Ο δημοφιλής καλλιτέχνης μίλησε στο «ENJOY» για την πανδημία και τις επιπτώσεις της, για την κρίση στον χώρο του θεάτρου και όχι μόνο και, φυσικά, για τα οκτώ χρόνια της επιτυχημένης κωμικής σειράς του Alpha «Mην αρχίζεις τη μουρμούρα», τα οποία θα γίνουν εννιά, καθώς το σίριαλ πήρε το πράσινο φως για τη σεζόν 2021-2022. Βέβαια, ο φοβερός κύριος Ηλίας (Βλαδίμηρος Κυριακίδης) πιστεύει τόσο στη χημεία των ζευγαριών της παραγωγής, που πάει στοίχημα ότι η «Μουρμούρα» θα σβήσει και τα… 10 κεράκια επιτυχίας!
- Από την Μαρία Ανδρέου
Κύριε Κυριακίδη, τι αποδεικνύει στην ανθρωπότητα εδώ και έναν χρόνο η πανδημία του Covid-19;
Αυτό που μας αποδεικνύει ή, καλύτερα, αυτό που υπενθύμισε σε όλους μας, επειδή οι άνθρωποι συχνά πυκνά ξεχνάμε, είναι ότι είμαστε αναλώσιμοι. Δεν είμαστε μια υπερδύναμη. Αυτή η πανδημία δεν ήρθε για να φύγει μέσα σε έναν χρόνο. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Χρειάζονται λογική για να κερδηθεί η μάχη, υπομονή και στρατηγική, πυγμή και δύναμη. Αλλιώς, δεν μπορούμε να νικήσουμε. Η κυβέρνηση και οι επιστήμονες, που έχουν και την ευθύνη και την ηγεσία της χώρας, πρέπει να λύσουν μια δύσκολη εξίσωση, αυτήν της υγείας και της οικονομίας. Πρέπει να λειτουργήσει και ο τομέας της υγείας αλλά και της οικονομίας για να κρατηθεί το κράτος όρθιο. Κανείς δεν έχει ζήσει από τη γενιά μας μια πανδημία και πρέπει να βάλουμε όλοι στο μυαλό μας ότι οι πανδημίες κρατούν χρόνια… Η λύση είναι ο εμβολιασμός. Στην Ελλάδα, αν εμβολιαστούν το καλοκαίρι και οι σαραντάρηδες, μαζί με αυτούς που έχουν νοσήσει και έχουν γίνει καλά, αλλά και με τα self tests, ώστε να απομονώνεται το κρούσμα ακόμη και από την οικογένεια, για να μην κολλήσουν ενδοοικογενειακά, θα αρχίσουμε να αποκτάμε σιγά σιγά αυτό που λέγεται «ανοσία της αγέλης». Το θέμα για μένα είναι να συνηθίσουμε τη νέα συνθήκη και με μέτρα προστασίας να αρχίσουμε να ζούμε χωρίς φόβο. Μάσκες, αποστάσεις, ατομική ευθύνη, φυγή στην ύπαιθρο, στους ανοιχτούς χώρους. Ετσι γίνονται και τα γυρίσματα στην τηλεόραση και δεν έχουμε «κατεβάσει ρολά», δεν έχουμε αρρωστήσει. Παίρνουμε όλα τα μέτρα – με τεστ και με μαντιλάκια καθαρισμού για τα χέρια. Αλλά η ζωή και η οικονομία πρέπει να συνεχιστούν χωρίς τον φόβο, που είναι πολύ άσχημος σύμβουλος.
Πάνω από έναν χρόνο πλέον τα θέατρα είναι κλειστά. Πώς μεταφράζεται αυτό όσον αφορά τις οικονομικές απολαβές των καλλιτεχνών;
Πολλοί συνάδελφοί μου που δεν παίζουν σε κάποια τηλεοπτική σειρά ζουν χάρη στα επιδόματα. Φυσικά, το επίδομα δεν τους φτάνει για να πληρώσουν το ενοίκιο, το ρεύμα, το τηλέφωνο και το νερό τους. Ξέρω πολλούς συναδέλφους μου που δανείζονται για να τα βγάλουν πέρα. Αλλά αυτός που δανείζεται θα πρέπει να τα ξεπληρώσει και πάλι είναι μέσα στην ανέχεια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το θέατρο, ένας χώρος πολύ ελεγχόμενος, με αποστάσεις μεταξύ των θέσεων, με θερμομέτρηση στην είσοδο, με μάσκα και με τους ηθοποιούς στη σκηνή, όπου δεν υπάρχει κινητικότητα για δύο ώρες, όσο διαρκεί δηλαδή η παράσταση, είναι κλειστό λόγω του Covid-19. Από πού πηγάζει ο κίνδυνος; Το ίδιο ερώτημα έχω και με την εστίαση. Πώς σε ένα ρεστοράν με τραπέζια σε απόσταση, που είναι όλα ελεγχόμενα, κολλάει ο κορωνοϊός; Πέρσι, θυμάμαι, στην Κρήτη, στα Χανιά, στο τέλος του καλοκαιριού έκλειναν τα εστιατόρια στις 12 το βράδυ και ο κόσμος στη συνέχεια, από τη ζέστη, παρόλο που είχε αρχίσει ξανά η απαγόρευση κυκλοφορίας, έκανε βόλτα στο λιμάνι. Μιλάμε για συνωστισμό. Δεν θα ήταν καλύτερα να ήταν τα εστιατόρια ανοιχτά και να συνέχιζαν το φαγητό τους, το ποτό ή το γλυκό τους, με αποστάσεις ανάμεσα στα τραπέζια, παρά να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο στο λιμάνι και στους δρόμους; Από την άλλη, όσο το θέατρο παραμένει κλειστό -αλλά και γενικότερα όσο ο πολιτισμός έχει βάλει λουκέτο, οι μουσικές σκηνές, το σινεμά-, τότε θα αρχίσει και η ψυχή μας να νοσεί. Η τέχνη είναι η τροφή της ψυχής. Θα έλεγα ότι η τέχνη είναι η αντιβίωση για όσα συμβαίνουν μέσα στη ζωή μας και στην υγεία μας, σωματική και ψυχική.
«Το θέατρο είναι η αντιβίωσή μας». Πολύ ωραία σκέψη αυτή… Εχει θεραπευτικές ιδιότητες η τέχνη;
Αναμφισβήτητα! Ακούς μια ωραία μουσική και ξαλαφρώνεις. Γεμίζεις με ωραία, αισιόδοξα και ελπιδοφόρα συναισθήματα. Σε μια θεατρική παράσταση, σε μια καλή κωμωδία, όπου θα γελάσεις με την καρδιά σου, θα πετάξεις πολύ σκουπιδαριό από μέσα σου. Είναι λυτρωτική η ψυχαγωγία. Δεν ξέρω γιατί η κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα για όλους τους κλάδους και αφήνει έξω τον πολιτισμό. Καλοκαίρι και θέατρο στην Ελλάδα είναι ένα. Εγώ και οι συνάδελφοί μου πήραμε την απόφαση να αρχίσουμε μια καλοκαιρινή περιοδεία με ένα έργο που έχει πολλή αγωνία και δράση, την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά. Ενα θεσπέσιο αστυνομικό έργο, με σασπένς. Για να το οργανώσουμε όλο αυτό με δήμους ανά την Ελλάδα, χρειάζεται να ξέρουμε ημερομηνίες, για να κάνουμε τον προγραμματισμό μας, να κλείσουμε ανοιχτούς θεατρικούς χώρους, να βγάλουμε εισιτήρια για τη μεταφορά μας, να κλείσουμε ξενοδοχεία. Μη γνωρίζοντας τίποτε επίσημο έως σήμερα από το υπουργείο Πολιτισμού, αποφασίσαμε με τον θίασο να αρχίσουμε την περιοδεία μας στις 9 Ιουλίου. Πήραμε το ρίσκο. Λέμε, δεν γίνεται, στο ζενίθ του καλοκαιριού, θα μας αφήσουν. Μου φαίνεται αδιανόητο να μιλούν για το πότε θα ανοίξουν ο τουρισμός, το λιανεμπόριο, τα κέντρα αισθητικής, η εστίαση και για τον πολιτισμό να μην υπάρχει κανένας σχεδιασμός, για το θέατρο της Επιδαύρου, το Ηρώδειο καμία ανακοίνωση, να μην ξέρει ουδείς στο ΥΠΠΟ τι θα γίνει… Να ρισκάρουμε οι ηθοποιοί και την υγεία μας και τα χρήματά μας, για να μη σταματήσουν ο πολιτισμός, η τέχνη, η ζωή, να δώσουμε την παρουσία μας ακόμη και μέσα στην πανδημία, και οι άνθρωποι που μπήκαν σε θώκους για να προωθούν και να προστατεύουν τον πολιτισμό να μη μιλούν.
Δηλαδή στα τέλη Απριλίου δεν ξέρετε αν τον προσεχή Ιούλιο θα βγείτε να παίξετε σε ανοιχτά θέατρα;
Μα τι σας λέω; Σας φαίνεται απίθανο, αλλά είναι αληθινό. Κανένας σχεδιασμός, καμία ανακοίνωση – όλα στα τυφλά. Οι ηθοποιοί που δεν κάνουν τηλεόραση είναι στα όρια της φτώχειας. Δεν σας μιλάω για τους θεατρικούς παραγωγούς. Για να νοικιάσεις ένα θέατρο στην Αθήνα, θες από 60.000 ευρώ τον χρόνο για το πιο φθηνό έως 150.000 ευρώ τον χρόνο για το πιο ακριβό. Πώς θα πληρώσουν αυτό το ενοίκιο, το ρεύμα, τα αναλώσιμα, το ΙΚΑ; Το θέατρο δεν δουλεύει έναν χρόνο. Οι θιασάρχες και οι ηθοποιοί, ένα μεγάλο κομμάτι τους, είναι στην ανεργία. Το επίδομα που θα δώσει το κράτος για ένα ενοίκιο της τάξεως των 60.000 ευρώ είναι ελάχιστο. Δίκοπο μαχαίρι το δίπολο υγεία – οικονομία. Είδατε τι έγινε με τους αγανακτισμένους καταστηματάρχες σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα; Οι άνθρωποι θέλουν να δουλέψουν, έχουν υποχρεώσεις, χρέη.
Το Πάσχα μάλλον δεν θα πάμε για Ανάσταση στο χωριό…
Μου κόστισε πολύ. Γιατί να μην πάω στο χωριό μου, να κάτσω στο σπίτι μου, στην αυλή μου τον Μάιο; Κλεισμένοι στο δικό μας σπίτι, στον δικό μας κήπο εγώ και η γυναίκα μου; Δηλαδή ο Βρετανός τουρίστας θα είναι ελεύθερος στη χώρα μου και θα διασκεδάζει τον Μάιο, και εγώ θα είμαι κλεισμένος στο διαμέρισμα στην Αθήνα; Οι θείοι μου, που εμβολιάστηκαν, γιατί να μην πάνε στο χωριό τους και να πάει σε αυτό ο εμβολιασμένος τουρίστας; Που οι τουρίστες θα πηγαίνουν από δω και από κει, και ξέρουμε και πώς διασκεδάζουν… Τι τους πείραξε να πάνε στα εξοχικά τους, στα πατρικά τους σπίτια οι Ελληνες και να σουβλίσουν στις αυλές τους;
Τηλεργασία, τηλεαγορές, τηλεπικοινωνία…
Και τηλεθεάτρο, θα πρόσθετα και εγώ. Δεν συμφωνώ με τις online θεατρικές παραστάσεις. Τα μεγάλα θεατρικά έργα γράφτηκαν για να έχουν αντίλαλο. Να παίζονται και να ακούς το γέλιο και το χειροκρότημα του τηλεθεατή. Αλλο η έβδομη τέχνη, το σινεμά, και άλλο το θέατρο. Το θέατρο γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε δύο ώρες παράστασης. Μένει στο μυαλό σου. Είναι ζωντανός οργανισμός. Χρειάζεται τον ηθοποιό και τον θεατή. Τον αντίλαλο. Χωρίς αντίλαλο, δεν υπάρχει θέατρο.
Τι εποχή ζούμε σε επίπεδο τεχνολογίας, αλλά και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, το ίντερνετ, την τηλεόραση;
Πιστεύω ότι η σοφία ξέπεσε στη γνώση και η γνώση ξέπεσε στην πληροφορία. Πολλή πληροφορία, λίγη γνώση και μηδαμινή σοφία. Δεχόμαστε μια κατακλυσμιαία βροχή πληροφορίας, που δεν μας κάνει πιο ικανούς αλλά πιο μπερδεμένους και σε σύγχυση. Βλέπεις ένα site και, μαζί με την πορεία της πανδημίας, διαβάζεις κάτι για το «Survivor» και αμέσως μετά μια συνταγή για κολοκυθόπιτα. Κάποιες φορές διαβάζω τα σχόλια κάτω από τα κείμενα. Τα περισσότερα ανυπόγραφα, ανθρωποφαγικά, γεμάτα βία – ένας σχολιασμός χωρίς επιχειρήματα. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ασχολούμαι στον βαθμό που θα προωθήσω τη δουλειά μου, δεν το παρακάνω, γιατί δεν με ενδιαφέρει οποιαδήποτε άλλη προβολή.
Τι παρατηρείτε στην κοινωνία μας; Ποιο είναι το έλλειμμά της;
Ξεκάθαρα η παιδεία. Για όλα φταίει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Υποτίθεται ότι σήμερα και με την τεχνολογική επανάσταση θα είχαμε μια καλύτερη παιδεία και μαθητές με όρεξη για γνώση, μάθηση και με κριτική σκέψη. Φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους -το κορυφαίο ιστορικό γεγονός-, και δεν ξέρω πόσα παιδιά κατέχουν την πλήρη γνώση των γεγονότων. Δεν είναι μια απλή πληροφορία η Εθνική Παλιγγενεσία. Είναι η αρχή για την ίδρυση μιας ελεύθερης Ελλάδας. Το να βγαίνουν τα παιδιά από τα λύκεια με βασικές ελλείψεις γύρω από την Παγκόσμια Ιστορία… Εχω δει εφήβους να μη γνωρίζουν για την πτώση του Τείχους στη Γερμανία, η οποία άλλαξε την πορεία όχι μόνο της Ιστορίας αλλά και της οικονομίας, με την εδραίωση του καπιταλισμού. Αυτό με κάνει να απορώ -και δεν είναι θέμα αν είμαι ένας συντηρητικός ή προοδευτικός πολίτης- τι μαθαίνουν τελικά τα παιδιά στα σχολεία. Στην Ελλάδα, στον τομέα της εκπαίδευσης, θέλουμε ένα εμβόλιο Ιστορίας. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα βρίσκεται στην Εντατική. Ας μην τα προσπερνάμε όλα αυτά. Για μια χρονιά τα παιδιά, μέσα στην πανδημία, έκαναν μαθήματα μέσα από το διαδίκτυο, όπως και οι φοιτητές μας. Τι αποκόμισαν; Πήραν κάτι ή ήταν μια χαμένη χρονιά; Για μένα δεν γίνεται το κινητό, το τάμπλετ να αντικαταστήσουν το σχολείο. Το διαδίκτυο είναι για να ενημερωθείς, όχι για να μάθεις.
Ποιους πολιτικούς θέλουμε; Ποια Ελλάδα επιδιώκουμε; Ποια Ευρώπη ονειρευόμαστε;
Φυσικά, θέλουμε μια πιο ανθρωποκεντρική Ευρώπη, που να μη βάζει τις πολυεθνικές και τις τράπεζες, την οικονομία και τους αριθμούς πάνω από την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Μια τέτοια Ευρώπη είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα αποτύχει και θα δυστυχήσει. Εχω την εντύπωση ότι οδηγούμαστε παγκοσμίως σε έναν εφιάλτη. Η έλλειψη χρημάτων, η πανδημία, οι συγκρουσιακοί ηγέτες, όλα σε βάζουν σε σκέψεις και στο μονοπάτι ενός αργού πολέμου.
Είστε σε μια φάση αυτογνωσίας, φιλοσοφίας;
Κοιτάξτε τι έγινε με εμένα… Στην πρώτη καραντίνα αλλά και στη δεύτερη είχα επιτέλους, έπειτα από πολλά χρόνια που έτρεχα σε θέατρο και σε τηλεοπτικά γυρίσματα, χρόνο για τον εαυτό μου. Αυτός ο εγκλεισμός με έκανε να ξανασκεφτώ τη ζωή μου, αλλά και πού βρισκόμαστε ιστορικά. Στην πρώτη καραντίνα διάβασα πάρα πολύ. Χάρηκα το διάβασμα. Τα βιβλία. Μη σας φανεί μελαγχολικό. Ταξίδεψα μέσα από τους συγγραφείς. Δεν είναι ουτοπία. Μπορείς να ταξιδέψεις μέσα από τα βιβλία. Και η Ελλάδα, αν κάτι έχει να εξαγάγει, και μάλιστα βραβεύεται γι’ αυτό, είναι η ποίηση και η λογοτεχνία. Επίσης, ανακάλυψα το περπάτημα, μαζί με τη γυναίκα μου. Περπατάμε πάρα πολύ και έχει αρχίσει να μας αρέσει κιόλας. Το έχω συνηθίσει και, αν το χάσω μια μέρα, μου κακοφαίνεται. Είναι ωραίο να περπατάς, να βλέπεις γύρω σου, να συζητάς, να σχολιάζεις, να έρχεσαι σε επαφή με τη φύση, να κουράζεσαι έπειτα από δύο ώρες περπάτημα και να κοιμάσαι καλά. Αρα, ναι, είχα χρόνο για να φιλοσοφήσω πολλά.
Πώς εύχεστε να βγούμε μετά την πανδημία ως λαός;
Με περισσότερη συλλογικότητα και αλληλεγγύη, με λιγότερο ατομικισμό και αποκλεισμούς, ανταγωνισμούς.
Η σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» στον Alpha αποτελεί τηλεοπτικό φαινόμενο. Δεν έχει υπάρξει τέτοια κωμική παραγωγή με τόσο μεγάλη επιτυχία. Θα συνεχίσετε και του χρόνου;
Δεν θα το πιστέψετε, και όμως ναι! Οκτώ χρόνια «Μουρμούρα» και θα πάμε και για ένατη σεζόν. Ετσι, για να έχετε στο σπίτι σας… μουρμούρα. (γέλια) Ξέρετε τι είναι να έχουν προβληθεί 570 επεισόδια «Μουρμούρας» στην τηλεόραση και η σειρά να μην έχει δείξει σημάδια κόπωσης, να μην έχει κάνει κοιλιά; Δηλαδή θα φτάσουμε κατά τη νέα τηλεοπτική σεζόν στα 700 επεισόδια. Ο κόσμος στον δρόμο, όταν με βλέπει, ακόμη και με τη μάσκα, με αναγνωρίζει και μου λέει: «Σας ευχαριστούμε, μας κάνετε και γελάμε μέσα στην καραντίνα μας». Να προσφέρεις ευφορία μέσα στον εγκλεισμό είναι ωραίο συναίσθημα. «Μη σταματήσετε να… μουρμουράτε»: αυτό μου του είπε μια κυρία και γέλασα με την καρδιά μου. Συνήθως λέμε: «Ουφ, σε βαρέθηκα με τη μουρμούρα σου». Αυτή είναι η μοναδική «Μουρμούρα» που ο κόσμος θέλει.
Πώς ένα ζευγάρι μπορεί να ζήσει χρόνια μαζί και να είναι αγαπημένο;
Πέρα από τον σεβασμό που πρέπει να έχει μέσα στο πέρασμα του χρόνου και τον κόπο που πρέπει να καταβάλλει για να κρατήσει την σχέση του, το συστατικό είναι ο έρωτας. Αν δεν είναι ερωτευμένο το ζευγάρι, δεν μπορεί να μείνει μαζί και να είναι ευτυχισμένο μέσα στα χρόνια. Ναι, να υπάρχουν σύμπνοια και αγάπη, κοινά ενδιαφέροντα αλλά και έρωτας. Ναι, να ζεις την καθημερινότητα, να θες να λύσεις τα προβλήματα που προκύπτουν, αλλά να υπάρχει και ο έρωτας. Ναι, να καμαρώνεις και να θαυμάζεις τον ταίρι σου, να μάχεσαι μαζί του για την οικογένειά σας, να γελάς και να δακρύζεις μαζί του, αλλά να υπάρχει και ο έρωτας. Να θέλεις να εξελιχθείς, να καλλιεργηθείς μαζί του, αλλά να υπάρχει και ο έρωτας. Χωρίς έρωτα, δεν μένει ένα ζευγάρι μαζί στο πέρασμα του χρόνου. Θα γίνει παθογόνο και άρρωστο. Χρειάζονται έρωτας και ερωτική επαφή. Ζούμε στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας. Οι άνθρωποι κάνουν σεξ μέσα από τις οθόνες, χωρίς να αγγίζονται, να μυρίζονται. Μου φαίνεται νοσηρό.
Πιστεύετε ότι η σειρά «Μην αρχίζει τη μουρμούρα» μπορεί να αντέξει στον ανταγωνισμό;
Το έχει αποδείξει. Εχει βρεθεί απέναντι σε ριάλιτι, σε άλλες σειρές μυθοπλασίας, σε τάλεντ σόου. Αυτή η σειρά έχει «ψωμί». Μπορεί να εξελιχθεί όπως και η ζωή. Πιστεύω ότι θα πάμε και για δέκατη σεζόν. Να μου το θυμηθείτε.
Ο ήρωας που υποδύεστε, ο Ηλίας, στα 55 χωρίζει, έχει πλέον ένα παιδί που έχει πάρει τον δρόμο του, με ένα διαζύγιο που βγήκε κοινή συναινέσει, χωρίς τσακωμούς… Είχε πολύ διαφορετικό χαρακτήρα σε σχέση με τη σύζυγό του και πάει για άλλα. Βρέθηκε στη ζωή του η Καίτη, και μάλιστα προέκυψε και εγκυμοσύνη… Μια δεύτερη ζωή;
Ο Ηλίας, καθώς οδεύει στα 55, έχει τελειώσει με την υπαρξιακή αγωνία που τρώει τον άνθρωπο στα 40. Στα 50 έχει απλοποιήσει τη ζωή του σε όλα. Τελικά, δεν ήταν προβλέψιμος. Με την Καίτη νιώθει ξανά ερωτευμένος και μαζί παίζουν το παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα. Τους τυγχαίνει και το παιδί, και εκείνος αναλαμβάνει την ευθύνη. Είναι ερωτευμένος με την Καίτη, τη θέλει, τη ζηλεύει, είναι μαζί. Πιστεύω ότι από τη νέα τηλεοπτική σεζόν το ερώτημα είναι αν θα το πάρει το κορίτσι με παπά και με κουμπάρο. Αν θα γίνει και ο γάμος. Ο Ηλίας και η Καίτη έχουν κάτι το παιχνιδιάρικο μεταξύ τους. Μπορεί να φαίνεται ότι εκείνος την πειράζει, ότι της κάνει πλάκα, ότι της γκρινιάζει, αλλά όλο αυτό είναι το αλατοπίπερο. Εχει κάτι το αγαπησιάρικο. Κανείς τους δεν αλλάζει χαρακτήρα. Κάνουν μικροϋποχωρήσεις, γιατί θέλουν να είναι μαζί. Εχουν μια απλότητα, μια φυσικότητα, αποδέχονται ο ένας τον άλλο, όπως συμβαίνει και σε όλα τα ζευγάρια της σειράς, από το πιο νέο έως το πιο παλιό.
Η τηλεόραση θα έχει πολύ ριάλιτι τη νέα χρονιά. Καλό ή κακό είναι αυτό;
Θα έχει όμως και πολλή μυθοπλασία. Διαχρονικά η τηλεόραση φιλοξενούσε ριάλιτι παραγωγές. Η ιδιωτική τηλεόραση δεν έχει βασικό ρόλο τη διαπαιδαγώγηση ούτε την εκπαίδευση. Αυτό τον ρόλο πρέπει να έχει η δημόσια τηλεόραση. Τα ριάλιτι υπάρχουν γιατί υπάρχει κόσμος που τα βλέπει. Μακάρι να γίνονται όμορφες δουλειές στη μυθοπλασία, ώστε να επιλέξει ο τηλεθεατής τη φυγή του από την… κλειδαρότρυπα.
Μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα και περιμένουμε την Ανάσταση. Επειδή μιλήσατε για το υπαρξιακό κομμάτι του ανθρώπου, πιστεύετε στον Θεό;
Ναι. Ο άθεος Σαρτρ, προτού πεθάνει, ενώ όλα τα χρόνια Τον πολεμούσε, γύρισε και είπε πριν από τον θάνατό του: «Τελικά υπάρχει Θεός».
