Ο διεθνούς φήμης Έλληνας δημοσιογράφος και παρουσιαστής, Νίκος Αλιάγας, σε μια μοναδική και σπάνια συνέντευξη, αποφασίζει μετά από καιρό να μιλήσει σε ελληνικό έντυπο και να εκφραστεί δημόσια για όλα όσα απασχολούν όχι μόνο τη γαλλική, αλλά κυρίως την ελληνική του ψυχή.
Εκτός από την τηλεοπτική του πορεία, μιλάει για την οικογένειά του, για τα παιδιά του, για το Μεσολόγγι του, αναφέρεται όμως και στις ευκαιρίες που του έδωσε η Γαλλία.
Επίσης λέει πώς βλέπει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα όπως η πανδημία, το προσφυγικό, αλλά και την υποστολή της σημαίας της Ευρώπης από την Αψίδα του Θριάμβου. Ο άνθρωπος που ταυτόχρονα παρουσιάζει και ηγείται δεκάδων πρότζεκτ στην Γαλλία, όπως εξομολογείται στην Εστία της Κυριακής, σκέφτεται ελληνικά όταν έχει να κάνει με συναισθήματα…
- ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Δηλώνετε δημοσιογράφος, παρουσιαστής σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και φωτογράφος… Ποια από τις τρεις ιδιότητες αγαπάτε περισσότερο και γιατί;
Με έναν περίεργο τρόπο και τα τρία συνδέονται στο ανήσυχο βλέμμα που καλλιέργησα από μικρό παιδί. Προσπάθησα πολύ σύντομα να καταλάβω τον κόσμο, να συνδεθώ και να συνδέσω τους μεν με τους δε. Να προτείνω μια μάτια, μια ερμηνεία χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι ήταν απόλυτη. Μου αρέσει ακόμα μετά από 35 χρόνια επαγγελματικής «εξερεύνησης», να συνοδεύω τους άλλους προς το φως και να εστιάζω τον ενδιαφέρον πάνω τους, είτε αυτό λέγεται ρεπορτάζ είτε συνέντευξη είτε φωτογραφία. Για μένα, αυτή η περιέργεια αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή, ένα είδος αντίστασης στον χρόνο. Και ένα σχολείο ζωής.
Σας φοβίζει το πέρασμα του χρόνου;
Όχι, εάν έχεις ως αρχή πως είσαι περαστικός (μεταφορικά και επί της ουσίας) δεν ξυπνάς ένα ωραίο πρωί με την πίκρα των γηρατειών να σε κοιτάζει στον καθρέφτη. Εάν συμφιλιωθεί κανείς με την ιδέα του ταξιδιού τότε μπορεί να κρατήσει ίσως και λίγο περισσότερο. Ο χρόνος είναι μια στιγμή και μια αιωνιότητα όπως θα έλεγε ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος. Αυτήν την παραδόξως εύθραυστη και απόλυτη στιγμή αναζητούμε όλοι. Δεν με φοβίζει ο χρόνος γιατί τον αγκαλιάζω με ευγνωμοσύνη.
Πώς συνδέετε στην πολυδιάστατη καριέρα σας ένα σόου με σουπερστάρ, διεθνείς τραγουδιστές και μια πολιτική συνέντευξη με έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπως τον Εμμανουέλ Μακρόν;
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ξεκίνησα από τον χορό των ειδήσεων και στην πορεία αναζήτησα άλλες εμπειρίες. Το είδος είναι σίγουρα διαφορετικό, αλλά η ουσία της προσέγγισης είναι εφάμιλλη. Η αναζήτηση της αληθινής στιγμής είναι σημαντικότερη από την άρον άρον αναζήτησή ενός scoop. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταφέρω να κάνω και τα δυο. Εάν για παράδειγμα κάνω μια συνέντευξη με τον Brad Pitt, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να φορέσω τον μανδύα του Life style αναγκαστικά. Επίσης, όταν συνομιλώ με έναν πρόεδρο ή έναν πρωθυπουργό μπροστά στις κάμερες δεν χρησιμοποιώ ένα πιο σοβαροφανές στιλ για να είμαι πιο αξιόπιστος. Απλά κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται με πολλή μελέτη και προετοιμασία. Η δουλειά είναι το μυστικό. Το να είμαι επί σκηνής με τον David Guetta μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές δεν συνοψίζεται σε έναν light αυτοσχεδιασμό και χαβαλέ. Θέλει σκληρή δουλειά και τέχνη. Ανεξάρτητα από το αν φαίνεται εύκολο. Όταν φαίνεται εύκολο, σημαίνει ότι δούλεψες καλά. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν χαρίζεται. Και στην τελική, τίποτα δεν μας ανήκει… είπαμε: Στιγμές είναι.
Είστε διάσημος σε όλη τη Γαλλία και γενικότερα στον γαλλόφωνο κόσμο, σε μια χώρα μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Αναλογιζόμενος τα πολύ δύσκολα που ζήσατε στην παιδική σας ηλικία, αισθάνεστε τυχερός και ευγνώμων;
Γεννήθηκα στη Γαλλία οι γονείς μου μετανάστευσαν τη δεκαετία του ’60 στο Παρίσι. Μεγάλωσα κουβαλώντας τον νόστο των γονιών μου και με την ιδέα της επιστροφής στην Ελλάδα, αλλά εντάχθηκα στην γαλλική κοινωνία πολύ σύντομα και η ζωή μου είναι εκεί. Δουλεύω σκληρά από τα 17 μου χρόνια, σπούδασα στην Σορβόννη και έκοβα τα τέλεξ στην γαλλική ραδιοφωνία. Ζούσα σε μία σοφίτα 6 τετραγωνικών μέτρων και δεν αισθάνθηκα ποτέ ούτε φτωχός ούτε δυστυχισμένος. Διψούσα να μάθω, να κατακτήσω κινούμενος όχι από ξέφρενη φιλοδοξία, αλλά από περιέργεια ως προς τα δρώμενα του κόσμου. Ίσως να ήθελα, κατά βάθος, να κάνω περήφανο το μετανάστη πατέρα μου. Μάθαμε ελληνικά για να είμαστε έτοιμοι με την αδερφή μου να επιστρέψουμε στην Ελλάδα κάποια στιγμή. Αλλά το ερώτημα δεν ίσχυε στην ουσία διότι πώς να επιστρέψουμε σε μία χώρα από την οποία δεν φύγαμε ποτέ. Άρα την Ελλάδα την κουβαλάω μέσα μου, όπου και να βρίσκομαι σαν ταυτότητα αλλά και σαν τρόπο σκέψης. Με ένα περίεργο τρόπο αυτή η ελληνική υπόσταση με βοήθησε και ως προς την καριέρα μου. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με το δαιμόνιο του Οδυσσέα και τον ορθολογισμό των αρχαίων ημών προγόνων. Ως προς την δημοσιότητα, ένα θα σας πω: Στην αρχή, είναι γλυκιά και στην πορεία συνειδητοποίησα ότι δεν είναι αυτό το σημαντικό. Ο πατέρας μου έλεγε άφησε το φως της δημοσιότητας έξω απ’ το σπίτι σου γιατί μέσα θα στα κάψει όλα. Δεν είχε πάει σχολείο γιατί γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο, αλλά έμαθα τόσα πολλά από αυτόν γιατί το σχολείο της ζωής τον είχε σμιλέψει βαθιά μέσα του. Ήμουν τυχερός γιατί η Γαλλία με ενέταξε στα κοινωνικά της στρώματα χωρίς διάκριση και μου έδωσε τις ίδιες ευκαιρίες που θα έδινε σε έναν «καθαρόαιμο» Γάλλο. Μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω σκληρά και δεν το ξεχνώ. Η Γαλλία μου προσέφερε την υποδομή, η Ελλάδα με οδήγησε με τις άυλες αξίες της. Άρα νιώθω ευγνωμοσύνη και για τους δύο πολιτισμούς που κουβαλάω μέσα μου.
Φιλοξενείτε τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση την αφρόκρεμα της παγκόσμιας showbiz. Ποιο πρόσωπο αγαπήσατε περισσότερο από όλα και γιατί;
Υπάρχουν προσωπικότητες με τις οποίες συνδέθηκα περισσότερο όπως είναι ο Μπράντλεϊ Κούπερ, ο Τζάστιν Μπίμπερ, η Εύα Λονγκόρια. Και συγγραφείς που είχα την τύχη να συναντήσω, όπως Ομπέρτο Έκο, ο Πάολο Κοέλιο, Ο Ζαν Κριστόφ Ρυφέν, ακόμα τραγουδιστές, όπως η Zaz ο αείμνηστος Σαρλ Αζναβούρ που ήταν πολύ φίλος μου. Αλλά είμαι πάντα δύσπιστος με τα name droping, πιστεύω στους ανθρώπους όχι στα ονόματα. Με τα χρόνια καταλαβαίνεις πως το σημαντικό δεν είναι να είσαι στο κάδρο με τους σταρ, με τους οποίους συνεργάζεσαι, αλλά το τι μπορείς να αποκομίσεις και να μάθεις από αυτούς. Η υπαρξιακή μοναξιά ενός star απέναντι από την μοίρα του και απέναντι από το κοινό, όταν βρίσκεται στα παρασκήνια μιας σκηνής είναι κάτι που ακόμα με συνεπαίρνει. Δηλαδή το πώς περνάς από το σκοτάδι στο φως χωρίς να κάψεις τα φτερά σου και χωρίς να γίνεις άλλος στην πορεία.
Είστε στο γαλλικό «The Voice», ποια είναι η επόμενη τηλεοπτική δουλειά, που συζητάτεν και πόσα άλλα κάνετε παράλληλα;
Ξεκίνησα το «The Voice» στην Ευρώπη πριν από 11 χρόνια και αυτές τις μέρες γράφουμε στο Παρίσι τη νέα σεζόν. Εργάζομαι στο κανάλι της TF1 εδώ και 20 χρόνια ακριβώς (και 35 χρόνια συνολικά στα μίντια) και παρουσιάζω συνολικά καμιά τριανταριά prime time το χρόνο, μια εβδομαδιαία εκπομπή μαγκαζίνο το «Fifty Minutes Inside» αλλά και μεγάλα εορταστικά προγράμματα του καναλιού. Δεν είδα τον χρόνο να κυλάει, και δεν έχω ακόμα την αίσθηση της κόπωσης και της βαρετής επανάληψης γιατί βαθιά μέσα μου, θεωρώ πως δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο, δεν έσωσα ζωές, δεν ανακάλυψα κάποιο φάρμακο… απλά συνόδεψα κάποιες γενιές. Στις χαρές και στις λύπες τους. Αυτό μένει σαν ικανοποίηση.
Συναντήσατε Έλληνα ή Ελληνίδα διαγωνιζόμενο στο “The Voice”; Τι τον συμβουλέψατε;
Κατά καιρούς έχουν περάσει και ελληνόπουλα ή ελληνικής καταγωγής τραγουδιστές στην εκπομπή μου και χαρακτηριστικά θυμάμαι την Στεφανία Ρίζου, γνωστή τραγουδίστρια στην Ελλάδα η οποία ήταν απίστευτη. Μοναδική φωνή και σπάνια σκηνική παρουσία. Την είχε ερωτευτεί όλη η επιτροπή (γέλια).
Ποια είναι η φωτογραφία που τραβήξατε, δε θα ξεχάσετε ποτέ;
Η επόμενη! Φωτογραφίζω για να μην ξεχάσω, φωτογραφίζω όχι για να κρίνω ή να συγκρίνω, αλλά για να καταλάβω με την καρδιά μου. Η φωτογραφία είναι ένα παράθυρο για μένα, μια ανάγκη να συνδεθώ. Έχω παρουσιάσει τα τελευταία 15 χρόνια πάνω από 30 εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Και σήμερα μπορώ να πω ότι η φωτογραφία έγινε τρόπος ζωής για μένα και ανάγκη. Ο Ρολάν Μπαρτ λέει πως «αυτό που η φωτογραφία αναπαράγει επ’ άπειρον, δεν συμβαίνει μόνο παρά μια φορά», αυτήν την πρώτη φορά αναζητώ στην φωτογραφία. Η πρώτη φορά δεν γνωρίζει παρελθόν, ξαναγεννιέται κάθε φορά.
Πρωτοχρονιά στο χωριό… Πόσο σας επηρεάζει η παράδοση του τόπου σας; Εφαρμόζετε την ελληνική παράδοση στη Γαλλία;
Πάντα ελληνικά κάλαντα όπου κι αν βρισκόμαστε στον κόσμο, δεν το συζητώ. Τα παιδιά μας που είναι 9 και πέντε χρονών τραγουδούν τα κάλαντα στα ελληνικά και περιμένουν και το φιλοδώρημα. Το έθιμο είναι έθιμο! Και όταν αλλάζει ο χρόνος όπως κάνανε στα χωριά μας σβήνουμε τα φώτα ανοίγουμε τα παράθυρα να μπει φρέσκος νέος αέρας να εξαφανιστούν οι καλικάντζαροι και τραγουδούμε όλοι μαζί γιατί στο κάτω κάτω της γραφής αυτό που μετράει σε αυτές τις μέρες τις ιερές είναι οικογένεια και η αγάπη. Τα άλλα είναι εμπορεύσιμα και ό,τι έχει τιμή και αγοράζεται δεν είναι αυτό που μένει στο τέλος.
Από μικρός επισκεπτόσασταν συχνά τον τόπο καταγωγής σας. Οι γονείς σας κατάγονται από το Μεσολόγγι και την Λευκάδα. Νιώθετε περήφανος; Θα θέλατε να μείνετε μόνιμα στην Ελλάδα;
Σε έναν ιδεώδη κόσμο θα ήθελα να συνδυάσω μια ζωή μεταξύ των δύο χωρών. Ερχόμαστε συχνά οικογενειακώς, όταν το επιτρέπουν οι διακοπές των παιδιών. Αλλά τι ωραία θα ήταν να μπορούσε κανείς να ζήσει έξι μήνες στη θάλασσα της Ελλάδος από την άνοιξη και μετά και τον χειμώνα άλλους έξι μήνες στο Παρίσι. Αυτό είναι το όνειρο όλων των μεταναστών. Αλλά προς το παρόν κάνουμε ό,τι μπορούμε και προσαρμοζόμαστε στις σχολικές διακοπές των παιδιών. Δεν ξέρω εάν ισχύει ακόμα η ιδέα της μόνιμης επιστροφής. Δεν είναι τίποτα μόνιμο στη ζωή. Άλλωστε ο Ηράκλειτος μας υπενθυμίζει ότι τα πάντα ρει… Κρατάω επίσης στιχάκια του Μανώλη Ρασούλη: Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά Οδυσσέα γύρνα κοντά μου.
Σας έχουμε δει πολλάκις να φοράτε την παραδοσιακή φορεσιά του τόπου σας και να συμμετέχετε στα ήθη και τα έθιμα. Εξηγείτε στα παιδιά σας, Αγαθή και Ανδρέα, πόσο σημαντικό είναι αυτό;
Δεν είναι κάτι φολκλορικό για μένα το να φοράω τα ιστορικά ρούχα του τόπου μου. Θα έλεγα ότι είναι αφενός ανάγκη και αφετέρου ένα είδος φόρος τιμής στους προγόνους που μας επέτρεψαν με τη θυσία τους να μπορούμε εμείς να σκεπτόμεθα και να μιλούμε ελληνικά. Δεν είναι δεδομένη η όποια ελευθερία μας. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, αλλά το έπραξαν. Όταν φοράω τα άρματα και την φουστανέλα δεν είναι κάτι ανάλαφρο για μένα είναι βαριά ευθύνη, παρακαταθήκη για τα παιδιά μου και ιερή πράξη που τιμά ένα ιστορικό γεγονός που σημάδεψε τον Ελληνισμό και την αναγέννησή του κατά την διάρκεια του δεκάτου ένατου αιώνα. Για να είμαστε όμως περήφανοι για την κληρονομιά μας πρέπει να την γνωρίζουμε, να την βιώνουμε, να την κατανοούμε και εκεί χρειάζεται παιδεία. Φολκλόρ αποκαλούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε και θεωρούμε ξεπερασμένο. Για μένα αποτελεί κομμάτι ζωντανό του DNA μας και όχι ενδυμασία που βγάζουμε από την ναφθαλίνη μια φορά το χρόνο για τις επετείους. Εάν δεν είχαν θυσιαστεί οι Μεσολογγίτες ποιος θα ήμουν εγώ σήμερα;
Πώς είναι τα πράγματα στη Γαλλία με τον covid-19;
Όπως παντού. Προσαρμοζόμαστε σε μια νέα πραγματικότητα, δεν υπάρχουν θαυματουργές συνταγές όταν αντιμετωπίζουμε ένα οικουμενικό ταρακούνημα. Κάνουμε ο καθένας μας όπως μπορούμε με υπομονή και προσμονή για καλύτερες μέρες. Αυτός ο φονικός ιός άνοιξε και το κουτί της Πανδώρας και κατά κάποιον τρόπο, απελευθέρωσε το καλύτερο και το χειρότερο των ανθρώπων. Ο φόβος είναι και αυτός μεταδοτικός και δυστυχώς μεταλλάσσεται και δημιουργεί τερατώδεις καταστάσεις. Όταν η κοινωνία αρχίζει να γίνεται καχύποπτη, εγωιστική και εκδικητική τότε πρέπει να αναρωτηθούμε τι δεν πάει καλά και να τα ξαναπάρουμε όλα από την αρχή. Στην φουρτούνα μόνο ο ορθολογισμός μπορεί να σταθεί σαν πυξίδα. Όλα τα άλλα μονοπάτια είναι κίβδηλα και δυστυχώς οι τσαρλατάνοι και η Κασσάνδρες πληθαίνουν τα τελευταία 2 χρόνια.
Μιλάτε πέντε γλώσσες. Τι προσφέρει σε έναν άνθρωπο αυτό το προνόμιο;
Ελευθερία. Η γλώσσα από μόνη της δεν φτάνει. Η κατανόηση της νοοτροπίας και της ιδιοσυγκρασίας του κάθε λαού σε κάνει να καταλάβεις καλύτερα και την δίκη σου πολιτισμική ταυτότητα. Ο λόγος είναι και λέξεις και κρίση. Είναι αδιανόητο στον σημερινό κόσμο να μην προσπαθεί κανείς να μάθει άλλες γλώσσες.
Έχετε τιμηθεί με σημαντικά βραβεία τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, με κορυφαία στιγμή την απονομή του τίτλου Chevalier de l’Ordre des Arts et desLettres το 2007 από την Γαλλική κυβέρνηση. Πόσο σκληρά πρέπει να δουλέψει κανείς για να αναγνωριστεί το έργο του, τελικά;
Στην αρχή θέλεις να αποδείξεις. Και στην πορεία συνειδητοποιείς πως το σημαντικό δεν θα το βρεις προς τα έξω, αλλά μέσα σου. Ο σκοπός δεν είναι να καταλάβουν οι άλλοι, αλλά να καταλάβεις εσύ. Η αναγνώριση όπως και η δόξα, πολλές φορές, φαντάζουν σαν προτεραιότητες, όταν ξεκινάς τη ζωή. Αλλά δεν είναι μόνο πάρα μικρά σκαλοπάτια, τα οποία μπορούν και να σε μπερδέψουν και να σου δώσουν την ψευδαίσθηση ότι κάπου έφτασες. Στην ουσία δεν σου ανήκει τίποτα, δε φτάνεις πουθενά, κανένα τρόπαιο δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ικανοποίηση της πρώτης προσπάθειας, από την δίψα του ταξιδιού. Έχω την αίσθηση ότι κάθε νέος που ξεκινάει κάτι στη ζωή του, εάν δεν διαβάσει την Ιθάκη του Καβάφη ή τα ποιήματά του Ρίλκε θα χάσει πολύ χρόνο κυνηγώντας χίμαιρες. Η δόξα και η επιτυχία είναι εφήμερες και δεν σημαίνουν τίποτα. Ό,τι σου δίνει ζωή ή ό,τι κέρδισες από τον ιδρώτα σου, δώσε τα πίσω και προχώρα σα να μην σου ανήκει τίποτα. Δέχομαι τις διακρίσεις, αλλά δεν τις καρφιτσώνω στο πέτο μου με φανφάρες, δεν έχω αυταπάτες και η δόξα είναι αυταπάτη.
Η αγάπη σας για την μουσική σας οδήγησε σε συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα όπως τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Αντώνη Ρέμο και πολλούς άλλους. Το 2007 κυκλοφορήσατε το άλμπουμ Nikos Aliagas & Friends rendez-vous, με τραγούδια jazz, rock και pop και η αλήθεια είναι ότι είστε εξαιρετικός. Λέτε να δοκιμάσετε κάτι νέο πάνω στη μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική ήταν πάντα ένα χόμπι στη ζωή μου και, πριν λίγες μέρες, όταν βρέθηκα στην ελληνική τηλεόραση το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, στην εκπομπή του Alpha TV (J2US) το ευχαριστήθηκα πολύ. Το ντουέτο με τον Χρήστο Μάστορα με έκανε να αναρωτηθώ αν ήρθε τελικά η ώρα να βγάλω ένα δεύτερο δίσκο με τους φίλους μου. Έτσι για να περάσουμε καλά και να εκφράσουμε συναισθήματα. Όπως όταν τραγουδούσα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ήταν μια ευλογημένη στιγμή εκτός τόπου και χρόνου. Ο θάνατός του, μου φαίνεται ακόμα σαν ψέμα. Μου αρέσει να ενώνω τους ανθρώπους, μια νέα δισκογραφική συνεργασία με ξένους και έλληνες καλλιτέχνες είναι κάτι που θα μου άρεσε. Αλλά θα πρέπει να βρω χρόνο! Η ζωή είναι μικρή για να μην προσπαθούμε όταν το μπορούμε να ζούμε αξέχαστες εμπειρίες, να έχουμε αναμνήσεις να λέμε για τα βαθιά γεράματα.
Έχετε γράψει το βιβλίο «Allez voir chez les Grecs», το οποίο εκδόθηκε το 2003 και το 2007 το βιβλίο «Carnet de route d’un emmigre». Ως προς τι αισθάνεστε μετανάστης; Ποια είναι η άποψή σας για τους λαούς που έζησαν και ζουν ακόμη τον «ξεριζωμό»;
Στη Γαλλία με αποκαλούν «Le Grec» ο Έλληνας, ενώ στην Ελλάδα για πολύ καιρό με φώναζαν «ο Γάλλος»… Όταν ζεις μεταξύ δύο πατρίδων αισθάνεσαι κάποιες φορές να μην είσαι πουθενά σπίτι σου. Από κει βγαίνει άλλωστε και το «όπου γης και Πατρίς». Θυμάμαι ένα περιστατικό μια μέρα που είχα βρεθεί στην Βουλή για ρεπορτάζ, τον πρώην υπουργό, Θεόδωρο Πάγκαλο, να με ρωτάει εάν πηγαινοέρχομαι ακόμα μεταξύ Αθηνών και Παρισίων. Του απαντώ «ναι» χαρούμενος. Και με ρωτάει: |Τον θυμάσαι το Νίκο Πουλαντζά;» Του λέω «ναι γιατί;» και μου απαντάει «Κι αυτός το ίδιο έκανε και στο τέλος αυτοκτόνησε». Είχα μείνει άφωνος γιατί μεταξύ κυνισμού και με μαύρου χιούμορ ο τότε Υπουργός ήθελε να μου πει πως όταν ζεις σε ένα μόνιμο πήγαινε – έλα, δεν ζεις πουθενά και στο τέλος τρελαίνεσαι. Όπως σας είπα, κι εγώ κληρονόμησα τον νόστο του πατέρα μου και της μάνας μου και ακόμα σήμερα όταν είμαι στο αεροπλάνο και ακούω την φωνή του πιλότου να λέει ότι μπαίνουμε στον ελληνικό εναέριο χώρο συγκινούμαι. Σαν να είναι ταξίδι της επιστροφής. Αλλά μετά από λίγες μέρες ή λίγες εβδομάδες ξαναπαίρνω τη βαλίτσα του ξένου που φεύγει για τα ξένα. Άρα για να μην τρελαθεί κάνεις προσαρμόζεται και κουβαλάει την ταυτότητά του μέσα του σαν πυξίδα. Αισθάνομαι ακόμα μετανάστης κάποιες φορές, γιατί πάντοτε κάτι μου λείπει. Όσο για το άλλο το θέμα που αναφέρετε του μεταναστευτικού είναι ένα μείζον πρόβλημα που θα καθορίσει το μέλλον των ευρωπαϊκών χωρών. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας ούτε να νίπτουμε με τας χείρας μας μακροπρόθεσμα. Εδώ και 100 χρόνια μετανάστες ήμασταν εμείς και φτάναμε στην Ελλάδα με βάρκες, στοιβαγμένοι και ταλαιπωρημένοι έχοντας χάσει τα πάντα. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Τον Μάιο του 2011 εκδώσατε το βιβλίο με τις φωτογραφίες του με τον τίτλο «Nikos Now» και το 2018 ενα φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο «L’épreuve duTemps » η δοκιμασία του χρόνου. Ετοιμάζετε κάτι νέο;
Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να εκδώσω ένα βιβλίο αφιερωμένο αποκλειστικά στην Ελλάδα με φωτογραφίες και ποιητικά κείμενα. Διότι η Ελλάδα είναι ένα ποίημα από μόνη της είτε αυτό γράφεται με φως και σκιά, είμαι λέξεις και δάκρυα.
Τελικά ο Νίκος Αλιάγας πώς σκέφτεται; Ελληνικά ή γαλλικά;
Σκέφτομαι με την καρδιά μου, σκέφτομαι και εισπράττω ό,τι αισθάνομαι ενστικτωδώς, σκέφτομαι γαλλικά όταν αφορά κάποια μεθοδολογία, σκέφτομαι ελληνικά όταν έχει να κάνει με συναισθήματα. Το σημαντικό είναι να σκέφτεται κανείς γιατί κακά τα ψέματα όταν παύεις να σκέφτεσαι το κάνουν οι άλλοι για σένα κι εσύ απλά ακολουθείς.
Ποια είναι η γνώμη σας για την αφαίρεση από την ακροδεξιά της σημαίας της Ευρώπης από την Αψίδα του Θριάμβου;
Είναι λυπηρό, διότι θέλουμε δεν θέλουμε, ανήκουμε στην Ευρώπη. Είτε θεσμικά είτε πολιτισμικά. Η Αψίδα του Θριάμβου εκπροσωπεί όλα αυτά τα σύμβολα που έκαναν την Γαλλία σπουδαία στην ιστορία, αλλά η Γαλλία είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Άρα είναι οξύμωρο το όλο θέμα και λυπηρό. Τι θα κάναμε σήμερα αν δεν ήμασταν όλοι μαζί ενωμένοι; Σίγουρα θα μπορούσε η ανοικοδόμηση της Ευρώπης να γίνει καλύτερη, να γίνουμε όλοι καλύτεροι, σίγουρα υπάρχουν λάθη, υπάρχουν θέματα που δεν έχουν ακόμη λυθεί, αλλά εκτός Ευρώπης τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Πριν από 100 χρόνια περίπου, μετά από μια πανδημία, μετά από μια οικονομική κρίση, είχαμε όλα τα συστατικά για να πάμε σε μια σκοτεινή εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. και αν δεν επαναλαμβάνεται πάντα η ιστορία, πρέπει να παραμένουμε προσεκτικοί και ας μην έχουμε αμνησία, διότι οι χειρότερες μέρες δεν είναι ποτέ μακριά. Πιστεύω ότι μέσα από την αλληλεγγύη και τον σεβασμό των κρατών μεταξύ τους, θα μπορούμε – έστω και με μεγάλες διαφορές – να διανύσουμε ένα μεγαλύτερο ταξίδι μαζί.Τα Ευρωπαϊκά σύμβολα, που βρίσκονται στη σημαία, δεν αναιρούν την οποία εθνική κυριαρχία. Είναι αλληλένδετα συνδεδεμένα με αυτή.
