Η «Λορελάι» στη γερμανική κουλτούρα είναι μια σειρήνα που απογοητευμένη από έναν άτυχο έρωτα παρέσυρε άνδρες στο ομώνυμο φαράγγι του Ρήνου και τους έριχνε από τα βράχια. Η γυναίκα καταδικάστηκε να κλειστεί με μοναστήρι και στο δρόμο ζήτησε να δει για τελευταία φορά το φαράγγι. Εκεί πήδηξε και βρήκε τη λύτρωση.
Το όνομα προέρχεται από μια διάλεκτο του Ρήνου που σημαίνει «μουρμούρα των βράχων». Λογικό, αφού το φαράγγι διαθέτει και καταρράκτη που σπάει με τη… μουρμούρα του τη σιωπή της φύσης.
Στην Ελλάδα μια άλλη «Λορελάι» δεν έφερε απλά… μουρμούρα, αλλά δημιιούργησε το πρώτο αντιγερμανικό μένος στη χώρα.
Δεν ήταν σειρήνα, αλλά «φυλακίδα», δηλαδή ένα μικρό πολεμικό σκάφος που είχαν διάφορες πρεσβείες για να απιβιβάζονται από τα μεγάλα πλοία οι επίσημοι και να φθάνουν στο λιμάνι. Ήταν πολεμικά, αλλά ανήκαν στις πρεσβείες κι είχαν μικρές βάρκες.
Μια τέτοια «φυλακίδα» με το όνομα «Λορελάι», πριν ακριβώς ένα αιώνα, έφθασε από την Κωνσταντινούπολη στον Πειραιά για επισκευές. Ήταν τέλη Οκτωβρίου του 1902.
Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 3ης Νοεμβρίου πάνω στο πλοίο δολοφονήθηκε με πολλές μαχαιριές ο υπαξιωματικός Πέτριτς ενώ είχε εξαφανιστεί ο φύλακας ο ναύτης Εδουάρδος Κόχλνερ.
Η αγριότητα του εγκλήματος σόκαρε όχι μόνο τα μέλη του γερμανικού πληρώματος, αλλά και την ελληνική κοινή γνώμη.
Τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε η εφημερίδα «Εστία» με την πληροφορία ότι ο πλοίαρχος Ρόιτερ είπε στον λιμενάρχη Περαιά Α. Ανδρεάδη ότι οι δράστες ήταν Έλληνες. Ότταν μάλιστα λιμενάρχης του τόνισε ότι μπορεί να είναι κάποιο μέλος του πληρώματος του απάντησε:
-Οι Γερμανοί δεν είναι Έλληνες!
Αυτό ήταν! Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε. Οι Έλληνες έβλεπαν τους Γερμανούς να τους θεωρούν κλέφτες και δολοφόνους, είχαν έπαρση προεξοφλώντας ότι έχουν να κάνουν με κάποιους… υπανάπτυκτους.
Όλοι απαιτούσαν να διελευκανθεί η δολοφονία για να αποδειχτεί ότι οι δράστες δεν είχαν σχέση με την Ελλάδα. Άλλωστε η δολοφονία είχε ως κίνητρο τη ληστεία αφού έλειπε και το χρηματοκιβώτιο του πλοίου.
Από την αρχή οι ελληνικές αρχές έβαλαν στο κάδρο των ερευνών τον εξαφανισμένο ναύτη. Διαπίστωσαν ότι εάν ήταν Έλληνες οι δολοφόνοι δεν θα είχαν χρησιμοιήσει για να διαφύγουν τις μικρές λέμβους του πλοίου, αλλά θα είχαν τη δική τους με την οποία θα το είχαν προσεγγίσει.
Ο Ρότιτερ διαφωνούσε. Υποστήριζε ότι ο άτυχος ναύτης του δεν δολοφονήθηκε με κάποιο γερμανικό μαχαίρι, άρα αυτό ήταν ελληνικό και ο δολοφόνος ή οι δολοφόνοι ήταν Έλληνες. Μάλιστα στοχοποιούσε τους εργάτες των ναυπηγείων Βασιλειάδη που είχαν αναλάβει τις εργασίες στο πλοίο. Επειδή αυτές θα κρατούσαν καιρό στο πλοίο έμεναν κάθε βράδυ ένας υπαξιωματικός και τρεις ναύτες. Οι άλλοι διανυκτέρευαν στον Πειραιά.
Ο πλοίαρχος ανέλαβε να επικηρύξει τους δολοφόνους με 1.000 χρυσά φράγκα (γύρω στις 16.000 δρχ, όταν μια εφημερίδα κόστιζε 5 λεπτά).
Η δήλωση προκάλεσε κύμα αντιγερμανισμού όχι μόνο στον Τύπο της εποχής, αλλά και στον απλό λαό. Η επικήρυξη, από την άλλη, προκάλεσε φρενίτιδα. Όλοι πίστευαν ότι μπορούσαν να βρουν τους δολοφόνους. Ο Βασιλιάς Γεώργιος Α‘ κάλεσε τον πρωθυπουργό Ζαΐμη για ενημέρωση. Η προεκλογική κίνηση – στις 17 Νοεμβρίου είχαν προκηρυχτεί εκλογές πάγωσε – όλοι προσπαθούσαν να διαλεκάνουν την υπόθεση.
Και ξαφνικά στο Φανάρι του Θεμιστοκλή, το σημερινό Μικρολίμανο, βρίσκεται η βάρκα. Είχε κολλήσει στα αβαθή. Λίγο πιο πέρα βρέθηκε το χρηματοκιβώτιο που είχε ίχνη παραβίασης, αλλά είχε αντέξει. Ήταν γεμάτο αίματα από την προσπάθεια των επίδοξων διαρρηκτών του.
Το Φανάρι που ήταν φάρος τον φρόντιζε μια χήρα με την 15χρονη κόρη της και την αδελφή της. Η αστυνομία τις συνέλαβε. Από την ανάκριση προέκυψε ότι το βράδυ είχε περάσει από εκεί ο εραστής της χήρας, ένας οδηγός των αμαξών του Ταχυδρομείου. Τον έπαισαν κι αυτόν. Παραδέχτηκε ότι είδε το χρηματοκιβώτιο, προσπάθησε να το ανοίξει χωρίς επιτυχία και γεμάτος αίματα εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Αφού δεν βρέθηκε πουθενά το πτώμα του ναύτη δόθηκε εντολή σε όλα τα αστυνομικά της Αθήνας, του Πειραιά και των γύρω νησιών να τον εντοπίσουν. Στο σήμα υπήρχαν τα χακτηριστικά του.
Τρίτη 5 Νοεμβρίου, νωρίς το πρωί. Από το Φάληρο με τον τρένο έχουν ξεκινήσει για την Αθήνα ο πεταλωτής Ι. Βρεττάρος, ο επιλοχίας του 1ου Συντάγματος Πυροβολικού Μανούσος Καναβαράκης και ο εύζωνος Δηήτρης Σαούτης. Ο Βρεττάρος που γνωρίζεςι τον Καναβαράκη δεν τον αφήνει να διαβάσει την εφημερίδα του.
«Χθες στις Τζιτζιφιές είδα έναν τύπο που δεν μου άρεσε. Πρέπει να είναι ο ναύτης που ψάχνουν». Εκείνη τη στιγμή πετιέται επάνω και αρχίζει να φωνάζει:
«Νάτος, αυτός είναι. Πιάστε τον…»
Ο Καναβαράκης γυρνά στον Εύζωνο και του λέει επιτακτικά:
-Δεν μπορώ να αργήσω στην υπηρεσία μου., Πήδα από το τρένο και πιάστον…».
Όσο ολοκληρώνεται η φράση ο τόνος του γίνεται επιτακτικός.
Ο Εύζωνος διστάζει για λίγο, αλλά υπακούει.
Δεν κάνει πολύ κόπο για να τον συλλάβει. Ο ξένος είναι εξαθλιωμένος. Πρέπει να κοιμήθηκε σε κάποιο σταύλο γιατί είναι γεμάτος σανό που έχει κολλήσει στα βρώμικα ρούχα του. Από το πηλίκιό του λείπει το εθνόσημο.
Τον οδηγεί σε ένα καφενείο στα σφαγεία. Τον κερνά καφέ, κονιάκ για να συνέλθει, αλλά δεν μπορεί να συννενοηιθεί. Αποφασίζει με τη βοήθεια ενός αστυνομικού που βρήκε να τον μεταφέρουν στην Αθήνα.
Ο ξένος υποστηρίζει ότι είναι Αυστριακός. Δίνει ένα όνομα, Μάγερ, λέει ότι υπηρετεί στο πλοίο «Κόρσκι». Ένας δημοσιογράφος της «Εστίας» του μιλά Αγγλικά κι αυτός απαντά ενώ έχει δηλώσει ότι γνωρίζει μόνο Γερμανικά. Λίγο αργότερα ομολογεί. Ήθελε να κλέψει το χρηματοκιβώτιο. Υπολόγιζε να μπει όταν θα είχε φύγει ο υπαξιωματικός. Όμως εκείνος κοιμόταν Σβήνει τα φώτα προσπαθεί να πάρει το χρηματοκιβώτιο. Στο σκοτάδι κάνει το λάθος και παίρνει αυτό με τα έγγραφα του πλοίου που ανοίγει με ειδικό συνδυασμό κι όχι το διπλανό που έχει τα χρήματα. Με το θύρυβο ξυπνά ο Πέτριτς και τον σκοτώνει με ένα μαχαίρι που είχε πάρει από την κουζίνα του πλοίου. Φεύγει παίρνοντας μια βάρκα από το πλοίο. Η βάρκα κολλά στο Μικρολίμανο και την εγκαταλείψει μαζί με το χρηματοκιβώτιο. Ερχόταν στην Αθήνα ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου. Είχε να φάει από τη μέρα του φόνου καθώς δεν είχε λεφτά. Ήταν εξαντλημένος….
Παραδόθηκε στους Γερμανούς, πέρασε από δίκη τον Ιανουάριο του 1903 κι εκτελέστηκε λίγες μέρες αργότερα. Ήταν 23 χρόνων…
