Ο Ντίνος Ηλιόπουλος υπήρξε ο ευγενής του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου. Ενας άνθρωπος της υποκριτικής τέχνης που όλοι σέβονταν και υποκλίνονταν μπροστά του. Η μικρότερη κόρη του Χίλντα Ηλιοπούλου, έχοντας κάνει μια αξιόλογη διαδρομή στο θέατρο, στην τηλεόραση και τις μεταγλωττίσεις, 19 χρόνια μετά τον θάνατό του μιλάει για την κοινή πορεία της ζωής τους.
Καθισμένη στο γραφείο του καταστήματος πρωτότυπων φωτιστικών που διατηρεί μαζί με τον σύζυγό της στο κέντρο του Χαλανδρίου, θυμάται, νοσταλγεί και μοιράζεται άγνωστες πτυχές της ζωής του μεγάλου κωμικού όπως εκείνη τις έζησε. Μια ζωή γεμάτη θέατρο και ρόλους!
- Του Νίκου Νικόλιζα
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια, κυρία Ηλιοπούλου;
Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι έντονα να πηγαίνω στα παρασκήνια του θεάτρου, να κάθομαι στα καμαρίνια και να χτενίζω όλες τις χορεύτριες και όλους τους ηθοποιούς. Θυμάμαι επίσης να κρύβομαι πίσω από τα σκηνικά και να με ψάχνουν οι γονείς μου. Η επόμενη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η χαρά και η ευτυχία που είχαμε στο σπιτικό μας. Είμαι από τα παιδιά που δεν έχω δράματα και απωθημένα. Και ας μην ήταν ο μπαμπάς συνέχεια μαζί μας λόγω εργασίας. Είχαμε μια μαμά που έτρεχε συνεχώς για εμάς. Ολοι μιλούσαν για τον Ηλιόπουλο και τον ήξεραν, κι εμείς δεν προλαβαίναμε να τον γνωρίσουμε λόγω των υποχρεώσεων που είχε.
Ο Ηλιόπουλος των ελληνικών ταινιών είναι ο… ίδιος με τον μπαμπά Ηλιόπουλο;
Ο μπαμπάς Ηλιόπουλος είναι ο ίδιος και ακόμα καλύτερος από αυτόν που ξέρουν όλοι από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Μπορεί να έλειπε πολλές ώρες λόγω του επαγγέλματος, ήταν όμως εξίσου ήρωας όσο και η μαμά που ήταν συνεχώς δίπλα μας. Ηταν ένας άνθρωπος που δεν υπήρχε πουθενά (έτρεχε παντού να τα προλάβει), αλλά από την άλλη, όταν εμφανιζόταν, ήταν ένα χαμόγελο, ένα χάδι με μια μοναδική αξιοπρέπεια. Ολη η οικογένεια Ηλιόπουλου είχε μια μοναδική ευγένεια που συνοδεύει και τις επόμενες γενιές. Δεν συναντάς εύκολα μια τέτοια φινέτσα!
Σας έλειπε ως πατέρας μέσα από το σπίτι;
Τότε δεν το καταλαβαίναμε. Οταν έφυγε και μετά και όσο μεγαλώνουμε διαπιστώνουμε πόσο μας λείπουν οι οικογενειακές φιγούρες της μαμάς και του μπαμπά.
Ησασταν η κόρη του Ντίνου Ηλιόπουλου. Ηταν βάρος αυτό για εσάς;
Δεν μου άρεσε ποτέ που με ξεχώριζαν στο σχολείο ως «η κόρη του Ηλιόπουλου». Ντρεπόμουν που με έβλεπαν ως κάτι ξεχωριστό, παρότι ήταν μεγάλη τιμή για μένα να είμαι κόρη του.
Δείτε επίσης: «Όσκαρ φιλανθρωπίας» στον Έλτον Τζον για τον αγώνα του κατά του AIDS
Οι παιδικές στιγμές μαζί του πώς ήταν;
Δεν υπήρχαν Κυριακές για την οικογένεια Ηλιόπουλου και να είμαστε όλοι μαζί. Δεν υπήρχαν γιορτές, ρεπό, τίποτα. Υπήρχε πολλή δουλειά για τον μπαμπά. Πήγαινα εγώ στο θέατρο για να «γνωρίσω» τον μπαμπά μου. Εκεί τον είδα να μιλάει, να ανοίγεται, να βλέπω πόσο σπουδαίος και ευγενής άνθρωπος είναι. Το θέατρο για τον μπαμπά ήταν η ζωή του, η ανάσα του. Σκεφτείτε ότι ακόμα και σήμερα οι θαυμαστές του και οι άνθρωποι του θεάτρου γνωρίζουν περισσότερα από εμάς. Σε ηλικία 10 ετών είχα ήδη παίξει μαζί του και στο θέατρο και σε ένα σίριαλ. Ηξερε τη λατρεία μου για το σανίδι. Στην εφηβεία μου μού έκανε δώρο τους δίσκους του και μου είπε: «Ξέρεις να ακούς». Μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ο μπαμπάς μού άνοιξε τα μάτια και για τον χορό. Θυμάμαι κάποτε μου είχε πει: «Για να είσαι αυτό που ονειρεύεσαι, πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα». Ο μπαμπάς μπορεί να ήταν «αόρατος» από την οικογένεια, αλλά παράλληλα βλέπαμε μαζί μιούζικαλ, μάπετ σόου, ταινίες. Στην οικογένειά μας υπήρχαν αυτές οι αντιφάσεις της ζωής. (γέλια)
Διάβασα ότι φύγατε πολύ μικρή για την Αμερική…
Σε ηλικία 14 ετών πήγα στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής για να λάβω μέρος σε ένα σόου. Οι γονείς μου ήταν τόσο προχωρημένοι, που, όταν τους το ανακοίνωσα, δεν μου το αρνήθηκαν. Και πήγα εντελώς μόνη μου!
Υπήρχαν αντιδράσεις για το γεγονός ότι ακολουθήσατε το επάγγελμα του ηθοποιού;
Αντιθέτως, τους άρεσα πάρα πολύ. Δεν αισθάνθηκα ποτέ το αίσθημα της αμφισβήτησης. Και επίσης δεν με βοήθησε ποτέ ο μπαμπάς σε δουλειές. Αντιθέτως, στην πρώτη συνέντευξη που έδωσα ακούμπησε το μικρό του δαχτυλάκι πάνω στην εφημερίδα και είπε «εγώ δεν κούνησα ούτε αυτό». Αυτά μου τα είπε η μητέρα μου, εκ των υστέρων! Τα πρώτα χρόνια δεν ήξεραν καν ότι είμαι η κόρη του Ηλιόπουλου!
Οι συνάδελφοί σας ηθοποιοί πώς σας αντιμετώπιζαν;
Ως την κόρη του Ντίνου Ηλιόπουλου!
Ηταν βάρος για εσάς;
Ναι, και δεν είμαι συμφιλιωμένη ακόμα με αυτό. Ακόμα με βασανίζει αυτό το θέμα, ωστόσο είναι πολύ γοητευτικό και ωραίο να είμαι η κόρη του Ηλιόπουλου. Δεν ήταν κακός μπαμπάς, δεν φώναζε, δεν έδερνε, δεν ήταν πότης, δεν ήταν χαρτοπαίκτης. Αντιθέτως, ήταν ο πιο ευγενής άνθρωπος που θα μπορούσες να γνωρίσεις. Ηταν ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος, γεμάτος ζωή και αισθήματα!
Στο σπίτι σάς επισκέπτονταν άνθρωποι του χώρου;
Δεν υπήρχε αυτό στο δικό μας σπίτι. Το σπίτι μας ήταν «οικογενειακό άσυλο». Ηταν το μέρος όπου ο μπαμπάς ήθελε να ηρεμήσει, να γαληνέψει. Υπήρχαν ωστόσο άνθρωποι που τον λάτρευαν, όπως ο Ντίνος Δημόπουλος, ο Γιώργος Μαλαβέτας, ο Βαγγέλης Πλοιός, που ήταν αδερφικός του φίλος, ο Τάγαρης, που τον λάτρευε. Η μαμά μου έλεγε ότι, όταν ξεκίνησαν να πηγαίνουν σινεμά να δουν ταινίες και γινόταν χαμός από θαυμαστές, ο μπαμπάς σταμάτησε να πηγαίνει στον κινηματογράφο.
Βλέπατε μαζί τις ταινίες στις οποίες είχε παίξει;
Δεν τις έβλεπε. Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ζωής του μόνο, θυμάμαι που μου είχε πει: «Καλούλης ήμουν στις ταινίες».
Ξεχώριζε κάποιες από τις ταινίες του;
Δύο ήταν: «Τζο ο τρομερός» και «Οι κυρίες της αυλής». Αυτές αγάπησε όσο τίποτε άλλο!
Για πολλά χρόνια πορευτήκατε στον χώρο της υποκριτικής. Ηταν δύσκολο εγχείρημα με έναν τέτοιο μπαμπά;
Κοιτάξτε, δεν σταμάτησα να δουλεύω για πολλά χρόνια. Εκανα θέατρο, τηλεόραση, μεταγλωττίσεις. Ηταν μεγάλη τιμή για μένα να παίζω με τον Τσιβιλίκα, με τον Κωνσταντίνου, με τον Φιλιππίδη. Οταν έμεινα έγκυος, λοιπόν, εκεί υπήρξε μια παύση από το θέατρο και την τηλεόραση, όμως δεν σταμάτησα καθόλου τις μεταγλωττίσεις!
Θα θέλατε να επανέλθετε στο θέατρο;
Σαφέστατα. Το πάθος μου για αυτή τη δουλειά είναι παντοτινό.
Τον χορτάσατε τον μπαμπά σας;
Δεν νομίζω ότι χορταίνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Και δη όταν αυτός έχει φύγει από τη ζωή!
Από τις τελευταίες του στιγμές τι θυμάστε πιο έντονα;
Ηταν πολύ ευγενής και πολύ διακριτικός. Λυπόταν πάρα πολύ όταν έπρεπε να τον φροντίσω εγώ λόγω της κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει. Στην τελευταία του εμφάνιση, καθώς έπαιζε, έπεσε πάνω στη σκηνή του θεάτρου και έσπασε τη λεκάνη του. Για εκείνον που ήταν υπερκινητικός ήταν ό,τι χειρότερο. Επειτα από αυτό έζησε άλλα τέσσερα χρόνια, ωστόσο δεν είχε καθόλου όρεξη για τίποτα. Δεν ήθελε να ζει!
Θυμάστε ποιες ήταν οι τελευταίες κουβέντες που σας είπε;
Με είχε πάρει η νοσοκόμα από την κεντρική κλινική και μου είχε πει: «Ξέρετε, ο πατέρα σας θέλει να σας δει». Τη ρώτησα εγώ τι ήθελε να του πάω και μου λέει: «Τίποτα, τίποτα. Εσάς θέλει να δει». Επειδή όμως εγώ τον ήξερα καλά, του αγόρασα ένα κουτί τσιγάρα. Μόλις τα είδε, τρελάθηκε. Τα ήθελε σαν τρελός. Δεν μπορούσα όμως να του τα δώσω γιατί ήταν στην Εντατική. Και το επόμενο περιστατικό που θυμάμαι προτού πεθάνει ήταν που με αγκάλιασε μέσα στην Εντατική και μου είπε στο αυτί: «Πήρε κανείς τηλέφωνο;» Ηθελε να παίξει ακόμα σε αυτή την κατάσταση που ήταν!
Τα παιδιά σας τι γνωρίζουν για τον παππού τους;
Κανένας δεν πεθαίνει όταν μεταφέρεις τις ιστορίες του. Ξέρουν τα πάντα για τον παππού και τη γιαγιά τους. Πρέπει να συμφιλιωθούμε όλοι στην οικογένεια ποιος ήταν ο Ντίνος Ηλιόπουλος! Πριν από λίγο καιρό ο γιος μου Ντίνος μου είπε: «Μαμά, δεν ξέρεις πόσο θα ήθελα να είχα γνωρίσει τον παππού».
