Ο Ρασπούτιν πριν γίνει τραγούδι και παγκόσμια επιτυχία για την ντίσκο μουσική τη δεκαετία του ’70, από τους «Μπόνεϊ Εμ» υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους άνδρες της Ρωσίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν ήταν πολιτικός, δεν ήταν καν καλόγερος, όπως παρουσιαζόταν αφού η επίσημη Ρωσική εκκλησία κρατούσε αποστάσεις από τις πράξεις του. Τη δύναμή την αντλούσε από την επιρροή που ασκούσε στην τελευταία Τσαρίνα της Ρωσίας. Ήταν σχεδόν παντοδύναμος.
Κι ήξερε ότι ο διάδοχος του θρόνου, ο Τσάρεβιτς Αλέξιος, ο μοναχογιός τους πάσχει από αιμορροφιλία, μια γενετική διαταραχή που δεν σταματά την αιμορραγία. Αυτόν προσπαθούσε να θεραπεύσει χρησιμοποιώντας δικές του πρακτικές που απείχαν από τις καθιερωμένες ιατρικές που όμως δεν έφερναν αποτέλεσμα.
Αυτό ήταν το μεγάλο μυστικό της τσαρικής οικογένειας που προσπαθούσε για το καλό της Δυναστείας να το κρύψει από τον κόσμο προτιμώντας να κυκλοφορούν φήμες για σχέσεις του Ρασπούτιν με μέλη της Αυτοκρατορικής οικογένειας που σόκαραν την συντηρητική κοινωνία της εποχής.
Μόνο που στο Παλάτι της Αγίας Πετρούπολης, όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς τα σκαλιά της εξουσίας, τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει να γκρεμιστεί.
Αυτό συνέβη στις 30 Δεκεμβρίου, με το Δυτικό Ημερολόγιο του 1916. Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν δολοφονήθηκε.
Για δεκαετίες υπήρχε η άποψη ότι η δολοφονία του έγινε από μέλη της ευρύτερης τσαρικής οικογένειας. Ήταν, ουσιαστικά μια καθαρά εσωτερική υπόθεση της αχανούς Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Μόνο που η αλήθεια είναι διαφορετική. Ας δούμε τη χρονιά της δολοφονίας. Το 1916 ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν στην κορύφωσή του. Οι Ρώσοι έχαναν κατά κράτος από τους Γερμανούς. Μέσα στη χώρα υπήρχαν πολλές φωνές που ζητούσαν συνθηκολόγηση.
Οι Άγγλοι δεν ήθελαν να σκεφτούν ότι θα έκλεινε ένα μεγάλο μέτωπο που απασχολούσε χιλιάδες στρατιώτες του εχθρού. Ήθελαν με κάθε μέσο να μείνει η Ρωσία στον πόλεμο.
Ο Ρασπούτιν, πάλι, ήταν από αυτούς που υποστήριζαν την συνθηκολόγηση έστω και με την απώλεια εδαφών.
Το βράδυ της δολοφονίας του ήταν προσκεκλημένος στο σπίτι του πρίγκιπα Γιουσούποφ που είχε παντρευτεί την ανιψιά του Τσάρου Ιρίνα Αλεξάντροβα.
Φυσικά και δεν ήταν μόνος. Μαζί του ήταν ο πρίγκιπας Ντιμίτρι Πάβλοβιτς που είχε σχέση και με την Ελλάδα αφού μητέρα του ήταν η κόρη του Γεωργίου Α’, η αγαπημένη του Αλεξάνδρα που πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, το μέλος της κρατικής Δούμας Βλαντιμίρ Πουρίσκεβιτς και ο υπολοχαγός Σουκότιν.
Αυτούς ανέφεραν τα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, αλλά και η επίσημη εκδοχή της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ.
Υπήρχε όμως ένας ακόμα φίλος του Γιουσούποφ που έμεινε στο… σκοτάδι. Ήταν συμφοιτητής του από τα χρόνια που σπούδαζε στην Οξφόρδη. Λεγόταν Όσβαλντ Ρέινερ και ήταν Άγγλος πράκτορας. Βρισκόταν στη Ρωσία εδώ κι ένα χρόνο.
Το πτώμα του 47χρονου Ρασπούτιν ανασύρθηκε από τον ποταμό Νέβα την επόμενη μέρα σε κακή κατάσταση. Είχε δεχτεί δεκάδες χτυπήματα.
Ο ιατροδικαστής Ντιμίτρι Κοστορότοφ που το εξέτασε έκανε λόγο για τρία τραύματα από σφαίρες που προέρχονταν από διαφορετικά πιστόλια.
Η πρώτη διαπέρασε την αριστερή πλευρά του στήθους και βγήκε από το στομάχι και το ήπαρ.
Η δεύτερη από τη δεξιά πλευρά της πλάτης και βγήκε από το νεφρό.
Καθοριστική ήταν η τρίτη, στο μέτωπο που διαπέρασε τον εγκέφαλό του.
Οι Γιουσούποφ και Ντιμίτρι είχαν από ένα «μπράουνινγκ», ο Πουρίσκεβιτς ένα περίστροφο «σάβιτς» που δεν χρησιμοποίησε.
Η βαλλιστική εξέταση έδειξε ότι η καθοριστική για τη ζωή του Ρασπούτιν σφαίρα προήλθε από περίστροφο 455 Γουέμπλεϊ που δεν είχε κανείς από τους προσκεκλημένους, αλλά διέθετε ο Ρέινερ!
Ο Άγγλος πράκτορας ήταν αυτός που… τελείωσε τη δουλειά που είχαν αφήσει στη μέση οι υπόλοιποι. Στόχος του να μην συνθηκολογήσει η Ρωσία στην κρίσιμη αυτή φάση του Μεγάλου Πολέμου. Άλλωστε ο σερ Σάμιουελ Χόαρ, επικεφαλής του γραφείου κατασκοπείας των Άγγλων στην Αγία Πετρούπολη τηλεγράφησε την είδηση της δολοφονίας του Ρασπούτιν αρκετές ώρες πριν γίνει επίσημα γνωστή.
Κι όμως ο Γιουσούποφ που κατέφυγε στη Δύση μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση δίνει γλαφυρές λεπτομέρειες για το πως δολοφονήθηκε ο Ρασπούτιν χωρίς να αναφέρει τον Άγγλο φίλο του.
Λογικό. Οι Ρώσοι εξόριστοι εκτός από την ανάγκη χρημάτων μέσα από την πώληση των αναμνήσεών τους ήθελαν να καλύψουν τους Άγγλους φίλους τους. Άλλωστε όλους τους συνέδεε κάτι κοινό. Όλοι κατέφυγαν στη Δύση με Αγγλική βοήθεια.
Ο Γιουσούποφ εξορίστηκε από τον Τσάρο στην Κριμαία κι από εκεί κατάφερε να διαφύγει στη Δύση παίρνοντας μαζί του δύο πίνακες του Ρέμπραντ που… μοσχοπούλησε και πολλά από τα οικογενειακά κειμήλια.
Ο Ντιμίτρι στάλθηκε στην Περσία να υπηρετήσει. Από εκεί, επίσης με Αγγλική βοήθεια έφτασε στο Λονδίνο.
Περισσότερο άτυχος ήταν ο Βλαντιμίρ Πουρίσκεβιτς. Μετά από πολλές περιπέτειες κατέφυγε στη Νότια Ρωσία, προπύργιο των Λευκών, αλλά πέθανε το 1920 λίγο πριν την οριστική τους ήττα.
Όσο για τον Ράινερ τιμήθηκε το 1919 με το παράσημο του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αλλά λίγο πριν πεθάνει, το 1961, κατέστρεψε όλες τις σημειώσεις του από την δραστηριότητα που είχε στη διάρκεια της υπηρεσίας του.
Υπάρχει κι ένα γράμμα ενός άλλου Άγγλου κατασκόπου, του Στέφαν Άλεϊ που γεννήθηκε στο Παλάτι των Γιουσούποφ σε έναν συνάδελφό του λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Ρασπούτιν στο οποίο αναφέρει:
«Αν και δεν πήγαν όλα σύμφωνα με το σχέδιο, ο στόχος μας επιτεύχθηκε… Ο Ράινερ καλύπτει τα ίχνη του και αναμφίβολα θα επικοινωνήσει μαζί σας…»
Όμως, για να επιστρέψουμε από εκεί όπου ξεκινήσαμε, ο Μπόμπι Φάρελ, ο Ολλανδός τραγουδιστής των «Μπόνεϊ Εμ» το 2010 βρισκόταν στην Αγία Πετρούπολη για ένα πρωτοχρονιάτικο σόου της «Gazprom». Στις 29 Δεκεμβρίου αισθάνθηκε αδιαθεσία κι αποσύρθηκε στο δωμάτιο του. Την επόμενη μέρα τα μέλη του συγκροτήματος ανησύχησαν και μαζί με ένα υπάλληλο του ξενοδοχείου που είχαν καταλύσει άνοιξαν το δωμάτιό του. Τον βρήκαν νεκρό στα 61 χρόνια του από ανακοπή. Το ημερολόγιο έγραφε 30 Δεκεμβρίου ήταν 104 χρόνια μετά τη δολοφονία του Ρασπούτιν, του ήρωα μιας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του!
