Ηρθε η ώρα να δώσουμε… «Ορκο»! Μια νέα δραματική-αστυνομική σειρά ιατρικού περιεχομένου κάνει πρεμιέρα στην ΕΡΤ1 το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2022, στις 22.00, με πρωταγωνιστή τον σημαντικό ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου Γιάννη Στάνκογλου.
- Από τη Μαρία Ανδρέου
«Ο όρκος», ένα συγκλονιστικό σύγχρονο υπαρξιακό δράμα αξιών, σε σκηνοθεσία Σπύρου Μιχαλόπουλου και σενάριο Τίνας Καμπίτση, με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Στάνκογλου, την Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών, όπως ο Γιώργος Γάλλος, έρχεται για να μας συγκινήσει. Ο γοητευτικός ηθοποιός, αφήνοντας τις «Αγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1, το Διαφάνι και τον υπέροχο ρόλο του αμφιλεγόμενου ήρωα Θωμά Κυπραίου, θα… φορέσει αυτή τη φορά άσπρη ποδιά γιατρού.
Το «Enjoy» συνομίλησε με τον δημοφιλή καλλιτέχνη όχι μόνο για τον νέο, συναρπαστικό ρόλο του, αλλά και για την πανδημία και το αφήγημα της υγειονομικής τρομοκρατίας που έχει αφαιρέσει μέρος από την ελευθερία μας, ενώ αναφέρθηκε και στον φόβο που υπάρχει στην κοινωνία μας με όσα βγαίνουν στην επιφάνεια για τους βιασμούς γυναικών και τις κακοποιητικές σχέσεις!
Ο ίδιος τονίζει ότι λείπουν από τις ανθρώπινες σχέσεις αξίες, παιδεία και πολιτισμός, και για αυτό φταίνε και οι γονείς, το σχολείο, τα ΜΜΕ και η Πολιτεία. Μάλιστα, αυτή τη σαθρότητα και την εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων τη «ζωντανεύει» με έναν εξαίρετο θίασο στο Θέατρο Εμπορικόν, σε ένα κοινωνικό δράμα με φόντο τον αμερικανικό Νότο, στην παράσταση «Killer Joe».
Μετά τον Θωμά Κυπραίο στις «Αγριες μέλισσες», τον προδότη στην Κατοχή, ο οποίος αυτοκτόνησε από τύψεις μετά τη συνάντησή του με τον Ταξιάρχο Νέστορα Φαναριώτη, ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υποδύεστε αυτήν τη φορά τον καλό ήρωα της ιστορίας. Ποιος είναι ο ρόλος σας;
Ο Αγγελος Ράπτης είναι γενικός χειρουργός της Ελλάδας και αναγνωρισμένος επιστήμονας. Ζει σ’ έναν ευτυχισμένο γάμο με τη δικηγόρο Ηρώ Αναγνωστοπούλου (Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους), με την οποία έχουν αποκτήσει μια πανέξυπνη κόρη, τη Μελίνα (Μαρία Σαριάβα). Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει το βράδυ των γενεθλίων του στην εφημερία του, όταν του φέρνουν νεκρές από τροχαίο τη γυναίκα του και την κόρη του, οι οποίες βρίσκονταν πολλές ώρες αβοήθητες στον δρόμο. Ο Αγγελος τα χάνει όλα μέσα σε μία νύχτα, την οικογένειά του και την πίστη του. Αυτό τον οδηγεί στην άρνηση της πραγματικότητας αλλά και της ζωής. Φεύγει από το νοσοκομείο και απομονώνεται στο πατρικό του στη λίμνη. Παραιτείται… Οταν, κάποια στιγμή σ’ ένα ερημικό στενό στο κέντρο της Αθήνας μια ετοιμόγεννη γυναίκα, η Λουίζα, τον παρακαλεί να τη βοηθήσει να γεννήσει και να μην τη αφήσει αβοήθητη στον δρόμο, ο Αγγελος δεν μπορεί να αρνηθεί. Η Λουίζα (Αντριάνα Ανδρέοβιτς) είναι η σύζυγος του εφοπλιστή Χάρη Ζαφείρη (Δημοσθένης Παπαδόπουλος), ο οποίος, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, χορηγεί το εθελοντικό πρόγραμμα «Ιατρικής Δρόμου», που θέλει να αρχίσει ο αδελφός του Αγγελου, Παύλος (Γιώργος Γάλλος), πανεπιστημιακός καθηγητής και επιμελητής του νοσοκομείου. Ο Αγγελος πείθεται να ηγηθεί του προγράμματος, μέσα από το οποίο θα αναδειχτούν οι ικανότητες και ο ηρωικός χαρακτήρας των μελών της ομάδας. Νοσηλευτές και γιατροί θα έρθουν αντιμέτωποι με περιστατικά που θα δοκιμάσουν τις ιατρικές τους γνώσεις αλλά και τα ψυχικά τους αποθέματα. Ο «Δρόμος» θα μεταμορφώσει τους ήρωες και θα κάνει τον Αγγελο να ξαναβρεί την πίστη του στη ζωή και στην ιατρική.
Πώς ξεπερνιέται η απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου;
Ολοι έχουμε βιώσει την απώλεια συγγενών, φίλων, γνωστών μας ανθρώπων και είναι ένα κομμάτι πολύ δύσκολο για τη ζωή μας, μια πληγή και ένα τραύμα που κλείνει μόνο με το πέρασμα του χρόνου, αν και πάντα η ανάμνησή του πονάει. Είναι πολύ στενόχωρο και θέλει μεγάλες αντοχές για να διαπραγματευτείς τον θάνατο των δικών σου ανθρώπων, των αγαπημένων σου και να συνειδητοποιήσεις το γεγονός ότι δεν θα τους ξαναδείς, δεν θα τους μιλήσεις, δεν θα τους αγγίξεις. Το υπαρξιακό θέμα, το θέμα του θανάτου, αν δεν πιστεύεις κιόλας στον Θεό, σε οποιαδήποτε θρησκεία, δεν μπορείς να το αγγίξεις εύκολα. Η θλίψη, η άρνηση, η παραίτηση, το κενό, η οργή είναι συναισθήματα που αναδύονται μέχρι που να βρεις τη δύναμη πάλι μέσα από το πέρασμα του χρόνου και την ίδια τη ζωή να βγεις μπροστά και να προχωρήσεις. Ο ήρωάς μου, όταν ξεγεννά στον δρόμο ένα μωρό, νιώθει αυτήν τη στιγμή ότι η ζωή φέρνει τη ζωή. Και η ζωή πάντα έρχεται με δύναμη και σου δίνει ενέργεια. Τώρα, στην πανδημία εδώ και δύο χρόνια ζούμε μέσα σε αυτό το πέπλο του θανάτου, έχουμε χάσει χιλιάδες συνανθρώπους μας από τον κορονοϊό. Η ζωή όμως είναι δώρο, είναι κινητήριος δύναμη, όπως και η αγάπη, και εκεί που νιώθεις ότι δεν θα νιώσεις το χάδι, δεν θα ακούσεις τη φωνή των οικείων σου -πόσο μάλλον όταν μιλάμε για απώλεια παιδιών, τραγικό και αφύσικο όταν είσαι γονέας-, έρχεται η ζωή και σου δίνει ένα σπρώξιμο για να βγεις ξανά στη μάχη και να επιβιώσεις αλλά και να βοηθήσεις κι άλλους ανθρώπους, και αυτό είναι πολύ συγκινητικό και έχει μια βαθιά σοφία.
Αυτό το πρόγραμμα στο σενάριο της σειράς «Γιατροί του Δρόμου» πόσο θα ταίριαζε στη χώρα μας, καθώς διανύεις την εθνική ή και άλλους δρόμους και δεν βλέπεις ένα ασθενοφόρο, ενώ γίνονται τόσα τροχαία στην πατρίδα μας; Η σειρά ας βάλει ιδέες στους πολιτικούς μας…
Πέρα από τα ασθενοφόρα στους δρόμους, τους οποίος πληρώνουμε χρυσάφι μέσα από τη φορολογία και τα διόδια, που το βλέπω πολύ ορθό και σωστό ως σκέψη, εγώ θα ευχόμουν να είχαμε καλά και πολλά νοσοκομεία. Ξέρετε γιατί υποστήκαμε όλη αυτή την παρατεταμένη καραντίνα το 2021; Γιατί δεν είχαμε αρκετές ΜΕΘ, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, και θα περνούσαμε στη διαλογή ασθενών. Και όλα αυτά όταν οι πολίτες πληρώνουν τους φόρους τους στο κράτος. Δεν μας αξίζει αυτή η μεταχείριση, είναι θέμα αξιοπρέπειας, δεν μπορεί η Ελλάδα να λειτουργεί ως τριτοκοσμικό κράτος και να μην μπορεί να αντεπεξέλθει σε φωτιές, φυσικές καταστροφές, κακοκαιρίες. Εχουμε τους περισσότερους θανάτους από Covid-19 από οποιοδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη, κάτι έχει γίνει λάθος, κάτι δεν γίνεται σωστά.
Τι μάθημα μας έδωσε η πανδημία;
Οτι δεν είμαστε άτρωτοι, ότι χρειάζεται κοινωνική ευθύνη και αλληλεγγύη. Πέρα από αυτό, όμως, αυτά τα δύο χρόνια ζούμε σε έναν μέγα παραλογισμό και μέσα στον φόβο και στην τρομοκρατία. Μας είπαν “εμβολιαστείτε”, ως άνθρωποι της προόδου πιστέψαμε στην επιστήμη και ελπίζαμε ότι θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω, χωρίς μάσκες, θα νιώσουμε ξανά ελεύθεροι. Κάναμε και το τρίτο εμβόλιο και είμαστε πάλι με τις μάσκες. Οι πληροφορίες που μας λένε αλλάζουν ανά μήνα, τα μέτρα αλλάζουν ακόμη και ανά εβδομάδα. Υπάρχει μια γενική ανασφάλεια, μια αβεβαιότητα, μια τρομοκρατία γενικότερη από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, και όλο αυτό έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα. Δεν βλέπετε γύρω μας ανθρώπους με φοβερά νεύρα, ένταση, θυμό; Δεν είναι κανονική συνθήκη ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο σπίτι, η στέρηση της ελευθερίας και της χαράς, αυτό έχει συνέπειες στην ψυχολογία, οι οποίες δυστυχώς έχουν αρχίσει και φαίνονται. Ακούς συνέχεια για μια ακόμη γυναίκα που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από τον σύζυγό της, για ένα παιδί που το κακοποίησαν στο σπίτι του, όλα αυτά είναι πολύ σοβαρές συνέπειες. Και, φυσικά, προϋπήρχαν και τα κουκούλωναν, αλλά με την καραντίνα έσπασε το «σπυρί» και βγήκε όλο αυτό το μιασμένο «απόστημα». Είμαστε σε μια φάση που μια κοινωνία, βάζοντας ως υπέρτατο αγαθό την υγεία (που ναι, είναι, αλλά και η ελευθερία είναι μέγιστο), τρέχει να κάνει κάνει rapid, self test, μοριακά, να πάρει μάσκες, πάει σε κλινικές, κάνει ασφάλειες υγείας, πίνει βιταμίνες, φάρμακα, εξετάζεται προληπτικά, υπάρχει μια τρέλα. Κάποιοι θησαυρίζουν από αυτήν την υγειονομική κρίση, ενώ είμαστε όλοι μας σε φάση πανικού. Κάποιοι βγάζουν τρελό κέρδος, και αυτές είναι οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Αυτή η κατάσταση κάποιους τούς βολεύει πάρα πολύ.
Κάτι δεν πάει γενικότερα καλά. Η κακοκαιρία «Ελπίδα» εγκλώβισε στην Αττική Οδό χιλιάδες συμπολίτες μας και αυτοκίνητα, την οποία πληρώνουμε αδρά…
Τι να σχολιάσω γι’ αυτό; Προτού πιάσει το πολύ χιόνι πήρα την οικογένειά μου το προηγούμενο Σαββατοκύριακο να πάμε στην Πάρνηθα. Κλειστός ο δρόμος λόγω χιονιού. Λέω, ρε παιδί μου, στην Αράχοβα με τα χιονοδρομικά πώς όλα είναι ανοιχτά και εδώ κλειστά; Τι συμβαίνει; Πάντως, στην Αράχοβα όλα λειτουργούν άψογα, μόνο μέσα στην Αττική αποκλειστήκαμε, δεν είχαμε εκχιονιστικά και έμειναν άνθρωποι μία μέρα παγωμένοι μέσα στα αυτοκίνητα χωρίς θέρμανση, νερό, φαγητό και άλλοι ήταν άρρωστοι, υπήρχαν γυναίκες και παιδιά. Δεν θέλω να θυμώσω, σας παρακαλώ, ας πούμε κάτι άλλο, είναι πολύ νωπό αυτό.
Ο κλάδος σας πέρασε και περνά μεγάλη οικονομική κρίση…
Μεγάλη δυστυχία. Υπάρχουν δημιουργοί, καλλιτέχνες, που ζουν με δανεικά. Το θέατρο έμεινε έναν χρόνο κλειστό, μην το ξεχνάτε αυτό, επλήγησαν πολύ οι τέχνες από την πανδημία από τον Covid-19. Τώρα, που άνοιξαν, η μεταδοτικότητα της μετάλλαξης Oμικρον είναι τόσο μεγάλη, που κολλάει ο ένας τον άλλον ηθοποιό στον θίασο. Η δική μας παράσταση, ενώ ο κόσμος την αγκάλιασε στο θέατρο Εμπορικόν, το «Killer Joe», σταμάτησε, γιατί είχαμε τρία κρούσματα κορονοϊού στον θίασο. Ευτυχώς, τώρα αρχίζουμε ξανά. Και φυσικά τώρα, στη δεύτερη φάση, που είναι όλα τα θέατρα ανοιχτά, αλλά χωρίς κοινό από τον φόβο της Ομικρον, οι ηθοποιοί περνάνε αυτή τη δυσκολία μόνοι, χωρίς την αρωγή της Πολιτείας. Μιλάμε για φτώχεια και δυστυχία. Σημαντική η υγεία, το ξαναλέω, αλλά και με το δικαίωμα της ελευθερίας, της δημιουργίας, της εργασίας, της διασκέδασης τι γίνεται;
Τι κοινωνία έχουμε χτίσει;
Μια κοινωνία δίχως όρια. Οι άνθρωποι παρεκκλίνουν. Βρισκόμαστε σε ένα τέλος εποχής. Ολα αυτά που ακούμε, για τα ναρκωτικά και το πώς θολώνουν το μυαλό και χαλαρώνουν τις αντιστάσεις, για τα χάπια βιασμού, για τις γυναικοκτονίες, είναι θλιβερά πράγματα, μαζί με την ενδοοικογενειακή βία. Μεγάλωσαν γενιές χωρίς αρχές, πρότυπα, ιδανικά και αξίες από τις οικογένειες. Πού ήταν οι γονείς να μιλήσουν για σεβασμό, για μέτρο, για όρια; Οχι, δεν αγοράζονται όλα με τον πλούτο και το κέρδος. Πού είναι οι συμβουλές, οι νουθεσίες της οικογένειας; Πού είναι οι καλοί δάσκαλοι, τα σχολεία της κριτικής σκέψης, πού είναι η παιδεία μας, ο πολιτισμός; Δεν ζούμε μόνο οικονομική κρίση, αλλά μια βαθιά ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία. Δύσκολοι καιροί, δύσκολες εποχές και μέσα στην πανδημία όλα αυτά τα δυστοπικά γίνονται πιο δύσκολα.
Στη θεατρική παράσταση «Κiller Joe» πιστεύω ότι δεν θα μπορούσατε να επιλέξετε πιο επίκαιρο έργο: Ενας νεαρός βάζει έναν τυχοδιώκτη να σκοτώσει τη μάνα του για να πάρει τα λεφτά από την ασφαλιστική της εταιρία. Το αμερικανικό όνειρο του εύκολου πλούτου, μια σύγχρονη τραγωδία…
Ο καπιταλισμός τρώει τις σάρκες μιας αμερικανικής οικογένειας. Ο εύκολος πλούτος, ιδανικό, στόχος, με όποιο τίμημα. Είναι αυτό που λένε «ο θάνατός σου, η ζωή μου» ή «πάτα επί πτωμάτων για να ανέβεις» ή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ολα αυτά τα θλιβερά τα φέρνει η εξαθλίωση και η φτώχεια. Το σκληρό έργο του Τρέισι Λετς δείχνει όλες τις παθογένειες του δυτικού τρόπου ζωής. Γι’ αυτό και φοβάμαι μετά την πανδημία τι θα γίνει στον κόσμο. Η φτώχεια που θα έρθει θα ξυπνήσει τη βία και τα ζωώδη ένστικτα, και μην ξεχνάτε ότι έπειτα από μεγάλες οικονομικές κρίσεις και εξαθλίωση, έρχεται και ο πόλεμος για να βάλει μπρος ξανά την οικονομία. Απεύχομαι τον πόλεμο και να δω τον κόσμο άγρια αγέλη. Η φτώχεια, και αυτό πρέπει να το προσέξουν οι κυβερνήσεις μας, φέρνει το έγκλημα στην κοινωνία και την κοινωνική έκρηξη.
Πόσο μάλλον όταν η τέχνη απουσιάζει…
Πώς να ηρεμήσει και να ψυχαγωγηθεί η καρδιά; Βουβή ζωή. Οι μουσικές σκηνές σώπασαν, τα ταβερνάκια χωρίς μελωδία, χάθηκε το χαμόγελο. Από πού να κρατηθεί ο άνθρωπος. Ακούω φίλους μου που λένε ότι «θα κάτσω σπίτι. Τι να πάω να κάνω σε καφέ, εστιατόριο χωρίς μουσική;» Κλείνονται όλο και πιο πολύ μέσα στο σπίτι τους και συνηθίζουν την απομόνωση, τη μοναξιά, την κατάθλιψη. Κλείνονται στον εαυτό τους και αυτό συνηθίζεται και μόνο κακό κάνει η γενική μελαγχολία για την ψυχική και την κοινωνική υγεία. Πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό, δεν ξέρω. Μετά την πανδημία με τι τρόμο θα ζήσουμε; Με τον τρόμο της κλιματικής αλλαγής; Πάντα υπάρχει ένα αφήγημα τρόμου στις τηλεοράσεις για να μένουμε μέσα στο σπίτι μας. Φοβικοί άνθρωποι και η ζωή από μόνη της είναι περιπέτεια, ταξίδι, εμπειρίες, ακόμη και ρίσκο. Θα μου πείτε ότι συνωμοσιολογώ; Οχι, δεν κάνω σενάρια συνωμοσίας, αλλά αυτή η κοινωνία, που αλλάζει και μας θέλει φοβισμένους στα σπίτια μας, γιατί θα έρθουν άλλες πανδημίες και άλλες καταστροφές, με κάνει και τα φιλοσοφώ τα πράγματα. Δεν ξέρω αν γίνονται πειράματα ελευθερίας, αλλά ό,τι και να σχεδιάζουν οι ισχυροί του κόσμου τούτου, υπάρχει πάντα ο λαός και η επανάσταση, και την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς με πληροφορίες. Θα έρθουν νέες πανδημίες, θα καταστραφεί ο πλανήτης από την κλιματική αλλαγή, λες και ο πλανήτης δεν έχει περάσει κλιματικές αλλαγές, θα, θα… Φτάνει πια.
Υπήρχε κάτι καλό που έγινε μέσα στην πανδημία;
Σαφώς, το κίνημα #ΜeΤoo. Βγήκαν τα άπλυτα στη φόρα. Ολων. Καλλιτεχνών, επιχειρηματιών, ιερέων. Ενας ένας με τη σειρά του. Να αναλάβει πλέον η Δικαιοσύνη να κάνει το έργο της και ο καθένας να πληρώσει το τίμημα. Πρέπει να φτιάξουμε μια κοινωνία πιο χαρούμενη και όμορφη, με αξίες. Αυτή η κοινωνία είναι σκέτος ζόφος. Για να σπάσει το «κακό σπυρί», να ξεβρομίσει ο τόπος, χρειάζεται παιδεία. Καλά σχολεία. Χρειάζεται γονείς ώριμους, καλλιεργημένους. Γονείς που να αγαπάνε και να ασχολούνται με τα παιδιά τους, επιτέλους, και όχι με το εγώ τους. Χρειάζεται κουλτούρα, χρειάζεται πολιτισμός. Αλλιώς θα ακούμε συνεχώς για παιδιά του περιθωρίου, για παιδιά με χρήματα, αλλά με παραβατική συμπεριφορά, παιδιά χωρίς ελπίδα. Δεν παίρνουν μόνο τα πλουσιόπαιδα ναρκωτικά γιατί δεν έχουν όνειρα. Παίρνουν και τα παιδιά φτωχών οικογενειών, γιατί και αυτά δεν έχουν όνειρα. Μιλάμε για μάστιγα. Η ζωή είναι ωραία και χωρίς χάπια, ουσίες και την ευδαιμονία της ύλης.
Τι εύχεστε για το 2022;
Το 2021 γιορτάσαμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης από το 1821. Οι πρόγονοί μας θυσιάστηκαν για τη δική μας ελευθερία, τον πολιτισμό μας. Ξέρετε κάτι; Δεν μου λένε κάτι οι γιορτές, αν δεν παίρνουμε το μάθημά μας. Το 2022 θα θυμηθούμε τη μαύρη επέτειο από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εχουμε πάρει, άραγε, ως κοινωνία το μάθημά μας; Εχουμε μια καλύτερη κοινωνία ή η ιστορία τραγικά επαναλαμβάνεται; Το 2002 εύχομαι υγεία σε όλους και, πάνω από όλα, να βρούμε ξανά την ελευθερία μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, μπαίνοντας στη θέση των άλλων.
