Μια συγγνώμη αρκεί; Στις 27 Μαρτίου 2007 το Ιαπωνικό Κοινοβούλιο ζητά συγγνώμη από τις «γυναίκες παρηγοριάς» του στρατού της χώρας στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήταν μια προσπάθεια να διορθώσει τη… γκάφα του πρωθυπουργού Σίζνο Άμπε που σε άρθρο του σε εφημερίδα είχε υποστηρίξει, 26 μέρες νωρίτερα, ότι δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία για γυναίκες που χρησιμοποιήθηκαν από τη χώρα του ως «σκλάβες του σεξ».
Η ιστορία είναι από τις πιο σκοτεινές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα θύματά του μπορεί να έφθασαν τις 200.000 γυναίκες από τις κατακτημένες περιοχές που για δεκαετίες όχι μόνο δεν δικαιώθηκαν, αλλά για πολιτικούς λόγους δεν μπορούσαν να μιλήσουν.
Τι ήταν όμως αυτές οι «γυναίκες παρηγοριάς;»
Το 1932 ο Ιαπωνικός στρατός καταλαμβάνει τη Σαγκάη στην Κίνα. Οι στρατιώτες είναι άνδρες και θέλουν γυναίκες. Στέλνονται κάποιες εθελόντριες πόρνες από την Ιαπωνία. Δεν ξεπερνούσαν τις 600,
Οι Ιάπωνες εφάρμοζαν στις κατακτημένες περιοχές την τακτική του «μαστίγιο και καρότο». Στην αρχή έδειχναν το βίαιο πρόσωπό τους. Δολοφονούσαν, έκαιγαν, βίαζαν. Στη συνέχεια προσπαθούσαν να πάρουν με το μέρος τους τον φοβισμένο πληθυσμό που είχε υποφέρει κι από τους προηγούμενους κατακτητές. Οι βιασμοί των γυναικών από τους Γιαπωνέζους φαντάρους ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα για την προσέγγιση στη δεύτερη φάση του σχεδίου. Μπορεί να μην δολοφονίες, εμπρησμοί, αλλά παρέμεναν οι βιασμοί.
Τον Δεκέμβριο του 1937 οι Γιαπωνέζοι κατέλαβαν την Κινεζική πόλη Νανκίνγκ. Σε δύο μήνες είχαν σφάξει 200.000 ανθρώπους κι είχαν βιάσει γύρω στις 80.000 γυναίκες, κορίτσια, ακόμα και παιδιά!
Ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο αποδέχτηκε, τότε, την πρόταση των συμβούλων του. Να δημιουργούν οίκοι ανοχής αποκλειστικά για τους στρατιώτες. Θα βρίσκονταν κοντά στα στρατόπεδα σε προχωρημένες περιοχές.
Κατά τους συμβούλους τα «πλεονεκτήματα» ήταν τρία.
1-Θα μειώνονταν δραματικά οι βιασμοί.
2-Θα περιοριζόταν ο κίνδυνος αφροδίσιων νοσημάτων που στην Ευρώπη, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε δημιουργήσει τεράστιες απώλειες μεταξυ των εμπολέμων.
3-Δεν θα υπήρχαν πόρνες – κατάσκοποι που θα «ψάρευαν» πληροφορίες από φαντάρους και αξιωματικούς.
Το σχέδιο μπήκε εφαρμογή. Στην αρχή επιστρατεύτηκαν οι πόρνες από τις κατακτημένες περιοχές. Με τον καιρό οι ανάγκες μεγάλωσαν κι άρχισαν οι αρπαγές. Στις πόλεις και χωριά Γιαπωνέζοι και ντόπιοι συνεργάτες τους υπόσχονταν υψηλές αμοιβές σε όσες κοπέλες δεχόντουσαν να πάνε σε εργοστάσια στην Ιαπωνία. Μόνο που τα εργοστάσια ήταν οι «φυλακές» των άθλιων οίκων ανοχής.
Οι περισσότερες γυναίκες αρρώσταιναν κι αφήνονταν να πεθάνουν αβοήθητες.
Για να αποφεύγονταν οι εγκυμοσύνες που τις κρατούσαν… εκτός εργασίας γίνονταν ενέσεις με «σαλβαρσάν», αν και οι περισσότερες είχαν υποστεί σοβαρές βλάβες από τους βιασμούς των υπεύθυνων των οίκων πριν… πιάσουν δουλειά!
Το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και τα υποβρύχια δημιούργησαν προβλήματα τροφοδοσίας στους Ιάπωνες, Σταμάτησαν να παίρνουν προφυλακτικά που τα έστελναν μαζί με τις άλλες προμήθειες του στρατού με πλοία. Έλειψαν και τα φάρμακα…
Γυναίκες από την Κορέα, τις Φιλιππίνες, την Κίνα, τη Βιρμανία, την Πολυνησία, αλλά και άλλες κατακτημένες περιοχές ήταν ο «στρατός του σεξ». Υπολογίζεται ότι το 90% δεν επέζησε του πολέμου.
Κι όσες επέζησαν όμως τι έγινε;
Οι θρησκείες της Νοτιοανατολικής Ασίας απαιτούν τις γυναίκες παρθένες πριν το γάμο. Άρα, αν και θύματα, οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους τις θεωρούσαν «μολυσμένες».
Ειδικά στην Κορέα ακόμα και τα παιδιά τους δεν έπαιρναν την υπηκοότητα της χώρας. Τα θεωρούσαν… μολυσμένα με Ιαπωνικό σπέρμα!
Έπειτα άρχισε ο πόλεμος της Κορέας και στην Κίνα επικράτησε ο Μάο. Οι Αμερικανοί έκαναν προσπάθειες να συμφιλιώσουν Νοτιοκορεάτες και Ιάπωνες. Το θέμα των γυναικών έπρεπε να μπει στην άκρη. Η Κίνα, πάλι, είχε διαλέξει τον απομονωτισμό, άρα η φωνή της δεν ακουγόταν πουθενά.
Έπειτα είχαν κάνει κι Αμερικανοί τη… λαδιά τους. Όπως αποκαλύφθηκε το 2007 αυτά τα «στρατόπεδα του σεξ» λειτουργούσαν και μετά τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας. Μόνο που είχαν αλλάξει πελάτες. Τη θέση των Γιαπωνέζων είχαν πάρει οι Αμερικανοί φαντάροι που βρίσκονταν σε εκείνες τις περιοχές.
Μόλις το 1946 με εντολή του Ντάγκλας Μακάρθουρ έκλεισαν οριστικά.
Σε αυτό το κλίμα δεν πρέπει να δημιουργεί εντύπωση το γεγονός ότι το 1965 όταν οι Γιαπωνέζοι έδωσαν βοήθεια 800 εκ. δολαρίων στη Νότια Κορέα και τη δάνεισαν με χαμηλό τόκο ως πολεμικές αποζημιώσεις και «έξοδα εργασίας» των αιχμάλωτων Κορεατών στην Ιαπωνική βιομηχανία στη διάρκεια του πολέμου, άφησαν το θέμα των γυναικών στην άκρη.
Το 1987 όταν άρχισε να λειτουργεί η Δημοκρατία στη Νότια Κορέα ακούστηκαν οι πρώτες φωνές, άρχισε να δημοσιοποιείται το θέμα. Και το 2014 με τη «δήλωση του Κιότο« η Ιαπωνία δέχτηκε την ύπαρξη «γυναικών της Ασίας» που είχαν υποφέρει. Νωρίτερα είχε δημιουργηθεί ένα ταμείο που στηριζόταν σε ιδιωτικές εισφορές μεγάλων εταιρειών της χώρας για να αποζημιωθούν τα θύματα.
Μόνο που πολλές δεν ήθελαν μόνο χρήματα, αλλά και μια συγγνώμη.
Όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις η παροχή των αποζημιώσεων στα θύματα που χρόνο με το χρόνο λιγόστευαν αφού η υγεία τους ήταν κλονισμένη, συνοδεύτηκε από σειρά σκανδάλων και καταχρήσεων, όχι μόνο από τις νοτιοκορεάτικες οργανώσεις που τα διαχειρίστηκαν, αλλά και των άλλων χωρών.
Ευτυχώς δημοσιογράφοι από διάφορες χώρες διέσωσαν μαρτυρίες γυναικών που επέζησαν. Ήταν λίγες αφού οι περισσότερες, αυτές που είχαν υποφέρει περισσότερο, είχαν πεθάνει ή αυτοκτονήσει!
Στις μέρες μας όλοι θέλουν να ξεχάσουν αυτές τις ιστορίες. Καθηγητές που ασχολήθηκαν επιστημονικά με το θέμα έχασαν τη θέση τους στο Πανεπιστήμιο όταν δημοσίευσαν σχετικές μελέτες, ενώ στην Κορέα για πολλά χρόνια η αναμόχλευση του θέματος ήταν αρκετή να οδηγήσει κάποιον στο εδώλιο ως κομμουνιστή και όργανο της Βόρειας Κορέας!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το έγκλημα ήταν μεγάλο τόσο σε αριθμό θυμάτων, όσο και σε συνέπειες για όσες επέζησαν. Κι όμως οι κοινωνίες, οι θύτες και τα θύματα, για τους δικούς του λόγους ο καθένας προσπάθησαν να το κρατήσουν στην… άκρη!
