Η παράσταση «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός», η θεατρική κωμωδία της χρονιάς, που με τεράστια επιτυχία παρουσιάστηκε στο Alhambra Art Theatre στις αρχές της προηγούμενης σεζόν, ανοίγει πανιά για την καλοκαιρινή της περιοδεία στις γειτονιές της Ελλάδας.
Τη διασκευή-σκηνοθεσία υπογράφει ο υπέροχος Χάρης Ρώμας, ο οποίος παράλληλα ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κλέαρχου, ενώ συμπρωταγωνιστούν οι εξαιρετικοί Τάνια Τρύπη, Γιώργος Γαλίτης και Ευτυχία Φαναριώτη καθώς και μια πλειάδα ηθοποιών.
Πριν από την έναρξη της περιοδείας το «ENJOY» συνάντησε στις πρόβες τον Χάρη Ρώμα o οποίος μίλησε για την ανάγκη του ανθρώπου να γελάσει με την καρδιά του στη μετά Covid εποχή…
Κύριε Ρώμα, τι μάθημα μας έδωσε η πανδημία του Cοvid-19;
Ότι ο άνθρωπος είναι μικρός μπροστά στη φύση και αναλώσιμος στον χρόνο, αυτό είναι δεδομένο. Ως θεατρικός δημιουργός, συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός, παρατηρώ τη ζωή των άλλων και τη δική μου. Ως καλός παρατηρητής, έχω πειστεί για το μάταιο από πολύ νωρίς. Η πανδημία είναι κάτι που έπληξε την ανθρωπότητα ομαδικά, μαζικά και έφερε τα πάνω κάτω σε όλο τον πλανήτη. Ταρακούνησε όλους τους ανθρώπους και δημιούργησε μεγάλη αβεβαιότητα στην καθημερινότητα όλων αλλά και μεγάλη ανασφάλεια σχετικά με την εργασία τους. Την ανασφάλεια αυτή, την οικονομική, οι καλλιτέχνες τη γνωρίζουν πολύ καλά, γιατί είναι στη φύση της δουλειάς τους. Μέσα στον χρόνο ψάχνουν δύο φορές δουλειά σε χειμερινούς και σε καλοκαιρινούς θιάσους καθώς και στην τηλεόραση. Οι καλλιτέχνες αυτό τον χρόνο, πλην ελάχιστων περιπτώσεων, δεν δούλεψαν καθόλου, γιατί ο Covid-19 δεν θέλει συνωστισμό αλλά απομόνωση. Ιστορικά, έτσι καταπολεμούνται οι πανδημίες. Αυτό ήταν ένα πολύ γερό «χτύπημα» για τον κλάδο μας. Οι καλλιτέχνες βίωσαν την οικονομική δυσπραγία. Ηταν ένα σοκ. Αν και οι καλλιτέχνες δεν έχουν μάθει να ζουν για τα πολλά. Τους φτάνει να ζουν αξιοπρεπώς και να δημιουργούν. Ευτυχώς, υπήρξε ένα επίδομα. Αλλά, φυσικά, δεν έφτασε.
Εσείς πώς περάσατε στην καραντίνα;
Στην πρώτη καραντίνα, τον Μάρτιο του 2020, όταν μας έκλεισαν όλους μέσα και δεν γίνονταν ούτε τηλεοπτικά γυρίσματα, όλη μου τη δημιουργικότητα την έριξα στη συγγραφή των επεισοδίων της τηλεοπτικής σειράς «Το καφέ της Χαράς», στον ΑΝΤ1. Επειδή είμαι τομεάρχης Πολιτισμού στην Περιφέρεια Αττικής, τρέχω 14 ώρες το εικοσιτετράωρο, και πάλι δεν μου φτάνουν. Βρήκα όμως χρόνο να γράψω. Ο κ. Πατούλης πιστεύει ότι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας είναι ο πολιτισμός και επένδυσε σε αυτόν 3.000.000 ευρώ. Μου έχει δείξει μεγάλη εμπιστοσύνη και αυτό με κάνει ακόμη πιο υπεύθυνο, αλλά και εγώ τον έχω στηρίξει στα δύσκολα. «Τρέχω» εκατοντάδες εκδηλώσεις και μερικές από αυτές είναι πολύ σημαντικές, αφού αφορούν την επέτειο για το 1821, για τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Ετσι, όταν αναγκαστικά μείναμε μέσα, ήταν μια περίοδος για μένα που με πολύ κόπο και με προσοχή έγραψα το «Καφέ της Χαράς», που αγκαλιάστηκε και αυτή τη φορά από τον κόσμο. Στη δεύτερη καραντίνα είχαν επιτραπεί τα τηλεοπτικά γυρίσματα και βρέθηκα να δουλεύω ασταμάτητα με όλους τους συναδέλφους μου για το «Καφέ της Χαράς», ώστε να παραδώσουμε και το φινάλε της συγκεκριμένης παραγωγής.
Τι σας φοβίζει σε αυτή την ασθένεια;
Η ιδιαιτερότητά της. Η απομόνωση του ασθενή στο νοσοκομείο, η σκληρότητα του να μην έχει τους συγγενείς στο πλάι του. Επειδή με την Ιατρική έχω ασχοληθεί 12 χρόνια, αφού πέρασα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ξέρω τι σημαίνει να νιώθεις ανυπεράσπιστος, γιατί έζησα τις Εντατικές. Είδα πώς είναι να είναι ο άρρωστος μόνος του, χωρίς επαφή με το περιβάλλον του. Τότε, θυμάμαι, είχα τρομάξει σε μια μονάδα θεραπείας όταν μια ασθενής «έσβησε» μόνη της. Αυτή η εμπειρία με συνόδευσε και μετέπειτα, όταν ασχολήθηκα ακόμη πιο βαθιά με τη ζωή και τον θάνατο ως σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Στην Ιατρική, όπως έλεγαν και οι καθηγητές μου, θα μπορούσα να γίνω ένας πολύ καλός νευρολόγος – ψυχίατρος, γιατί η επικοινωνία μου με τους ασθενείς ήταν παροιμιώδης. Εβλεπα μεμιάς την ψυχή τους. Μια αρχέγονη δύναμη, η οποία μετά πέρασε στο χαρτί και έγινε ιστορίες, ρόλοι, ήρωες. Η Ιατρική, λοιπόν, ως επιστήμη, με έκανε νηφάλιο, ψύχραιμο και ρεαλιστή. Οταν έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με πανδημίες οι οποίες μεταδίδονται με τα σταγονίδια, ένα πράγμα σώζει την ανθρωπότητα: η απομόνωση και οι μάσκες. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή και η πραγματικότητα σε όλους τους κορωνοϊούς. Προσωπικά, θαυμάζω πολύ τους επιστήμονες και όχι γιατί σπούδασα γιατρός. Θαυμάζω κυρίως τους ερευνητές απεριόριστα, γιατί μέσα από αυτούς προχωρά η ανθρωπότητα.
Και η τέχνη δεν συμβάλλει ώστε να προχωρήσει η ανθρωπότητα;
Φυσικά, γιατί δίνει χαρά, γέλιο, όνειρο, ελπίδα, συγκίνηση, σκέψη, γνώση. Η τέχνη δίνει πολλά εφόδια στον άνθρωπο για να παλέψει στη ζωή, αλλά η επιστήμη κάνει το θαύμα. Του χαρίζει τη ζωή. Τον χειμώνα του 2020 ανεβάσαμε στο Alhambra Art Theatre την κωμική παράσταση «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός». Ο κόσμος την αγκάλιασε μεμιάς. Είχε ανάγκη να γελάσει. Ημασταν γεμάτοι σύμφωνα με τους κανόνες, με 40% πληρότητα και με μάσκες. Ο κόσμος γελούσε με την καρδιά του και μέσα από τη μάσκα. Το συζητούσαμε με τους συναδέλφους μου στα καμαρίνια και λέγαμε: «Τι μεγάλη τιμή μάς κάνει ο κόσμος και τι χαρά μάς δίνει μέσα στην πανδημία». Τα γέλια στη σκηνή ακούγονταν ηχηρά. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου σε όλη την καλλιτεχνική μου πορεία. Θα μου πείτε: «Δεν είναι η ανταμοιβή σας το ρεκόρ Γκίνες για τη σειρά “Κωνσταντίνου και Ελένης”, το οποίο έχει καταγραφεί ως το σίριαλ με τη μεγαλύτερη επαναληπτικότητα non-stop στη μικρή οθόνη, αφού παίζεται εδώ και 22 χρόνια;» Οχι, δεν έχω νιώσει έτσι. Γιατί όταν έρχεται να σε δει ο κόσμος μέσα στην πανδημία με μάσκα, αυτό σημαίνει ότι κάτι καλό έχεις προσφέρει τόσα χρόνια. Η τέχνη ιεραρχικά δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης. Δεν είναι όπως το φαγητό, που το έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να επιβιώσει. Μέσα στην καραντίνα βγήκαμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ, για να τραφούμε. Αλλά όταν μας το επέτρεψαν οι γιατροί και η Πολιτεία, σπάσαμε τον φόβο και πήγαμε εκεί όπου είχε ανάγκη και η καρδιά μας. Στις εποχές τις δύσκολες, στις εποχές της κρίσης, η σπουδαία ηθοποιός Ντέμπι Ρέινολντς έλεγε: «Την πονεμένη σου καρδιά κάν’ την τέχνη». Αυτή η φράση με έχει χαράξει. Είναι η αποσκευή μου. Καθώς προχωρούν οι εμβολιασμοί, νιώθω μια αισιοδοξία. Πιστεύω ότι με αυτό το όπλο που μας έδωσε η επιστήμη θα πάρουμε σιγά σιγά τις ζωές μας πίσω. Ο εγκλωβισμένος άνθρωπος γίνεται επιθετικός, μίζερος, νιώθει στριμωγμένος. Οταν θα έρθουμε όλοι πιο κοντά, θα νιώσουμε ζεστασιά και ηρεμία. Αλλά κανείς μας δεν είναι Θεός για να ξέρει την επόμενη μέρα. Οι επιστήμονες και στη συνέχεια οι κυβερνήσεις ξέρουν πώς θα πορευτούμε με την πανδημία και τις μεταλλάξεις της.
Αποφασίσατε, λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι να μας διασκεδάσετε ξανά με την παράσταση «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» των Νίκου Τσιφόρου – Πολύβιου Βασιλειάδη, σε διασκευή και σε σκηνοθεσία που έχουν όμως την υπογραφή σας. Το έργο έχει να κάνει με την απιστία και τη ζήλια ανάμεσα στα ζευγάρια. Γιατί ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στην ερωτική απιστία;
Για επιβεβαίωση. Για το κυνήγι του διαφορετικού. Πιστεύω ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν κάνει μια ερωτική απιστία και όχι μόνο μία φορά. Κάποιοι παίρνουν το μάθημά τους, κάποιοι φτου και από την αρχή. Πιστεύω ότι όλος αυτός ο εσωτερικός πόλεμος καταλαγιάζει όταν ο άνθρωπος βρει το πραγματικό άλλο του μισό. Οταν βρει τον κατάλληλο άνθρωπο και τον βάλει δίπλα του, στο πλευρό του. Οταν το αγαπημένο πρόσωπο τον καλύψει συναισθηματικά, ερωτικά και ως επικοινωνία. Τότε μόνο ο άνθρωπος κατασταλάζει. Την κωμωδία αυτή των Τσιφόρου – Βασιλειάδη την αγαπούσα από μικρό παιδί. Θυμάμαι ότι ήμουν 10 χρονών αγοράκι και, επειδή είχε τρομερές ατάκες και ευχάριστη δομή, και ήταν μια εύθυμη ιστορία, μου άρεσε πολύ. Πρώτα την είχα διαβάσει ως ευθυμογράφημα και έπειτα την είχα δει ως ταινία με τα μεγάλα «θηρία» του κινηματογράφου, τον Βασίλη Αυλωνίτη, τη Γεωργία Βασιλειάδου, τον Νίκο Ρίζο. Αυτό το θεατρικό έργο είναι μια προίκα για όλες τις γενιές των Ελλήνων, γιατί έχει να κάνει με τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου. Παίρνοντας αυτό το έργο στα χέρια μου, ήθελα να αναδείξω πόσο επίκαιρο είναι και σήμερα. Δεν μπορεί να συγκριθεί η ταινία με το θεατρικό έργο. Θα έπρεπε να απομακρυνθώ από τη σκέψη να μοιάσω εγώ του Αυλωνίτη ή να βρω τη νέα Βασιλειάδου ή έναν κοντό που να μοιάζει στον Νίκο Ρίζο. Αυτοί οι ηθοποιοί ήταν μοναδικοί. Εγώ σκέφτηκα έναν κοντό, λοιπόν, όχι στο ύψος αλλά εσωτερικά. Ενα άνθρωπο ταπεινό. Το «κοντός» δεν θα έχει σχέση με το ανάστημα αλλά με την ταπεινότητα.
Αν και σας έχουμε αγαπήσει μέσα από την τηλεόραση, η καρδιά σας χτυπά θεατρικά. Το θέατρο είναι οι ρίζες μας;
Για τον Ελληνα, ναι. Οπως η Φιλοσοφία. Η πολιτική. Τον Γιώργο Πατούλη τον εκτιμώ πάρα πολύ, γιατί ξέρει να ακούει. Και έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις για την αναγκαιότητα του θεάτρου ως μέσου διαπαιδαγώγησης και ψυχαγωγίας. Μέσα στην πανδημία με έπιασε ο Γιώργος και μου είπε: «Χάρη, υπάρχει μια δυστοκία με τα λεφτά. Αλλά η Περιφέρεια θα ρισκάρει. Και θα παρουσιάσει τον πολιτισμό στη μετά Covid εποχή. Γιατί οι τέχνες θα ανοίξουν». Και το έκανε πράξη. Εδωσε 3.000.000 ευρώ για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Με τον Γιώργο θέλω να κάνω το επόμενο βήμα στην πολιτική. Να συμπορευτώ. Τον γνώριζα ως πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Αττικής και έπειτα κατάλαβα πόσο ικανός και μεθοδικός είναι στη διοίκηση της Περιφέρειας. Οταν του μιλάω για τη μουσική, το θέατρο, τον χορό, με ακούει και μου λέει: «Κάν’ το, ρε Χάρη, ο κόσμος θέλει αισιοδοξία και χαρά μετά την πανδημία». Με την πολιτική ασχολούμαι καιρό, γιατί βλέπω ότι μόνο μέσα από την πολιτική μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα προς το καλύτερο. Με το «Καφέ της Χαράς» είδα και φέτος στην τηλεόραση από τη μεγάλη αποδοχή του κόσμου πως περίμενε την εξέλιξη των ηρώων 15 χρόνια μετά. Νιώθω ότι ο κόσμος με ακολουθεί σε αυτό που του προσφέρω στην τέχνη. Δεν μπαίνω στην πολιτική για δημοσιότητα ή για να βγάλω χρήματα. Είμαι στην πρώτη γραμμή της ψυχαγωγίας, από τον Κατακουζηνό έως τον Πόπωτα. Απλώς έχω δει ότι μόνο μέσα από την πολιτική οι παθογένειες, οι αγκυλώσεις, τα προβλήματα, τα κωλύματα μιας κοινωνίας λύνονται.
Μας συγκινήσατε όλους με το φινάλε του «Καφέ της Χαράς». Η Χαρά και ο Περίανδρος μαζί, να περιμένουν και μωρό…
Το ήθελε ο κόσμος, το ήθελα και εγώ, το ήθελαν και οι ήρωες. Τόσο η Χαρά όσο και ο Πόπωτας εξελίχθηκαν ως προσωπικότητες μέσα από τη σχέση της. Ο Περίανδος από το «τάξις και ηθική» ήρθε και έγινε πιο ανεκτικός και η Χαρά έγινε πιο μετρημένη, γιατί ήταν μέσα στη φωνή και την επανάσταση. Ζουν και οι δύο έναν γεροντοέρωτα, που, αν σου τύχει, άσ’ τα… (γέλια) Στον δρόμο με βλέπουν πιτσιρικάδες 16 χρονών και μου λένε: «Κύριε Ρώμα, τι θα γίνει με τους Χαρίανδρους; Θα το παντρέψετε το ζευγάρι;» Χάρηκα πάρα πολύ που μια άλλη γενιά βλέπει το σίριαλ. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Γιατί σε αυτή τη σειρά δούλεψα πέντε τηλεοπτικές σεζόν με τους συναδέλφους μου και τους νιώθω πλέον οικογένειά μου. Πήρα την ανιψιά μου, τη μικρή Βάλια, κοριτσάκι τότε, στα γυρίσματα και σήμερα τη χαίρομαι ολόκληρη γυναίκα, δικηγόρο και ηθοποιό και πάλι στην ίδια σειρά. Επειδή εγώ δεν έκανα παιδιά, την ανιψιά μου τη θεωρώ παιδί μου, τη συνέχειά μου. Μου αρέσει που η Εφη Ρασσιά τελείωσε τη Νομική, αλλά την κέρδισε το θέατρο και είναι πολύ ταλαντούχα. Είμαι πολύ υπερήφανος για εκείνη. Μου θυμίζει εμένα. Τελείωσα την Ιατρική, αλλά έγινα ηθοποιός. Της έχω μεγάλη αδυναμία και αγάπη.
Λέτε ο Πόπωτας να σας εμπνεύσει και να γίνεται και εσείς κάποια μέρα δήμαρχος;
Λέτε; Ποτέ μη λες ποτέ, μπορεί να με έχει μαγνητίσει αυτός ο ρόλος και να προχωρήσω πιο σοβαρά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αλλά ένας ηθοποιός σαν και μένα, που δεν κοιτάζω να εξαργυρώσω τις μετοχές μου από την τέχνη στην πολιτική, άπαξ καλλιτέχνης για πάντα καλλιτέχνης…
Από πού αντλείτε δύναμη για να προχωρήσετε στη ζωή;
Από την αγάπη. Αυτή είναι η δύναμή μου. Ξέρω ότι το καλό πάντα θα νικήσει και δεν φοβάμαι την πρόσκαιρη επίθεση του κακού. Εχω μια θεωρία στη ζωή. Οτι όλα είναι μια αέναη μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Και ότι το καλό θα κερδίσει πάντα. Το όπλο του καλού είναι η αγάπη και εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που στην προσωπική μου ζωή αγαπώ και με αγαπούν. Ποτέ δεν πίστεψα ότι σε αυτή τη δουλειά θα πάρω το Οσκαρ. Ποτέ δεν υπήρξα αυτό που λέμε «ψώνιο». Πήγαινα από δουλειά σε δουλειά, από το «Κωνσταντίνου και Ελένης» στο «Καφέ της Χαράς», και στον δρόμο έτρωγα μαχαιρώματα και ένιωθα και τις αδικίες. Αλλά δεν ένιωσα μια στιγμή αγνώμονας. Ούτε αισθάνθηκα στην επιτυχία αναντικατάστατος. Ο,τι και να μου έρθει στη ζωή, λέω ότι ήταν και αυτό να γίνει και προχωράω. Μου είχε πει η Ελένη Ράντου κάποια στιγμή βλέποντας το «Κωνσταντίνου και Ελένης» να παίζει συνέχεια στην τηλεόραση: «Χάρη, εσύ θα μείνεις στην τηλεόραση ως Κατακουζήνα και εγώ ως γκαρσόνα». Και όμως δεν έγινε αυτό. Εγώ έγινα μετά Περίανδρος Πώποτας στο Κολοκοτρωνίτσι. Γιατί ο Πόπωτας είναι ρόλος-θηρίο. Γι’ αυτό και ο κόσμος με σέβεται στον δρόμο και πάντα μου λέει: «Τι κάνετε, κύριε Χάρη Ρώμα;» Δεν μπορεί να με ταυτίσει με έναν ρόλο. Γιατί είναι μια πορεία η καλλιτεχνική μου ζωή, όχι ένας ρόλος. Μόνο με την αξία μου πορεύομαι τόσα χρόνια.
Τι έχετε να πείτε για όλα όσα ήρθαν στην επιφάνεια μέσα από το κίνημα #ΜeΤoo;
Οτι οι παραβατικές συμπεριφορές και η κατάχρηση εξουσίας με βρίσκουν πάντα αντίθετο, γιατί εγώ έχω μάθει να αγαπώ τους ανθρώπους. Στη ζωή μου αυτό που πρεσβεύω είναι ότι όποιος αγαπάει και του έχει δώσει ο Θεός δύναμη δεν εκμεταλλεύεται τους συνανθρώπους του, αλλά τους προστατεύει. Η δύναμη στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου βρίσκεται στην προστασία και όχι στην εκμετάλλευση.
