Τι ξέρουμε για τα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας; Ειναι γνωστές οι μαζικές δολοφονίες στις υπό Κατοχή περιοχές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι διώξεις των Εβραίων, των Ρομά ή των ομοφυλόφιλων. Για όλα αυτά που ξέρουμε υπήρχαν κράτη, διεθνείς οργανισμοί που τα έκαναν γνωστά.
Υπάρχει όμως και ένα έγκλημα που οδήγησε στον βίαια θάνατο 400.000 ανθρώπους που μένει στη σκιά της Ιστορίας. Λίγοι ασχολούνται με το θέμα κι αυτοί που έδωσαν λόγο στη Δικαιοσύνη ήταν ακόμα λιγότεροι!
Το γιατί θα το ανακαλύψετε στις επόμενες γραμμές.
Ο Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών» μου γράφει κάποια στιγμή ότι «μόνο οι υγιείς πρέπει να κάνουν παιδιά».
Την αόριστη αυτή θέση την εφάρμοσε από το 1933 όταν στείρωσε χιλιάδες Γερμανούς πολίτες με σωματική ή πνευματική αναπηρία θεωρώντας ότι έτσι φροντίζει για την υγεία των συμπολιτών που που θα έρθουν στον κόσμο.
Υπάρχει μια ιστορία. Κάποια στιγμή ένας πατέρας του έστειλε μια επιστολή. Ζητούσε να σκοτώσει το νεογέννητο παιδί του επειδή ήταν «πνευματικά καθυστερημένο». Ο Φύρερ έστειλε τον προσωπικό του γιατρό που βεβαίωσε το γεγονός -παντελώς ηλίθο το χαρακτήριζε στην αναφορά του – και έδωσε άδεια στον πατέρα να του κάνει θανατηφόρα ένεση. Στα επίσημα βιβλία φυσικά καταχωρήθηκε ως «θάνατος εξ αιτίας καρδιακής ανεπάρκειας». Ήταν 25 Ιουλίου 1939. Λίγο πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Το γεγονός αυτό κινητοποίησε τον κρατικό μηχανισμό που καθιέρωσε μια «καρτέλα υγείας» για κάθε παιδί που γενιόταν στη χώρα. Ένας γιατρός κατέγραφε πιθανές αναπηρίες του νεογέννητου. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακολουθούσε ο θάνατος!
Έτσι με μια υπογραφή. Χωρίς κανένα άλλο έλεγχο…
Δύο στους τρεις σταυρούς στην «καρτέλα» ήταν αρκετοί να οδηγήσουν το παιδί σε ίδρυμα για «ιατρική φροντίδα» όπως έλεγαν στους γονείς που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια κλινική εξόντωσης!
Η μόνη διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ των γιατρών ήταν ο τρόπος του θανάτου. Πολλοί υποστήριξαν ότι η ένεση μορφίνης ήταν επώδυνη και πρότειναν τον θάνατο από πείνα ως πιο φυσιολογικό!
Το πρόγραμμα ευγονικής ονομάστηκε Τ4 από τη διεύθυνση της αρμόδιας υπηρεσίας ευγονικής. Στο στόχαστρο δεν μπήκαν μόνο τα νεογέννητα, αλλά και όλοι οι άνθρωποι που είχαν κάποια αναπηρία. Τύφωση, κώφωση, ευλογιά, ακόμα και ο αλκοολισμός θεωρήθηκε «διαβατήριο για το θάνατο».
Χιλιάδες άνθρωποι με προβλήματα οδηγήθηκαν σε ειδικούς χώρους για να δεχτούν τις θανατηφόρες ενέσεις. Στο πρόγραμμα μετείχε σχεδόν όλο το ιατρικό δυναμικό της χώρας.
Ακόμα και εκκλησιαστικά ιδρύματα που παρείχαν φιλοξενία στα άτομα αυτά έβλεπαν τους σττρατιώτες να εισβάλλουν και να παίρνουν τους τροφίμους.
Με τον καιρό έγινε γνωστή η τύχη τους. Καθολικοιί και Προτεστάντες ιερείς άρχισαν να αντιδρούν.
Οι αντιδράσεις ήταν τόσοι έντονες που ο Χίτλερ υποχρεώθηκε να αναγγείλει τη διακοπή του προγράμματος. Επίσημα τουλάχιστον, στα τέλη Αυγούστου του 1941.
Όμως το πρόγραμμα δεν σταμάτησε ποτέ. Εξακολουθούσε να εφαρμόζεται μυστικά. Οι θάλαμοι αερίων, αλλά και τόσοι άλλοι τρόπου θανάτωσης εφαρμόστηκαν και τελειποιήθηκαν εκεί στους νοσούντες ψυχικά ή σωματικά. Τώρα μπορούσαν να εφαρμοστούν και στους υγιείς. Στους Εβραίους, στους αιχμαλώτους πολέμου, στους αντιφρονούντες.
Μετά τον πόλεμο ήταν τόση η έκταση του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού που συμμετείχε στο πρόγραμμα ώστε ήταν αδύνατη η τιμωρία τους. Αρκετοί από αυτύς μάλιστα είχαν κάνει πειράματα για τις επιστημονικές τους εργασίες πάνω στα θύματα τους..
Με συνοπτικές διαδικασίες η νέα Γερμανία αποφάσισε να… ξεχάσει τη θλιβερή ιστορία. Άλλωστε οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς δεν είχαν συγγενείς να ενδιαφερθούν, να φωνάξουν. Οι επιζώντες είχαν το νου τους στην επιβίωση στα δύσκολα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Η ανοχή με τα χρόνια έγινε «συνωμοσία της σιωπής» και μόλις τα τελευταία χρόνια, όταν οι υπεύθυνοι είχαν βιολογικά εκλείψει άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα μνημεία στους άτυχους εκείνους ανθρώπους…
