Υπάρχουν αληθινοί ήρωες που μένουν άγνωστοι στον πολύ κόσμο. Δεν φταίει φυσικά ο κόσμος, αλλά αυτοί που… κόβουν και ράβουν την Ιστορία κατά το δοκούν.
Έτσι ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται μια ακόμα προσπάθεια… εξαγνισμού των ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τους Ναζί κατακτητές, επικαλούμενοι διάφορες δικαιολογίες, όμοιες και αυτές που ξεστόμισαν και στα δικαστήρια, όσοι έφθασαν μέχρι εκεί, ξεχνάμε κάποιους άλλους που απλά δεν δέχτηκαν να είναι σκλάβοι.
Την ίδια ώρα που ο διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού Γεώργιος Τσολάκογλου υπέγραφε τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς εν αγνοία της ελληνικής κυβέρνησης και των ανωτέρων του φυσικά, ένας απλός 40χρονος Ταγματάρχης του Πυροβολικού όρθωνε το ανάστημά του.
Στο χωριό Σταυράκι Ιωαννίνων, ο Κώστας Βερσής (φωτογραφία) δεν θέλει να παραδώσει και τα δικά του πυροβόλα. Διαφωνεί. Αφού διατάσσει τους άνδρες του να τα παγιδέψουν με εκρηκτικά δίνει εντολή για πυροδότηση. Εκεί μέσα στις εκρήξεις βγάζει το περίστροφό του κι αυτοκτονεί!
Η Πολιτεία έκανε το ελάχιστο. Έδωσε το όνομα του στο Στρατόπεδο της Άρτας, ενώ η τάξη της Σχολής Ευελπίδων του 2010 ονομάστηκε «τάξη Ταγματάρχη Πυροβολικού Κωνσταντίνου Βερσή». Μέχρι εκεί.
Ο υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης (φωτογραφία), 60 χρόνων, την ίδια εποχή ήταν διοικητής της Ταξιαρχίας Έβρου. Είχε υπό τις διαταγές του 2.100 άνδρες. Οι Γερμανοί μπαίνουν στη Θράκη. Η Ταξιαρχία κινδυνεύει να αιχμαλωτιστεί. Τότε ο Ζήσης παίρνει την απόφαση να περάσει τον Έβρο, όπως έλεγε το σχέδιο που είχε εκπονηθεί και να καταφύγει με τους άνδρες του στην ουδέτερη Τουρκία. Εκεί αφοπλίζονται και τους ανακοινώνεται ότι θα παραμείνουν αιχμάλωτοι έως το τέλος του πολέμου. Ο υποστράτηγος βλέποντας ότι γλύτωσε, μεν, τους άνδρες του από την Γερμανική αιχμαλωσία, αλλά τους οδήγησε στη Τουρκική αυτοκτονεί με περίστροφό του που είχε κρύψει στις αποσκευές του. Ήταν 9 Απριλίου 1941.
Τον Φεβρουάριο του 1942 ένα μεγάλο μέρος οπλιτών και αξιωματικών προωθείται στη Μέση Ανατολή που αποτέλεσε μαζί με διαφυγόντες Δωδεκανήσιους την «Δωδεκανησιακή Ταξιαρχία» κι οι υπόλοιποι επιστρέφουν στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Οι τραγικές αποφάσεις δεν σταματούν εδώ. Στο Ριζό της Μακεδονίας ο λοχαγός Ευάγγελος Νομικός, από τις Κυκλάδες δίνει τέλος στη ζωή του για να αποφύγει την αιχμαλωσία από τους Γερμανούς, ενώ το ίδιο κάνει και ο ανθυπολοχαγός Νίκος Πάππης από τη Χίο στο Νοσοκομείο των Καμένων Βούρλων όταν πλησίαζαν τα στρατεύματα του Γ’ Ράιχ.
Ο κατάλογος κλείνει με την αυτοκτονία της Πηνελόπης Δέλτα με ισχυρή δόση δηλητηρίου όταν η Αθήνα υποδεχόταν βουβά και με κλειστά παράθυρα τους Γερμανούς.
Την είδηση του θανάτου της απαξίωσαν να δώσουν οι περισσότερες εφημερίδες. Άλλες, όπως το Ελεύθερον Βήμα δημοσίευσε ένα κείμενο για τη δράση της, αλλά απέφυγε να σταθεί στην αιτία θανάτου της με ένα «δεν υπάρχει από χθες…».
