχει πρόβλημα στην καθημερινότητά μας και κοιτάμε πώς θα το αλλάξουμε όλο αυτό. Με συγκινεί που ο Γιάννης αποδέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα στον γάμο του με τη σύντροφό του τη Μαίρη και ζητούν τη βοήθεια από ένα «τρίτο μάτι». Το «εγώ» πέφτει, ταπεινώνεται και κάνουν ό,τι μπορούν και οι δύο πλευρές για να επικοινωνήσουν ξανά, γιατί «είχαν παγώσει» τη μεταξύ τους επαφή. Οπότε δεν μου φαίνεται περίεργο που ένα ζευγάρι που αγαπιέται ουσιαστικά και έχει τέσσερα παιδιά προσπαθεί να σώσει τον γάμο του και ζητεί τη βοήθεια ενός ψυχολόγου, ενός φίλου, ενός κολλητού.
Πώς κρατιέται μια σχέση μέσα στον χρόνο;
Με την αποδοχή. Αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι δίπλα σου και όχι όπως θα τον ήθελες ή όπως τον έχεις φτιάξει εσύ στο μυαλό σου. Λένε οι ψυχολόγοι ότι ερωτευόμαστε τη διάθλαση του «εγώ» μας. Οτι κάνουμε προβολή του εαυτού μας σε μερικά κομμάτια που αναγνωρίζουμε στον άλλο. Το θέμα είναι ο άλλος να μας αρέσει γι’ αυτό που είναι και όχι ναρκισσιστικά. Ετσι δημιουργείται το βαθύ δέσιμο. Αν αποδέχεσαι ότι ο άλλος είναι μια ανεξάρτητη προσωπικότητα και δεν θες να τον αλλάξεις. Ο έρωτας περνά, αλλά τον πυροδοτείς μέσα στο πέρασμα του χρόνου αγαπώντας τα ελαττώματα του άλλου, τα χαρίσματά του, τα «σκοτάδια» του, τις αδυναμίες του. Στη μία και μοναδική ζωή μας δεν μπορούμε να μη δώσουμε σημασία στην καθαρή, αληθινή αγάπη, να μην επενδύσουμε στα όνειρά μας και να φύγουμε έτσι από αυτήν, χωρίς να έχουμε παλέψει για ένα ψυχικό δόσιμο άνευ όρων.
Πώς βλέπεις τα τηλεοπτικά προγράμματα των καναλιών φέτος; Πολύ ριάλιτι αλλά και μυθοπλασία…
Η τηλεόραση είναι ένα μαγαζί που πουλά διάφορα πράγματα και όποιος θέλει αγοράζει. Η τηλεόραση επηρεάζει έως έναν βαθμό τη συνείδηση και τη αισθητική του ανθρώπου, αλλά δεν έχει τον ρόλο που παίζει η παιδεία στη χώρα μας. Η παιδεία μπορεί να δημιουργήσει άβουλους ανθρώπους. Θα έλεγα ότι έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα δουν πολλή τηλεόραση. Αυτό το έκανα πιο νέος, από εφηβική μελαγχολία. Από την άλλη μεριά, θα σας αποκαλύψω ότι έχω δει όλους τους κύκλους του «GNTM», γιατί αυτή η ελαφράδα και η χαρά μου αρέσουν πολύ. Δεν είμαι κατηγορηματικός σε όλα τα τάλεντ σόου ή σε όλα τα ριάλιτι. Το να παρακολουθώ ένα ριάλιτι με μια ομάδα ατόμων κλεισμένων σε ένα σπίτι δεν με αφορά. Ενα ριάλιτι σεξιστικό, επίσης δεν με αφορά. Αλλά όταν αυτοί που συμμετέχουν είναι ενήλικοι και έχουν συναινέσει να πάνε σε αυτό, τότε τι μπορώ να πω; Πιστεύω στην ελεύθερη αγορά, στην ελεύθερη βούληση των ανθρώπων που συμμετέχουν στην όποια παραγωγή. Η τηλεόραση έχει πολλή πληροφορία, είναι για όλα τα γούστα. Αν θες ως τηλεθεατής να αποχαυνωθείς, να κάθεσαι σαν τον πρόβατο και να βλέπεις παραγωγές που υποβιβάζουν τους παίκτες, είναι επιλογή σου. Η τηλεόραση είναι δυνατό μέσο, μια άλλη φωνή μέσα στο σπίτι σου. Μπορεί να σε επηρεάσει, αλλά μπορείς και να αντιδράσεις και να διορθώσεις πράγματα που δεν σου αρέσουν σε αυτή, γράφοντας ένα σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν διαλέξεις τον δύσκολο δρόμο στη ζωή, θα συναντήσεις και αξίες για να κρατηθείς.
Πώς ένιωσες όταν οι άνθρωποι του χώρου σου σού απένειμαν το βραβείο Χορν;
Υπέροχα. Τιμή μου. Το βραβείο ήταν ένα σπρώξιμο στην πλάτη, ένα «προχώρα πιο γρήγορα». Πολύ ωραία ένιωσα, αλλά δεν σημαίνει και κάτι ένα βραβείο. Και να μην το έπαιρνα, πάλι το ίδιο τρέξιμο θα έκανα. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ναρκισσιστικό. Αλλά πρέπει στη διαδρομή να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον ναρκισσισμό σου και να ισορροπείς. Αν περιφέρεις δεξιά και αριστερά τον ναρκισσισμό σου και παίρνεις credits, αποδοχή από τον εαυτό σου και από άλλους νάρκισσους που έχεις δίπλα σου, ποιο το νόημα; Δύο νάρκισσοι μαζί είναι δύο άνθρωποι δίπλα μεν, μόνοι τους δε. Συχνό το φαινόμενο. Στη ζωή καλό είναι να πολεμάς με τα «σκοτάδια» σου, το «εγώ» σου και τους δαίμονές σου…
