Στις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 1972 ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε καταφέρει να επανεκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ με το θηριώδες ποσιστό 60,7%. Είχε συντρίψει τον αντίπαλό του, Δημοκρατικό Τζορτζ ΜακΓκόβεν. Πραγματικός θρίαμβος! Κι όμως 20 μήνες αργότερα έφυγε ταπεινωμένος από τον Λευκό Οίκο και δεν μπήκε φυλακή επειδή πολύ απλά ο διάδοχός του και αντιπρόεδρος Τζέραλντιν Φορντ αποφάσισε να του δώσει χάρη, για το καλό της πατρίδος, όπως είπε…
Πως όμως ένας πρόεδρος που έχασε μόλις δύο από τις πενήντα Πολιτείες (Μασαχουσέτη και Περιφέρεια Κολούμπα) έφθασε σε αυτό το σημείο;
Όλα άρχισαν στις 17 Ιουνίου 1972. Λίγους μόλις μήνες πριν τις θριαμβευτικές εθνικές εκλογές που έγιναν Νοέμβριο. Στο κτιριακό συγκρότημα Γουότεργκεΐτ στην Ουάσινγκτον στεγάζονταν μεταξύ άλλων τα γραφεία των Δημοκρατικών. Ήταν λίγο μετά τις δύο τα ξημερώματα όταν ο φύλακας Φρανκ Γουίλς διαπίστωσε ότι ορισμένες πόρτες που οδηγούσαν από το υπόγειο γκαράζ στα γραφεία των ορόφων ήταν καλυμμένες με μονωτική ταινία. Έτσι έκλειναν, αλλά δεν κλείδωναν.Έβγαλε τις ταινίες, αλλά σε νέο έλεγχο, αργότερα, τις είδε ξανά.
Δεν έχασε χρόνο. Ειδοποίησε την αστυνομία λέγοντας ότι στο κτίριο βρισκόταν σε εξέλιξη διάρρηξη. Τρεις αστυνομικοί με πολιτικά (ντυμένοι χίπις!) μπήκαν σε αυτό. Στον 6ο όροφο, στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος, εντόπισαν πέντε άνδρες που φωτογράφιζαν έγγαφα κι έβαζαν κοριούς σε τηλέφωνα.
Ήταν μέλη των «υδραυλικών του Λευκού Οίκου» μιας ομάδας που είχε ιδρυθεί ένα χρόνο νωρίτερα για να αποτρέψει τη δημοσίευση εγγράφων για τον πόλεμο του Βιετνάμ από έναν ακτιβιστή, πρώην κρατικό υπάλληλο, τον Ντάνιελ Έσμπεργκ (πέθανε χθες 16/6 σε ηλικία 92 χρόνων). Ο στόχος δεν ήταν να αποτρέψουν μόνο τη δημοσίευση των εγγράφων, αλλά και να μάθουν επιβαρυντικά στοιχεία για τη ζωή του για να τον εκβιάσουν. Το ίδιο θα έκαναν και για εκδότες και δημοσιογράφους που θα συνεργάζονταν μαζί του. Απέκτησαν πρόσβαση στις φορολογικές αρχές, στα αστυνομικά αρχεία κι όπου αλλού μπορούσαν να βροιυν κάτι που θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς τους. Στην προκειμένη περίπτωση δεν κατάφεραν πολλά πράγματα, αλλά οι… υδραυλικοί αναλάμβαναν να σταματήσουν κάθε δυσάρεστη διαρροή πληροφοριών για τον πρόεδρο. Από εκεί πήραν κι αυτό το όνομα.
Οι πέντε που πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω δεν ήταν τίποτα… τυχαίοι:
*Ο Τζέιμς Μακόρντ, πρώην πράκτορας της CIA και επικεφαλής ασφάλειας του Νίξον για την προεκλογική εκστρατεία του 1972,
*Ο Μπέρναρντ Μπάρκερ, επίσης πρώην πράκτορας της CIA,
*Ο Φρανκ Στέρτζις κι αυτός εργαζόταν για τη CIA
*Ο Βιρχίλιο Γκονσάλες, Κουβανός αντικαθεστωτικός κι είχε στενούς δεσμούς με τη CIA,
*Ο Εουχένιο Μαρτίνες, ομοίως Κουβανός αντικαθεστωτικός.
Μαζί τους είχαν 5.300 δολάρια των 100, τα περισσότερα με συνεχόμενους σειριακούς αριθμούς, ένα φορητό δέκτη βραχέων κυμάτων που τους έδινε τη δυνατότητα να παρακολουθούν τη συχνότητα της αστυνομίας, 40 καρούλια ανεμφάνιστων φιλμ, δυο κάμερες 35 mm και τρεις εκτοξευτές δακρυγόνων σε μέγεθος στυλό.
Η υπόθεση κάνει… μπαμ. Πέντε τύποι στα γρφεία των αντιπάλων του Νίξον παραμονές εκλογών δεν μπορεί να ήταν… περαστικοί από εκεί! Κι όμως στήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός για να αποπροσανατολιστεί ο Τύπος από την αλήθεια.
Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις πρώτα υποβαθμίζεις το γεγονός.
Ο Ρον Ζίγκλερ, γραμματέας του γραφείου Τύπου του προέδρου, τη χαρακτήρισε ως «απόπειρα διάρρηξης τρίτης κατηγορίας».
Στο παρασκήνιο άλλο ένα μέλος των «υδραυλικών», ο δικηγόρος και πράκτορας του FBI Γκόρντον Λίντι φρόντισε να… μπλοκάρει την έρευνα της υπηρεσίας του.
Στις 29 Αυγούστου, ο Νίξον, σε συνέντευξη Τύπου λέει το πρώτο ψέμα: «Μπορώ να πω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι κανείς από το προσωπικό του Λευκού Οίκου, κανείς από αυτή την κυβέρνηση, δεν έχει εμπλακεί σε αυτό το πολύ παράξενο περιστατικό».
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο Τύπος οφείλει να είναι καχύποπτος. Να ερευνά. Δύο δημοσιογράφοι της «Ουάσινγκτον Ποστ», ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπέρνστιν αρχίζουν να ψάχνουν το θέμα. Επικαλούνται πληροφορίες που τους δίνει μια «ανώνυμη πηγή». Πολλά χρόνια μετά αποκαλύφθηκε ότι ήταν ο αναπληρωτής διευθυνής του FBI, Γουίλιαμ Μαρκ Φέλι. Στη δημοσιογραφική πιάτσα τον ανέφεραν απλά ως… βαθύ λαρύγγι, από τον τίτλο της πορνογραφικής ταινίας που είχε κυκλοφορήσει τότε με πρωταγωνίστρια τη Λίντα Λόβλεϊς.
Κάποιες εφημερίδες τους ακολούθησαν στις αποκαλύψεις. Άλλες διάλεξαν τη σιωπή και κάποιες την κριτική για ενέργειες που έβλαπταν τη χώρα! Συνηθισμένα πράγματα…
Η υπόθεση φθάνει και στις ελληνικές εφημερίδες. Διαβάζουμε στην «Μακεδονία»
Οι σύμβουλοι του Νίξον έχουν την άποψη ότι τα πυρά τους πρέπει να επικεντρωθούν στην «Ουάσινγκτον Ποστ» και να αφήσουν έξω τις άλλες εφημερίδες. Θα ήταν μια προειδοποίηση και για τις υπόλοιπες.
Από την άλλη πλευρά η εφημερίδα αρχίζει να ψάχνει την πορεία του χρήματος των διαρρηκτών. Τον Αύγουστο του 1972 αποκαλύπτει ότι ένας από τους συλληφθέντες, ο Μπέρναρντ Μπάρκερ είχε στο λογαριασμό του ένα τσεκ των 25.000 δολαρίων που προερχόταν από δωρεά προς την εκλογική καμπάνια του Νίξον!
Στις 29 Σεπτεμβρίου η «Ουάσινγκτον Ποστ» αποκαλύπτει ότι ο επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, ο Τζον Μίτσελ, ενώ ήταν Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ, παράλληλα διαχειριζόταν ένα κρυφό ταμείο για πληροφορίες σε βάρος των Δημοκρατικών.
Λίγο αργότερα η ίδια εφημερίδα αποκαλύπτει ότι η διάρρηξη στα γραφεία των Δημοκρατικών δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά μέρος μιας τεράστιας υπόθεσης υποκλοπών με υπεύθυνο τον ίδιο τον Πρόεδρο!
Οι αποκαλύψεις δεν επηρέασαν τις εκλογές και ο Νίξον επανεξελέγη με το θηριώδες ποσοστό του 60,7%.
Στις 30 Απριλίου του 1973, γίνεται γνωστό ότι ο Πρόεδρος ζήτησε τις παραιτήσεις των δύο στενών συνεργατών του (Χάλντεμαν και Έρλιχμαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση το 1976).
Επίσης ζήτησε την παραίτηση του Γενικού Εισαγγελέα Ρίτσαρντ Κλάιντινστ, αυτόν που είχε διαδεχτεί τον… ταμία Μίτσελ.
Στο… παιχνίδι μπαίνει και η Γερουσία. Δημιουργείται ειδική επιτροπή οι συνεδριάσεις της οποίας διαρκούν τέσσερις μήνες και μεταδίδονται από τα τρία εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας.
Στις 16 Ιουλίου 1973 ένας υπάλληλος του Λευκού Οίκου αποκαλύπτει στην επιτροπή ότι όλες οι συνδιαλέξεις και συζητήσεις του Προέδρου ηχογραφούνται. Ο ανεξάρτητος ειδικός σύμβουλος, Κοξ, ζητά τις μαγνητοταινίες, ο Νίξον αρνείται επικαλούμενος λόγους εθνικής ασφαλείας. Τότε καλεί τον ίδιο τον Πρόεδρο σε ακρόαση.
Στις 20 Οκτωβρίου ο Νίξον ζητά την αποπομπή του Άρτσιμπαλντ Κοξ, από τον υπουργό Δικαιοσύνης Έλιοτ Ρίτσαρντσον. Εκείνος παραιτείται. Τον ακολουθεί ο υφυπουργός Γουίλιαμ Ράκελσχαους στον οποίο απευθύνεται με το ίδιο αίτημα. Το γαϊτανάκι των παραιτήσεων σταματά στον γενικό Εισαγγελέα των ΗΠΑ, υπερσυντηρικό Ρόμπερκ Μποργκ. Επιτέλους βρέθηκε άνθρωπος να απολύσει τον… ενοχλητικό Κοξ!
Νέος ανεξάρτητος ειδικός σύμβουλος αναλαμβάνει ο Λίον Τζαβόρσκι.
Οι μαγνητοταινίες για τις οποίες τόσες παραιτήσεις έγιναν παραδόθηκαν, αλλά… λογοκριμένες. Ο Νίξον είπε ότι έχουν αφαιρεθεί σημεία που αφορούν την εθνική ασφάλεια. Δύο από αυτές υποστηρίζεται ότι για «τεχνικούς λόγους» δεν ηχογράφησαν!
Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο. Από τα 79 συνολικά λεπτά των ηχογραφημένων συνομιλιών λείπουν 18,5 που έχουν σβηστεί. Αφορούν μια συνομιλία σε στενούς του συνεργάτες μόλις τρεις μέρες μετά τη διάρρηξη. Η γραμματέας του Προέδρου υποστηρίζει ότι την ώρα που ήταν να πατήσει το κουμπί για την ηχογράφηση χτύπησε το τηλέφωνο και δεν πάτησε την παύση. Γίνεται έρευνα κι αποκαλύπτεται ότι το «επίμαχο σημείο» έχουν σβηστεί από πέντε έως εννέα φορές!
Τα προβλήματα συνεχίζονται καθώς η επιτροπή ζητά κι άλλες μαγνητοταινίες που ο Λευκός Οίκος αρνείται και πάλι να δώσει.
Κι ενώ στενοί συνεργάτες του Νίξον καταδικάζονται για το σκάνδαλο, μαίνεται η μάχη των δικηγόρων. Οι επιτροπές που ερευνούν την υπόθεση προσφεύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ο δικηγόρος του Προέδρου επικαλείται και αυτός λόγους «εθνικής ασφαλείας».
Το πουλόιβερ ξηλώνεται με γρήγορους ρυθμούς, Είναι 24 Ιουλίου όταν το Ανώτατο Δικαστήριο με ψήφους; 8-0 καλεί τον Νίξον να δώσει στις αρμόδιες αρχές όλα τα στοιχεία.
Στις 5 Αυγούστου έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Σε ηχογραφημένη συνομιλία με τον επιτελάρχη του Λευκού Οίκου, Μπόμ Χάλντεμαν στις 23 Ιουνίου 1972, ο Νίξον ενημερώνεται για τους τρόπους συγκάλυψης της υπόθεσης. Πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος όχι μόνο ήξερε, αλλά έκανε ότι ήταν δυνατον να εμποδίσει τις έρευνες και να παραπλανήσει τις αρχές.
Δείτε το βίντεο
Στις 8 Αυγούστου 1974 κι ενώ η παραπομπή του είναι δεδομένη απευθύνει τηλεοπτικό διάγγελμα στον Αμερικανικό λαό στον οποίο γνωστοποιεί την παραίτησή του. Ίσως το «παραιτούμαι» να ήταν η μόνη αλήθεια του, το τελευταίο διάστημα της θητείας του. Τον διαδέχεται ο αντιπρόεδρος Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος με τη σειρά του είχε διαδεχτεί τον επίσης παραιτημένο λόγω σκανδάλων Σπύρο Άγκνιου. Ο νέος πρόεδρος δίνει χάρη στον προκάτοχό του ενισχύοντας τις υπόνοιες ότι η ανάδειξή του στη θέση του προέδρου ήταν προϊόν συναλλαγής με τον ίδιο τον Νίξον.
Η ιστορία είναι διδακτική κι αποκαλύπτει ότι η αλήθεια είναι σαν το λάδι στο καντήλι. Όσο και να προσπαθήσεις αυτό θα ανέβει στον αφρό…
