Ευρηματικό σενάριο, ανατρεπτικές και ξεκαρδιστικές καταστάσεις, δηκτικό χιούμορ και εξαιρετικό καστ ηθοποιών είναι μερικά από τα βασικά συστατικά της επιτυχημένης… συνταγής για την «Τούρτα της μαμάς», της οικογενειακής σειράς μυθοπλασίας της ΕΡΤ, σε σενάριο-σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου, που απολαμβάνουν οι τηλεθεατές τη φετινή τηλεοπτική σεζόν και θα συνεχίζουν και το 2022!
Το «ENJOY» παρακολούθησε από κοντά τα γυρίσματα της σειράς και γεύτηκε και μια δόση από τούρτα σεράνο, αλλά ορκίστηκε στον Κώστα Κόκλα να μην προδώσει τη συνταγή της επιτυχίας…
Κύριε Κόκλα, πώς εισπράττει ένας κωμικός ηθοποιός όσα συμβαίνουν στο πλανήτη με την πανδημία;
Με μεγάλη έκπληξη! Αυτή η πανδημία μάς ξάφνιασε. Δεν την περίμενε κανένας στον πλανήτη. Δεν περιμέναμε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί. Ο καθένας την επεξεργάστηκε από την πλευρά του, τόσο στα στενά πλαίσια της οικογένειάς του όσο και στα ευρύτερα της κοινωνίας, με βάση τις δικές του δυνάμεις. Λέγεται ότι το γέλιο βγαίνει στις πιο δύσκολες συνθήκες για να ξορκίσει το κακό. Κάποιες φορές γέλασα με το παράλογο των μέτρων. Αλλά δεν νομίζω ότι εδώ και ενάμιση χρόνο κάποιος γελάει με αυτή τη συμφορά που μας έχει βρει παγκοσμίως. Στην πρώτη καραντίνα, και θα το εξομολογηθώ, ένιωσα ότι -έπειτα από τόσο καιρό που τρέχω σαν άλογο στη δουλειά μου- βρήκα χρόνο να ζήσω το παιδί μου. Φεύγουν τα χρόνια και εγώ χάνω τις πιο όμορφες στιγμές του παιδιού μου. Εμεινα, λοιπόν, έπειτα από πολύ καιρό μέσα στο σπίτι μου, το χάρηκα, μαγείρεψα, διάβασα βιβλία, είδα ταινίες, άκουσα μουσική, έπαιξα με το παιδί, συζήτησα, πήγαμε βόλτα όλοι μαζί με τον σκύλο μας, είδα παλιές φωτογραφίες τις οποίες ταξινόμησα. Μέσα σε ένα σκηνικό καταστροφής που όλα γύρω γκρεμίζονταν, άκουγα για συναδέλφους που νόσησαν από τον κορονοϊό, εγώ ζούσα μια θαλπωρή και είχα την ανακούφιση ότι έχω το παιδί μου κοντά, γιατί έχω περάσει και μια περιπέτεια υγείας.
Παράξενη ψυχολογία όταν ξέρεις ότι η πανδημία έχει βάλει ταφόπλακα στο επάγγελμα σας…
Οταν έβλεπα τα φέρετρα στην Ιταλία, δεν θα ξεχάσω την εικόνα στην πρώτη καραντίνα, δεν σκεφτόμουν καμία δουλειά. Είχαμε πάθει όλοι σοκ. Στη δεύτερη καραντίνα, που κράτησε πάρα πολύ, εκεί σκέφτηκα ότι η δουλειά πάει τελείωσε για εμάς. Αυτό το λουκέτο στα θέατρα, έναν ολόκληρο χειμώνα, ήταν μια τεράστια οικονομική καταστροφή για χιλιάδες καλλιτέχνες, γιατί πολλοί συνάδελφοι ζουν μόνο από το θέατρο. Επίσης, ήταν ένα μεγάλο χαστούκι στα όνειρα των νέων ηθοποιών που αρχίζουν τώρα την καριέρα τους έπειτα από τις δραματικές σχολές και χάνουν κομμάτια από τα πιο ωραία χρόνια της ζωής τους στο θέατρο. Πάνω στα νιάτα τους, που το επάγγελμα δίνει πολλές ευκαιρίες. Ελπίζω να σταματήσει σύντομα αυτή η ταλαιπωρία και να τους δοθούν στο μέλλον καινούργιες προοπτικές για νέα ξεκινήματα.
Το υπουργείο Πολιτισμού άργησε λίγο να ασχοληθεί με τις ανάγκες σας… Υπάρχει μια δυσαρέσκεια από το σύνολο του κλάδου σας…
Το υπουργείο Πολιτισμού -αργά ή γρήγορα- πήρε μέτρα στήριξης για τους καλλιτέχνες. Προσωπικά δεν περιμένω πολλά πράγματα από το υπουργείο Πολιτισμού. Η τέχνη πάντα δημιουργεί εκτός των τειχών του. Για εμένα, όσο μεγαλώνω, η ερώτηση είναι μία: Τι πολιτισμό έχουμε, άραγε, εμείς ως Ελληνες μέσα μας; Εχουμε; Αλήθεια, πιστεύετε ότι σηκωνόμαστε από τον καναπέ μας να πάμε σε μια συναυλία ή θα κάτσουμε να δούμε ριάλιτι; Θα πάμε τα παιδιά μας να δουν από μικρά θεατρικές παραστάσεις και να βιώσουν τη χαρά του θεάτρου; Θα πάρουμε τους φίλους μας να πάμε να δούμε όπερα ή μπαλέτο στη Λυρική Σκηνή; Θα δούμε μια έκθεση ζωγραφικής; Θα επισκεφτούμε με τα ανίψια, τα βαφτιστήρια μας ένα μουσείο; Πείτε μου, λοιπόν, πόσοι γνωστοί σας το κάνουν αυτό;
Χτυπάτε το μαχαίρι στο κόκαλο… Σε πείσμα όμως της πανδημίας και των καιρών, κατεβαίνετε με Αριστοφάνη και τους «Ιππείς» στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 25, 26 και 27 Ιουνίου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με το Εθνικό Θέατρο. Μια πολιτική κωμωδία ανοίγει το αργολικό θέατρο και το θεατρόφιλο κοινό περιμένει πώς και πώς την πρεμιέρα σας. Είναι, άλλωστε, πολύ επίκαιρη, θα έλεγα, η παράσταση…
Κατεβαίνουμε στην Επίδαυρο με έναν μεγάλο θίασο, που έχει δουλέψει πάρα πολύ και ευχόμαστε να τα καταφέρουμε. Είμαστε κάτω από τη στέγη του Εθνικού Θεάτρου. Τα υπόλοιπα θεατρικά σχήματα, που είναι ανεξάρτητες παραγωγές, κατεβαίνουν στον στίβο με μεγάλο ρίσκο, μικρό ποσοστό προσέλευσης θεατών και υπέρογκο κόστος. Εύχομαι σε όλους κουράγιο και αισιοδοξία. Με ρωτάτε για τον Αριστοφάνη… Ο Αριστοφάνης είναι σάτιρα. Αρα, πάντοτε είναι επίκαιρος, παγκοσμίως. Ο Αριστοφάνης κρατά ανά τους αιώνες μέσα στα κείμενά του τη γνώση. Ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, ο Παφλαγόνας, είναι εμπνευσμένος από τον Κλέωνα, τον πολιτικό που μετά τον θάνατο του Περικλή και την περήφανη νίκη των Αθηναίων στην Πύλο επί των Λακεδαιμονίων (425 π.Χ.) υπήρξε ηγέτης της αθηναϊκής πολιτείας. Στο πρόσωπο του Κλέωνα, ο Αριστοφάνης σατιρίζει τη διαφθορά κάθε λαοπλάνου πολιτικού, που ασκεί εξουσία, αποβλέποντας σε προσωπικό όφελος. Μέσα από μια σπαρταριστή πλοκή οδηγείται στο αιώνιο ερώτημα: Η πονηριά, η καπατσοσύνη, το αγοραίο ήθος είναι ίδιον των πολιτικών και, αν ναι, στην πολιτική σκηνή επικρατεί πάντα ο πιο επιτήδειος; Στην παράσταση θα υποδυθώ τον Κλέωνα και τον Δημοσθένη ο Πάνος Μουζουράκης.
Τι μας λέει, λοιπόν, ο Αριστοφάνης για τους λαοπλάνους πολιτικούς;
Τους δημαγωγούς; Οτι έναν φαύλο πολιτικό μπορεί να τον νικήσει μόνος ένας ακόμα πιο φαύλος από αυτόν! Μόνο αυτός μπορεί να τον κερδίσει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Για δείτε σήμερα ποιοι είναι οι ηγέτες παγκοσμίως ή μέχρι πριν από λίγους μήνες; Ο Τραμπ στην Αμερική. Ο Ερντογάν στην Τουρκία. Ο Πούτιν στη Ρωσία, και ας μη μιλήσουμε για τη Βόρεια Κορέα, εκεί τον έχουν «φορετό». Αλλά για όλους αυτούς τους φαύλους πολιτικούς δεν φταίει κανένας άλλος, παρά το κεφάλι μας. Εμείς τους ψηφίζουμε. Δικές μας επιλογές είναι. Το θετικό είναι ότι αντιδρούμε μετά με όσα κάνουν, αλλά με τις πληγές που αφήνουν, με αυτές τι κάνουμε; Οταν χτυπάει και μια συμφορά, όπως η πανδημία, και οι ηγέτες παγκοσμίως δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις καραντίνες, τα εμβόλια, την οικονομική δυσπραγία, τότε τι να πει κανείς; Να πει μόνο αυτό: Κουράγιο, αδέρφια, θα περάσει και αυτό! Γιατί εδώ φτάσαμε. Στο κουράγιο, αδέρφια. Η πανδημία που χτύπησε τη γενιά μας είναι μια θλιβερή και φοβιστική εμπειρία, πολύ δύσκολη. Μόνο όσοι νόσησαν και έζησαν την εντατική μπορούν να μιλήσουν για όσα πέρασαν. Αλλά και αυτοί που αρρώστησαν και ένωσαν τον φόβο, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Ολοι οι άλλοι που μέχρι τώρα δεν έχουμε νοσήσει να κάνουμε τον σταυρό μας και να δοξάζουμε τον Θεό. Η πανδημία θα αφήσει πολλά ψυχολογικά προβλήματα στους ανθρώπους, μόνο και μόνο η εικόνα με τις μάσκες, αυτό φτάνει.
Μέσα σε όλη αυτή την αγέλαστη και βαριά εποχή έρχεται η δημόσια τηλεόραση και μας κερνά την πιο γλυκιά «Τούρτα της μαμάς»… Γιατί αγαπήθηκε τόσο πολύ αυτό το σίριαλ, που, όπως πληροφορούμαι, πήρε το πράσινο φως και για τη σεζόν 2021-2022…
Το καλοκαίρι του 2020 με πιάνει ο σεναριογράφος Αλέξανδρος Ρήγας και μου λέει «Κώστα, έχω έναν ρόλο για σένα, που τον έγραψα πάνω σε σένα». Το δέλεαρ βασικά για μένα ήταν ότι θα έπαιζε μαζί μου η Καίτη Κωνσταντίνου, που είχα να τη συναντήσω 21 χρόνια, από τα «Εγκλήματα» στον ΑΝΤ1, και για ακόμα μια φορά θα ήταν η γυναίκα μου στην τηλεόραση. Ε, αμέσως είπα ναι. Γιατί ήξερα ότι ο Αλέξανδρος θα άφηνε εμένα και την Καίτη να αυτοσχεδιάσουμε, και αυτό είναι το τυράκι για τον ηθοποιό. Λέω από μέσα μου, μα τι ωραία σύμπτωση όλο αυτό. Ξέρετε, εμείς οι ηθοποιοί δεν πλησιάζαμε για χρόνια την ΕΡΤ. Η ΕΡΤ, στο μεταξύ, για είκοσι χρόνια δεν έκανε καμία σειρά μυθοπλασίας. Σταθερά είχε επενδύσει στην ενημέρωση και στις δημοσιογραφικές εκπομπές. Είναι τιμή για έναν καλλιτέχνη να μπορεί να δουλέψει στην ΕΡΤ, γιατί θα φτάσει και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδας. Την ΕΡΤ όλοι την πληρώνουμε και όλοι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να είχαν βήμα σε αυτήν. Εγώ ως παιδί με την ΕΡΤ μεγάλωσα και την έχω συνδυάσει γλυκά με τα παιδικά μου χρόνια.
Η «Τούρτα της μαμάς» τι σας θυμίζει;
Τα οικογενειακά τραπέζια της μαμάς μου στη Ζάκυνθο… Πολύ φαγητό, πολλά πιάτα, πολλοί συγγενείς. Αυτή είναι και η σειρά μας, γι’ αυτό ταυτίζεται μαζί της και ο Ελληνας τηλεθεατής. Τραπέζια που στήνονται σε γενέθλια, επετείους γάμων, βαφτίσεις, κηδείες, αλλά και σε γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, το Πάσχα, όπου οι καλεσμένοι -διαφορετικών ηλικιών, διαθέσεων και πεποιθήσεων- μαζεύονται για να έρθουν πιο κοντά, να γνωριστούν, να θυμηθούν, να χαμογελάσουν, αλλά και να μαλώσουν, να διαφωνήσουν και να αγαπηθούν ξανά… Οταν, λοιπόν, το φαγητό παύει να είναι απλώς ένας τρόπος γαστρονομικής ευχαρίστησης, ένας κώδικας επιβίωσης, και γίνεται μια γλυκιά αφορμή για παρέα, για ασφάλεια, τότε φτάνει στο τραπέζι «Η τούρτα της μαμάς». Για να επιβεβαιώσει τη συντροφικότητα, την παρέα… Η συγκεκριμένη τούρτα μιας απλής, καθημερινής, συνηθισμένης μαμάς, της Καίτης Κωνσταντίνου, η οποία έχει βαλθεί να γίνει διαδικτυακά διάσημη, έχει μια μαγική δύναμη. Απαλύνει καθετί που μας στενοχωρεί, μας αγχώνει ή μας φέρνει σε δύσκολη θέση, μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα και να χαμογελάμε ξανά, όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Η τούρτα κρύβει καλά το μυστικό της, γιατί είναι πολύτιμο και το ξέρουν μόνο οι μαμάδες αυτού του κόσμου, όταν τη φτιάχνουν για τον άντρα τους και τα παιδιά τους!
Τι αγαπάτε στον ρόλο σας, τον Τάσο;
Οτι αγαπάει πάρα πολύ την οικογένειά του. Οτι λατρεύει τους γιους του, που είναι όλοι τους τόσο διαφορετικοί. Οτι συνεχίζει να αγαπά τη γυναίκα του έπειτα από τόσα χρόνια και τη θαυμάζει που κάθεται ώρες στην κουζίνα μαγειρεύει, πλένει, για να καθίσει ο ένας απέναντι στον άλλο κάθε Κυριακή και να λειτουργήσει η οικογενειακή θαλπωρή. Αυτό που κάνει η Καίτη στη σειρά ως Ευανθία το έκανε η μάνα μου, οι θείες μου, στη Ζάκυνθο και με συγκινεί. Η μητέρα μου έστρωνε τραπέζι με διαφορετικό φαγητό μεσημέρι, βράδυ, όχι κάτι σύνθετο, αλλά φρέσκο και ζεστό, και τρώγαμε όλοι σαν οικογένεια μαζί. Σήμερα, που οι δυο γονείς δουλεύουν, τα παιδιά τρώνε μόνα τους, και τουλάχιστον εύχομαι τα Σαββατοκύριακα, το μεσημέρι τουλάχιστον, να τρώνε όλοι μαζί, παιδιά, γονείς, παππούδες.
Γιατί έπειτα από ένα γεύμα, από ένα δείπνο, και ενώ έχουμε σκάσει από το φαγητό, Ελληνες γαρ, υπάρχει χώρος για γλυκό; Τι γίνεται στον εγκέφαλο και απελευθερώνει λίγο χώρο στο στομάχι μας;
Ωραία ερώτηση (γέλια)… Το γλυκό είναι η ολοκλήρωση. Το όμορφο τέλος. Το γλυκό σε ένα γεύμα και σε ένα δείπνο είναι το happy end. Και όλοι θέλουμε στη ζωή μας το happy end. To γλυκό στο φινάλε είναι σαν πρωτόκολλο. Οταν θα βγει εντυπωσιακό και λαχταριστό, όλοι θα χαμογελάσουν. Η δικιά μας τούρτα, στη σειρά, είναι μια κλασική συνταγή. Τούρτα σεράνο. Αυτή η γλυκιά σοκολάτα. Μου αρέσει πολύ η μαγειρική, τη βρίσκω πολύ δημιουργική. Η ζαχαροπλαστική είναι πολύ δύσκολη, θέλει ακρίβεια στη δοσολογία. Λατρεύω να μαγειρεύω για τον γιο μου, να τρώμε τα δυο μας μακαρόνια με κιμά και να μου λέει «μπαμπά, είσαι ο καλύτερος σεφ». Είναι ο πιο πιστός οπαδός μου στη μαγειρική.
Δύσκολη εποχή. Από πού να κρατηθούμε για να μη χαθούμε στις μαύρες σκέψεις;
Από τους δικούς μας ανθρώπους. Εχουμε ευθύνη προς αυτούς. Κι εκείνοι μάς έχουν ανάγκη. Πρέπει να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον. Γιατί χωρίς τις οικογένειές μας και τους φίλους μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στη ζωή. Με ρωτήσατε για το τηλεοπτικό ζευγάρι, τον Τάσο και την Ευανθία, πιο πριν, πώς παραμένει αγαπημένο; Γιατί με τα χρόνια δέθηκαν. Αυτή η σύνδεση, έχουν περάσει καλές, άσχημες, σκληρές, χαρούμενες στιγμές μαζί και έγιναν ένα. Δεν έχετε δει ζευγάρια που έχουν ωριμάσει, έχουν γεράσει μαζί και με το πέρασμα των χρόνων έχουν αρχίσει και μοιάζουν και εξωτερικά ως εικόνα, έχουν παρόμοια φυσιογνωμία, σαν αδέρφια ένα πράγμα; Γιατί; Γιατί έχουν ζήσει τις ίδιες εμπειρίες.
Μια που λέτε για κοινές εμπειρίες… Παρά τα δύσκολα που περνάμε, φέτος γιορτάσαμε όλοι μαζί οι Έλληνες, έστω και από τα σπίτια μας, τα 200 χρόνια από την ελληνική Επανάσταση του 1821. Τι νιώθετε για αυτή την ιστορική επέτειο;
Οτι είμαστε τυχεροί που τη ζήσαμε και είμαστε ελεύθεροι. Το κράτος μας είναι νέο. Εχει 200 χρόνια ζωής. Οι Έλληνες μια ζωή πολεμάνε, από τα αρχαία χρόνια και μέχρι σήμερα. Είμαστε σε εγρήγορση. Πραγματικά, πριν από εκατό χρόνια δεν ξέραμε ποια είναι τα σύνορα της χώρας μας, πότε μπήκαν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, πότε ο Στρατός μας έπαιρνε τη Θεσσαλονίκη. Το κράτος μας το δημιούργησαν οι πρόγονοί μας με πολύ αγώνα και αίμα. Με γενναιότητα, αλλά και πολλά λάθη και έριδες. Έχουμε την υποχρέωση να είμαστε ψύχραιμοι στον εχθρό, να αγωνιστούμε για τα σύνορά μας και τη δημοκρατία μας. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι και η συμπεριφορά μας. Φτάνει η αντιπολίτευση. Ας εφαρμόσουμε το Σύνταγμα και τους νόμους μας, ας συμμετέχουμε στα κοινά, ας φροντίσουμε τα παιδιά μας και τη νέα γενιά και ας πάρουμε τα μαθήματά μας από τις αστοχίες και τον διχασμό που
